ตอนที่ 1965 ที่แท้ก็ภูตหมอนี่เอง
“นะ นี่ นี่คือยะ ยะ ยาระดับหกหรือ?” ผู้นำตระกูลคนหนึ่งแทบจะพุ่งเข้าไปเอาหน้าแนบกับกระจกชั้นวางของแล้ว ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จ้องยาเม็ดหนึ่งที่วางไว้ข้างใน แววตกตะลึงและตื่นเต้นในดวงตาปิดไม่มิด
เหลิ่งหวามองยาเม็ดนั้นแวบหนึ่ง ยิ้มๆ “ใช่ขอรับ นี่เป็นยาระดับหก ยาเม็ดนี้เป็นยาทะลวงขั้น ผู้ฝึกตนระดับเซียนเหินกินแล้วช่วยให้ทะลวงขั้นได้”
“นี่เป็นยาฟื้นสภาพวิญญาณระดับห้า! นี่ยาวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บไม่ได้หรือ? สีอย่างนี้ ลายอย่างนี้ นะ นี่…” ผู้นำตระกูลอีกคนเบิกตากว้าง มองยาอีกชนิดที่อยู่ในชั้นวาง
“ยาน้ำนี่มัน…”
หลายคนเข้าไปมุงดูยาน้ำขวดนั้น อ่านข้อความบนกระดาษที่เขียนชี้แจงหน้ายาน้ำชนิดนั้น ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ “สามารถเพิ่มพลังต่อสู้ในพริบตาได้จริงหรือ?”
“นะ นี่มันยาหวนวสันตฤดูระดับหก? ซี๊ด! คนที่หลอมยาพวกนี้ขึ้นมาต้องมีพรสวรรค์ผิดมนุษย์ขนาดไหนกัน?”
“ขวดนี้ดูคุ้นตาอยู่หน่อยนะ…เหมือนข้าเคยเห็นที่ไหน?” หนึ่งในนั้นจ้องขวดยา นึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกมือตบหน้าผาก “โอ้! ข้านึกออกแล้ว! นี่มันขวดยาที่ภูตหมอใช้โดยเฉพาะนี่นา!”
เขาหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล “นายท่านของเจ้าคือภูตหมอหรือ? เจ้าของหอยาสวรรค์แห่งนี้ก็คือเฟิ่งจิ่ว? ก็คือภูตหมอ?”
ได้ยินอย่างนั้น คนอื่นต่างตะลึงงัน ภูตหมอเฟิ่งจิ่วผู้นี้เป็นใครกัน? มีชื่อเสียงมากหรือ? เหตุใดพวกเขาจึงไม่เคยได้ยิน?
“ใช่หรือไม่? นายท่านของเจ้าก็คือภูตหมอเฟิ่งจิ่ว? เจ้าของหอยาสวรรค์แห่งนี้คือภูตหมอใช่หรือไม่?” ชายวัยกลางคนผู้นั้นหน้าตาตื่นเต้น สาวเท้าเร็วๆ เดินมาถามเหลิ่งหวา
ทุกคนเห็นอย่างนั้น ต่างก็พร้อมใจกันหันมาจ้องเด็กหนุ่มกิริยาอ่อนโยนในชุดขาว ลอบครุ่นคิดในใจ กลับไปต้องให้คนสืบสักหน่อย ว่าภูตหมอเฟิ่งจิ่วผู้นี้เป็นใครกันแน่? เหตุใดพอผู้นำตระกูลเหยียนพูดถึงภูตหมอเฟิ่งจิ่วจึงได้ตื่นเต้นถึงเพียงนี้?
เหลิ่งหวายิ้มอ่อนโยน ตอบเสียงนุ่มนวลว่า “ถูกต้องแล้ว นายท่านของข้าก็คือภูตหมอ” สิ้นเสียง เขามองผู้นำตระกูลเหยียน ชมว่า “ท่านผู้นำตระกูลเหยียนสายตาแหลมคมนัก”
ครั้นได้ยินคำตอบยืนยัน ผู้นำตระกูลเหยียนตื่นเต้นจนถึงกับหน้าแดงก่ำ “ที่แท้ก็เป็นยาของภูตหมอดังคาด! ดีเหลือเกิน! ดีเหลือเกิน! ผู้ดูแลเหลิ่ง ยานี้ข้าเอา เม็ดนี้ แล้วก็เม็ดนี้ด้วย ข้าเอาหมดเลย!” เขารีบชี้ไปยังยาสองเม็ดที่ถูกใจ ราวกับกลัวว่าหากช้าแม้แต่นิดเดียวก็จะถูกคนแย่งไป
เหลิ่งหวายิ้มเอ่ย “ยาบนชั้นสองนี้นอกจากราคา ยังต้องแลกด้วยยาทิพย์สามชนิดจึงจะได้ไป ท่านผู้นำตระกูลเหยียน ในจวนท่านมียาทิพย์ที่ใช้หลอมยาสองชนิดนี้หรือไม่?”
