ตอนที่ 2275 คนมาหาถึงที่
ครั้นสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายเย็นยะเยือกรอบกายหายไปแล้ว เงาร่างที่เลือนร่างรอบๆ เหล่านั้นก็หายไปแล้วเช่นกัน เธอจึงพลิกหมุนฝ่ามือ ตะโกนสั่งเก็บ น้ำเต้าที่ลอยอยู่กลางอากาศก็กลับมาอยู่กลางฝ่ามือของเธอ
กระดิ่งที่แขวนอยู่กับน้ำเต้าไม่ส่งเสียงอีกแล้ว เธอหยักยกมุมปาก เผยรอยยิ้มออกมา
เป็นของดีดังคาด!
เธอหดน้ำเต้าให้มีขนาดเล็กลง แขวนเก็บที่เอวเหมือนเดิม จากนั้นก็นั่งลงข้างกองไฟเพื่อผิงไฟ นอนพิงต้นไม้เพื่อพักผ่อน ค่ำคืนนี้ นอกจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างก็สงบสุขดี บางทีอาจเพราะไม่มีผู้ฝึกตนเข้ามาในนี้ และเหล่าสัตว์ร้ายในป่าอสูรก็ไม่กล้าเข้าใกล้เฟิ่งจิ่ว ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ได้เจออันตรายยามอยู่ข้างในนี้
กระทั่งฟ้าเริ่มสาง เธอดับไฟ ขณะตั้งใจจะไปจากที่นี่ กลับได้ยินเสียงต่อสู้กันดังแว่วมา
“ในนี้มีคน?” เธอประหลาดใจ เขย่งปลายเท้า เหาะไปยังทิศที่เสียงดังมา ประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบจั้ง เธอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างหน้านั้น
ตรงนั้นมีคนจำนวนเจ็ดแปดคนกลุ่ม ดูท่าทางเหมือนเป็นผู้ฝึกตนไร้สำนัก พลังของพวกเขาล้วนอยู่ในระดับปราชญ์เซียนขั้นแรกและขั้นกลาง เสื้อผ้าบนตัวขาดวิ่น บาดแผลเต็มตัว เวลานี้กำลังถูกสัตว์ร้ายฝูงหนึ่งกับเสือดาวสีทองที่เธอเคยเห็นรุมจู่โจมอยู่
ตามหลักแล้ว ด้วยพลังของคนพวกนี้ จะต่อกรกับสัตว์ร้ายพวกนี้ไม่ใช่ปัญหา แต่เธอสังเกตเห็นว่าคนพวกนั้นดูอ่อนแรงเล็กน้อย เรี่ยวแรงที่ใช้จู่โจมก็ไม่ค่อยมี ครั้นเพ่งมอง คนพวกนั้นล้วนเป็นชายฉกรรจ์อายุสี่สิบห้าสิบปี สองคนนั้นในนั้นยังเป็นชายชราอายุหากสิบกว่าปีแล้วด้วย แม้มีแต่ผู้ชาย แต่สีหน้าซีดขาว ร่างกายผ่ายผอม ฝีเท้าซวนเซ ทว่าดูออกว่าคนพวกนี้อยู่ในภาวะขาดสารอาหาร
พลังระดับปราชญ์เซียน นึกไม่ถึงว่าจะอยู่ในภาวะขาดแคลน? น่าแปลกจริงๆ
เธอประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงตัว เพียงสังเกตการณ์อยู่ในที่ลับ ดูจากที่พวกเขาร่วมมือกันสู้กับสัตว์ร้าย กลับดูต่างจากผู้ฝึกวิชามารพวกนั้นที่สนใจแต่ตนเอง
นึกมาถึงตรงนี้ เธอพลันบังเกิดความคิด เธอต้องการจะดึงคนมาเป็นพวก! คนพวกนี้มาหาถึงที่ พวกเขาดูไม่เหมือนผู้ฝึกวิชามารหรือคนเลว แม้จะมีไอพิฆาตติดตัว แต่อย่างน้อยก็ใช้ประโยชน์จากมันเพื่อเธอได้!
