ตอนที่ 2257 แผนเปลงโฉม
ยามท้องฟ้าใกล้สาง เธอรู้สึกได้ว่ากลิ่นอายเยือกเย็นที่อยู่รอบกายเธอยังไม่จางหายไป กระดิ่งที่เอวของเธอก็ยังคงสั่นไหว เปล่งเสียงแหลมใสอยู่อย่างนั้น
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงจุดไฟด้วยกองหญ้าเล็กๆ อาศัยควันบิดบังการมองเห็นก่อนจะหายตัวเข้าไปในห้วงมิติของเธอ
ครั้นควันกลุ่มนั้นค่อยๆ เลือนหายไป ท้องฟ้าค่อยๆ สว่าง วิญญาณที่อยู่รอบๆ เหล่านั้นกลับมองไม่เห็นเงาร่างสีแดงอีกแล้ว วิญญาณแต่ละดวงวนเวียนไปมาไม่ยอมจากไป คล้ายไม่เชื่อว่านางจะหายลับไปจากสายตาของพวกมันไปได้อย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้
ดวงอาทิตย์ลอยพ้นขอบฟ้า ผู้ฝึกตนเหล่านั้นทยอยจากไป บ้างก็เดินมาทางนี้ เพียงแต่ครั้นพวกเขาเห็นว่าผู้หญิงชุดแดงไม่อยู่ที่นี่แล้ว ประกายประหลาดใจพาดผ่านดวงตา
ก็ไม่แปลก คนเขาดูไม่ธรรมดา บางทีอาจเป็นคนที่มีพลังแข็งแกร่งมากคนหนึ่ง ไม่เช่นนั้นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง นางจะกล้าเดินผ่านหน้าพวกเขาไปอย่างองอาจไร้ความกลัวอย่างนั้นได้อย่างไร?
ครั้นไม่เห็นผู้หญิง แต่ละคนแยกย้ายกันไป มีเพียงสองคนที่กวาดสำรวจอากาศโดยรอบ คล้ายสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายเยือกเย็นเหล่านั้นยังปกคลุมอยู่บริเวณนี้ เพียงแต่สำรวจแถวนี้ไปจนสุดสายตา ก็ยังไม่เห็นเงาร่างของผู้หญิงคนนั้น พวกเขาจึงไม่รั้งอยู่ต่อ
ขณะเดียวกัน ในห้วงมิติ เฟิ่งจิ่วที่นั่งขัดสมาธิอยู่กำลังจ้องมองเหตุการณ์ข้างนอก ประกายประหลาดใจพาดผ่านในดวงตาของเธอ สีหน้าเหมือนไม่เข้าใจ คล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
กระทั่งเห็นคนพวกนั้นแยกย้ายกันไป เธอจึงค่อยหลับตาพักผ่อน ตั้งใจว่าพักผ่อนแล้วค่อยออกไป คิดหาวิธีสืบดูว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่ และจะมีวิธีใดกลับไปที่เมืองร้อยนทีได้บ้าง?
