ตอนที่ 2071 ให้เจ้า
ส่วนเหล่าคนที่อยู่บนไหล่เขา ครั้นเห็นเหตุการณ์ก็เหลือบมองสามคนที่อยู่ข้างล่าง บ้างก็จำฮุ่นหยวนจื่อได้ บ้างก็จำไม่ได้
ต่างจากท่าทีสอดส่องและหวาดระแวงของทุกคน พวกเฟิ่งจิ่วกลับกำลังถกเถียงกันว่าธนูของใครเร็วกว่ากัน
“ข้าช้าสุด” จัวจวินเยวี่ยเอ่ย ก่อนจะปีนต่อ ในสามคน ธนูของเขาช้าที่สุด แต่ก็โจมตีถูกจุดตายของชายอ้วนเช่นกัน
“พลังของเจ้าอ่อนสุด จะช้าสุดก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” ฮุ่นหยวนจื่อเอ่ย ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “ข้าเร็วสุด แถมยังแทงทะลุลำคอด้วย”
เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเขา “เห็นชัดๆ ว่าข้าเร็วกว่าท่านหน่อย”
“ใช่เสียที่ไหน ข้าเร็วกว่าแท้ๆ” เขาไม่มีทางยอมรับว่าตนเองช้ากว่านางแน่นอน
“เอาเถิดๆ ไปกันได้แล้ว!” เฟิ่งจิ่วเองก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย เพียงหันไปปีนเขาต่อ พลางเอ่ยกับสองคนข้างๆ “ระวังหน่อย อย่ามัวแต่หาของบนพื้น”
สถานที่เช่นนี้ พวกเขาอาจเขย่าขวัญเหล่าคนที่อยู่บริเวณตีนเขาได้แล้ว ทว่าพวกคนที่อยู่ข้างบนยังคงเพ่งเล็งพวกเขาอยู่! หากเผลอไผลไม่ระวังตัวแม้แต่นิดเดียว ใครจะรู้ว่าคนพวกนั้นจะทำอะไรบ้าง?
“เอ๊ะ พวกเจ้าดู ทางนั้นมีศิลาเพลิงอยู่ก้อนหนึ่งด้วย แถวๆ นี้มีเยอะกว่าจริงๆ ด้วย ไม่ต้องรอภูเขาไฟปะทุอีกครั้งแล้ว ดูแล้วภูเขาไฟปะทุครั้งที่แล้วคงไม่มีใครมาหา” ตาเฒ่าเอ่ย ก่อนจะขยับไปอีกทางหนึ่ง ขุดศิลาเพลิงที่ฝังอยู่ในดินออกมา
“ฮ่าๆ นึกไม่ถึงว่าโผล่ออกมาให้เห็นแค่ปลายเล็กๆ ครั้นขุดออกมาจะก้อนใหญ่ขนาดนี้ นี่ต้องเป็นก้อนที่ใหญ่ที่สุดที่ข้าขุดได้แน่ๆ” ฮุ่นหยวนจื่อเอ่ยอย่างลิงโลด ยื่นศิลาเพลิงก้อนนั้นให้เฟิ่งจิ่วกับจัวจวินเยวี่ยดู
เฟิ่งจิ่วชำเลืองมองแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “ของสิ่งนี้ท่านหาเยอะไปก็ไม่มีประโยชน์! อย่างมากก็เอาไปขายแลกเงิน แต่ท่านก็ไม่น่าจะขาดเงินเหมือนกันนี่”
“ฮี่ๆ แน่นอน มีอะไรบ้างที่ข้าอยากได้แล้วไม่มี?” เขาเชิดคางขึ้นโดยไม่รู้ตัว หน้าตาภาคภูมิใจ และเพราะอารมณ์อันเบิกบาน จึงยื่นศิลาเพลิงขนาดเท่าฝ่ามือก้อนนั้นไปข้างหน้า “เอ้า ข้าให้เจ้า ข้าเห็นว่าเจ้าหาก้อนใหญ่ไม่ได้เลยสักก้อน”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วประหลาดใจ มองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ให้ข้า?”