“มีๆๆ ยาทิพย์พวกนี้ในจวนข้ามีพอดี” ผู้นำตระกูลเหยียนรีบตอบ
เห็นอย่างนั้น เหลิ่งหวาจึงเอ่ย “เช่นนั้นข้าเรียกคนมาพาท่านผู้นำตระกูลเหยียนไปลงทะเบียน อีกเดี๋ยวยังต้องไปทดสอบยา ท่านผู้นำตระกูลเหยียนสามารถกลับจวนไปเตรียมยาทิพย์มาแลกได้ หากทดสอบยาแล้วไม่มีปัญหาก็สามารถนำยากลับไปได้”
“ได้ๆๆ ข้าจะรีบกลับไปเตรียมเดี๋ยวนี้” เขาเอ่ย หลังจากที่เหลิ่งหวาเรียกคนมาหนึ่งคน ก็เดินตามคนคนนั้นไป ทว่าเดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมา “ผู้ดูแลเหลิ่ง ยาสองเม็ดนี้จะต้องเก็บไว้ให้ข้านะ ข้าจะรีบกลับมา”
ได้ยินอย่างนั้น คนอื่นล้วนทำหน้าประหลาดใจ มองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ ก่อนหันไปมองเหลิ่งหวาแวบหนึ่ง มีคนพึมพำเบาๆ “ภูตหมอเฟิ่งจิ่วเป็นใครกันแน่? ดูเหล่าเหยียนสิ ตื่นเต้นปานนี้เชียว?”
………………………………….
ตอนที่ 1966 มีเงินก็ซื้อไม่ได้
เหลิ่งหวาไม่พูดอะไรมาก เพียงเดินชมชั้นสองเป็นเพื่อนพวกเขา หนึ่งในนั้น มีผู้นำตระกูลคนหนึ่งถูกใจยาเม็ดหนึ่ง แต่กลับไม่มียาทิพย์สามชนิดมาแลก จึงถามขึ้นว่า “ผู้ดูแลเหลิ่ง ยาทิพย์สามชนิดนี้เปลี่ยนเป็นเหรียญทองได้หรือไม่? พอดีว่ายาทิพย์สามชนิดนี้ในจวนข้าไม่มี แต่ข้าต้องการยาเม็ดนี้มากจริงๆ ท่านช่วยดูทีว่าทำได้หรือไม่?”
“ขออภัย นี่เป็นกฎที่นายท่านของข้าตั้งไว้ ผิดกฎไม่ได้ขอรับ” เหลิ่งหวาเอ่ยเสียงนุ่มนวล
“เช่นนั้นหากข้ายอมควักเงินจ่ายสองเท่าของราคาเล่า?” ผู้นำตระกูลคนเดิมถามอย่างไม่ยอมแพ้ ทว่า ครานี้เหลิ่งหวายังไม่ทันตอบ คนผู้หนึ่งที่อยู่ข้างๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา
“เจ้าคิดว่ามีเงินจะทำอะไรก็ได้หรือ? เจ้าดูแล้วหอยาสวรรค์แห่งนี้เหมือนขาดเงินรึ?” นั่นคือชายวัยกลางคนตัวท้วมในชุดผ้าไหม เขาใช้สองมือประคองท้อง หันไปกล่าวกับเหลิ่งหวา “ผู้ดูแลเหลิ่ง ยานี้ข้าจะเอา บ้านข้ามียาทิพย์สามชนิดนี้พอดี” ขณะเอ่ย เขาหันไปมองผู้นำตระกูลคนนั้นอย่างย่ามใจ “ยานี้เหมือนจะไร้วาสนากับเจ้า”
“ได้ขอรับ ดำเนินการทุกอย่างตามขั้นตอนได้เลย” เหลิ่งหวาเอ่ย พลันนั้น ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากชั้นล่าง เหลิ่งหวาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนหันไปพูดกับอากาศ “ลงไปดูทีว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ขอรับ!”
