ตอนที่ 2085 เป้าหมายคือทหารรับจ้าง
พลังของเม็ดบัวเขียวก่อกำเนิดยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ตอนนั้นเหตุใดชายชราผู้นั้นต้องมอบเม็ดบัวเขียวให้เธอด้วย? อีกทั้งเงียบงันมานานขนาดนี้ก็ยังไม่เคยเกิดเรื่องอะไรเพราะเม็ดบัวเขียวนี้เลยสักครั้ง หรือมันจะเงียบสงบอย่างนี้ไปตลอด?
เธอรู้สึกว่าเป็นไปไม่ค่อยได้ เม็ดบัวเขียวก่อกำเนิดในร่างกายของเธอหลอมรวมเป็นหนึ่งกับเธอนานแล้ว หากภายหน้าปิดบังไม่อยู่อีก จะเกิดเรื่องใหญ่แบบใดขึ้นกันนะ? ทั้งหมดนี้เธอไม่อาจรู้และไม่อาจคาดเดาได้
ตาเฒ่าที่รออยู่ทางนั้นเห็นเฟิ่งจิ่วนานแล้วก็ยังไม่กลับมา อดเป็นห่วงไม่ได้ “เจ้าว่านางจะแอบหนีไปหรือยัง? เหตุใดนานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่กลับมา?”
“อีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” จัวจวินเยวี่ยเอ่ย น้ำเสียงเรียบเฉย ไม่กังวลหรือตระหนกแต่อย่างใด
“อีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว? เจ้าว่าตั้งแต่เมื่อกี้เจ้าพูดประโยคนี้มากี่หนแล้ว?” ตาเฒ่าถลึงตาจ้องเขา พลางยกมือลูบหนวดตนเอง
“ท่านถามกี่ครั้ง ข้าก็พูดไปเท่านั้น” เขาตอบ มองตาเฒ่าแวบหนึ่ง “แค่นี้ก็นับไม่เป็นหรือ? หรือว่าแก่แล้วจริงๆ?”
ได้ยินอย่างนั้น ตาเฒ่าเป่าหนวดถลึงตาจ้องเขา “เจ้า เจ้าเด็กเมื่อวานซืน อยู่กับเจ้าเด็กเมื่อวานซืนคนนั้นมากไปจนเสียคนตามนางแล้วจริงๆ เดี๋ยวนี้ถึงขั้นพูดจาแดกกันข้าแล้วหรือ?”
“เสียคนตามเด็กเมื่อวานซืนอะไร?”
เสียงหนึ่งพลันดังมา ทำเอาตาเฒ่าสะดุ้งโหยง เขาตบหน้าอกตนเองทำหน้าตาตกใจหันกลับมา เห็นเฟิ่งจิ่วที่มาอยู่ข้างๆ เขาตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้กำลังยิ้มกว้าง ก็อดถอนหายใจโล่งอกไม่ได้ “เจ้าคิดจะทำให้ข้าตกใจตายหรือ? เหตุใดไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงเสียบ้าง? ข้ายังนึกว่าเจ้าถูกสัตว์ร้ายเขมือบไปแล้วเสียอีก!”
