ตอนที่ 2105 ข่าวคราว
ครั้นเห็นเธอไม่พูดอะไรอีก ตาเฒ่าลูบหนวด กระแอมเบาๆ “แม้ข้าจะไม่มีศิษย์ แต่สายตาข้าเฉียบแหลมมากนะ ถึงเขาจะมีพรสวรรค์ไม่เลว แต่ยังไม่ถึงมาตรฐานของข้า ฉะนั้น…ฮี่ๆ”
เฟิ่งจิ่วนั่งเงียบๆ ไม่สนใจเขา ตาเฒ่ารู้สึกหมดสนุก จึงไม่พูดอะไรอีก
ขณะเดียวกัน ในเรือนหลักของจวนฝั่งตะวันตก จัวฉู่ฮุยกับฮูหยินของเขากำลังพูดคุยกันอยู่ในลานสวน หางตาเหลือบเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยเดินเข้ามา ครั้งเห็นผู้มาเยือน สองสามีภรรยาชะงักงันไปครู่หนึ่ง
“จวินเยวี่ย? เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” ทั้งสองลุกขึ้น เดินไปหาลูกชายคนโต “เจ้าออกไปฝึกฝนกับท่านเซียนฮุ่นหยวนไม่ใช่หรือ? เหตุใดจู่ๆ ก็กลับมา? เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือ?”
“ท่านพ่อ ท่านแม่” จัวจวินเยวี่ยขานเรียกและคารวะทั้งสอง มองดูพ่อกับแม่ของเขา เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ข้ากลับมาเพราะมีเรื่องบางอย่างจริงๆ ขอรับ”
“เรื่องอะไรหรือ? หรือเจ้าเจอปัญหาอะไรข้างนอก? หรือว่าท่านเซียนฮุ่นหยวนไล่เจ้ากลับมาแล้ว?” แม่ของเขาถามด้วยความเป็นห่วง มองดูลูกชายคนโตที่ไม่กลับบ้านมานานก็รู้สึกปวดใจ “เจ้าอยู่ข้างนอกลำบากมากใช่หรือไม่? เจ้าดูตัวเองสิ ผอมลงไปเยอะเลย”
“ท่านแม่ ข้าสบายดีขอรับ” จัวจวินเยวี่ยเอ่ย ชั่วขณะหนึ่ง ไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไรดี
พ่อของเขาสังเกตเห็นจึงถามว่า “แล้วเพราะเหตุผลอะไร? เจ้ากลับมาเพราะเรื่องใดกัน?”
มองดูพ่อกับแม่ที่เป็นห่วงเขา เขาสูดหายใจลึกๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามีข่าวของท่านปู่แล้วขอรับ”
ได้ยินแล้วทั้งสองตะลึงงัน “อะ อะไรนะ?”
“ท่านปู่ ข้ามีข่าวคราวของท่านปู่แล้ว ท่านปู่แท้ๆ ของข้า” เขาย้ำด้วยน้ำเสียงแช่มช้า มองพ่อของเขาที่กำลังตะลึง จากนั้นก็อธิบายว่า “ตอนที่ข้าออกไปฝึกฝนในป่าภูเขาไฟพร้อมกับท่านเซียนฮุ่นหยวน ได้พบกับลูกศิษย์คนหนึ่งของท่านปู่ รู้เรื่องของท่านปู่จากปากนาง ฉะนั้นครั้งนี้…”
เขาอธิบายอย่างใจเย็น เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังคร่าวๆ มองหน้าพ่อกับแม่ของเขาที่อยู่ในอารามตกตะลึงเนิ่นนาน ก่อนเอ่ยเสริมว่า “นางบอกว่า ความปรารถนาของท่านปู่ก็คืออยากรู้ว่าทายาทรุ่นหลังของเขาเป็นอย่างไรบ้าง ฉะนั้น นางจึงมาเยี่ยมพวกท่านแทนท่านปู่”
เล่ามาถึงตรงนี้ เขาชะงักเล็กน้อยก่อนกล่าวอีกว่า “อีกอย่าง ท่านย่าเคยสั่งไว้ว่าหากข้ามีข่าวคราวของท่านปู่ให้บอกนาง กลับมาครั้งนี้ ข้าอยากให้นางพบท่านย่าด้วยขอรับ”
