เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 41 บังเอิญพบกันเพื่อนร่วมชั้นมัธยม

หลิวซูเดินตามหลังไปรอบ ๆ ทั้งสองคนและส่ายหัวอย่างไม่มีทางเลี่ยง

 ขณะที่เขาเดิน เขาหันหน้าไปและพูดกับ เฉิยเป้ยอี "คุณไม่ต้องรีบ เราจะรอคุณอยู่ในรถ" เมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่จากไป เฉิยเป้ยอีก็กัดขนมปังในมือของเธอ

เธอแอบกลอกตา คนแบบนี้? ชอบเธอ?  ดูเหมือนว่าเธอจะหลงตัวเองจริงๆ

ลักษณะหน้าตาแบบนี้ และนิสัยที่ไม่ชอบแบบนี้

 ต่อมาระหว่างทางกลับ มีความเงียบตลอดทาง

เฉิยเป้ยอีฟังหลิวซูพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนเกาะว่า ป้ายนำทางเขาเขียนว่า"นักท่องเที่ยวหยุด"และมีเรือข้ามฟากอยู่ทางด้านตะวันออก แต่เธอไปผิดทาง  เธอก็คิดว่า  มันเป็นอุบัติเหตุที่ต้องเข้าไปในป่า หลังจากจากไป เธอก็ไม่สนใจมันอีกต่อไป

 และในช่วงเวลาหนึ่งหลังจากนั้นไม่มีทางแยกระหว่างเธอกับหนิงเส่าเฉิน  ถ้าไม่ใช่เพราะความทรงจำที่ชัดเจนของคืนนั้น เฉิยเป้ยอีจะคิดว่า เธอมีความฝันจริงๆ

หลังจากกลับถึงบ้าน งานยุ่งนิดหน่อย บริษัทรับออเดอร์จำนวนมากและเฉิยเป้ยอีค่อยๆลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเกาะ

 สำหรับผู้จัดการหลิน  ด้วยความต่อต้านและความกลัวในใจ เธอจึงรับคำสั่งจากด้านนอกทั้งหมดที่ช่างแต่งหน้าคนอื่นไม่เต็มใจที่จะรับช่วงต่อและวิ่งออกไปข้างนอกทุกวัน แต่ก็ยังดี

ในขณะนี้ที่เมือง Cเป็นฤดูหนาว  เมื่อเธอออกไปข้างนอก อากาศหนาวมาก  เธอไม่มีพาหนะเป็นของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงขึ้นรถบัสไปทุกที่ที่ไป

 แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็มีอิสระ

 ไม่ต้องทะเลาะกับคนพวกนั้นทุกวัน

"แม่น้อย คุณทำงานล่วงเวลามาหลายสัปดาห์แล้วและผมก็คิดถึงคุณมาก" บนรถบัส  เฉิยเป้ยอีมองไปที่ WeChat ที่หนิงเสี่ยวซีส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ในชีวิตที่หนาวเหน็บ  หนิงเสี่ยวซีคือความอบอุ่นเดียวของเธอ

 "เสร็จเรื่องยุ่งๆแล้ว แม่น้อยจะชดเชยให้หนูนะ" เมื่อกดปุ่มส่ง เฉิยเป้ยอีดูเวลาและเกือบจะมาถึงจุดที่เธอลงแล้วจึงเก็บไว้โทรศัพท์

ขณะนี้ มีเสียงดังมาจากด้านหน้ารถ

เฉิยเป้ยอีขมวดคิ้ว ฟังเสียงและมองไป ด้านหลังชายหนุ่มที่มีหน้ากากสีดำ และถุงผ้าใบหนึ่งที่ด้านหลังของเขา ราวกับกำลังคุยกับคนขับ

"คนหนุ่มสาวสมัยนี้ ไม่มีคุณสมบัติจริงๆ การขึ้นรถเมล์และเรื่องเงินสองหยวน  พวกเขาต้องหาข้อแก้ตัวมากมาย" ป้าที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาพึมพำ

เฉิยเป้ยอีเลิกคิ้ว

 "ลุงคนขับ ผมลืมเอาเงินมาวันนี้  ดูสิ นี่คือใบอนุญาตทำงานของผม … " ชายหนุ่มพูดและยื่นใบอนุญาตทำงานให้คนขับ

ในขณะนี้ รถบัสคันดังกล่าวมาถึงป้ายแล้วและ เฉิยเป้ยอี ก็เดินไปที่ประตูพร้อมกับเขา แต่ชายคนนั้นขวางประตูอยู่ หลังจากคิดได้แล้ว เฉิยเป้ยอีก็หยิบเงินเหรียญสองเหรียญออกมาจากกระเป๋าของเธอและโน้มตัวไปข้างหน้า  เธอเดินผ่านชายคนนั้นไปแล้วโยนมันไปที่เครื่องรับเหรียญจากนั้นก้มหัวลงแล้วพูดเบา ๆ ว่า "รีบลงรถสิ ฉันจะให้เงินคุณ คนข้างหลังกำลังรอลง"

ชายคนนั้นมองกลับไปที่ เฉิยเป้ยอีด้วยความประหลาดใจจากนั้นมองไปที่คนขับ รับใบอนุญาตทำงานของเขาแล้วขับรถออกจากไปพร้อมกับผู้คน

 "สวัสดี คุณผู้หญิง ขอบคุณเรื่องเมื่อกี้" เฉิยเป้ยอีเพิ่งก้าวไปสองก้าว เธอก็หยุดเดิน

 เมื่อได้ยินเสียง นั่นคือเสียงชายคนเมื่อครู่

เธอหันหน้าไปและเงยหน้าขึ้นอย่างสงบ หน้ากากสีดำบนใบหน้าของชายที่อยู่ข้างหลังเธอหายไป เมื่อเธอเห็นใบหน้าเขาเธอถึงกับปิดปากของเธอด้วยความตกใจ  "หยูจี้ เป็นคุณหรือเปล่า?  ?”

