เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอบทที่ 887 รำอัญเชิญเทพ?

หลังจากเฉินชางกลับจากห้องผู้ป่วยก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงก
ว่าแล้ว แต่พอเขากลับมาห้องโถงกลับเห็นว่าขาไพ่สามคนของ
คุณป้าคนนี้ยังอยู่ที่นี่!
ทั้ง
สามคนเห็นเตียงผู้ป่วยถูกเข็นออกมาแล้วจึงปรี่มาหา
“ซิ่วหลานไม่เป็นไรใช่ไหม”
“หมอว่ามาสิ อยู่ดีๆ ทำไมถึงไส้บิดได้”
“นั่นสิ! เพราะระเบิดอารมณ์หรือเปล่า ฉันได้ยินว่าโกรธก็ทำให้
ไส้บิดได้เหมือนกัน!”
พอสองป้ากับหนึ่งลุงเห็นว่าซิ่วหลานไม่เป็นไรก็จึงถอนใจ
โล่งอก แต่ขาไพ่นั่งอยู่ด้วยกันย่อมต้องจับเข่าคุยกันสักหน่อย เริ่ม
สนอกสนใจอย่างอดไม่ได้
หญิงวัยกลางคนมองทั้งสามคน อดยิ้มให้ไม่ได้ “ไม่เป็นไรๆ
หมอบอกฉันแล้วว่านี่เป็นอาการหลังผ่าตัด ตอนนั้นผ่าออกไม่หมดแต่ตอนนี้หายแล้ว ตัดสิ่งที่ต้องตัดทิ้งไปแล้ว
แต่ว่านะ พวกเราวันๆ จะเอาแต่เล่นไพ่นกกระจอกไม่ได้แล้ว
ต้องไปเดินเล่นเต้นออกกำลังกายหน้าห้างด้วย!”
พอทั้งสามคนได้ยินก็เริ่มใจชื้นทันที
ที่จริงผู้สูงอายุก็ต้องการเพื่อน มิหนำซ้ำ บอกตามตรงว่าเฉิน
ชางเห็นขาไพ่เหล่านี้แล้วก็อดซึ้งใจไม่ได้ ขาไพ่กลุ่มนี้คุณภาพดีมาก
จริงๆ!
อย่างน้อยในช่วงเวลาสำ คัญก็พามาส่งที่โรงพยาบาลได้ และ
ยังรอให้ผ่าตัดจนเสร็จไม่จากไปไหน
มิน่าถึงพูดกันว่าญาติที่อยู่ไกลเทียบคนบ้านใกล้เรือนเคียง
ไม่ได้ ต้องบอกว่าเพราะเพื่อนกลุ่มนี้รู้เรื่องของคนไข้ดีจึงช่วยได้มาก
จริงๆ
ชายหนุ่มเห็นแม่ไม่เป็นไรจึงรีบขอบคุณพวกคุณป้า
คนเหล่านี้เป็นเพื่อนบ้านทั้งนั้น ต่างเห็นชายคนนี้เติบโตขึ้นมา
จึงพากันมองเขาเป็นลูกเป็นหลาน
จะว่าไปแล้ว…ลูกจะมีแรงแค่ไหนกันเชียว
ลูกๆ ยินดีออกไปดิ้นรน ถึงขนาดที่ลูกจากครอบครัวใน
เมืองหลวงไม่น้อยยังอยากออกไปสู้ที่ต่างประเทศด้วยซ้ำ
ผู้สูงอายุจึงเล่นสนุกกับเพื่อนในละแวกบ้าน ไม่ถึงกับเดียวดาย
เกินไป
ตอนนี้ผู้ป่วยพูดกับทั้งสามคนว่า “เฮ้อ…หายดีแล้วฉันต้องย้าย
ไปอยู่กับลูก จะมาเล่นไพ่นกกระจอกกับพวกเธอทุกวันไม่ได้แล้ว
พวกเธอก็ออกกำลังกายหน่อยนะ อย่าเอาอย่างฉัน!”
ทั้ง
สามได้ยินแล้วจึงปวดใจทันที
เฮ้อ…
เหล่าหม่าเห็นทุกคนแล้วรู้สึกซึ้งใจมาก แต่พอมองเฉินชางจู่ๆ
ก็รู้สึกโล่งใจ!
