ตอนที่ 2121 เคยถูกเล่นงาน
“ก็ไม่แปลกนี่!” เฟิ่งจิ่วตอบโดยไม่หันมามอง เพียงชะลอฝีเท้าเอ่ยว่า “ยาทิพย์เช่นนั้นจะหาได้ง่ายๆ เสียที่ไหน? เจ้าคิดว่าไปหาซื้อที่ตลาดประมูลที่ไหนก็ได้หรือ?” ขณะเอ่ย เธอชำเลืองมองจัวจวินเยวี่ยที่เดินมาเคียงไหล่
“อย่างนั้นจะทำเช่นไรดี? ไม่มีสมุนไพรสามชนิดนั้น ขาของจวินหยาง…” เขาหลุบตา เก็บซ่อนความกังวลในใจ
“ถึงตอนนี้จะไม่มียาทิพย์สามชนิดนั้น แต่ยังหาได้ แต่ก่อนหน้านั้น เราจะใช้เข็มเงินเปิดเส้นชีพจรที่ขาของเขาก่อน รอหายาทิพย์สามชนิดนั้นได้เมื่อใดค่อยนำมาใช้ก็ได้” เธอสาวเดินช้าๆ พลางอธิบายให้เขาฟังไปด้วย
จัวจวินเยวี่ยไม่พูดอะไรอีก เพียงเดินตามนางเงียบๆ
ทั้งสองมาถึงลานบ้าน ก็เห็นจัวจวินหยางนั่งอาบแดดอ่านหนังสืออยู่หน้าเรือน เฟิ่งจิ่วสังเกตเห็นว่าเขาถือตำราแพทย์ไว้ จึงยักคิ้วถาม “เจ้าสนใจวิชาแพทย์หรือ?”
ได้ยินแล้วจัวจวินหยางปิดตำราแพทย์ในมือ เงยหน้ามองเธอพลางยิ้มบอก “ป่วยมานานจึงรู้วิชาแพทย์อยู่บ้าง ข้าอยากอ่านตำราให้มากหน่อย บางทีอาจหาทางรักษาได้”
“เจ้าเก็บตัวฝึกอยู่ในบ้านตลอด เคยคิดบ้างหรือไม่ หากขาหายดีแล้วจะไปกราบอาจารย์ที่สำนักใด?” เธอเดินมานั่งที่โต๊ะ กวักมือเรียกจัวจวินเยวี่ย พยักหน้าบอกให้เขาพับขากางเกงของจัวจวินหยางขึ้น
จัวจวินเยวี่ยเดินเข้ามาย่อกายนั่งข้างรถเข็น ช่วยพับขากางเกงขึ้นให้น้องรองของเขา เผยให้เห็นบริเวณเข่า
“เพราะขาของข้าไม่ดี จึงนั่งรถเข็นอยู่ในบ้านเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก หากข้าลุกขึ้นยืนได้จริงๆ กลับไม่อยากเข้าสำนักใด แต่อยากออกไปฝึกฝนข้างนอก ท่องเที่ยวไปทั่ว ออกไปดูโลกภายนอก” ดวงตาแฝงประกายแห่งความหวังหันไปมองพี่ใหญ่ของเขา ยิ้มเอ่ยด้วยว่า “พี่ใหญ่ เมื่อถึงเวลานั้นหากท่านจะออกไปอีกครั้ง พาข้าไปด้วยดีหรือไม่?”
จัวจวินเยวี่ยเงยหน้ามองเขา พยักหน้ารับ “อืม”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เฟิ่งจิ่วเผยยิ้ม ดวงตาเล็กหยี เอ่ยคล้ายทีเล่นทีจริงว่า “โลกภายนอกอันตรายมากนะ อย่าว่าแต่เจ้าเลย จากที่ข้ารู้มา พี่ใหญ่ของเจ้ายังเคยถูกเล่นงานเลย แถมยังเป็นประเภทที่…”
“อะแฮ่ม!”
จัวจวินเยวี่ยกกหูแดง กระแอมเบาๆ ขัดคำพูดของเฟิ่งจิ่ว หันหน้ามองไปทางเธอ สบเข้ากับรอยยิ้มหยอกล้อของเธอพอดี อดรู้สึกอับอายไม่ได้ รีบเบือนหน้าหนี ก่อนเอ่ยว่า “ฝังเข็มได้แล้วใช่หรือไม่?”