เช้าตรู่ของวันต่อมาผ่านไปอย่างเงียบงัน ยามเที่ยงวัน เธอที่พักผ่อนมาตลอดทั้งเช้าเริ่มผ่อนคลายลงหลังจากตึงเครียดมาตลอด เธอไม่ได้รีบออกไปทันที แต่กำลังแปลงโฉมอยู่ในห้วงมิติ ลองสวมเสื้อผ้าบนตัวหลายชุด สุดท้ายก็สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ชุดหนึ่ง
เธอมองตัวเองในกระจก อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา
คนในกระจกเปลี่ยนจากผู้หญิงหน้าตางดงามล้ำเลิศไปเป็นชายมีหนวดเครา ร่างกายที่บอบบางเพราะสวมเสื้อผ้าหลายตัว แม้จะไม่ได้ดูอ้วนหนา แต่อย่างไรก็ดูเหมือนชายฉกรรจ์คนหนึ่ง บนใบหน้ามีแผลเป็นที่ลากยาวจากหางตาซ้ายไปจนถึงมุมปากขวา ดูน่าสยดสยอง คิ้วดกดำและใบหน้าอันบิดเบี้ยวทำให้เธอดูมีกลิ่นอายดุดันจนสิ่งมีชีวิตไม่อยากเข้าใกล้
เธอไม่เพียงแปลงโฉม แต่ยังปลอมตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์เซียนพวกนั้น กระทั่งผู้อาวุโสเซียน ก็ไม่มีทางมองทะลุการปลอมตัวของเธอได้แน่นอน
ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอในตอนนี้ เธอเชื่อว่าน่าจะแฝงตัวเข้าไปอยู่ท่ามกลางพวกเขาได้ง่ายกว่า หนำซ้ำยังไม่ดึงดูดความสนใจของใครด้วย ตรงกันข้าม เทียบกับรูปร่างหน้าตาผู้หญิงในชุดแดงของเธออย่างไรก็ปลอดภัยกว่า และมีปัญหาน้อยกว่าอยู่แล้ว
“ได้แล้ว ตอนนี้ก็ขาดแค่ดาบใหญ่เล่มหนึ่ง” เธอพึมพำ ควานหาในกองอาวุธที่เธอกองไว้ห้วงมิติ จากนั้นก็เลือกดาบใหญ่อันคมกริบเล่มหนึ่งออกมา
เธอแบกดาบใหญ่เล่มนั้นขึ้นบนบ่า เดินมาส่องเงาของตนเองที่น้ำพุวิญญาณ คิ้วดกดำสองเส้นชี้เฉียง ดวงตาคมกริบถลึงมอง ชั่วขณะหนึ่ง ดูเหมือนชายฉกรรจ์หยาบโลนที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร
“ไม่เลวๆ”
เธอลูบหนวดอย่างพึงพอใจ ปล่อยดวงจิตออกไปนอกห้วงมิติ ครั้นสัมผัสได้ว่าข้างนอกไม่มีคน จึงค่อยหายตัวออกมาจากห้วงมิติ
………………………………….
ตอนที่ 2258 สถานที่แปลกประหลาด
ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวันค่อนข้างแสบตา ทว่ายามเธอปรากฏตัวบนพื้นที่แถบนี้ ยังคงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเยือกเย็นเหล่านั้น อีกทั้งกระดิ่งที่เอวก็สั่นส่งเสียงขึ้นมาอีกแล้ว
เธอขมวดคิ้ว กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้า ไม่ใช่วิญญาณทั่วไปจริงๆ ด้วย ในวันที่มีแสงแดดเจิดจ้าเช่นนี้ยังกล้าปรากฏตัว เพียงแต่พวกมันไม่กล้าเข้าใกล้เธอ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ต้องไปสนใจพวกมันแล้วกัน!
ขว้างอาวุธบินที่ดูธรรมดาทั่วไปชิ้นหนึ่งออกไปแล้วก้าวขึ้นเหยียบ สลัดวิญญาณเหล่านั้นที่ตามหลังมาออกไปอย่างช้าๆ กระทั่งยามเห็นประตูเมืองจากที่ไกลๆ จึงค่อยกระโดดลงมาจากอาวุธบิน
“เมืองภูเขานิล?” เธออ่านอักษรบนนั้น ลอบประหลาดใจ นี่มันสถานที่แบบใดกัน? มองไปข้างหน้า เห็นประตูเมืองข้างหน้ามีผู้ฝึกวิชามารหลายคนเฝ้ารักษาอยู่ และในเมืองนั้นก็คล้ายจะไม่มีคนอยู่ เงียบงันไร้เสียง
จะเข้าไปดีหรือไม่?
