ประโยคเดียวทำเอาเฉินต้าไห่ตกใจสะดุ้งโหยง!
เขาที่เดิมทียังงัวเงียอยู่ตื่นเต็มตาทันที!
กินยาฆ่าแมลงเหรอ คืนวันตรุษจีนเธอกินอะไรไม่กิน กินยาฆ่าแมลงงั้นเหรอ
เฉินต้าไห่ก็ตกใจจนสับสน “กินยาฆ่าแมลงเหรอ รีบโทรส่งศูนย์สุขภาพประจำหมู่บ้านสิ! ตอนนี้มาหาฉันแล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ!”
เฉินต้าไห่ก็ตอบกลับอย่างร้อนรน
หยางเต๋อโหย่วพูดขึ้นว่า “ใครมาหานายเล่า เฉินชางอยู่บ้านนายไหม ฉันมาหาเขา รีบให้เฉินชางไปดูว่าเป็นอะไรไหม! ช่วยชีวิตได้หรือเปล่า! อย่ามัวแต่ชักช้า”
หลังจากเฉินต้าไห่ได้ยินก็รีบลุกขึ้นกำลังจะไปเคาะประตู
แต่เฉินชางกลับแต่งตัวเรียบร้อยแล้วรีบเดินออกมา
กลางคืนเงียบจนน่ากลัว ข้างนอกมีเสียงลมพัดหญ้าปลิว อะไรก็ชัดเจนหมด
เฉินชางย่อมได้ยินเรื่องได้รับพิษจากยาฆ่าแมลง ดังนั้นจึงแต่งตัวอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกมาทันที
ทางด้านฉินเสี้ยวยวนก็ตื่นแล้ว ส่วนฉินเยว่ก็เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วรีบออกมา
ทั้งครอบครัวตื่นกันหมด
เฉินชางเห็นหยางเต๋อโหย่วแล้วก็ถามว่า “อาหยาง เกิดอะไรขึ้นครับ”
หยางเต๋อโหย่วเห็นเฉินชางแล้วก็ตบหน้าตักทันที รีบพูดว่า “เกิดเรื่องแล้ว! เสี่ยวเฉิน หวังฟ่านที่เรียนชั้นเดียวกันกับนายคนนั้น เมื่อกี้เมียเขาเพิ่งกินยาฆ่าตัวตาย!”
เฉินชางกับฉินเยว่สบตากัน!
หวังฟ่านกับหลี่ตันนั้น เมื่อค่ำฉินเยว่กับเฉินชางยังพูดคุยเฮฮากันอยู่เลย
ทำไมอยู่ดีๆ ก็มาฆ่าตัวตายแล้วล่ะ!
เจ้าสองคนนั้นยังดูดีๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ
เฉินชางรีบเอ่ยขึ้นมา “เดินไปคุยไป เกิดอะไรขึ้นครับ”
ทางเฉินชางหันไปเห็นว่าฉินเยว่กำลังจะพูดอะไร แต่ฉินเสี้ยวยวนพูดขึ้นมาทันทีว่า “ไปด้วยกันเถอะ!”
เฉินชางได้ยินแล้วพลันพยักหน้า
ผู้อำนวยการฉินเป็นถึงเจ้าพ่อ!
คนคนนี้เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับประเทศอย่างแท้จริง
ทุกคนเดินไปในหมู่บ้านด้วยกัน
และตลอดทาง หยางเต๋อโหย่วก็ทอดถอนใจ “มาก่อเรื่องเอาวันตรุษจีนเนี่ยนะ!”
เฉินชางอดถามไม่ได้ “ช่วงค่ำผมยังเจอสองคนนั้นอยู่เลยนะครับ สบายดีกันทั้งคู่เลย!”
หยางเต๋อโหย่วจึงเอ่ยช้าๆ ว่า “ช่วงค่ำพวกเธอไม่ได้ไปนั่งคุยกันที่บ้านพวกหวังย่าหรอกเหรอ มีคนเล่นไพ่กันอยู่สองสามคน ทุกคนก็ไม่ได้เล่นกันหนัก ไปๆ มาๆ คืนหนึ่งไม่กี่ร้อย มากสุดเป็นหลักพันก็จบแล้ว!”
“แต่เมื่อคืนเจ้าหนูหวังฟ่านนี่คืนเดียวเล่นชนะสองพันกว่า แต่ไอ้หนูอีกคนรู้สึกว่ายังไม่เล่นไม่หายอยาก ก็เลยอยากไปแกร่วที่บ่อนของเหล่าจูในหมู่บ้านดู”
เฉินชางได้ยินก็หน้าเครียดขึ้นทันที
ตามคาด พนันอีกแล้ว!
