นกวง?
ลู่จือสิ่งมองมาที่ฉันหร่าน ทั้งสองราวกับแผ่ไอเย็นออกมา
ความทรงจําเฉิงที่มีต่อลู่จือสิ่งยังใหม่มาก เขาทักทาย
ด้วยความสุขุม “สวัสดีครับคุณลู่ คุณหนูฉินกําลังรอคุณอยู่
เลย”
ลู่จือสิงผงกหัว
ฉินหร่านกับลู่จือสิง ถังจวินนิ่งไปพักหนึ่ง
ก่อนจะหันไป “หร่านหร่าน พวกเธอสองคน….รู้จักกันด้วย เหรอ?”
“อือ” ไม่รู้ว่าลู่คือสิ่งกําลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาของเขา เลื่อนลอยเล็กน้อย
ตอนที่เขารู้จักฉินหร่าน ฉินหร่านอายุยังไม่ถึงเก้าขวบ เธออายุยังน้อยแต่มีไอคิวสูงมาก แต่ไหนแต่ไรมาสู่คือสิ่งเย็น ชาต่อคนต่อสิ่งอื่นใด แต่เขากลับถูกชะตากับเด็กคนนี้เท่านั้น ทั้งสองเป็นทั้งครูทั้งเพื่อน และแน่นอนว่าฉันหร่านเรียกเขาว่า “อาลู่” …
อย่างไรก็ตามลู่จือสิ่งคิดไม่ถึงว่าฉันหร่านที่เรียกเขาว่าอา ลู่จะเป็นหลานสาวแท้ๆ ของตัวเองจริงๆ ?
สมองเขาขาวโพลนไปหมด ใช้เวลานานสักพักกว่าจะ
รู้สึกตัว
ฉินฮั่นชิวเห็นลู่จือสิ่งมึนงง ตอนนี้เขากลับรู้สึกผ่อนคลาย
ขึ้นอีกครั้ง สายตามองไปที่ฉันหร่าน “พวกเธอรู้จักกันได้ ยังไง?”
“เราเข้าไปแล้วค่อยคุยกันดีกว่า” เธอมองไปที่ประตู
ทางเข้า ลู่จือสิ่งเรียกหาเธอจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ โดยหลัก แล้วน่าจะเป็นอวิ๋นกวงกรุ๊ป
ลู่จือสิ่งพยักหน้า ใบหน้าที่เย็นชามาโดยตลอดดูอ่อนโยน ขึ้นในเวลานี้ เขาทักทายกลุ่มของถังจวินแล้วเดินไปอีกด้าน กับฉินหร่าน “คราวนี้เธอจะกลับไปดูเอง?”
“ไม่กลับ” ฉินหร่านปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา
“ยังมีงานฟิสิกส์อะไรอีก?” ลู่จือสิ่งผิดหวัง
ช่วงเวลาต่อมาสู่คือสิ่งได้ย้ายไปอยู่ใกล้ๆ บ้านเฉินซูหลาน
ซึ่งตอนนั้นฉินฮั่นชิวหย่ากับหนิงฉิงมานานแล้ว เขาไม่ค่อยได้
กลับไปที่นั่น และเนื่องด้วยคู่คือสิ่งเป็นคนเก็บตัว ทั้งสองจึงไม่
เคยเจอกันและไม่รู้จักกันเป็นธรรมดา
ในที่สุดฉินหร่านก็ยอมรับ เธอละสายตากลับมาแล้ว แหงนหน้าขึ้นฟ้า น้ําเสียงเย็นชา “เพื่อนบ้านฉัน”
“เพื่อนบ้านอะไร?” ลู่จือสิ่งทักทายฉินฮั่นชิวก่อนแล้ว ค่อยเหลือบมองเธอพลางยกคางขึ้น
ฉินหร่านดึงผ้าพันคอลง เธอสังเกตเห็นผู้จัดการฉินซิว เฉิน พ่อบ้านฉิน และพวกท่านหลี่กําลังมองมาที่เธอ
“เราเข้าไปแล้วค่อยคุยกันดีกว่า” เธอมองไปที่ประตู
ทางเข้า ลู่จือสิ่งเรียกหาเธอจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ โดยหลัก แล้วน่าจะเป็นอวิ๋นกวงกรุ๊ป
ลู่จือสิ่งพยักหน้า ใบหน้าที่เย็นชามาโดยตลอดดูอ่อนโยน ขึ้นในเวลานี้ เขาทักทายกลุ่มของถังจวินแล้วเดินไปอีกด้าน กับฉินหร่าน “คราวนี้เธอจะกลับไปดูเอง?”
