“ฝูเฉิน” เฟิงหรูชิงก้มหน้าลง “เมื่อครู่ยาวิเศษที่ข้านำกลับมาจากหอแห่งแรก หากพวกเจ้ากินไปแล้ว…จะสามารถก้าวข้ามขั้นต่อได้ใช่หรือไม่?”
ฝูเฉินดีใจ “ท่านแม่ ยาวิเศษเหล่านั้นให้พวกข้าหรือ?”
“อื้อ”
เฟิงหรูชิงยกยิ้มบางๆ
หลังจากรู้ว่าพ่อของหนานเสียนเป็นคนตระกูลมู่จวนเทียนเสิน
นางก็มีความคิดนี้แล้ว!
ทว่าตอนนั้นนางยังไม่ก้าวถึงขั้นเสวียนอู่ไม่อาจปลูกยาวิเศษระดับห้าได้ แล้วกู้อีอีก็ปรากฏตัวต่อหน้านาง…
ความสามารถกู้อีอีกไม่นับว่าแข็งแกร่ง นางกับเฟิงหรูชิงในเมื่อก่อนมีส่วนคล้ายกัน อ้วนเกินไป อ้วนจนแม้แต่ฝึกตบะยังยากลำบาก
ทว่าหญิงสาวข้างหลังกู้อีอีคนนั้น…กลับอยู่ระดับหลิงอู่
แม่นางผู้นั้นไม่พอใจกู้อีอีมากแต่ก็ไม่กล้าขัดขืนนาง กล้าเพียงแค่แทงข้างหลัง ดังนั้นเฟิงหรูชิงจึงเดาออกได้ในทันที กู้อีอีคนนี้จะต้องมาจากโลกสันโดษแน่
ในเมื่อมาจากโลกสันโดษ บางที…ในมือนางอาจจะมียาวิเศษระดับห้าอยู่บ้าง
ผลประโยชน์มาวางตรงหน้าจะไม่เอาได้อย่างไร นางใช้อาหารบำรุงสุขภาพแลกยาวิเศษระดับสูงมา
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า เบื้องหลังของกู้อีอีจะดีกว่าที่นางคิดเอาไว้ แม้แต่ยาวิเศษระดับหกยังได้มาสองสามอัน เช่นนี้แล้วน่าจะพอให้เจ้าเด็กสองคนนี้กินจนอิ่มท้อง
“ท่านแม่ พวกนี้เพียงพอแล้ว แต่ว่า…” นัยน์ตาฝูเฉินมืดลง “หลังจากข้ากับชิงหานกินอิ่มก็ต้องเข้าสู่ช่วงหลับลึก ท่านแม่อยู่ตัวคนเดียว…ได้หรือ?”
เฟิงหรูชิงบีบแก้มเล็กๆ ของฝูเฉิน “ไม่เป็นไร ความสามารถของพวกเจ้าเพิ่มขึ้นก็พอ รอพวกเจ้าตื่นขึ้นมาแล้ว ครั้งหน้า…บางทีอาจเป็นตอนที่ข้าไปจวนเทียนเสิน…”
ฝูเฉินมองใบหน้างดงามนั้นนิ่งค้าง “ท่านแม่ ท่านตัดสินใจ…จะไปจวนเทียนเสินแล้วหรือ?”
เขาน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว
ตั้งแต่ออกจากหอแห่งแรกมาท่านแม่ก็ตัดสินใจแล้ว
เฟิงหรูชิงไม่ได้ตอบคำถามของเขา สายตาของนางหันไปมองที่ที่ไม่ไกลออกไป
ที่นั่นคือห้องที่ก่อนหน้านี้ฉินเฉินอยู่ตอนที่อยู่จวนองค์หญิง
มือของนางกุมอกเบาๆ มุมปากยกยิ้มบาง “เขา…อาจเป็นน้องชายแท้ๆ ของข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่หมายถึงอะไร?”
“หมายถึง…หากเป็นเช่นนั้นจริง ตระกูลฉินพูดโกหก! เหตุใดพวกเขาต้องโกหก และเหตุใด…ต้องขโมยน้องชายข้า?”
