เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 27 สัญญาณเตือนผิดพลาด

หนิงเสี่ยวซีหดตัวลงด้วยความตกใจหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตะโกน: "แม่น้อย!"

"อา … " อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงของเขาลดลงเฉินเป้ยอีก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจมากขึ้น และเธอรู้สึกว่าโลกตรงหน้าของเธอพลิกคว่ำ

มือของเธอเลื่อนออกจากหนิงเส่าเฉิน จากนั้นเธอก็ทรุดลงกับพื้น

หนิงเส่าเฉินหรี่ตา ยื่นมือออกและกอดเธอไว้ทั้งตัว

“เด็กที่ตายไม่ใช่เสี่ยวซี เขายังมีชีวิตอยู่” เสียงทุ้มต่ำของเขาสั่นเล็กน้อย และพูดออกไปตามตรงถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องตลกและเป็นความเข้าใจผิด แต่เขาก็ได้เห็นการปฏิบัติต่อหนิงเสี่ยวซีของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ความรู้สึกยังฝังลึกในหัวใจของเขา

ผู้หญิงแปลกหน้าจะเป็นลมจากความเศร้าหลายครั้ง เพราะเด็กที่อยู่กับเธอมานานกว่า 1 เดือน ผู้หญิงคนนี้มีหัวใจแบบไหนกันแน่?

เมื่อเปรียบเทียบกันเมื่อเขาโทรหาเธอ กับเขาที่โทรหาเกาเหวิน

อย่างไรก็ตามแม้จะมีน้ำเสียงกังวล แต่เธอก็โทรมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างทางและหลังจากได้ยินว่าเรียบร้อยเธอก็ไม่เคยมาที่โรงพยาบาล

จริงๆแล้วหนิงเสี่ยวซีก็แค่ยืนอยู่ในจุดบอดและบังเอิญถูกชน เพราะความเร็วของรถช้า เด็กคนนี้จึงไม่เป็นอะไรมาก เมื่อรถยังคงถอยหลัง เขาก็ถอยห่าง ดังนั้นมันจึงไม่ใหญ่

ต่อมาหนิงเสี่ยวซีได้เสนอให้เปรียบเทียบเขาด้วยวิธีนี้ ในเวลานั้นเขารู้สึกว่าพลั้งเผลอเกินไป

แต่ในขณะนี้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาและเกาเหวินมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ถ้าเขาเป็นผู้หญิงที่ไม่แยแสกับชีวิตของลูกชาย เขาจะแต่งงานได้ยังไง?

"ไม่ใช่เสี่ยวซีเหรอ" ดวงตาของเฉินเป้ยอีมีน้ำตาและไม่สามารถหยุดไหลได้

"แม่น้อย!"หนิงเสี่ยวซียืนอยู่หน้าเตียงของเฉินเป้ยอี แล้วเอามือแตะแก้มของเธอ "แม่น้อย ผมเป็นเสี่ยวซี ผมยังไม่ตาย"

อุณหภูมิของร่างกายที่อบอุ่นขึ้นถึงก้นบึ้งของหัวใจผ่านฝ่ามือของเขา และเฉินเป้ยอีกำลังเช็ดน้ำตาด้วยมือของเขา แต่เขาก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เช็ดน้ำตาให้เธอ

เธอจับมือและดึงหนิงเสี่ยวซีเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ เมื่อคิดได้แล้วเธอก็ผลักเขาออกไปและดึงใบหน้าของเขาหลังจากได้ยินเสียง "โอ้ย" ของหนิงเสี่ยวซี แล้วเธอก็กอดเขาไว้แน่นอีกครั้ง ในอ้อมแขนของเธอ

“เสี่ยวซีลูกยังมีชีวิตอยู่ลูกยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว!”

“แม่น้อย คุณไปที่วอร์ดผิด ผมได้ยินมาว่าเด็กถูกส่งมาที่นี่ในตอนเช้า เพราะเขาไม่สามารถติดต่อพ่อแม่ของเขาได้ ดังนั้นเมื่อหมอได้ยินว่าคุณกำลังตามหาลูก เขาก็คิดว่าคุณเป็นแม่ของเขา ผมอยู่ผิดห้อง ผมสบายดี แต่ผมมีรอยขีดข่วนเล็กน้อย และรู้สึกกลัวในเวลานั้น พ่อของผมจึงส่งผมไปโรงพยาบาล "

เมื่อเฉินเป้ยอีฟังคำอธิบายของหนิงเสี่ยวซี หลังจากมองเขาขึ้นและลง เธอก็ตกใจ จากนั้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าและกอดเสี่ยวซีไว้ในอ้อมแขนของเธอ "โอเค ลูกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

เพียงแค่คิดถึงเด็กคนนั้นก่อนหน้านี้ ร่องรอยแห่งความทุกข์ก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ เมื่อเห็นร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็น่าจะเทียบได้กับหนิงเสี่ยวซี แต่ …

"ได้เจอพ่อแม่ของเด็กไม่นานหลังจากที่คุณเป็นลม พ่อแม่บอกว่าเด็กเกิดมาพร้อมกับไอคิวต่ำและเป็นโรคหัวใจพิการ แต่กำเนิด ดังนั้นอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้เขาเจ็บปวดน้อยลง" หนิงเส่าเฉินกล่าว เธอเข้้าใจสิ่งที่เธอคิดจึงอธิบาย

เฉินเป้ยอีสูดลมหายใจ และพยักหน้าจับหนิงเสี่ยวซี แล้วหยุดพูด

ความรู้สึกของการสูญเสียและกลับคืนมาทำให้เธอรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ

ทันใดนั้น เธอก็ปล่อยหนิงเสี่ยวซีและหันไปมองหนิงเส่าเฉินที่อยู่ด้านข้าง“ เสี่ยวซีกลับไปอยู่กับพ่อเถอะ อากาศในโรงพยาบาลนี้ไม่ดี”

"แล้วแม่ล่ะ?"