“ไม่กลับ” ฉินหร่านปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา
“ยังมีงานฟิสิกส์อะไรอีก?” ลู่จือสิ่งผิดหวัง
“เป็นภารกิจ”
ทั้งสองเดินห่างออกไปเรื่อยๆ พูดคุยกันอย่างสนิทสนม ดู
ก็รู้แล้วว่ารู้จักกันมานาน
ส่วนลู่จือสิ่งก็ไม่ได้ดูเฉยชาเหมือนที่ท่านหลี่เคยพูดเอาไว้ ก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนจะกระตือรือร้นเสียด้วย ซ้ำ
พ่อบ้านฉันสบตากับผู้จัดการอยู่ด้านหลัง ผู้จัดการก็ยัง
ไม่ได้สติ “พ่อบ้านฉัน หลานสาวตัวน้อยเธอ…”
ทั้งสองรู้ดีว่าตระกูลถังไม่ธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หัวหน้าผู้ดูแลท่านนั้นบอกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าคุณหนูถัง
ท่านนั้นเข้าร่วมสมาคมแฮกเกอร์ด้วย จากคําพูดและการ
กระทําของถังจวินและคนอื่นๆ ดูก็รู้แล้วว่าคู่คือสิ่งมีสถานะ
สูงส่งแค่ไหนในตระกูลถัง แม้แต่คุณหนูถังยังเทียบไม่ได้ ทว่า ในขณะนี้ฉินหร่านกับลู่จือสิ่งกลับ….
อย่าว่าแต่พ่อบ้านฉินและผู้จัดการที่ตกใจ เพราะแม้แต่ ถังจวินและท่านหลี่ยังทนไม่ไหวที่จะมองไปทางลู่จือสิ่ง
ในบรรดาคนที่อยู่ในเหตุการณ์มีเพียงเฉิงขู่คนเดียวที่ยัง
เงียบขรึม เขาใช้มือข้างหนึ่งลากกระเป๋าเดินทาง รูปร่างสูง
ใหญ่ดูไร้อารมณ์พูดกับฉินฮั่นชิวกับฉินหลิงว่า “คุณฉิน พวก เราไปกันได้แล้วครับ คุณลู่กับคุณหนูฉันกําลังคุยเรื่องงานกัน อยู่ คงใช้เวลาอีกนาน”
ฉินฮั่นชิวพยักหน้า “แล้วเสี่ยวเฉิง”
เฉิงเจวี้ยนยังไม่มา
เพิ่งส่ายหน้า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
เฉิงเจวี้ยนน่าจะเดินผ่านทางเดินส่วนภายใน
นั่นไม่มีอะไรที่ต้องกังวล ฉินฮั่นชิวบอกลาพวกถังจวิน แล้วจากไป
ท่านหลีกับหัวหน้าผู้ดูแลที่อยู่ด้านหลังยังไม่ได้สติ
โดยเฉพาะหัวหน้าผู้ดูแล
ส่วนถังจวินก็ไม่ได้พูดอะไร ท่านหลี่มองถังจวินด้วยความ ระมัดระวัง “นายท่าน คุณหนูฉินก็คือเพื่อนคนนั้นที่นายน้อย
สองพูดถึงใช่ไหมครับ?”