ตอนนี้เรื่องที่นางต้องแน่ใจมีเพียงเรื่องเดียว
ฉินเฉินใช่หรือไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของนางกันแน่!
“ฝูเฉิน เมื่อก่อน...เป็นเขาที่คอยปกป้องข้ามาโดยตลอด เช่นนั้นต่อจากนี้ไปข้าที่เป็นพี่สาวคนนี้จะเป็นคนปกป้องเขา”
ตอนหัวเซี่ยก็เป็นเขาที่ปกป้องนางตลอด
ตอนนี้ได้พบกันอีกครั้ง เช่นนั้นนาง…จะต้องไม่ยอมให้ใครมารังแกเขาดูหมิ่นเขา!
“ท่านแม่” ฝูเฉินกุมมือเฟิงหรูชิง “ไม่ว่าท่านจะตัดสินใจอย่างไรข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่าน”
“อื้อ” เฟิงหรูชิงยิ้ม “จริงสิ ต้าฮุยเป็นอย่างไรบ้าง?”
นัยน์ตาฝูเฉินฉายแววสงสัย “ท่านแม่พูดถึงต้าเฮยหรือ? ร่างกายของเขาฟื้นคืนเกือบหมดแล้ว ต้องการการฟื้นฟูตัวเองก็เพียงพอแล้ว ดังนั้นก่อนหน้านี้ข้าจึงได้วิ่งกลับมา…”
“อ้อ เช่นนี้ข้าก็วางใจ ฝูเฉินเจ้ากลับไปมิติว่างกินยาวิเศษให้หมด หลังจากนั้นพวกเจ้าก็ไม่ต้องออกมา จำต้องรีบยกระดับความสามารถของพวกเจ้าโดยเร็ว”
แววตาของนางหนักหน่วง
วันหน้าศัตรูที่นางพบเจอจะแข็งแกร่งกว่าเดิม ไม่ใช่แค่นาง คนรอบข้าง…ก็ต้องยกระดับความแข็งแกร่งโดยเร็ว!
………..
ตอนที่ 702 ประวัติของถังอิ่น (5)
ไม่เพียงแค่เพื่อปกป้องถังอิ่น ยังเพื่อ…หนานเสียนและซู่อี!
…
จวนแม่ทัพ
ผู้เฒ่าน่าหลานกำลังเล่นหมากรุกกับฉินเฟยหยาง ยังไม่ทันอิ่มเอมใจข้ารับใช้คนหนึ่งก็รีบร้อนเข้ามา “ท่านแม่ทัพเฒ่า องค์หญิงเสด็จมาแล้ว”
ชิงเอ๋อร์มา?
ผู้เฒ่าน่าหลานลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ เขายังไม่ได้ทันทำอะไรก็เห็นร่างสองร่างพุ่งออกจากในจวนตรงไปยังประตูจวนด้วยความรวดเร็ว
“เสี่ยวชิง!” หน้าตาถังอิ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า ร่างทั้งร่างพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของเฟิงหรูชิง
หาได้ยากที่เฟิงหรูชิงจะไม่ถีบนางออกมาแต่กลับลูบหลังนางอย่างอ่อนโยน
“เสี่ยวชิง เจ้ามาได้อย่างไร?” ถังอิ่นเห็นเฟิงหรูชิงกระทำต่อนางเปลี่ยนไปในใจก็ดีใจเป็นอย่างมาก รอยยิ้มในดวงตาล้นออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้
“ข้ามาเยี่ยมท่านตา”
เฟิงหรูชิงมองถังอิ่นที่เหมือนกับหัวไชเท้าสั้นๆ แล้วหันไปมองกู้อีอี
บนใบหน้าเล็กของกู้อีอียังมีเนื้อหนังอยู่บ้างแต่กลับดีกว่าก่อนนี้มากโข อย่างมากก็นับกว่าอวบเล็กน้อย
เช่นนี้ก็น่ารักมากทีเดียว
“อย่างมากก็หนึ่งเดือนเจ้าก็น่าจะสามารถกลับไปได้แล้ว”
เฟิงหรูชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
กู้อีอีชะงักค้าง ตอนนี้นางไม่อยากกลับไปแล้ว อยากอยู่แคว้นหลิวอวิ๋นตลอดไป
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงต่อให้เป็นตอนที่นางอ้วนที่สุด อยู่ที่นี่ก็ไม่มีผู้ใดหัวเราะเยาะนางทุกคนล้วนเป็นมิตร นี่เป็นสิ่งที่จวนเทียนเสินยังห่างไกลไม่อาจเทียบได้
“ท่านตา”
เฟิงหรูชิงย่อมไม่รู้ความคิดในใจของกู้อีอี นางเหลือบมองผู้เฒ่าน่าหลานที่เดินมาจากด้านหน้า แววตาเป็นประกายเข้าไปทักทาย
“ชิงเอ๋อร์ วันนี้เหตุใดเจ้าจึงมีเวลามาเยี่ยมข้าได้?” ผู้เฒ่าน่าหลานหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะนั้นมีความสุขยิ่งนัก “จริงสิ เสด็จพ่อเสด็จแม่ของเจ้าออกไปนานเช่นนี้แล้วเจอหลานชายที่พลัดพรากของข้าหรือไม่?”