ตอนเขาเข้าเวรเมื่อปีที่แล้ว เกิดเรื่องเพราะการพนันขึ้นไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าวันนี้ก็จะเป็นเรื่องพนันอีกแล้ว
พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางอดทอดถอนใจไม่ได้
ผู้คนตามหมู่บ้านในเมืองจิ้นหยางชอบเล่นพนันอยู่ตลอด ถึงช่วงสิ้นปี กระแสเล่นพนันทำนองนี้ก็หนักหน่วงมากขึ้น ในแต่ละหมู่บ้านก็มักจะมีวงพนันอยู่ประจำ
หมู่บ้านหนานซานก็เป็นเช่นนี้
พอถึงตรุษจีน ในบ้านเหล่าจูที่เป็นผู้รับเหมาก็จะตั้งวงไพ่ เรียกให้คนอื่นมาเล่นในบ้าน
เหล่าจูเป็นคนชอบเล่นพนันอยู่แล้ว เพราะเขาเล่นหนัก คนที่มาเล่นมีแต่คนรวยไม่ก็คนที่กล้าลงเงินเล่น
เดิมทีก็จะเรียกเพื่อนจำนวนหนึ่งมาเล่นฉลองตรุษจีน เสียสองสามหมื่นหยวนก็ยังรับได้
ต่อมาพอคนที่รู้จักมากเข้า เหล่าจูก็หัวใส เปิดเป็นบ่อนให้พวกคุณเล่นไปผมจะเก็บส่วนแบ่ง
ถ้าทำดี คืนหนึ่งก็จะได้เงินเข้ากระเป๋าราวหนึ่งหมื่น!
ดังนั้น คนมีเงินจากห้าหมู่บ้านสามชุมชนจึงชอบมาเล่นที่นี่แบบหลบๆ ซ่อนๆ
แต่ได้ยินว่าเมื่อคืนเขาจะดวงไม่ดีไปหน่อย เหมือนจะเสียพนันไปหนึ่งแสนแปดหมื่น
เพราะเป็นคนในหมู่บ้านทั้งนั้น จึงไม่มีปัญหาเรื่องต้มตุ๋นหลอกลวง ดังนั้นจึงพึ่งดวงและปริมาณเงินล้วนๆ
ถ้าคุณมีเงิน เสียไปมากแล้วก็หากลับมาได้
แต่ถ้าคุณไม่มีเงิน เสียไปแสนแปดก็ล้ม จะหาเงินจากที่ไหน
การพนันก็คือความน่าจะเป็น เขามีเงินมาก ก็มีโอกาสชนะมาก ความน่าจะเป็นก็จะแม่นยำขึ้นเล็กน้อย ถ้าคุณเงินน้อย สิ่งที่ไม่คาดคิดในความน่าจะเป็นก็จะมาก
ด้านหยางเต๋อโหย่วถอนใจ “หวังฟ่านคนนี้อายุยังน้อยเลยฮึกเหิม พอไปบ่อนแล้วอยากเล่นไม่กี่พัน ถ้าแพ้แล้วก็เล่นให้ชนะค่อยไปก็พอ
แต่ไอ้หนูนี่มือขึ้นไปหน่อย!
เดี๋ยวเดียวก็ได้มาสองหมื่นกว่า!
ตอนหลังเถ้าแก่คนนั้นแพ้ก็ติดลม เอาเงินจากเหล่าจูมาเล่นแสนหนึ่ง!
คนหนุ่มน่ะ ข่มอารมณ์ไม่อยู่ ตอนนั้นฉันเตือนเขาแล้วว่าถ้าชนะแล้วไปก็พอ ไม่มีใครรั้งให้เขาอยู่ด้วย ชนะแล้วก็เก็บไว้ในใจถึงเรียกว่าชนะ!
แต่ไอ้เวรนี่ไม่ฟัง พอติดลมแล้วก็อยากกินเงินแสนหยวนนั่น!
แถมเถ้าแก่ยังถูกเขากินไปห้าหมื่นจริงๆ เถ้าแก่เขายังมีรถขนถ่านอีกเจ็ดแปดคัน ปีหนึ่งได้เงินหลายแสน ก็ของขึ้นขึ้นมา ไปๆ มาๆ กลับบ้านไปเอาเงินกลับมาสองแสน สุดท้ายกินรวบทั้งวง!
ไอ้หนูหวังฟ่านนี่ไม่สบอารมณ์ โอนเงินสองแสนในจือฟู่เป่า[1]ออกมาหมดเลย คืนเดียว…ก็เสียไปหมด! นี่ต้องยืมเครดิตในจือฟู่เป่ามาอีกแสนหนึ่งด้วย!
พอหวังฟ่านแพ้พนัน เพื่อนที่ไปกับเขาเห็นว่าเขาแพ้หนักขนาดนี้ เตือนแล้วก็ไม่ได้ผล รีบกลับบ้านไปตามหลี่ตันให้มาเรียกหวังฟ่าน! หวังฟ่านแพ้จนตาขวางแล้ว เงินเก็บที่ใช้ซื้อบ้านสองแสนก็เสียไปหมด พอหลี่ตันรู้เรื่องนี้เข้าก็โมโหจนต่อว่าหวังฟ่านอย่างหนัก!
