ตอนที่ 2147 คุ้นเคยเหมือนเดิม
“ท่านกลับหมายตาหญ้าเจ็ดดาราของเจ้าเขาแห่งยอดเขาโอสถ? แล้วท่านก็รู้ด้วยว่าเขาหวงแหนที่สุด?” เขาส่ายหน้าอย่างนึกขำ รู้สึกว่าไม่เจอกันนาน แต่เธอก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
“ก็ข้าหาที่อื่นไม่ได้นี่! กลับมีแค่ที่เขาที่เดียว เพราะฉะนั้น ฮี่ๆ เจ้าจะช่วยใช่ไหม?” เธอยักคิ้วให้เขาพร้อมกับยิ้มกว้าง
“เจ้าหนอเจ้า!” เขาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ยิ้มเอ่ยว่า “ไปเถิด! ไปนั่งคุยกันที่จวนถ้ำของข้าก่อน”
“เรื่องไปที่จวนถ้ำของเจ้าค่อยว่ากันทีหลัง ข้าอุตส่าห์ได้ว่าสำนักเซียนทั้งที เจ้าพาข้าไปเดินเล่นรอบๆ ก่อนไปอย่างไร?” เธอยิ้มตาหยีพลางถาม
“ได้อยู่แล้ว ข้าแค่ห่วงว่าเจ้าเดินทางมาไกลจะเหนื่อยหรือไม่ ต้องพักผ่อนก่อนหรือไม่ก็เท่านั้น? ในเมื่อเจ้าไม่เหนื่อย อย่างนั้นก็ไปกันเถิด! ข้าพาเจ้าไปเดินดูรอบๆ” เขายิ้มกล่าว ก่อนจะพาเธอเข้าไปทางประตูข้าง
ทั้งสองเดินเข้าไปข้างใน พลางพูดคุยสัพเพเหระ เหล่าลูกศิษย์ในสำนักเห็นซ่งหมิงพูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างเบิกบาน ก็อดคาดเดาไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นเป็นใคร
“มาหาข้าก็มาหาข้า ยังบอกว่าเป็นท่านอาน้อยของข้าอีก ไม่เคยปล่อยโอกาสเอาเปรียบไปเลยแม้แต่น้อยจริงๆ” เขาเอ่ยพลางส่ายหน้า
“เจ้าอยู่ที่นี่ได้เป็นถึงระดับอาจารย์อาแล้ว มีโอกาสเอาเปรียบเจ้าได้ มีหรือข้าจะปล่อยไปง่ายๆ?”
เธอมองไปรอบๆ เห็นบรรดาศิษย์หญิงมองซ่งหมิงด้วยสายตาชื่นชมหลงใหล คารวะและขานเรียกว่าอาจารย์อาซ่งอย่างอ่อนหวานก่อนจากไป เธออดไม่ได้ที่จะมองหยอกล้อเขา “ดูท่าเจ้าอยู่ที่นี่มีโชคเรื่องความรักไม่น้อย! ดูแต่ละคนลอบส่งสายตาให้เจ้า ข้ารู้อยู่แล้วว่าอยู่ที่นี่เจ้าต้องมีวาสนาด้านความรักที่ไม่เลวแน่ๆ”
“เจ้าอย่าล้อข้าเลย เจ้ากับข้ายังไม่รู้จักกันดีพออีกหรือ? หากมีคนที่ข้าชมชอบจริงๆ ข้าจะบอกเจ้าเป็นคนแรก” เขาเอียงหน้ามองเธอ เห็นดวงหน้าของเธอยังคงเหมือนเช่นเคย ท่าทางผ่อนคลายเกียจคร้าน ยังคงเหมือนเธอในความทรงจำ จึงเอ่ยว่า “เจ้ากับเซวียนหยวนโม่เจ๋อเป็นอย่างไรบ้าง? รอมาตั้งนาน พวกเจ้าก็ยังไม่เชิญไปดื่มสุรามงคลเสียที”
เมื่อได้ยิน เธอโบกมือแล้วทอดถอนใจเล็กน้อย “เฮ้อ เราสองคนมักจะคนหนึ่งอยู่เหนือคนหนึ่งอยู่ใต้ ไม่นานนี้เขาออกเดินทางไปนอกมหาสมุทร ไม่รู้จะกลับมาเมื่อใด ตอนนี้ข้าอยู่ในเมืองร้อยนที มีหลายเรื่องต้องสะสาง มีเวลาคิดเรื่องเชิญเจ้าไปดื่มสุรามงคลเสียที่ไหน”
