ตอนที่ 657 การตายของจื่อเยียน (10)
มู่หย่งสายตาทอประกายวาบ กัดฟันแน่น “ท่านประมุขน้อย คุณชายหนานเสียนมิได้จับสัตว์วิเศษไปเป็นสัตว์เลี้ยง แต่เขาทำเพราะแม่นางผู้หนึ่งชอบมังกรดำ ถึงได้ชิงมังกรดำไปเอาใจนาง”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” แววตาคมกริบของมู่หลิงมองมู่หย่ง ใบหน้าเขียวคล้ำ “หนานเสียนเจ้าคนอกตัญญู แย่งชิงมังกรดำเพราะผู้หญิงคนเดียว ชิงเยียนเป็นสตรีของข้า ทั้งยังเป็นแม่เลี้ยงของเขา เขากลับทำเพื่อนางผู้หญิงเถื่อนไม่สนใจชิงเยียนอย่างนั้นหรือ ใครสำคัญกับเขามากกว่ากัน เขาแยกแยะไม่ได้อย่างนั้นหรือ”
หากหนานเสียนชิงมังกรดำไปเพื่อความต้องการส่วนตัว ต่อให้เขาโมโห ก็ไม่ระเบิดโทสะถึงขั้นนี้!
เพื่อหญิงเถื่อนคนหนึ่ง ทำลายหันเฟิงไปก็พอแล้ว อย่างไรหันเฟิงก็เป็นแค่องครักษ์เงาคนหนึ่งเท่านั้น
แต่ชิงเยียน...เป็นแม่เลี้ยงของเขานะ!
เขายอมทนได้ที่หนานเสียนไม่ชอบชิงเยียน และก็รู้ว่าหากหนานเสียนรู้ว่าเขาจับมังกรดำมาเพื่อชิงเยียน จะต้องขัดขวางแน่
แต่ที่เขาทนไม่ได้คือ อีกฝ่ายทำเพื่อหญิงอื่น ไม่เคารพชิงเยียน!
ปัญหาระหว่างพี่น้อง มู่หลิงไม่อยากยุ่ง มิฉะนั้นคงไม่เตือนมู่ซีไม่ให้คิดอะไรกับเฟิงหรูชิง
เพียงแต่…
หนานเสียนเห็นซู่อีมาเป็นอันดับหนึ่ง ไม่กลับบ้านมาหลายปีก็ได้ ถึงขั้นไม่สนใจชิงเยียนก็ได้ แต่ไม่อาจทำเพื่อหญิงเถื่อน ทำให้ชิงเยียนต้องวางตัวลำบาก!
“มู่หลิง…” เฉินชิงเยียนกุมมือมู่หลิง ใบหน้านาซีดขาว หัวเราะขมขื่นจนปัญญา “ท่านอย่าโทษเสียนเอ๋อร์ ข้าไม่ใช่พี่ซู่อี เขาย่อมไม่สนใจข้า ไม่ใส่ใจข้า อย่างไรเสียนเอ๋อร์ก็เป็นลูกชายของพี่ซู่อี เขาใส่ใจพี่ซู่อีคนเดียวก็พอแล้ว”
มู่หลิงเห็นเฉินชิงเยียนมือสั่นอยู่ชัดๆ ยังทำเป็นเข้มแข็ง ก็รู้สึกปวดใจ
“ชิงเยียน เขาเป็นลูกชายข้า เจ้าคือคนที่ข้าแต่งเข้าบ้าน ตามหลักแล้ว เขาควรเคารพเจ้า! ข้ายอมให้เขาใส่ใจซู่อีมากที่สุด แต่เขาต้องเห็นเจ้ามาเป็นอันดับสอง! คราวหน้าอย่าว่าแต่เขาทำเพื่อหญิงอื่นแล้วทำกับเจ้าเช่นนี้เลย ต่อให้เขาพูดจาเย็นชากับเจ้าก็ไม่ได้!”
หลายปีที่ผ่านมา เขารู้ว่าหนานเสียนโมโห ดังนั้นเขาจึงเย็นชาต่อคนตระกูลมู่ เขาก็ไม่ใส่ใจ
ครั้งนี้ เขาไม่ยอมให้หนานเสียนทำเช่นนี้อีก!