จัวจวินหยางเห็นอย่างนั้นก็อดสงสัยไม่ได้ พี่ใหญ่ของเขาถูกเล่นงานอะไร? เหตุใดไม่ให้เฟิ่งจิ่วพูด? หนำซ้ำยังทำหน้าแปลกๆ อย่างนั้นด้วย?
“รีบร้อนไปไหน? คุยกันก่อนสิ!” เฟิ่งจิ่วเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เมื่อวานตอนข้าเดินผ่านถนนตะวันตก ได้กลิ่นหอมของเป็ดแปดสมบัติ จู่ๆ ก็อยากกินขึ้นมา ทำอย่างไรดี?”
จัวจวินเยวี่ยกับจัวจวินหยางสองพี่น้องได้ยินอย่างนั้นก็มุมปากกระตุก ที่แท้นางก็ตะกละอยากกินเป็ดแปดสมบัตินี่เอง
“ข้าไปซื้อให้” จัวจวินเยวี่ยลุกขึ้น สาวเดินออกไปข้างนอก
พอพี่ใหญ่ของเขาออกไป จัวจวินหยางก็อดยิ้มถามไม่ได้ “พี่ใหญ่ของข้าถูกเล่นงานอะไรหรือ? ข้าเห็นหน้าตาเขาดูแปลกๆ ไป”
“คิกๆ…”
เฟิ่งจิ่วหัวเราะคิกคัก เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อยู่หลายส่วน กอปรกับสีหน้าแปลกๆ ของเธอ ดูขัดกับภาพลักษณ์เด็กหนุ่มชุดเขียวที่ดูหล่อเหลาบริสุทธิ์ของเขาอยู่บ้าง แต่ในสายตาของจัวจวินหยาง กลับรู้สึกว่าเธอเป็นคนอารมณ์หลากหลาย ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ยิ่งนัก
ยิ่งรู้จัก ก็ยิ่งรู้สึกว่าคนคนนี้มีหลายมุมหลายด้าน ไม่ว่าด้านใดล้วนทำให้ละสายตาออกไปได้ยาก…
………………………………….
ตอนที่ 2122 ในที่สุดข้าก็เชื่อ
หากไม่ใช่เพราะพวกเขาบอก ดูอย่างไรเขาก็ดูไม่ออกว่าเด็กหนุ่มชุดเขียวคนนี้เป็นผู้หญิง บนตัวนาง มีกลิ่นอายของความอิสระและไม่ถูกผูกมัด รอบกายนางมีประกายแห่งความเชื่อมั่นและภาคภูมิกระจายอยู่
เขารู้สึกเหลือเชื่อมาก ผู้หญิงคนหนึ่ง เหตุใดจึงเลียนแบบพฤติกรรม ท่าทางและคำพูดของผู้ชายได้อย่างเป็นธรรมชาติขนาดนี้?
เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข “เห็นแก่ที่เขาไปซื้อเป็ดแปดสมบัติให้ข้า เรื่องนี้ข้าไม่พูดดีกว่า ไม่พูดดีกว่า” เธอส่ายหน้า ยิ้มตาหยีเอ่ย พลางหยิบเข็มเงินออกมา แทงลงไปที่เข่าของเขาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงแม้แต่น้อย
เข็มเงินที่จู่ๆ ก็แทงลงมาไม่ได้เจ็บ แต่ยามเข็มเงินหมุนไปหมุนมา ตรงเส้นเอ็นที่อยู่ลึกลงไปข้างในหัวเข่า กลับมีความรู้สึกแปลบๆ และจั๊กจี้เล็กน้อย ขณะกำลังครุ่นคิดก็ได้ยินเสียงเธอดังมา
“รู้สึกอย่างไรบ้าง?” เฟิ่งจิ่วเงยหน้ามองเขา
“ตอนเข็มทิ่มลงมาไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้หมุนเข็มรู้สึกแปลบๆ และจั๊กจี้เล็กน้อย” เขาบอกไปตามตรง ลึกๆ ข้างในกลับลอบประหลาดใจ เขาเคยฝังเข็มที่จุดลมปราณเอง แต่เหตุใดจึงไม่มีความรู้สึกแปลบๆ หรือจั๊กจี้เหมือนตอนนางทำเล่า?