ตอนที่กลับมาจากห้องเวร จู่ๆ เหล่าหม่าก็พูดว่า “ตอนนี้ผม
รู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกที่ไม่ดีเอามากๆ แต่…พอเห็นคุณแล้ว จู่ๆ ผมก็
รู้สึกว่าจริงๆ แล้วอาจจะเป็นเพราะอาชีพของพวกเรา พ่อแม่ผมคง
เข้าใจผม”เฉินชางเห็นท่าทางของเหล่าหม่าแล้วอดพูดไม่ได้ว่า “หัวหน้า
หม่า ที่จริงเมื่อกี้ผมหลอกคุณ”
หม่าเยว่ฮุยผงะไป “หลอกอะไรผม”
เฉินชางเอ่ยเนิบๆ “ความจริงแล้วเมื่อปีกลายผมเพิ่งฉลอง
วันเกิดกับแม่ไป ตอนนั้นผมแค่อยากตามน้ำไปกับคุณเลยจงใจโกหก
”
หม่าเยว่ฮุยได้ยินเข้าจึงชะงักไปทันที เขามองเฉินชางแล้วหลุด
สบถออกมา
แต่ความสุขของคนเซ่อซ่านั้นแสนง่ายดาย อาหารง่ายๆ สักมื้อ
ก็คลี่คลายได้แล้ว
สิบนาทีต่อมา เดลิเวอรี่ก็มาส่งอาหารถึงแผนกฉุกเฉินอย่างคุ้น
ทาง เฉินชางเป็นคนเลี้ยง ตั้งใจขอเนื้อชิ้นใหญ่เพิ่มให้เหล่าหม่าสอง
ชิ้นโดยเฉพาะ
ช่วงนี้ได้เงินจากแผนกศัลยกรรมหัวใจไม่น้อย เลี้ยงเหล่าหม่า
สักมื้อก็ไม่เป็นไรตอนบ่ายเฉินชางไม่ยุ่ง จึงงีบหลับที่ห้องเวร แล้วก็ถูกปลุก
เพราะเสียงโทรศัพท์ดัง
เหล่าหม่าก็ถูกปลุกเช่นกัน เขามองเฉินชาง “ใครน่ะ”
เฉินชางอดไม่ได้ “หยางเจี๋ย”
พอเห็นว่าเป็นหยางเจี๋ย เหล่าหม่าก็ผงะไปทันที “มีนมอีกแล้ว
หรือ รีบไปเปิดประตู…”
“หยางเจี๋ยนี่ดูไม่ออกเลยนะ คิดไม่ถึงว่าน้ำนมจะเหลือเฟือ
จริงๆ!”
เฉินชางอดกลอกตาไม่ได้ เขารับโทรศัพท์
“ฮัลโหล พี่หยาง มีอะไรหรือครับ”
หยางเจี๋ยเห็นเฉินชางรับโทรศัพท์แล้วจึงพูดอย่างค่อนข้าง
ร้อนรนทันทีว่า “หมอเฉิน ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เขาก็เพิ่งคลอดลูก
เหมือนกับฉัน อยู่ดีๆ ลูกก็เริ่มเป็นไข้เสียแล้ว!”
“แต่เขาอยู่ต่างเมือง มาไม่ได้…”
เฉินชางพลันอึ้งไป “ทำไมมาหาผมล่ะ…จริงสิ ผมอยู่ห้องเวรนะ
คุณมาหาเถอะ มาคุยกันต่อหน้า”เฉินชางคิดว่าคุยทางโทรศัพท์ไม่ชัดเจนจึงให้หยางเจี๋ยมาที่
ห้องเวรเลย
เหล่าหม่ามองเฉินชาง “เกิดอะไรขึ้น”
เฉินชางอดไม่ได้พูดว่า “หยางเจี๋ยมีเพื่อนป่วย จะให้ผมช่วย
ตรวจอาการครับ”
เหล่าหม่าได้ยินเข้าแล้วรู้สึกไม่สบายใจในทันใด
“ทำไมไม่มาหาผมล่ะ ผมเป็นหัวหน้าทีมทีมมือฉมังเลยนะ!”
เหล่าหม่าคับข้องใจจริงๆ!
เขาพบว่าตอนที่ตนกับเฉินชางอยู่ด้วยกัน เหมือนจะไม่มีโอกาส
ได้สัมผัสความรู้สึกมีเกียรติของการเป็นหัวหน้าทีมหรือหัวหน้า
แพทย์สักนิด!
นี่ทำให้เหล่าหม่าอึดอัดใจ!