“สัตว์ร้ายตัวใดกล้าเขมือบข้ากัน?” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี หาที่นั่ง ก่อนหันไปเอ่ยกับจัวจวินเยวี่ย “เจ้าไปพักผ่อนหน่อยเถิด! ฟ้าสางก็ต้องออกเดินทางแล้ว พักเอาแรงเสียหน่อย”
“อืม” จัวจวินเยวี่ยรับคำ หันไปมองตาเฒ่าแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินมานั่งขัดสมาธิลงที่ที่ตาเฒ่าเคยพักผ่อน จากนั้นก็หลับตาทำสมาธิ
“เมื่อครู่ท่านหลับไปนานขนาดนั้น คืนนี้ท่านเฝ้ายาม? หลังเที่ยงคืนข้ามาเปลี่ยน” เฟิ่งจิ่วเอ่ยกับเฟิ่งจิ่ว ไม่รอให้เขาตอบ ก็อ้าปากหาวจากนั้นก็หลับตา
“เจ้า…”
ตาเฒ่ามองสองคนที่หลับตานอนไปแล้ว รู้สึกจะพูดก็พูดไม่ออก ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนอยู่อย่างนั้น
ทำไมแต่ละคนถึงไม่ได้เรื่องสักคนอย่างนี้? หากเป็นคนอื่น มีใครบ้างที่กล้าใช้เขาผู้ที่เป็นดุจภูเขาไท่ซานแห่งสำนักให้เฝ้ายามกลางคืน? มีแค่สองคนนี้ที่กล้าทำอย่างนี้กับเขา ไม่รู้กฎเกณฑ์เสียบ้างเลย
เห็นทั้งสองหลับไปอย่างนี้ เขาก็หลับไม่ลง จะนั่งก็นั่งไม่ติด เอามือไพล่หลังเดินไปเดินมา เวลาก่อนเที่ยงคืนกลับผ่านไปวาก หนำซ้ำยังถือว่าเงียบสงบด้วย เพียงแต่หลังจากเที่ยงคืน เขากลับสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายรอบๆ เปลี่ยนแปลงไป ไอสังหารเบาบางแม้จะถูกเก็บงำไว้ ทว่าเขาก็ยังสัมผัสได้
เขามาหยุดยืนข้างเฟิ่งจิ่วกับจัวจวินเยวี่ย เรียกทั้งสองเบาๆ “อย่ามัวนอนอยู่เลย มีความเคลื่อนไหวแล้ว”
เฟิ่งจิ่วตื่นตั้งแต่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศกดดันรอบๆ หลับตาปล่อยดวงจิตออกไป เห็นเพียงคนจากหลายสิบกลุ่มรวมตัวกัน ล้อมวงเข้ามาทางนี้
เธอลืมตา ขณะเดียวกันก็เห็นจัวจวินเยวี่ยมองมา เห็นอย่างนั้นเธอยิ้มๆ “ดูเหมือนจะมีการซุ่มโจมตีล่ะ!” เธอลุกขึ้น สะบัดแขนเสื้อหันมองรอบๆ สายตาแฝงแววครุ่นคิด
“เอ๊ะ? เป้าหมายของคนพวกเขากลับเป็นทหารรับจ้างกลุ่มนั้น?”
………………………………….
ตอนที่ 2086 ที่แท้ก็เขานี่เอง
ตาเฒ่าเอ่ยด้วยความประหลาดใจ เก็บดวงจิตกลับมา เอ่ยว่า “คนจากหลายสิบกลุ่มรวมตัวเล่นงานทหารรับจ้างกลุ่มเดียว ครั้งนี้แม้กลุ่มของพวกเขาจะมีทหารรับจ้างที่แข็งแกร่ง ก็เกรงว่าจะไม่อาจรอดไปได้ง่ายๆ”
“ไม่ พวกเขาเริ่มถอยแล้ว”
เธอกระตุกมุมปากยิ้ม ท่ามกลางความมืด เหล่าทหารรับจ้างที่สวมชุดเครื่องแบบทหารรับจ้างถอยหลังอย่างเงียบงัน ฉวยโอกาสถอยหนีอย่างรวดเร็วตอนที่คนพวกนั้นยังไม่รู้ตัว ดูท่าสัญชาตญาณไม่เลวเลยทีเดียว
ทว่า ท่ามกลางทหารรับจ้างที่กำลังถอยหนี มีทหารรับจ้างคนหนึ่งที่กำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเขาราวกับได้รับคำสั่ง การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วมาก เงียบเชียบไร้เสียง เพียงพริบตาเดียวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว
“ท่านเซียนฮุ่นหยวน หัวหน้าของพวกข้าให้มาบอกพวกท่าน รีบหนีไปเสีย กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังเขาล้อมมาทางนี้แล้ว หากยังไม่ไปอาจสายเกินไป”
ตาเฒ่าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “อ้อ พวกข้ารู้แล้ว พวกเจ้าถอยไปก่อนเถิด!”
“รักษาตัวด้วยขอรับ!” ทหารรับจ้างนายนั้นเอ่ย ก่อนจะรีบตามกลุ่มของเขาไปอย่างรวดเร็ว
“เอ๊ะ?”