หวังฟ่านเลยโกรธจนตบหลี่ตันไปยกหนึ่ง
ใครจะคิดว่าพอหลี่ตันกลับบ้านมาจะกินยาฆ่าแมลงฆ่าตัวตายเสียแล้ว!”
คราวนี้หลังจากรู้ที่มาที่ไปแล้ว ทุกคนก็อดอึ้งไปไม่ได้
พนันนี่นะ!
ไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลยจริงๆ
ครอบครัวดีแค่ไหนคุณทำให้ล่มจมได้!
คืนวันข้ามปีแบบนี้…
เล่าพลางทุกคนก็รีบมาที่บ้านหวังฟ่าน
ตอนนี้หวังฟ่านก็ได้สติแล้ว ถูกพ่อเอากระบองมาตีจนร้องโอดโอย ปากก็ร้องว่า “ผมผิดไปแล้ว…ที่รัก ผมไม่กล้าอีกแล้ว ผมผิดไปแล้ว…
พ่อตีผมให้ตายเถอะ!”
หลี่ตันนอนอยู่บนเตียงอีกด้านหนึ่ง หายใจติดขัด สักพักก็เกร็งกระตุก!
พอเฉินชางเห็นว่าผู้ป่วยไม่ได้หมดสติก็พลันดีใจ ไม่ถึงกับเสี่ยงอันตราย ขอแค่กินยาฆ่าแมลงแล้วหมดสติไปย่อมต้องโดนพิษขั้นหนักแน่!
พวกฉินเสี้ยวยวนรีบเดินเข้ามา
หลังจากเฉินชางเข้ามา ทุกคนก็พากันหลีกให้ ส่วนแม่ของหวังฟ่านอยู่ข้างๆ หลี่ตัน ทำอะไรไม่ถูก เอ่ยเสียงดังว่า “ช่วยเธอสิ…”
เฉินชางเพิ่งเดินเข้ามา กลิ่นยาฆ่าแมลงที่มีออร์แกโนฟอสเฟตก็ตีกระทบหน้า!
เฉินชางพลันนิ่วหน้า!
เขามองหลี่ตันครั้งหนึ่งรีบถามว่า “หลี่ตัน! คุณได้ยินที่ผมพูดไหม”
หลี่ตันพยักหน้า สีหน้าค่อนข้างน่ากลัว เจ็บปวดมาก มุมปากมีน้ำลายไหลออกมา หน้าตาชวนหวาดหวั่น!
พออ้าปากก็ได้กลิ่นยาฆ่าแมลง!
เฉินชางถอนใจโล่งอก ยังมีสติรู้ตัวดี เห็นเพียงว่าตอนนี้ตัวเธอมีเหงื่อชุ่ม หายใจหอบถี่ ยังเกร็งกระตุกเป็นครั้งคราว!
เฉินชางรีบพูดว่า “คุณกินอะไรไป กินไปเท่าไร นานเท่าไรแล้ว!”
หลี่ตันอยากพูดแต่กลับพูดไม่ชัด เธอชี้ไปที่ขวดบนพื้น
เฉินชางหยิบขึ้นมาดู ไดคลอร์วอส!
เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้!
ด้านแม่ของหวังฟ่านรีบเอ่ยขึ้นว่า “เอ่อ…เหลือไม่ถึงครึ่งหนึ่งแล้ว กินมาสิบนาทีแล้ว!”
เฉินชางผงะไป ปกติครึ่งหนึ่งของขวดนี้ก็หนึ่งร้อยมิลลิลิตรแล้วนะ!
เคสนี้ไม่ใช่ง่ายๆ แล้ว!
แต่สิบนาที…ก็ยังดี!
เขาเปิดแฟลชโทรศัพท์มือถือ รีบดูรูม่านตา เห็นได้ชัดว่าหดเล็กลงเท่าปลายเข็ม!
หายใจช้าลง!
เฉินชางรีบพูด “มีรถไหมครับ รีบส่งไปโรงพยาบาลประชาชนเมืองจิ้นหยาง”
เฉินชางไม่กล้ารับประกันว่าโรงพยาบาลหมู่บ้านจะมีมาตรการกู้ชีพที่ช่วยได้หรือไม่
หยางเต๋อโหย่วรีบเอ่ยว่า “กำลังจะมาแล้ว!”
เฉินชางพยักหน้า พูดกับแม่ของหวังฟ่านว่า “มีเบกกิ้งโซดาไหมครับ”
แม่ของหวังฟ่านพูดทันควัน “มีจ้ะๆ!”
เฉินชางมองฉินเยว่ “เยว่เยว่ เบกกิ้งโซดาสองเปอร์เซ็นต์ในน้ำห้าร้อยมิลลิลิตร! เร็วเข้า”
จากนั้นจึงมองแม่หวังฟ่านที่อยู่อีกด้านหนึ่ง “คุณป้าครับ ไปเอาตะเกียบมาให้ผมคู่หนึ่งครับ!”
[1] จือฟู่เป่า คือแอปอาลีเพย์ แอปรับ-จ่ายเงินของจีน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