จัวฉู่ฮุยนั่งฟังอย่างเหม่อลอย บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ในที่สุดก็มีข่าวคราวของท่านพ่อแล้ว? ท่านพ่อ? สำหรับเขาช่างเป็นบุคคลที่คุ้นเคย แต่ก็แปลกหน้าในขณะเดียวกัน
ในตัวของเขามีเลือดของท่านพ่อไหลเวียนอยู่ เขาเป็นทายาทของท่านพ่อ แต่เขากลับไม่เคยพบหน้าท่านพ่อของเขาสักครั้ง ยิ่งไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับอีกฝ่าย รู้เพียงว่า ทุกครั้งที่ท่านแม่คิดถึงท่านพ่อ นางมักจะหลั่งน้ำตาเงียบๆ เสมอ
ยามนี้ ครั้นบอกว่าในที่สุดก็มีข่าวคราวของท่านพ่อ บอกว่าลูกศิษย์ของเขามาเยี่ยมพวกเขาแทนท่านพ่อ ได้ยินประโยคนี้ เขาอดยิ้มไม่ได้ “หึๆ นึกไม่ถึงว่าจะยังมีข่าวคราวของเขาอยู่”
รอยยิ้มของเขาดูเศร้าสร้อย และหดหู่ถึงเพียงนั้น แม้ใบหน้าของเขากำลังยิ้ม แต่สีหน้ากลับดูแย่เสียยิ่งกว่ากำลังร้องไห้
“ท่านพี่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ออกไปพบสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ!” ภรรยาของจัวจวินเยวี่ยแนะนำ มือหนึ่งตบหลังมือของจัวฉู่ฮุยเบาๆ เป็นการปลอบโดยไร้เสียง
“ไปเถิด! พอออกไปพบหน้าแล้วค่อยพาไปพบท่านแม่” จัวฉู่ฮุยเอ่ย สูดหายใจลึกๆ ข่มอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน หลังจากจัดการอารมณ์ตัวเองเสร็จ จึงหันไปถามลูกชายคนโต “ท่านเซียนฮุ่นหยวนก็อยู่ด้วยหรือ?”
………………………………….
ตอนที่ 2106 สอบถาม
“อยู่ด้านหน้าขอรับ” เขาพยักหน้า “เรื่องนี้เขาเองก็รู้เหมือนกัน”
ได้ยินอย่างนั้น จัวฉู่ฉุยเอ่ยว่า “ไปดูกันเถิด!” เขาหันไปเอ่ยกับฮูหยินที่อยู่ข้างๆ “เจ้าอยู่ที่เถิด ไม่ต้องไปด้วยหรอก”
“เจ้าค่ะ อย่างนั้นพวกท่านสองพ่อลูกรีบไปเถิด! อย่าให้คนรอนาน ข้าจะไปเตรียมอาหารที่ห้องครัว” ฮูหยินจัวเอ่ย พยักหน้าให้ทั้งสองรีบไป
ด้วยเหตุนี้ สองพ่อลูกจึงเดินไปที่ด้านหน้า พอมาถึงด้านหน้า ทันทีที่เข้าไปในห้องโถง จัวฉู่ฮุยก็เห็นฮุ่นหยวนจื่อกำลังนั่งพิงเฉียงและดื่มสุราอยู่ในห้องรับแขกอย่างสบายอารมณ์ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเบนสายตาไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ยามมองเด็กหนุ่ม เขาประหลาดใจเล็กน้อย
เด็กหนุ่มคนนั้นสวมใส่เสื้อผ้าสีเขียวทั้งตัว นั่งเงียบๆ ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิด ไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่ ครั้นเห็นพวกเขามา เขาก็หันมามอง ประกายประหลาดใจพาดผ่านดวงตา จ้องพิจารณาพวกเขาเงียบๆ
นี่หรือศิษย์ของท่านพ่อ? เหตุใดอายุน้อยถึงเพียงนี้?