หนานเสียนเป็นลูกชายของเขา ต้องรู้จักเคารพผู้หญิงของเขา!
“พี่หลิง นิสัยของเสียนเอ๋อร์ไม่ใช่ท่านไม่รู้” เฉินชิงเยียนส่ายหน้ายิ้มขม “ท่านอยากให้เขากลับตระกูลมู่ไม่ใช่หรือ จะแข็งกับเขาเกินไปก็ไม่ได้ ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ทุกอย่างต้องเห็นตระกูลมู่เป็นสำคัญ ปล่อยตามใจเขาจะดีกว่า”
มู่หลิงที่เดิมทีโทสะพลุกพล่าน ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของเฉินชิงเยียนก็ค่อยๆ สงบสติลงแล้ว
เขากุมมือหญิงสาวแรงขึ้น “ชิงเยียน เพื่อตระกูลมู่แล้วเจ้าเสียสละมากมาย ลำบากเจ้าจริงๆ”
เฉินชิงเยียนก้มหน้า ซบอกมู่หลิงอย่างปวดร้าว มุมปากหยักยิ้มอ่อน
“ท่านคือคนที่ข้ารักที่สุด เป็นที่พึ่งพาเดียวในชีวิตข้า เพื่อท่านแล้ว ต่อให้ทนลำบากอีกเท่าไรก็ไม่เป็นไร อีกอย่าง พี่ซู่อีเจ็บแค้นข้าก็ไม่แปลก นางชอบท่านถึงขั้นนั้น ย่อมไม่ยอมให้ข้าอยู่ การดำรงอยู่ของข้าทำร้ายพวกท่านให้เป็นเช่นนี้ ข้ารู้สึกผิด ย่อมอยากทำดีกับเสียนเอ๋อร์มากหน่อย”
เฉินชิงเยียนเงยหน้าขึ้น แววตาจนตรอกและน้อยเนื้อต่ำใจ “แต่เสียนเอ๋อร์ ไม่เคยให้โอกาสข้าเลย ข้าหวังว่าพวกเขาสองแม่ลูกจะกลับมา ให้ข้ามีโอกาสไถ่โทษ”
……………..
ตอนที่ 658 ซู่อีและหนานเสียน (1)
สีหน้ามู่หลิงอึ้งงัน มุมปากแฝงด้วยความขมชื่น แววตาโศกเศร้าไม่อาจลบเลือนได้
“ซู่อี นางไม่ยอมกลับมา นอกเสียจากให้เจ้าไปอยู่ภายนอก แต่เจ้าทุ่มเทเพื่อตระกูลมู่มากมาย ข้าจะหักใจให้เจ้าออกไปได้หรือ”
เฉินชิงเยียนร่างกายแข็งทื่อ นางยิ้มอย่างอดสู “พี่ซู่อีพูดเช่นนี้จริงหรือ ข้ารู้ว่านางรับข้าไม่ได้ไม่เป็นไร พี่หลิง รอวันที่นางกลับมา ข้าจะย้ายออกไป ของเพียงพี่หลิงมาหาข้าบ้างก็พอแล้ว…”
นางกุมมือมู่หลิงแน่น หลุบตาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าวลงไร้ขอบเขตลง
“เพราะท่านคือญาติคนเดียวในโลกนี้ของข้า”
มือของมู่หลิงที่แตะอยู่บนแผ่นหลังเฉินชิงเยียนแข็งค้าง ใบหน้าเขาปรากฏรอยยิ้มขมขื่น “หาก...ซู่อีเป็นเหมือนเจ้าก็พอแล้ว ความรักที่ข้ามีให้นางก็มากพอแล้ว อีกทั้งยังอดทนนาง แต่นางกลับไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น”
เฉินชิงเยียนกำหมัดแน่น ในขณะที่มู่หลิงไม่ทันสังเกต แววตานางเผยความอำมหิต
ถูกแล้วความอดทนทั้งหลายทั้งปวงมู่หลิงมาต่อซู่อีเท่านั้น
เมื่อซู่อีอยู่ต่อหน้าเขา นางจึงแสดงนิสัยออกมาได้ตามอำเภอใจต่อให้เหิมเกริมอย่างไร มู่หลิงก็ไม่โทษว่านางทำเกินไป
ส่วนนางเล่า…
ทั้งๆ ที่นางปรากฏตัวในชีวิตของมู่หลิงก่อนแท้ๆ หากมิใช่เพราะนายผู้เฒ่าขัดขวาง นางคงเป็นภรรยาของมู่หลิงไปก่อนแล้ว! ภายหลังก็คงไม่มีเรื่องของซู่อีอีก!