“เรื่องครอบครัวของเจ้าพวกข้าก็เพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้” เขามองเธอขณะพูด “ขอโทษด้วย พวกข้าไม่ได้ช่วยอะไรเจ้าเลย”
เธอตบไหล่เขา “อย่าพูดอย่างนี้เลย เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนแยกแยะบุญคุณความแค้นชัดเจน คนพวกนั้นกล้าทำร้ายครอบครัวของข้า ช้าเร็วข้าก็จะทำลายรังของพวกมันอยู่แล้ว”
“พวกผู้ฝึกวิชามารไม่ได้รับมือกันได้ง่ายๆ” ซ่งหมิงมองเธอ เอ่ยว่า “ครั้งหน้าหากเจ้าจะคิดจะเล่นงานรังกบดานของพวกนั้น จำไว้ว่าต้องบอกพวกข้าสี่คนก่อน พวกข้าสี่คนจะไปช่วยไม่ว่าเวลาใด”
“ไม่มีปัญหา” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ “ด้วยพลังของพวกเจ้าตอนนี้ หากออกไปข้างนอกก็นับเป็นคนมีชื่อเสียงคนหนึ่ง ภายหน้าหากมีอะไรให้ช่วย ข้าไม่ลืมพวกเจ้าแน่นอน”
“หลังจากเข้าสำนักมาพวกเราต่างก็แยกย้ายกันไปฝึกฝน ไม่ค่อยได้รวมตัวกัน ครั้งก่อนพวกข้าสี่คนยังหารือกันผ่านจดหมายว่าจะรวมตัวกันไปหาเจ้าสักหน่อย” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองเธอ “ในเมื่อเจ้ามีเรื่องเดือดร้อนไม่น้อย ไม่สู้ข้าเรียกพวกเขาสามคนมาด้วย ตามเจ้ากลับไป จะได้อยู่ช่วยเจ้าด้วย”
“ไม่ต้องหรอก พวกเจ้าตั้งใจฝึกฝนไปเถิด! ข้ารับมือคนเดียวได้” เธอโบกมือปฏิเสธ
………………………………….
ตอนที่ 2148 ล่อให้พนัน
หากแม้แต่เธอก็ยังรับมือไม่ได้ อย่างนั้นต้องเป็นปัญหาใหญ่ และอันตรายมากแน่ หากเป็นอย่างนั้น เธอก็ไม่อยากให้พวกเขาเสี่ยงอันตรายเพราะเธอเหมือนกัน
ได้ยินเธอว่าอย่างนั้น ซ่งหมิงกลับไม่พูดอะไรอีก อย่างไรพวกเขาก็คงไม่ฝึกฝนอยู่แต่ในสำนักตลอดไป เมื่อถึงเวลาก็จะหาโอกาสลงเขาไปฝึกฝน และไปหาเธอ เพียงแต่ตอนนี้ไม่พูดออกมาเท่านั้น
เขาพาเธอเดินเข้าไปในทางเดินเล็กๆ เส้นหนึ่ง ยิ้มเอ่ยว่า “ข้างในถนนเล็กๆ เส้นหนึ่งมีทิวทัศน์ที่งดงามมาก หากเดินผ่านตรงนี้ไปสามารถเห็นตีนเขาของยอดเขาโอสถได้ อีกอย่าง ข้านึกออกแล้วว่าจะเอาหญ้าเจ็ดดาราอายุห้าร้อยปีต้นนั้นมาจากเจ้าเขาแห่งยอดเขาโอสถมาได้อย่างไร”
“ลองว่ามา” เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ คิดออกเร็วขนาดนี้เชียว?
ซ่งหมิงมองเธอ ยิ้มบอกว่า “เจ้ามียาทิพย์อายุร้อยปีขึ้นไปหลายต้นไม่ใช่หรือ? เอาสักต้นออกมาท้าเขาประลอง ข้าว่าหากประลองการกลั่นยา เขาน่าจะไม่ใช่คู่แข่งของเจ้า”
เฟิ่งจิ่วยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ยิน “ความคิดนี้ไม่เลวทีเดียว” ก่อนจะมาที่นี่เธอเคยคิดจะแอบขุดกลับไป เคยคิดเอาของมาแลกของ และเคยคิดเหมือนกับเขา เพียงแต่ไม่รู้ว่าเจ้าเขาแห่งยอดเขาโอสถสนใจยาทิพย์ตัวใด?
