เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 34 ความลับ

น่าเสียดาย…

"เป้ยอี เป้ยอี คุณใช่ไหม?" เสียงของเซี่ยอวี่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เฉินเป้ยอีเม้มริมฝีปากของเธอ โชคชะตาเป็นอะไรไป … ถึงที่นี่แล้ว ก็ยังสามารถพบคนรู้จักได้ เธอถอนหายใจให้กับโชคชะตา …

เธอหันกลับมามองเซี่ยอวี่ เขาแต่งตัวคล้ายกับที่เธอเห็นตอนที่หนิงเส่าเฉินมีงานหมั้น

แต่ทันใดนั้น ระยะห่างระหว่างทั้งสองก็เปิดออก

ไม่ว่าตัวตนของเธอจะเปลี่ยนไปอย่างไร ก็มักจะมีช่องว่างระหว่างทั้งสองที่ไม่สามารถเชื่อมโยงกันได้

เธอถอนริมฝีปากฝืนยิ้ม "เซี่ยอวี่ … "

เซี่ยอวี่ก้าวไปข้างหน้าดึงเธอ และเดินไปจนสุดทางเดิน "ทำไมคุณถึงออกจากตระกูลหนิงกะทันหัน คุณบอกว่าคุณเป็นอะไรกับเสี่ยวซีไม่ใช่เหรอ … "

เฉินเป้ยอีปิดปากของเขา และความนุ่มนวลของปลายนิ้วทำให้หัวใจของเซี่ยอวี่สั่นไหว

ทันใดนั้น เขาก็คว้ามือของเฉินเป้ยอี “เป้ยอี คุณเกลียดผมมากไหม ผมโทรหาคุณ ส่งข้อความแต่คุณไม่ตอบกลับผม … ”

เฉินเป้ยอีกลัวเซี่ยอวี่ที่เป็นแบบนี้ เธอจึงแสร้งเป็นลูบผม ดึงมือออก และถอยหลังสองสามก้าว เพื่อสร้้างความห่างเหิน " เซี่ยหอวี่คุณก็รู้ว่าระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ คุณ … ปล่อยฉันไปเถอะ คุณเป็นแบบนี้ มันทำให้ฉันลำบากใจ "

สีหน้าของเซี่ยอวี่เปลี่ยนไป“ ลำบากใจเหรอ เป้ยอี คุณรู้ว่า ผมชอบคุณ ผมไม่สนใจเรื่องอื่ นคุณจะลำบากใจอะไร?

"คุณไม่สนใจว่า ครอบครัวของคุณจะรู้สึกยังไงเหรอ" เฉินเป้ยอีโพล่งออกมาและรู้สึกได้ทันทีว่าคำเหล่านี้ดูเหมือนจะมีความหมายอื่น

เธอคิดจะอธิบาย

แต่เซี่ยอวี่จับมือของเธอและเดินไปที่ทางเข้าห้องจัดเลี้ยงด้วยความตกใจ "เซี่ยอวี่ คุณจะทำอะไร?"

เซี่ยอวี่พาเธอเดินไปอย่างรวดเร็วและพูดว่า "วันนี้ ผมจะบอกทุกคนว่า ผมเซี่ยอวี่รักเฉินเป้ยอี ผมจะดูว่าใครจะมีความคิดเห็นอย่างไร"

เขาพูดอย่างนั้นและเขาก็ทำเช่นนั้น

ทันทีที่เซี่ยอวี่ดึงมือของเธออย่างแรง ความแตกต่างของความแข็งแกร่งก็มาก จนเธอไม่สามารถเอามือออกได้ เมื่อเห็นว่าใกล้จะมาถึงห้องจัดเลี้ยง เดิมทีเธอรู้สึกไม่สบายอยู่แล้วหลังจากลงจากเรือ ความกังวลของเฉินเป้ยอีทำให้เธอเป็นลมอย่างรวดเร็ว

"เป้ยอี … " รู้สึกว่ามีคนเรียกเธอ เฉินเป้ยอีอยากจะลืมตา แต่เธอก็รู้สึกตาหนักมาก มีหลายอย่างถ่าโถมมามากเกินไป

เธอขอแค่ให้เธอนอนหลับสักพัก

ห้องจัดเลี้ยง

หลิวซูกระซิบคำสองสามคำที่หูของหนิงเส่าเฉิน และคิ้วของหนิงเส่าเฉินก็ขมวดเข้าหากัน

"เกิดอะไรขึ้น เส่าเฉิน？" เกาเหวินจิบไวน์แดงแล้วถามเบา ๆ

"ไม่มีอะไร คุณไปคุยกับพวกเขาก่อน เดี๋ยวผมกลับมา" พูดเส็จ เขาและหลิวซูก็ออกจากห้องจัดเลี้ยง

ทันทีที่หนิงเส่าเฉินก้าวเท้าออกไป ชายคนหนึ่งก็โน้มตัวไปข้างหน้า

ชายที่อยู่ตรงหน้า เขาแม้หน้าไม่ดีเท่าหนิงเส่าเฉิน แต่ก็มีความโดดเด่นท่ามกลางแขกผู้ชายจำนวนมากในสถานที่จัดงานอย่างไม่ต้องสงสัย

“คุณมาที่นี่ทำไม?” หลังจากที่เกาเหวินเห็นว่าใครมาแล้วใบหน้าก็จมลง

ชายคนนั้นชนแก้วไวน์แดงในมือเบา ๆ กับแก้วในมือของเกาเหวิน และพูดเสียงเบาๆว่า "เสี่ยวเหวิน คุณไม่อยากรู้ว่าน้องเขยของผมไปทำอะไรเหรอ?"