เธอลังเลเล็กน้อย เก็บกลิ่นอายพลังก่อนจะเข้าไปซ่อนตัวหลังต้นไม้ นั่งลงด้านหลังต้นไม้ข้างทางต้นนั้น ตั้งใจว่าจะสังเกตการณ์ครู่หนึ่งแล้วค่อยวางแผน ทว่า ขณะที่เธอนั่งอยู่ตรงนั้นได้ประมาณครึ่งชั่วยาม ก็ไม่เห็นมีคนเดินออกมา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีใครเดินเข้าไปเลย
ขณะที่เธอตั้งใจจะจากไป กลับเห็นคนกลุ่มหนึ่งที่มีทั้งผู้ฝึกวิชามารรวมถึงผู้ฝึกเซียนผสมปนเปกันเดินมาจากทางนั้น เธอมองดูแวบหนึ่ง กลุ่มนั้นมีคนประมาณยี่สิบคน เดินด้วยท่าทางเย่อหยิ่งจองหอง ตัวคนยังเดินมาไม่ถึงทางนี้ เสียงโอหังก็ดังมาก่อนแล้ว
“คนพวกนั้นเพ้อฝันไปแล้วจริงๆ ผู้หญิงชุดแดงหน้าตางดงาม? ฮ่าๆๆๆ พวกเราเคลื่อนไหวอยู่แถวนี้มานานแค่ไหน ไม่เคยเห็นผู้หญิงหน้าตางดงามสักคน สถานที่เช่นนี้ จะมีคนอย่างนั้นอยู่ได้อย่างไรกัน?”
“นั่นสิ จากที่ข้าดู พวกเขาคิดจะฉวยโอกาสเข้ามาในเมืองภูเขานิลของเรา กลายเป็นพรรคพวกของเรา อยู่ที่นี่หากไม่มีกองกำลังหนุนหลัง พวกมันที่กระจัดกระจายอยู่ข้างนอก เดาว่าอีกไม่นานไม่ถูกฆ่าก็คงถูกปล้น”
“พวกมันก็ไม่ดูเสียบ้างเลย เมืองภูเขานิลของเราเข้ากันได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ? จะแต่งเรื่องก็ไม่แต่งให้มันน่าเชื่อถือเสียบ้าง สถานที่เลวร้ายเช่นนี้ เดิมก็มีผู้ฝึกตนหญิงไม่มากอยู่แล้ว ยังจะพูดถึงผู้หญิงชุดแดงหน้าตางดงามอีก”
“ใช่แล้ว นายท่านยังกำชับพวกเราให้ออกไปจับผู้ฝึกตนหญิงกลับมาด้วย เพียงแต่ออกไปครั้งนี้ก็ไม่เห็นผู้ฝึกตนหญิงเลย ถึงมีก็มีผู้แข็งแกร่งปกป้องไว้ ในนี้หาผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย!”
“ใครใช้ให้คนที่ถูกทอดทิ้งที่นี่ต่างก็เป็นคนเลวทรามกันเล่า? ผู้ฝึกตนหญิง? หึๆ เดาว่านางมารยังจะหาง่ายกว่า”
คนกลุ่มนั้นพูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะ เดินเข้าไปในเมืองแห่งนั้น ขณะที่ใกล้เดินเข้าไปประตูเมือง หนึ่งในนั้นพลันตวัดสายตามองไปรอบๆ
“เป็นอะไรไป?” ชายคนหนึ่งถามขึ้น หันหลังไปมองตามเขา
“ทำไมข้ารู้สึกเหมือนมีคนอื่นจ้องพวกเราอยู่?” ชายคนนั้นว่า สายตาชั่วร้ายกระหายเลือดกวาดมองไปรอบๆ ปล่อยดวงจิตออกไปสำรวจ แต่กลับไม่พบกลิ่นอายของใครอื่นเลย
“คนอื่น? ฮ่าๆๆๆๆ”
คนข้างๆ แหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง ตบไหล่เขา “เจ้าคิดมากไปแล้ว ไม่ดูเสียบ้างว่าที่นี่ที่ไหน? ใครจะกล้ามาถึงถิ่นของเรา? อีกอย่าง หน้าประตูเมืองของเรานายท่านร่ายเขตอาคมไว้แล้ว นอกจากคนที่พกป้ายห้อยเอวของเราไว้ ใครจะเข้ามาได้อีก? แล้วจะมีใครกล้ามารนหาที่ตายถึงที่?”
ได้ยินอย่างนั้น ชายคนนั้นจึงรับคำ “อืม จะว่าไปก็จริง ข้าคิดมากไปเอง” จากนั้นเขาก็ออกเดินไปพร้อมกับคนอื่นๆ หลังผ่านเขตอาคมก็เข้าไปในประตูเมือง
เฟิ่งจิ่วที่เห็นเหตุการณ์นัยน์ตาไหวระริก ก่อนจะจากไปอย่างเงียบเชียบ…
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