“มีความรู้สึกถือเป็นเรื่องดี”
เธอเอ่ยพลงาหมุนเข็มเงินในมือไปมา จากนั้นก็แทงเล่มที่สองตามลงไปและหมุนอีกครั้ง ดูเป็นการฝังเข็มทั่วไป แต่ครั้นถึงมือเธอกลับกลายเป็นว่ามีกลิ่นอายพลังวิญญาณอ่อนๆ ขุมหนึ่งไหลผ่านเข็มเงินสู่ขาของเขา
ทางนี้กำลังดำเนินการรักษา ส่วนจัวจวินเยวี่ยกำลังไปซื้อเป็ดแปดสมบัติ ขณะเดียวกันที่เรือนฝั่งตะวันออก เหมือนผู้นำตระกูลจัวจะพบปัญหาบางอย่าง กำลังเรียกรวมเหล่าอาวุโสในตระกูลเพื่อปรึกษาหารือกัน…
สำหรับเรื่องในเรือนฝั่งตะวันออก เรือนฝั่งตะวันตกไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย คนทางนั้นไม่พูด พวกเขาเองก็ไม่เคยถาม
“เป็ดแปดสมบัติซื้อกลับมาแล้ว” จัวจวินเยวี่ยเดินเข้ามาในลานบ้าน เอ่ยกับเฟิ่งจิ่วที่กำลังนั่งคุยกับจัวจวินหยาง ขณะเดียวกันก็ยื่นถุงให้เธอ
“อืม! หอมมาก!” ได้กลิ่นหอมกลิ่นนั้นที่ลอยมา เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยีรับไป เอ่ยกับเขาว่า “อย่างนั้นข้ากลับก่อน” พูดจบก็ไม่สนใจพวกเขาสองคนอีก รีบหยิบเป็ดแปดสมบัติแล้วจากไป
“พี่ใหญ่ วิชาแพทย์ของเฟิ่งจิ่วร้ายกาจมากจริงๆ ครั้งนี้ข้าเชื่อแล้ว” เขาเผยยิ้ม บอกกับพี่ใหญ่ของเขา
ได้ยินอย่างนั้น จัวจวินเยวี่ยพยักหน้า “วิชาแพทย์ของนางร้ายกาจมาก” เงียบไปครู่หนึ่ง ก็ถามอีกว่า “นางฝังเข็มให้เจ้าแล้วหรือ? รู้สึกอย่างไรบ้าง?”
“ที่จริงแต่ก่อนข้าเคยฝังเข็มเงินเอง เคยลองฝังที่จุดลมปราณ แต่ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อครู่นางใช้เข็มเงินฝังลงไปที่จุดลมปราณ ข้างในขาของข้ากลับมีความรู้สึกแปลบๆ และจั๊กจี้เล็กน้อย”
เขาเล่าเรื่องเมื่อครู่ให้จัวจวินเยวี่ยฟัง ก่อนถามว่า “พี่ใหญ่ ท่านว่าเหตุใดวิชาแพทย์ของนางจึงยอดเยี่ยมเช่นนี้? ที่ผ่านมาเราหาหมอมารักษาหลายคนล้วนบอกเป็นเสียงเดียวว่ารักษาไม่ได้ หลายปีมานี้ มีแค่นางคนเดียวที่บอกว่ารักษาได้”
จัวจวินหยางเผยยิ้มอย่างหาดูได้ยาก “นางบอกว่านางชื่อภูตหมอ ขอเพียงนางอยากรักษา ไม่มีโรคใดที่นางรักษาไม่หาย”
สองพี่น้องพูดคุยกันอยู่ทางนี้ ส่วนเฟิ่งจิ่วกลับไปที่เรือนเล็ก หยิบสุราวิญญาณออกมา กินแกล้มกับเป็ดแปดสมบัติ…
พอถึงช่วงหลังเที่ยงคืน เธอไปหาฮูหยินผู้เฒ่าอีกครั้ง ฝังเข็มให้นางเสร็จถึงกลับออกมา กลางวันก็รักษาขาให้จัวจวินหยาง
ยุ่งอยู่อย่างนี้มาสามวัน หลังเที่ยงคืนของวันที่สาม เมื่อเฟิ่งจิ่วฝังเข็มครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้นก็เก็บเข็มเงินกลับ ยิ้มพูดกับฮูหยินผู้เฒ่าว่า “ไม่ต้องใช้เข็มเงินแล้ว ในนี้มียาสิบเม็ด กินวันละหนึ่งเม็ดเป็นเวลาสิบวัน จากนั้นโรคภัยทั้งปวงก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง”
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