“มันดึกมากแล้ว ฉันจะนอนที่นี่หนึ่งคื นแล้วพรุ่งนี้เช้าจะไปทำงาน”

“แม่น้อย ผมอยากอยู่กับคุณ”

เหตุการณ์นี้ทำให้ความรู้สึกของหนิงเสี่ยวซีที่มีต่อเฉินเป้ยอีไปสู่ระดับใหม่

เขาเพ้อฝันในใจมากกว่าหนึ่งครั้งว่า ถ้าเธอเป็นแม่ของเขามันจะดีมาก แต่พ่อของเขาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะเขาคิดว่าแม่ของเขา แม่ของเขาก็น่าจะสวย

"เสี่ยวซีเชื่อฟังนะ"

“งั้นจะส่งคุณเฉินกลับไปก่อนล่ะ?” หนิงเส่าเฉินที่ยังไม่ได้พูดจู่ๆก็พูดขึ้นด้วยความสงสัยว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า เฉินเป้ยอีมักจะรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาดูไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน และดูอ่อนโยนกว่ามาก

“ไม่จำเป็น มันดึกแล้ว คุณพาเสี่ยวซีกลับบ้าน และคุณกินยาไปใช่ไหม อยู่ที่นี่แล้วลูกจะนอนหลับไม่สนิท” เฉินเป้ยอีเสียใจทันที หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็คิดได้ในทันใด หลังจากปัญหานี้เธอลืมไปว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา เธอคิดว่าไม่เหมาะสมอย่างเห็นได้ชัด

"โอเค"หนิงเส่าเฉินมองไปที่เฉินเป้ยอีอย่างลึกซึ้ง แต่มุมปากที่แข็งของเขากลับงอโดยไม่รู้ตัว

ระหว่างทางกลับ

"พ่อไม่คิดว่าแม่น้อยของผมใจดีมากเหรอ?" หนิงเสี่ยวซียืนอยู่แถวหลังวางมือน้อย ๆ ของเขาบนไหล่ขวาของหนิงเส่าเฉินแล้วแตะเบา ๆ

หนิงเส่าเฉิน ครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่เขาจะค่อยๆพูด "ใจดีกับลูกมาก" สำหรับเขา เขาเป็นคนธรรมดามากไม่สนใจและเพิกเฉย

“แล้วคุณว่า คนที่มีพระคุณของคุณวันนี้ คุณรู้สึกอย่างไร”

"เธอก็กังวลเช่นกัน เมื่อเธอได้ยินว่ามีบางอย่างผิดปกติกับลูก"

หนิงเสี่ยวซีกลอกตา“ อืม เธอใจดีกับคุณมาก”

หลังจากหยุดชั่วคราว เขาก็พูดต่อไป "สหายหนิงเส่าเฉิน ผมจะบอกคุณนะ ในที่สุดถ้าคุณไม่ต้องการแม่น้อยของผมจริงๆ ผมจะต้องหาคนอื่นให้แม่น้อยของผมละ"

เส้นสีดำตกลงบนหน้าผากของหนิงเส่าเฉิน และเขาเอื้อมมือมาตบมือเล็กที่ไหล่“ หนิงเสี่ยวซี ถ้าลูกยังปืนเกรียวแบบนี้ เชื่อไหมว่าพ่อจะโยนออกไป"

เมื่อมองไปที่เขา เขานั่งไขว่ห้าง และจับแขนไว้ หนิงเสี่ยวซีพึมพำในปากเล็ก ๆ ของเขา“ ถ้าผมเกิดก่อนหน้านี้ 20 ปี คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ？ผมไม่รู้จริงๆว่าผมขอพรอะไรไว้”

หลังจากที่พ่อและลูกจากไป เฉินเป้ยอีก็ไม่ง่วงอีกต่อไป จิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

นอกจากนี้เธอกำลังคิดเกี่ยวกับการลาออก

แม้ว่าเธอจะชอบงานนี้มาก แต่เธอก็คิดว่ามันน่าจะหางานได้ง่ายถ้าเธอต้องการ

มีเกาเหวินและผู้จัดการหลินอยู่ที่นี่ เธอไม่มีความปรารถนาที่จะอยู่ต่อ

ยังไงก็เพิ่งทำได้ไม่กี่วัน ถือโอกาสในช่วงที่ยังไม่ได้รักงานนี้ แล้วรีบลาออกไป

วันรุ่งขึ้น เธอเขียนจดหมายลาออกและไปที่สำนักงานของผู้จัดการหลิน

น่าแปลกที่เธอผลักประตูผู้จัดการหลินเปิดออก แต่เห็นเกาเหวินนั่งอยู่ข้างใน