เฉินชางเห็นเหล่าหม่าพูดแบบนี้จึงอดปลอบเขาไปไม่ได้ “อาจ
เป็นเพราะหัวหน้าหม่าค่อนข้างยุ่งมั้งครับ หยางเจี๋ยต้องนึกว่าคุณ
ไม่อยู่แน่เลย!”
เหล่าหม่าได้ยินเข้าจึงพยักหน้า ต้องเป็นแบบนี้แน่ถึงยังไงเราก็เป็นหัวหน้าหม่า หัวหน้าทีมหม่า…จะไปแพ้หมอ
ฝึกหัดคนหนึ่งได้ยังไง
เขาคิดว่าหยางเจี๋ยต้องนึกว่าตัวเองไม่อยู่โรงพยาบาล
ไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เฉินชางจึงลุกไปเปิดประตู
หยางเจี๋ยปรี่เข้ามา พอเห็นว่าเฉินชางกับหม่าเยว่ฮุ่ยอยู่กันทั้งคู่
แล้วก็ยิ้มทันที “หัวหน้าหม่าก็อยู่นี่!”
หม่าเยว่ฮุยพลันพยักหน้าอย่างเป็นมิตร “ใช่ เสี่ยวหยางมีอะไร
หรือ”
หยางเจี๋ยยิ้มทันใด “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาหาหมอเฉิน มีเรื่องหนึ่ง
จะคุย”
พอได้ยินคำของหยางเจี๋ย หม่าเยว่ฮุยก็อึ้งไปเลย “ไม่ใช่ว่า
มีใครไม่สบายหรือ”
หยางเจี๋ยยิ้มให้ “คราวก่อนฉันเคยได้ยินหมอเฉินพูดถึงเลยคิด
ว่าเขาคงรู้ ฉันก็เลยมาหาหมอเฉินค่ะ”
หม่าเยว่ฮุยไม่ยินยอม ยังดึงดันถามว่า “ทำไมล่ะ ผมก็
ให้คำปรึกษาคุณได้”เฉินชางพยักหน้า “ใช่ๆๆ พี่หยางพูดมาเลย หัวหน้าหม่าเป็น
หัวหน้าทีมทีมมือฉมัง ประสบการณ์เหลือเฟือ”
หยางเจี๋ยเปลี่ยนความคิดดู ก็เป็นอย่างนี้จริงๆ
เธอจึงพูดจนหมดเปลือกว่า “คืออย่างนี้ค่ะ หมอเฉิน ฉัน
มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เป็นเพื่อนมหาวิทยาลัย เขาเป็นพยาบาล
เหมือนกัน
เขาอยู่คลาสเดียวกันกับฉัน คลอดลูกเมื่อปีก่อน แต่จู่ๆ
สามวันก่อนลูกเขาก็ไข้ขึ้นสูง!
จากนั้นก็เริ่มท้องร่วงท้องเสีย ถ่ายออกมามีแต่นม!
พ่อแม่สามีเขาเป็นพวกหัวโบราณเป็นพิเศษ พอไปตรวจที่
โรงพยาบาลแล้วไม่เจอสาเหตุ ก็เริ่มไปให้พวกคนรำอัญเชิญเทพกับ
แม่หมอมารักษา
เขาอยู่โรงพยาบาลเขต ระบบการรักษาที่นั่นจำ กัด ก็เลยมา
ถามว่าฉันรู้จักผู้เชี่ยวชาญไหม จะได้มาดูว่าลูกเขาเป็นอะไร!”
พอได้ยินคำของหยางเจี๋ย เฉินชางกับเหล่าหม่าก็มองหน้ากัน
ทันที“มีผลแล็บกับผลตรวจร่างกายไหม” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
เฉินชางเริ่มพูดต่อ “จริงด้วย ส่งประวัติการรักษาโดยละเอียด
มาให้ที”
หยางเจี๋ยพยักหน้าไวๆ “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันโทรหาเขา”
พอพูดจบ หยางเจี๋ยก็รีบโทรหาทางนั้น
ไม่นานนักผู้หญิงคนหนึ่งก็รับสาย “หยางเจี๋ย เป็นไงบ้าง”
“แม่สามีฉันบ้าไปแล้ว บอกว่าลูกฉันโดนของ เด็กที่โดนของ
สมัยเด็กๆ เป็นแบบนี้ทั้งนั้น!
ฉันหมดคำพูดแล้ว!”