ครั้นดวงจิตของนางกวาดผ่านทหารรับจ้างเหล่านั้น พลันเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยร่างหนึ่ง เธอชะงัก ก่อนจะตะลึงเล็กน้อย ยิ้มพึมพำว่า “นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอที่นี่ เสียดายที่เพิ่งมาเห็นเขาตอนนี้”
เงาร่างอันคุ้นเคยที่สวมชุดเครื่องแบบทหารรับจ้างกลับเป็นกวนสีหลิ่น พี่ชายของเธอ นึกถึงเขาเมื่อใด เธออดเผยยิ้มไม่ได้ รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่อาจปิดบัง
ฮุ่นหยวนจื่อกับจัวจวินเยวี่ยเห็นเธอยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ต่างก็สงสัย จัวจวินเยวี่ยไม่ได้ถาม เพราะเขารู้ว่าตาเฒ่าจะต้องสงสัยและถามแน่ๆ ตามคาด ขณะที่เขาหันไปมองตาเฒ่า ก็ได้ยินเสียงของตาเฒ่าดังมา
“เจ้ายิ้มอะไรอยู่? เหตุใดจึงยิ้มแปลกเช่นนั้น?”
เฟิ่งจิ่วปล่อยดวงจิตออกไป และเห็นว่าพี่ชายของเธอกำลังนำกลุ่มทหารรับจ้างหนีไป เงาร่างของคนกลุ่มหนึ่งหายไปท่ามกลางความมืด เธอจึงละสายตากลับมา ยิ้มตอบว่า “ไม่มีอะไร”
ตอบเสร็จ เธอประสานนิ้วเข้าด้วยกันและนวดมือ หมุนเอวเพื่อบริหารร่างกายเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ “คืนนี้ดวงจันทร์สวยจริงๆ! ในเมื่อนอนไม่หลับกัน อย่างนั้นเราก็มายืดเส้นกันหน่อยก็แล้วกัน!”
“ยืดเส้น?” ตาเฒ่าชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ถามวา “เจ้าไม่ใช่คนชอบช่วยเหลือคนอื่น นี่เกิดคึกอะไรขึ้นมา?”
“ไม่ใช่คนชอบช่วยเหลือใคร?” เฟิ่งจิ่วแค่นเสียง เอ่ยว่า “คนอื่นเขาเอาเนื้อย่างมาให้เรากิน อย่างไรพวกเราก็ควรช่วยคนอื่นเขาหน่อยหรือเปล่า?”
“เจ้าใจดีอย่างนี้เชียวหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอก” ตาเฒ่าเอ่ย พยักหน้าไปทางทหารรับจ้างกลุ่มนั้น เอ่ยว่า “ในนั้นมีคนที่เจ้ารู้จักอยู่หรือ?”
“ใช่แล้ว!” เธอยิ้มรับ ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงหันไปมองทางนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงของคนพวกนั้นดังมา
“หนีไปแล้ว? เหตุใดไม่เห็นใครเลย?”
“จะหนีไปได้อย่างไรกัน? หรือว่ามีคนแอบส่งข่าว?”
“จะมีคนแอบส่งข่าวได้อย่างไรกัน? พวกเราไม่ได้รู้จักกับทหารรับจ้างกลุ่มนั้นเสียหน่อย!”
“ต้องเป็นเพราะรู้ตัวก่อนจึงหนีไปแน่ๆ กองไฟยังอยู่ ดูจากสถานที่พวกเขาไม่ทันเก็บกวาดด้วยซ้ำ น่าจะหนีไปได้ไม่ไกล ไล่ตามไป!”
เสียงของคนพวกนั้นดังแว่วมา ไอสังหารที่เดิมถูกเก็บซ่อนไว้ถูกปลดปล่อยออกมาในเวลานี้ ฝีเท้าที่เบาเสียงในตอนแรกเพราะกลัวถูกจับได้กลายเป็นชุลมุนวุ่นวายในนาทีนี้
“ตาม! เจ้าหนูนั่นได้ศิลาเพลิงชั้นยอดไปครองเชียวนะ! สมบัติชิ้นนั้นนับเป็นสมบัติล้ำค่าตีราคาไม่ได้! ต้องแย่งมาให้ได้!”
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