แต่นางในฐานะผู้มาก่อน กลับอ่อนโยนรู้ความ ถึงได้ครองใจมู่หลิงไว้อย่างหนาแน่น
นี่มันทิ่มแทงกันไปหรือเปล่า
หัวใจเฉินชิงเยียนเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เจ็บเสียจนหน้าแดง
รอยยิ้มนางเย็นเยียบขึ้น แววตาเสียใจ
“พี่หลิง ในเมื่อเสียนเอ๋อร์ชอบแม่นางข้างนอกนั่น ไม่สู่เชิญนางเข้ามาอยู่ในจวน”
มู่หลิงสายตาทอประกายวาบ “ข้าให้หันเฟิงไปหานางคนนั้น ให้นางเข้ามาเป็นอนุในจวน ถูกนางปฏิเสธไปแล้ว!”
เฉินชิงเยียนคลี่ยิ้ม “นางคงรู้ฐานะของหนานเสียน ยามนี้เสียนเอ๋อร์ยังหลงใหลนางอีกเป็นอนุจะพอใจได้อย่างไร ข้ารู้ว่าท่านอยากให้คุณหนูใหญ่ของกู้สื่อเป็นภรรยาเอก งั้นมิสู้ ให้แม่นางผู้นั้นเป็นภรรยารอง จะเป็นอย่างไร”
คุณหนูใหญ่ของกู้สื่อนั้นหน้าตาอัปลักษณ์กลับนิสัยเย่อหยิ่งจองหอง หากนางรู้ว่าหญิงเถื่อนภายนอกเป็นภรรยารองของหนานเสียน คงเดือดดาลแน่ บางทีอาจไม่แต่งกับหนานเสียนก็เป็นได้
นางไม่อาจให้หนานเสียนมีความสัมพันธ์กับฝูจู่เช่นนั้นจะไม่เป็นการดีต่อซีเอ๋อร์
“เฟิงหรูชิงเป็นหญิงละโมบ ตำแหน่งภรรยารองจะทำให้นางหวั่นไหวได้หรือ” มู่หลิงเงียบสักพักค่อยถามออก
“พวกเราบอกผลประโยชน์กับนางก่อน หากไม่มีตระกูลมู่ยอมรับ นางก็มิอาจแต่งกับเสียนเอ๋อร์ หากนางเป็นคนฉลาด ต้องรู้ว่าควรเลือกอะไร”
“แต่…” มู่หลิงถอนใจด้วยความวิตก “ซู่อีชอบแม่หนูนั่น ตอนนั้นนางเตือนหันเฟิงว่า หากพวกเรายังส่งคนไปหาอีก อาจจะยั่วโทสะนางได้”
ซู่อีเป็นคนเจ้าอารมณ์ เขาไม่ใส่ใจหนานเสียนได้ ทว่าไม่อาจไม่สนใจความรู้สึกของซู่อี
“พี่หลิง” เฉินชิงเยียนซบลงบนอกมู่หลิง ยิ้มบางๆ “ท่านว่าพี่ซู่อีจะทำร้ายหนานเสียนหรือเปล่า”
มู่หลิงมุ่นคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร”
“ข้าเป็นแค่แม่เลี้ยงของเขาเท่านั้น ข้ายังคิดเพื่อเขาเลย พี่ซู่อีเป็นแม่แท้ๆ นางจะทำร้ายเสียนเอ๋อร์ได้หรือ”
เรือนร่างเฉินชิงเยียนคล้ายอ่อนยวบไร้กระดูก ยามพักพิงอยู่บนร่างเขาก็ไม่อาจทรงตัวอยู่ได้
![เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/09/6135f1d6JOYBxlF5.jpeg?resize=151,215 "เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