เห็นชายชราคนหนึ่งในกลุ่มพวกเขาถูกสัตว์ร้ายพุ่งชนกระเด็นออกไป สัตว์ร้ายตัวนั้นแยกเขี้ยวแยกเล็บพุ่งเข้าไปจะกัด ชายฉกรรจ์อายุสี่สิบปีอีกคนรีบกระโดดเข้าไปใช้ร่างกายของตนเองกระแทกสัตว์ร้ายตัวนั้น ยืนปกป้องอยู่ข้างหน้าชายชรา ดาบที่ถือไว้ในมือตวัดฟันใส่สัตว์ร้ายอีกตัวที่โถมกระโดดเข้ามา ดาบพุ่งแทงออกไป ปลิดชีพสัตว์ร้ายตัวนั้นในพริบตา
“โฮก!”
เสียงคำรามโหยหวนดังขึ้น มันขัดขืนหมายจะจู่โจมเข้ามาอีกครั้ง แต่สุดท้ายเดินได้สองก้าวก็ล้มลงไปแล้ว
อาจเพราะกลิ่นคาวเลือดของสัตว์ร้ายตัวนั้นกระตุ้นสัตว์ร้ายตัวอื่นๆ ฝูงสัตว์ร้ายจู่โจมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่เสือดาวสีทองตัวนั้นก็คำรามแยกเขี้ยวพุ่งเข้าไปกัดหนึ่งในผู้ฝึกตน
“อ๊าก!”
ผู้ฝึกตนคนหนึ่งถูกกัดขา เลือดสีแดงสดพุ่งเหมือนน้ำพุ ย้อมขากางเกงและพื้นบริเวณนั้นจนแดงไปทั้งแถบ
เฟิ่งจิ่วขมวดคิ้ว หยิบดาบสั้นออกมาขว้างไปทางเสือดาวตัวนั้น พลังดาบอันดุดันแฝงไวด้วยไอสังหารอันเยือกเย็น อันตรายจู่โจมเข้ามากะทันหัน ทำให้เสือดาวตัวนั้นตกใจ ปล่อยขาที่กัดอยู่ออกจากปาก จากนั้นก็หลบดาบสั้นเล่มนั้นอย่างรดวเร็วทันที ก่อนจะหันไปมองคนที่โจมตีมัน
………………………………….
ตอนที่ 2276 เก็บไว้ใช้ประโยชน์
ครั้นมองเห็น เสือดาวตัวนั้นตะลึงอย่างเห็นได้ชัด มันถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว แยกเขี้ยว ขู่คำราม และจ้องเฟิ่งจิ่วอย่างระแวดระวัง ราวกับกำลังถามว่า ‘ทำไมเป็นเจ้าอีกแล้ว!’
อาจเพราะเห็นว่าจู่ๆ เสือดาวก็ถอยหนี พวกสัตว์ร้ายที่กำลังจู่โจมคนอื่นต่างก็พากันถอยหลังด้วย พวกมันจ้องเงาร่างที่ยืนอยู่บนต้นไม้อย่างระมัดระวัง
พวกมันจำผู้ชายชุดเขียวคนนั้นได้ เมื่อวานเพิ่งเจอ มนุษย์คนนี้มีแรงกดดันของสัตว์เทวะโบราณที่พวกมันหวาดกลัวอยู่ และก็เพราะเหตุผลนี้ พวกมันไม่กล้าทำอะไรเขา แต่ทำไมจึงเจอเขาอีกแล้วเล่า?
เพราะจู่ๆ เหล่าสัตว์ร้ายก็ถอยหลัง ผู้ฝึกตนพวกนั้นมีโอกาสหายใจในที่สุด พวกเขาประคองกันถอยหลังสองสามก้าว พลางจ้องสัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้าอย่างระแวดระวัง ขณะเดียวกันก็จ้องพิจารณาเด็กหนุ่มชุดเขียวที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน
คนคนนี้ใครอีก? แล้วเหตุใดจู่ๆ ก็มาปรากฏตัวที่นี่ได้? หนำซ้ำยังตัวคนเดียวด้วย? การปรากฏตัวของเขา เหตุใดจึงทำให้ฝูงสัตว์ร้ายหวาดกลัว? คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของพวกเขา เพียงแต่ ขณะที่พวกเขาจ้องสังเกตเด็กหนุ่มนั้น กลับคนพบว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้ฝึกพลังเร้นลับ และเป็นผู้ฝึกพลังเร้นลับระดับเทพนักรบด้วย
พลังต่อสู้ของผู้ฝึกพลังเร้นลับด้อยกว่าผู้ฝึกพลังวิญญาณ แต่เหตุใดคนเช่นนี้ ทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ก็ทำให้ฝูงสัตว์ร้ายกระหายเลือดตกใจจนถอยหนีได้?