เขาแอบสงสัย เดิมทีนึกว่าศิษย์ของท่านพ่ออย่างไรก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขา กลับนึกไม่ถึงจะเด็กขนาดนี้ ครั้นเห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยเช่นนี้ เขาก็รู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง
“ท่านเซียน” เขาคารวะฮุ่นหยวนจื่อก่อน ยิ้มทักทายว่า “นึกไม่ถึงว่าจะได้พบท่านเซียนอีกครั้งเร็วเช่นนี้”
“นั่นสิ! ข้าเองก็นึกไม่ถึงว่าจะได้มาบ้านเจ้าอีกครั้งเร็วเช่นนี้เหมือนกัน” ฮุ่นหยวนจื่อยิ้มตาหยีมองเขา พลางดื่มสุราไปด้วย ชำเลืองมองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยกับจัวฉู่ฮุยว่า “แต่วันนี้เขาเป็นคนมาหาเจ้า ไม่ใช่ข้า เจ้าเห็นข้าเป็นเพียงอากาศธาตุก็ได้”
ได้ยินอย่างนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของจัวฉู่ฮุยสะดุดเล็กน้อย ลอบคิดในใจ ท่านเซียนช่างพูดได้…ตรงไปตรงมานัก
“เฟิ่งจิ่ว ท่านนี้คือท่านพ่อของข้า จัวฉู่ฮุย” จัวจวินเยวี่ยหันไปแนะนำพ่อของเขาให้เฟิ่งจิ่ว
“นายท่านจัว” เฟิ่งจิ่วขานเรียกและคารวะ
“คุณชายเฟิ่งนั่งก่อน” จัวฉู่ฮุยทำท่าผายมือ ก่อนตนเองจะนั่งตาม
“นายท่านจัว ข้าอยากพบฮูหยินผู้เฒ่า นายท่านจัวโปรดไปกับข้าด้วย” เธอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
ได้ยินอย่างนั้น จัวฉู่ฮุยชะงักเล็กน้อย มองเฟิ่งจิ่ว เอ่ยว่า “คุณชายเฟิ่ง เมื่อครู่ลูกชายของข้าเล่าเรื่องให้ฟังหมดแล้ว เพียงแต่ ข้ายังมีคำถามอยากถามเจ้าสักสองสามข้อ”
“เชิญถามมาได้” เธอเอ่ย
“เจ้าบอกว่าอาจารย์ของเจ้าชื่อฉู่ป้าเทียน เป็นผู้มีชื่อเสียงในแผ่นดินใหญ่แถบใต้แม่น้ำ เช่นนั้น เจ้ารู้หรือไม่ใต้หล้านี้มีคนชื่อซ้ำกันอยู่ เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าอาจารย์ของเจ้าคือท่านพ่อของข้า?”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วหยักยิ้มมุมปาก “อย่างอื่นไม่ว่า แค่ใบหน้าของท่านก็คล้ายกับท่านพ่อของท่านถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว หากก่อนหน้านี้ไม่ค่อยมั่นใจ ทว่าหลังจากได้เห็นหน้าตาท่าน ข้าก็มั่นใจแล้วพวกท่านคือทายาทรุ่นหลังของเขา”
จัวฉู่ฮุยชะงักงัน เขาหน้าตาคล้ายกับท่านพ่อของเขางั้นหรือ? ที่แท้ เขากับท่านพ่อของเขาหน้าตาเหมือนกันถึงเจ็ดแปดส่วน ที่แท้ หน้าตาของท่านพ่อก็เป็นอย่างนี้เองหรือ…
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองเด็กหนุ่มตรงหน้า ถามด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังพึมพำกับตนเอง “เช่นนั้นหาทายาทรุ่นหลังของเขาเจอแล้วอย่างไร? เขาไม่อยู่แล้ว พวกข้าเป็นอย่างไร เกี่ยวอะไรกับเขาด้วยเล่า?”
“ได้ยินว่าลูกชายคนรองของท่านขาไม่ดี? ข้ารู้วิชาแพทย์อยู่บ้าง ช่วยดูให้ได้” เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา กลับเอ่ยประโยคนี้ออกไป
ใช่แล้ว คนก็ไม่อยู่แล้ว แม้หาทายาทรุ่นหลังของเขาเจอแล้วอย่างไรเล่า? อย่างอื่นเธอไม่รู้ แต่ในเมื่อเธอรับบุญคุญจากท่านอาจารย์มาแล้ว หากทายาทรุ่นหลังของเขากำลังลำบาก เธอก็จะช่วยอย่างสุดกำลัง
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