“อืม ให้เจ้า” ตาเฒ่ายิ้มตาหยี
“ตอนนี้ท่านให้ข้า อีกเดี๋ยวคงไม่ขอคืนหรอกกระมัง?” เธอจ้องหน้าเขาด้วยสายตาสงสัย
“จะเป็นไปได้อย่างไรกัน? ข้าเป็นคนใจแคบอย่างนั้นเชียวรึ?” เขาแค่นเสียง ก่อนจะโยนศิลาเพลิงก้อนนั้นให้เธอ “รับไว้ๆ ของอย่างนี้หาอีกก็เจอแล้ว กลับเป็นหญ้าเซียนนั่น หากเจ้าหาเจอต้องให้ข้าต้นหนึ่งด้วยเล่า ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าเอาศิลาเพลิงที่ข้าหาได้มาแลกกับเจ้าก็ได้”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วคลี่ยิ้ม รับศิลาเพลิงก้อนนั้นมา “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมาก” เอ่ยจบ ก็ปีนขึ้นข้างบนต่อ
คนข้างบนเห็นพวกเขาหาศิลาเพลิงขนาดเท่าฝ่ามือได้หนึ่งก้อน ก็อดตะลึงไม่ได้ ข้างล่างนั้นแม้พวกเขาจะไม่ได้หาทั่วทุกที่ แต่มีศิลาเพลิงก้อนใหญ่ขนาดนั้นอยู่ พวกเขากลับไม่มีใครหาเจอสักคน? ถือเป็นโชคดีของพวกคนที่อยู่ข้างล่างนั่นจริงๆ
คนในกลุ่มหนึ่งมองหน้ากัน เดิมทีพวกเขาก็ไม่พอใจอยู่แล้วที่สามคนนั้นใช้ธนูยิงคนในกลุ่มของตนเองตาย ยิ่งเห็นอย่างนี้ ก็บังเกิดความคิดขึ้นมา
พวกเขาขยับตัวอย่างเงียบงัน ย้ายตัวไปอยู่ด้านบนของคนพวกนั้น ก่อนจะออกแรงที่เท้าเตะก้อนหินให้ร่วงตกลงไปข้างล่าง
………………………………….
ตอนที่ 2072 ปัญหาตรรกะ
เห็นเศษหินที่กลิ้งตกลงมาจากข้างบน สามคนที่อยู่ข้างล่างรีบหลบเลี่ยง ไม่ระวังเผลอเหยียบพลาด จัวจวินเยวี่ยไถลลงไปหลายก้าวก่อนจะยืนอย่างมั่นคงได้ ทว่าเวลานี้ คนข้างบนที่ตั้งใจเตะก้อนหินลงมากลับไม่หยุดเพียงเท่านี้ กลับยิ่งผยองกว่าเก่า
“คนพวกนี้” ตาเฒ่าขมวดคิ้ว หันลงไปมองข้างล่างแวบหนี่ง “เจ้าท่อนไม้ เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่บาดเจ็บกระมัง?”
“ไม่เป็นไร” จัวจวินเยวี่ยขานรับ ก่อนจะปีนต่อ
ส่วนเฟิ่งจิ่วกลับเงยหน้ามองขึ้นไป นัยน์ตางามพลันเย็นชา เธอขยับฝ่ามือ เข็มเงินหลายเล่มพุ่งออกไปจากมือของเธออย่างเงียบเชียบ พุ่งเข้าไปที่กลางฝ่าเท้าของคนพวกนั้น และแทงทะลุรองเท้าขึ้นไป
“ซี๊ด อ๊าก!”
เสียงซี๊ดปากและลั่นร้องด้วยความตกใจดังขึ้น ขณะที่พวกเขาเหยียบเท้าลงบนก้อนหิน นึกไม่ถึงกลับทำให้เข็มที่ปักอยู่กลางฝ่าเท้าแทงลึกเข้าไปในเนื้ออีก พวกเขาเจ็บจนต้องสูดปาก เพราะความเจ็บปวดที่แผ่มาจากกลางฝ่าเท้า พวกเขาไม่อาจยืนอย่างมั่นคง ต่างพากันร่วงตกลงไปทีละคน
“อ๊าก!”