 ชูหยูจี้ เธออยู่ชั้นเดียวกัน แต่อยู่คนละห้อง

ย้อนกลับไปเมื่อเธอดำรงตำแหน่งรองประธานนักเรียนที่โรงเรียน  ชูหยูจี้ เป็นประธาน ทั้งสองคนทำงานร่วมกันเป็นเวลาสองปีและความสัมพันธ์ก็ดีกว่านักเรียนคนอื่น ๆ มาก

 เขาหล่อมาก  เล่นกีตาร์เก่งและเล่นบาสเก็ตบอลเก่ง ตอนสมัยเรียนเขาเป็นผู้ชายที่มีผู้หญิงหลายคนชอบเขา

 ฉันได้ยินมาว่าครอบครัวของเขาค่อนข้างธรรมดาเพราะมีนักเรียนหลายคนเห็นเขาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในโรงแรมในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน

 เฉิยเป้ยอี ไม่คิดว่าจะได้พบกับคนรู้จักในต่างแดน

 ดังนั้นเธอจึงจะกระโดดด้วยความตื่นเต้น และเธอก็ไม่สนใจว่าเธอเป็นใครในขณะนั้น

เธอเปลี่ยนหน้าตาและเปลี่ยนชื่อ

 “ พี่สาว คุณ … รู้จักผม?” ชูหยู่จี้ดูตกตะลึงเมื่อหันหน้าไปทางผู้หญิงที่มีความสุขตรงหน้าเธอ

เขาจะคิดอะไรอยู่ในใจ แต่คิดไม่ออกว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรู้จักพี่สาวคนนี้ที่ไหน

 ความตื่นเต้นของ เฉิยเป้ยอีถูกดับลงอย่างสิ้นเชิงโดยคำว่า "พี่สาว" ของ ชูหยูจี้

 เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าโดยรู้ตัว โดยแทบจะไม่ระงับอารมณ์รุนแรงในใจพร้อมกับใบหน้าที่เสียไปเล็กน้อยและส่ายหน้า“ ฉันขอโทษฉัน … ฉันจำคนผิดแล้ว” หลังจากพูดแล้ว เธอก็หันกลับมาและต้องการจะจากไป

 “ แต่คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมคือ ชูหยูจี้” ชูหยูจี้วิ่งตามเธอไป

ทันทีที่ เฉิยเป้ยอี ลดอารมณ์บนใบหน้าของเธอ นิ้วของเธอก็บีบสายกระเป๋าแน่นและเธอก็เห็นการ์ดงานบนหน้าอกของ ชูหยูจี้ "ฉันเพิ่งเห็นการ์ดงานของคุณ" ในความเป็นจริงผู้ชายแตกต่างจากผู้หญิง เด็กผู้ชายอายุ 18 ปีดูจดจำได้ง่าย หากน้ำหนักไม่ขึ้น เธอจึงจำเขาได้ในพริบตา แต่ … หลังจากพูดเสร็จ เธอก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่ป้ายรถเมล์ถัดไป

จากมุมของดวงตาของเธอ เมื่อเธอมองไปที่ ชูหยูจี้ที่หยุด เฉิยเป้ยอีอยากจะลบเครื่องสำอางของเธอออกในตอนนี้ แต่เธอก็ได้แค่คิด

 คราวนี้ ฉันแต่งหน้าในสถานีโทรทัศน์โดยแต่งหน้าให้กับพิธีกรที่มีชื่อเสียง

 แต่เดิม SM จะไม่รับออร์เดอร์ที่เป็นแบบเดียว ช่างแต่งหน้าของ SM เป็นที่รู้จักในวงการนี้นอกจากจะแต่งหน้าให้กับนางแบบของตัวเองแล้วพวกเขายังให้บริการเฉพาะนักแสดงภาพยนตร์และโทรทัศน์ยอดนิยมเท่านั้นและผู้ที่ร่ำรวยและมีเงินจ่ายค่าจ้างราคาแพง  การแต่งหน้าของมนุษย์ถูกกำหนดโดยพื้นฐานและเฉพาะเจาะจง

แต่ได้ยินว่าเจ้าภาพในครั้งนี้มีหลังแบล๊คอัพที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง ดังนั้นเกาเหวินจึงอนุญาตโดยพิเศษ

 "เป้ยอั พิธีกรคนนี้เป็นคนจู้จี้จุกจิกมาก คุณต้องระวังให้มาก" ก่อนมาผู้จัดการหลินพูดซ้ำหลายครั้งและเธอนึกไม่ออกเลยว่าคน ๆ นี้จะรับใช้ยากแค่ไหน

 "สวัสดีฉันเป็นช่างแต่งหน้าจาก SM ฉันมาที่นี่ในวันนี้เพื่อมาเป็นช่างแต่งหน้า"

 เธอพูดกับพนักงานต้อนรับอย่างรวบรัด

 จากนั้น เธอก็ถูกพาเข้าไปในสตูดิโอ "สวัสดีโปรดรอสักครู่ เขาจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้"

 ประมาณ 10 นาที …

 "โอ้ พี่สาวพรหมลิขิตจริงๆ เราเจอกันอีกแล้วนะ" ก่อนจะเห็นเขา เธอก็ได้ยินเสียงของเขาแล้ว