“เจ้าเป็นใคร? เหตุใดจึงช่วยพวกเรา?”
ชายชราในกลุ่มอดทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลบนตัว ประคองผู้ฝึกตนที่ถูกกัดต้นขาข้างๆ แหงนหน้ามองเด็กหนุ่มชุดเขียวบนต้นไม้ พลางถาม
เฟิ่งจิ่วกระโดดลงมาจากต้นไม้ ทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างเบาเท้า เธอสาวเดินมาอย่างเชื่องช้า กวาดมองพวกเขาที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลท่าทางเหนื่อยล้า เอ่ยว่า “พวกเจ้าทุกคน หากข้าไม่ยื่นมือมาช่วย พวกเจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน”
ได้ฟังเช่นนั้น พวกเขามองหน้ากัน ก่อนที่ชายชราจะถาม “เจ้ามีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถิด”
“ง่ายมาก ข้ากำลังขาดคน ข้าช่วยพวกเจ้า ต่อไปพวกเจ้าก็ต้องฟังคำสั่งข้า รับข้าเป็นนาย เป็นอย่างไร?” อีกฝ่ายตรงไปตรงมา เธอจึงบอกจุดประสงค์ของตนเองออกมาตรงๆ เช่นกัน
ครั้นได้ฟัง พวกเขานิ่งอึ้งเล็กน้อย พวกเขาไม่ได้รับปากทันที แต่ถามอย่างลังเลเล็กน้อย “เจ้าจะให้พวกข้าทำอะไร?”
“ย่อมต้องฆ่าคนอยู่แล้ว”
เธอตอบอย่างมีนัยแฝง มองพวกเขาแวบหนึ่ง ว่าต่ออีก “แน่นอน พวกเจ้าจะปฏิเสธก็ได้ เพียงแต่หากปฏิเสธ ข้าก็จะไม่ช่วยพวกเจ้า จะมีชีวิต? หรือจะตาย สิทธิ์ในการเลือกอยู่ในมือของพวกเจ้า”
พวกเขาเงียบงันครู่หนึ่ง ต่างคนต่างมองหน้ากัน ราวกับกำลังสื่อสารทางสายตา สุดท้ายก็ยังคงเป็นชายชราที่เอ่ยปาก “ได้ พวกข้าตกลง ขอเพียงเจ้าช่วยพวกเรา ชีวิตของพวกเราก็เป็นของเจ้า ภายหน้าในสถานที่แห่งนี้ ย่อมต้องรับเจ้าเป็นนาย ฟังคำสั่งของเจ้า”
“ดีมาก” เฟิ่งจิ่วยิ้มมุมปาก หน้าตามั่นอกมั่นใจ เอ่ยว่า “พวกเจ้าเลือกได้ถูกต้องแล้ว ติดตามข้า มีเนื้อให้กิน”
ได้ฟังประโยคนั้น พวกเขาหน้าตาสับสน ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
เวลานี้เอง สายตาของเฟิ่งจิ่วมองผ่านพวกเขา หยุดอยู่ที่เสือดาวสีทองตัวนั้น “พวกเขาเป็นคนของข้า พาพวกของเจ้าถอยไปเสีย ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่ถือสาหากจะต้องฆ่าพวกเจ้าสักสองสามตัวเอามาทำเป็นอาหารก่อน”
เสือดาวสีทองได้ยินอย่างนั้น เปล่งเสียงคำรามต่ำออกจากปาก มันจ้องเฟิ่งจิ่วนิ่งๆ ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็คำรามต่ำ หันตัวจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมันจากไป สัตว์ร้ายฝูงนั้นก็ไม่รั้งอยู่ ตามมันไปเช่นกัน
ผู้ฝึกตนพวกนั้นที่ดูอยู่พลันตกตะลึง อดหันไปมองเด็กหนุ่มชุดเขียวไม่ได้…
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