ขณะที่คนพวกนั้นร่วงตกลงไปก็พยายามคว้าก้อนหินเพื่อทรงตัว ทว่าแรงโน้มถ่วงยามร่างกายร่วงตกลงไปมีมากเกินไป กอปรกับร่างกายของพวกเขาเสียหลัก จึงทำให้พวกเขากลิ้งตกลงไปจากไหล่เขาในที่สุด
“พลั่กๆๆ…”
เสียงร่างกระแทกพื้นดังอย่างต่อเนื่อง ไม่เพียงเหล่าคนข้างล่างที่ตกตะลึง แม้แต่พวกคนที่อยู่ข้างบนก็ตะลึงไม่แพ้กัน นึกไม่ถึงว่าคนที่เล่นงานสามคนนั้นกลับร่วงตกลงมาหมด
เห็นจุดจบของคนพวกนั้น คนอื่นๆ ต่างก็ระวังสามคนนั้น ย่อมไม่กล้าไปหาเรื่องพวกเขาอีก
ด้วยเหตุนี้ พวกเฟิ่งจิ่วจึงค่อยปีนขึ้นไปข้างบนพลางตามหาศิลาเพลิงไปด้วย จนกระทั่งมาถึงบริเวณไหล่เขา พวกเขาสามคนเจอหินก้อนใหญ่ที่ยื่นออกมาจึงนั่งพัก
“แม้ภูเขาลูกนี้จะใหญ่มาก แต่มีคนอยู่มากมายขนาดนี้ จะหาหญ้าเพลิงฉายเจอง่ายๆ หรือ?” เฟิ่งจิ่วถามตาเฒ่า ศิลาเพลิงกลับหาได้ไม่น้อยแล้ว ทว่าปีนขึ้นมาถึงนี่แล้วก็ยังหาหญ้าเพลิงฉายไม่เจอสักต้น ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ได้มีแค่พวกเขาที่กำลังหาอยู่ด้วย
“เจ้าเสียงเบาหน่อย พวกเขาอาจไม่ได้กำลังตามหาหญ้าเพลิงฉาย คนทั่วไปใช่จะรู้จักสิ่งนั้น” ตาเฒ่ากระซิบบอก
เฟิ่งจิ่วกลอกตา “ท่านคิดว่าคนพวกนี้โง่หรือ? พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายปี สิ่งที่ท่านรู้จัก พวกเขาจะไม่รู้จักหรือ?”
“ถึงรู้ก็ไม่เป็นไร หากพวกเขาหาเจอ ฮี่ๆ พวกเราไปแย่งมาก็พอแล้วนี่?” ตาเฒ่าคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ในใจคิดวางแผน
กลับเป็นเฟิ่งจิ่วที่ได้ยินเขาเอ่ยประโยคเหล่านี้แล้วแปลกใจ จ้องเขาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ท่านเป็นดุจภูเขาไท่ซ่านแห่งสำนัก กล้าแย่งของของผู้อื่นหรือ?”
“พรืด! จะเป็นอะไรไป? พวกเขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร คนพวกนี้มีใครบ้างไม่แย่งชิงของคนอื่น? แม่หนู ข้าจะบอกเจ้าให้ เจ้ายังอ่อนหัดนัก! ใต้หล้านี้การรักษากฎเกณฑ์เกินไปนั้นล้าสมัยไปแล้ว คนเราต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัว”
ตาเฒ่าเอ่ยอย่างแช่มช้า มองคนเหล่านั้นแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “เจ้าคิดว่าหากเราหาหญ้าเซียนเจอก่อน พวกเขาจะไม่แย่งหรือ? ข้าจะบอกเจ้าให้ หากอีกฝ่ายเป็นคนดีมีคุณธรรม พวกเราก็ไม่อาจลงมือ เพราะเป็นคนต้องมีคุณธรรม เจ้าว่าใช่หรือไม่? แต่คนพวกนี้ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร เจ้าไม่แย่งของพวกเขา ก็รอถูกพวกเขาแย่ง พวกเขาไม่มาถกเถียงเรื่องคุณธรรมอะไรกับเจ้าหรอก คนพวกนี้ล้วนเป็นคนที่เกรงกลัวผู้แข็งแกร่ง รังแกผู้อ่อนแอทั้งนั้น”
สายตาของเฟิ่งจิ่วไหวระริก เธอมองตาเฒ่า ยิ้มเอ่ยว่า “จุดนี้ท่านกลับเหมือนข้า”
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