"คุณอยากจะพูดอะไร?" เกาเหวินก้มหัวลงปกปิดความรังเกียจในดวงตาของเธอ

ชายคนนี้เป็นพี่ชายต่างแม่ของเธอ ชื่อเกาไห่

ห่างจากวันเกิดของเธอเพียงไม่กี่วัน กล่าวคือพ่อของเธอมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน และให้กำเนิดเธอและเกาไห่

เนื่องจากทั้งสองอายุห่างกันเพียงไม่กี่วัน เมื่อเกาไห่ถูกพากลับ พ่อเขาจึงบอกกับสาธารณชนว่า แม่คลอดลูกแฝดคู่หนึ่ง

ต่อมา แม่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า

วัยเด็ก เธอไม่รู้ตัวและเธอคิดว่าเกาไห่เป็นพี่ชายของเขาจริงๆ จึงชอบที่จะติดกับเขาตั้งแต่เด็ก

จนกระทั่งขึ้นมัธยมต้นและได้ยินพ่อแม่ของเธอทะเลาะกัน จนเธอได้รู้ว่าา พี่ชายของเธอเกิดจากผู้หญิงคนหนึ่งให้ที่อยู่ข้างนอก

และแม่เธออยู่อย่างไม่มีความสุขมาหลายปี เพราะเกาไห่ที่ ดังนั้นหลังจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้มีสีหน้าดีกับเกาไห่เลย

แต่เกาไห่ ติดตามเธอมาโดยตลอดและชอบใจเธอ

“พี่คิดว่า เขาไม่มีความรักให้เธอจริงๆ แล้วทำไมเธอถึงตื๊อเขาขนาดนี้”

"ใครบอกนายว่า เขาไม่รักฉัน เขาดีกับฉันมาหลายปีแล้ว นายตาบอดหรือเปล่า？ ถ้าเขาไม่รัก นายคิดว่าด้วยบุคลิกของเขา เขาจะหมั้นกับฉันเหรอ？" เกาเหวินคำรามอย่างไม่หยุดยั้ง ความโกรธที่ถูกระงับทำให้เธอตัวสั่น แม้ว่าเกาให่จะพูดความจริง แต่เธอก็ไม่อยากยอมรับว่า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เธอพยายามหนักมาก เธอให้ความสำคัญกับหนิงเส่าเฉินทุกอย่าง และแม้กระทั่งเปลี่ยนความชอบของเขาด้วย เธอไม่เชื่อว่าเขามองไม่เห็น และเธอก็ไม่เชื่อว่าเขาแค่อยากแต่งงานกับเธอด้วยความรู้สึกขอบคุณ

เกาไห่ขมวดคิ้ว เป็นเวลาหลายปี แม้ว่าพ่อของเขาและเกาเหวินจะไม่เคยบอกเขาว่า พวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ แต่เขาก็ยังมีความเข้าใจในสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ในเวลานี้

ความเมตตาที่ไม่ได้เป็นของพวกเขาในตอนนั้น แต่พวกเขาอดทนต่อความโปรดปรานมานานหลายปี ด้วยนิสัยที่ร้ายกาจของหนิงเส่าเฉิน หากวันหนึ่งในอนาคต เขาจะค้นพบความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้

นับประสาอะไรกับการแต่งงาน เขากลัวว่าพ่อและน้องสาวจะถูกทำให้พินาศด้วยหนิงเส่าเฉิน

“อย่าให้พี่พูด เสี่ยวเหวิน ทำไมหนิงเส่าเฉินถึงหมั้นกับเธอ เธอไม่เคยรู้？ ถ้าวันหนึ่ง เธอทำให้เขาค้นพบว่า ความเมตตานั้นเป็นเรื่องโกหก เธอว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ? ดังนั้น ปล่อยเขาไปให้เร็วๆก่อนที่เขาจะพบความจริง เขาก็จะรู้สึกผิดและขอบคุณเธอ "เกาไห่รู้สึกสงสารน้องสาวคนนี้มาก ไม่ว่าเธอจะปฏิบัติกับเขาอย่างไร เขาก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย หนิงเส่าเฉินไม่รักเธอ เขาเป็นผู้ชาย เขาเข้าใจ

เกาเหวินมองกลับไปไม่รู้ตัวและมองไปรอบ ๆ เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อไม่มีใครอยู่แถว ๆ สามหรือสี่เมตรที่พวกเขาพักอยู่“ เกาไห่ นายไม่คิดว่าฉันได้จะดีเหรอ? นอกจากพ่อ นายและฉัน ไม่มีใครรู้ตราบใดที่เราไม่พูด เขาก็จะไม่มีวันรู้”

ความมุ่งมั่นของเธอทำให้เกาไห่ขมวดคิ้ว

เขาพยายามดิ้นรน และในที่สุดก็ตัดสินใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อเปิดอินเทอร์เฟซรูปภาพและส่งให้เกาเหวิน“เธอดูนี่เอาเอง”