ฝีเท้าเฟิงหรูชิงชะงัก นางมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของผู้เฒ่าน่าหลานมุมปากก็ยกยิ้มน้อยๆ
“คาดว่าจะใกล้แล้ว…”
ใช่แล้ว น้องชายกับนางและทั้งครอบครัวจะได้พบกันอีกในเร็วๆ นี้แล้ว
“ท่านตาข้าหมักเหล้าวิเศษไว้ในจวนองค์หญิงไม่ใช่น้อย วันหน้าหากท่านขาดแคลนเหล้าก็ไปจวนของข้าได้เลย”
ผู้เฒ่าน่าหลานมองเฟิงหรูชิง “ชิงเอ๋อร์ เหตุใดตาจึงรู้สึกว่า…วันนี้เจ้าดูไม่ค่อยปกติ?”
“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่อีกไม่กี่วันข้าอาจต้องออกเดินทางไกล เรื่องนี้ท่านห้ามบอกให้ใครรู้เป็นอันขาด…โดยเฉพาะท่านลุง!”
ท่านตาเคยพูดว่าใจของท่านลุงเก็บงำเรื่องอะไรไว้ไม่อยู่ เกิดเขารู้เข้า…เท่ากับทั้งใต้หล้าล้วนรับรู้
“เจ้า..” ใจเต้นแรงจับมือเฟิงหรูชิงแน่น “เจ้ามีที่อยู่ของน้องชายของเจ้าใช่หรือไม่?”
“ไม่แน่ชัด ข้าต้องไปยืนยันด้วยตัวเองว่าข่าวนี้เป็นจริงหรือเท็จ ดังนั้นข้าไม่อยากให้คนรู้เรื่องนี้มากนัก ถ้าเกิด…เขาไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของข้า…”
ถึงตอนนั้นเรื่องไปถึงหูเสด็จพ่อเสด็จแม่ พวกเขาจะต้องผิดหวังเป็นอย่างมาก
“ได้ได้ได้!” ใจผู้เฒ่าน่าหลานเต็มไปด้วยความปีติยินดี “ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จก็นับว่ามีความหวังบ้าง เจ้าวางใจได้ข้าไม่มีทางแพร่งพรายออกไป โดยเฉพาะน่าหลานฉางเฉียน!”
“จริงสิ ท่านป้ากับไต้เอ๋อร์ล่ะ?” เฟิงหรูชิงเลิกคิ้วเอ่ยถาม
“พวกเขาไปตระกูลฉิน”
เสียงผู้เฒ่าน่าหลานเพิ่งเอ่ยจบก็มีร่างรีบร้อนพุ่งเข้ามาจากนอกจวน เขาพุ่งไปหาฉินเฟยหยางเคร่งเครียดจนแทบจะร้องไห้ออกมา
“นายท่าน นายท่านเกิดเรื่องใหญ่ไม่ดีขึ้นแล้ว ฮูหยินรอง…ฮูหยินรองเป็นลมไปแล้ว!”
…………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