เมื่อคืนลู่จือสิ่งบอกว่ามีเพื่อนรอเขาอยู่ที่สนามบิน คนที่ ลู่จือสิ่งมองว่าเป็นเพื่อ านนั้นมีน้อยมาก
หลักๆ แล้วจะเป็นบุคลากรระดับสูงภายในอวิ๋นกวงกรุ๊ป
ถังจวินยังมองไปทางที่ลู่จือสิ่งจากไปโดยไม่ละสายตา ไม่รู้ว่าคิดถึงไหน รูม่านตาถึงได้หดลง
ฉินหร่านที่ลู่จือสิ่งบรรยายถึง….
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ถังจวินก็รู้สึกตัว “น่าจะเป็น
คนตระกูลถังยืนอยู่ที่สนามบินได้สักพักก็จากไป
หัวหน้าผู้ดูแลอดถามท่านหลี่ไม่ได้ เขากลัวจนใจเต้นรัว “คุณหนูฉินเธอสนิทกับนายน้อยสองมาก?”
เวลานายน้อยสองคุยกับนายท่านยังไม่ปรองดองกันถึง ขนาดนี้…
และที่สําคัญที่สุดก็คือคนสนิทลู่จือสิ่งจะเป็นคนธรรมดา ได้ยังไง?
เวลาสิบโมง ทุกคนขึ้นเครื่อง
ฉินหร่านกับลู่จือสิ่งนั่งที่นั่งคู่ทางด้านขวา เฉิงเจวี้ยนเดิน มาจากข้างนอกอย่างเอื่อยเฉื่อย เมื่อเห็นลู่จือสิ่งกับฉินหร่าน เขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
เฉิงนั่งที่นั่งเดี่ยวอยู่ตรงริมประตู ช่วงนี้เขาไม่ได้หลับ เต็มอิ่ม ตอนนี้สวมผ้าปิดตาไปแล้ว เขาน่าจะได้ยินเสียงเฉิง เจวี้ยนเดินมา จึงเอื้อมมือดึงผ้าปิดตาลง
“คุณชายเจวี้ยน” จากนั้นก็เงยหน้ามองเฉิงเจวียน อธิบายอย่างสุขุม “คุณลู่เป็นคุณอาคุณหนูฉิน”
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อาแท้ๆ”
เฉิงเจวี้ยนหยุดฝีเท้า ไม่รู้ว่าใบหน้าเขาแสดงท่าทีแบบ ไหน แน่นอนว่าเขารู้เรื่องตระกูลถังดี แต่แค่ว่าฉันหร่านไม่ได้ สนใจเรื่องพวกนี้ เฉิงเจวี้ยนจึงไม่สนและไม่ค่อยสืบเรื่อง
ครอบครัวเธอเพื่อเป็นการให้เกียรติ
ลู่จือสิ่งเป็นอาที่เป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งพ่อของฉินหร่าน คาดไม่ถึงว่าเฉิงเจวี้ยนต้องจําใจยอมรับเหมือนฉันหร่าน….
เขาเหลือบมองลู่จือสิ่ง นั่งลงบนที่นั่งแถวเดี่ยว ด้านหลังเฉิงโดยไม่มีท่าทีใดๆ ซึ่งอยู่แถวเดียวกับพวกฉินห ร่าน
เมืองหลวง เวลาสิบเอ็ดโมง
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเมืองหลวง
ที่รัฐ M เวลาเหลื่อมๆ กัน ถังจวินต่อสายโทร.หาลู่คือสิ่ง เมื่อเขาเปิดเครื่อง
“คือสิ่ง” ถังจวินยืนอยู่ริมหน้าต่างสูงจรดพื้นในห้องโถง ชั้นหนึ่ง มองดูแสงไฟยามค่ําคืนของคฤหาสน์หลังเล็ก เม้ม ปากเล็กน้อย “หร่านหร่านเธอ…คงเป็น poppy แห่งอวิ๋นก วงสินะ?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