เสียงตอบรับหนึ่งดังมาจากในที่มืด ไม่นานก็เห็นเงาร่างสีดำเส้นหนึ่งไหวตัวออกมารวดเร็วดุจผีสาง ความเร็วของเขา ทำให้พวกเขาล้วนตกตะลึง
พวกเขารู้ว่าที่นี่มีคนจับตาดูอยู่ แต่นึกไม่ถึง คนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดบนชั้นสองนี้จะเก็บงำกลิ่นอายได้มิดชิด และเคลื่อนไหวรวดเร็วขนาดนี้
ชายชุดดำคนนั้นไหวกายลงไป แต่พวกเขากลับไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าในชั้นสองนี้มีคนคอยจับตาดูอยู่ในที่มืดกี่คนกันแน่? สิ่งที่ทำให้พวกเขาตะลึงยิ่งกว่าก็คือ เด็กหนุ่มชุดขาวที่ใบหน้าประดับไว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอ เพียงออกคำสั่งแค่ประโยคเดียว ก็สามารถสั่งการคนที่มีพลังเช่นนั้นได้ เห็นได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน
นึกมาถึงตรงนี้ พวกเขาอดมองพิจารณาเด็กหนุ่มอย่างละเอียดไม่ได้ เด็กหนุ่มคนนี้ดูเหมือนอายุไม่มาก แต่กิริยาท่าทางสุขุมมั่นคง ใบหน้าอ่อนโยนราวกับไร้อารมณ์อันขุ่นเคือง ที่สำคัญคือ ในหมู่พวกเขาก็มีคนที่พลังไม่ธรรมดา กลับมองระดับวรยุทธ์ของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ออก
พลังของเขาแกร่งกว่าพวกเขางั้นหรือ? พวกเขาจึงมองพลังของเขาไม่ออก? นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้ หากไม่ใช่อย่างนั้น งั้นเขาก็ต้องฝึกวิชาอะไรที่สามารถเก็บซ่อนพลังไว้ได้?
ขณะกำลังคาดเดา ชายชุดดำที่ไหวกายลงไปเมื่อครู่พลันกลับมาปรากฏตัวด้านหลังเหลิ่งหวาอีกครั้ง กระซิบสองสามประโยค พวกเขาได้ยินรางๆ ว่าเกิดเรื่องขึ้นที่ชั้นหนึ่งแล้ว
“ทุกท่านเชิญเดินชมไปก่อน หากต้องตายาตัวใด และมียาทิพย์ที่นำมาแลกได้ สั่งให้คนพาไปลงทะเบียนได้ พวกเรามีคนคอยรับช่วงจัดการอยู่ตลอด” เหลิ่งหวาอธิบายเสียงนุ่มนวล เอ่ยจบ ก็บอกว่า “ชั้นล่างเกิดเรื่องเล็กน้อย ข้าจะลงไปดูหน่อย ขอตัวก่อน”
“ได้ ผู้ดูแลเหลิ่งตามสบาย”
หัวหน้าสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุพยักหน้ายิ้ม มองเด็กหนุ่มหันตัวเดินไป ก่อนจะหันไปมองยาเม็ดนั้น จำต้องยอมรับว่ายาบนชั้นสองนี้ล้ำค่ากว่าชั้นหนึ่งจริงๆ ยาแต่ละชนิดบนชั้นสองนี้ล้วนทำให้ผู้คนแทบคลั่งได้เลย แต่หอยาสวรรค์แห่งนี้กลับนำมาจัดวางขาย ความใจกล้าเช่นนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะทำได้
มองดูเหลิ่งหวาจากไป กอปรกับได้ยินว่าเกิดเรื่องที่ชั้นหนึ่ง ผู้นำตระกูลบางคนเดินชมรอบหนึ่ง ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกคันยุบยิบในใจ
พวกเขามีแค่เงิน แต่ยาทิพย์สามชนิดที่ต้องนำมาแลก ในบ้านไม่ขาดหนึ่งอย่างก็ขาดสองอย่าง บางคนก็ไม่มีสักชนิดเลย ขณะเดียวกับที่ทอดถอนใจ ภายนอกก็ต้องแข็งใจอดทน
“ช่างเถิด ลงไปดูเรื่องสนุกข้างล่างกันดีกว่า!”
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