“ข้าได้ยินมาว่า เขากำลังตามหาดอกคู่ใบม่วง เจ้ามีหรือไม่?” เขาถาม
เธอชะงักไป ก่อนจะยิ้มกว้าง “ดอกคู่ใบม่วง? ข้ามี! ที่ล้ำค่ากว่าดอกคู่ใบม่วงก็มี”
“อย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าพาเจ้าไปพบเขาก็แล้วกัน! อีกเดี๋ยวหลังเดินผ่านตีนเขาโอสถ ก็ไปพักผ่อนที่จวนถ้ำของข้า พรุ่งนี้ค่อยคุยกันเรื่องนี้”
“ข้ามีเวลาจำกัด พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว ขอมาได้แค่สองวันเท่านั้น” แม้เธอจะให้พวกหงส์ไฟคอยเฝ้าที่นั่นไว้ แต่ก็ยังห่วงว่าคนของสำนักปัญจพิษจะตามมาเจอ ได้ยินมาว่าคนพวกนั้นชำนาญการใช้ยาพิษ เธอกลัวว่าหากเธอไม่อยู่ พวกเหลิ่งหวาจะเสียเปรียบ
เขาชะงัก “เวลาสองวัน? จากสำนักเซียนตะวันฉายไปเมืองร้อยนทีใช้เวลาเดินทางเท่านี้ก็ยังไม่พอนี่”
“ข้าได้สมบัติชิ้นหนึ่งมา ใช้เวลาเดินทางไปกลับเพียงชั่วพริบตา” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี หยิบแกนเคลื่อนย้ายจี๋กวงออกมาให้เขาดู “เจ้าดู ของสิ่งนี้เรียกว่าแกนเคลื่อนย้ายจี๋กวง สามารถเดินทางไปที่ใดก็ได้ในเวลาเพียงชั่วพริบตา มีของสิ่งนี้อยู่ เรียกได้ว่าสามารถเดินทางไปได้ทุกที่ แน่นอน สถานที่ที่เจ้าจะไปต้องมีชื่ออยู่ข้างในนี้ด้วย”
ซ่งหมิงตาเป็นประกายเล็กน้อย มองแกนเคลื่อนย้ายจี๋กวงในมือเธอ ขณะกำลังจะเอ่ยชมว่าเป็นสมบัติล้ำค่าแท้ๆ ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหน้าก่อน
“นับเป็นสมบัติล้ำค่าจริงๆ”
ได้ยินเสียงหญิงสาวที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมา เฟิ่งจิ่วหรี่ตาเล็กน้อย มองหญิงงามในชุดขาวที่กำลังเดินเยื้องย่างเข้ามา เห็นเพียงนางสวมชุดกระโปรงสีขาวประจำสำนัก เส้นผมสีหมึกสยายกลางหลัง ระหว่างย่างกราย ชายกระโปรงพลิ้วราวกับบุปผางามเบ่งบาน ยังไม่ทันเข้าใกล้ กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ก็กระจายไปทั่วอากาศ
เห็นหญิงงามจ้องแกนเคลื่อนย้ายจี๋กวงที่อยู่ในมือซ่งหมิง เธอยักคิ้ว หยักยิ้มมุมปาก มือหนึ่งวางบนไหล่ซ่งหมิง ถามว่า “เสี่ยวซ่งซ่ง หญิงงามผู้นี้ใครหรือ?”
ได้ยินคำว่าเสี่ยวซ่งซ่ง ซ่งหมิงอดหน้าดำคร่ำเครียดไม่ได้ มองเธอด้วยสายตาเอือมระอาแวบหนึ่ง “อย่าหยอกข้าอย่างนี้ได้ไหม?”
“เจ้าไม่ชอบหรือ? อย่างนั้นเรียกเสี่ยวหมิงหมิง? รีบบอกข้าเร็ว หญิงงามผู้นี้เป็นใครหรือ?”
เธอถามอย่างสนอกสนใจ หางคิ้วยกสูง สายตาจับจ้องไปที่หญิงงามชุดขาวตรงหน้า แล้วยังไม่ลืมส่งสายตาเสน่หาให้อีกฝ่ายเป็นระยะด้วย เกี้ยวพาสาวงามอย่างโจ้งแจ้งกันเลยทีเดียว
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
