ตอนที่ 1959 หาเรื่อง
“ว้าว! ที่นี่ตกแต่งได้หรูหรานัก มองแวบเดียวก็รู้สึกถึงความต่างชั้นแล้ว ของที่นี่คงแพงมากกระมัง?” คนคนหนึ่งพูดเสียงเบา ก่อนจะได้ยินคนข้างๆ สูดปาก
“ซี๊ด! ไม่นึกว่าของอย่างนี้ยังเป็นแค่ของระดับธรรมดา พวกเจ้าดูเร็ว นี่เป็นยาที่สามารถช่วยชีวิตได้ในยามฉุกเฉินเชียวนะ ตรงนี้เขียนบอกไว้ว่ายาเม็ดนี้เป็นยาระดับสาม หากพลังต่อสู้หมด ขอเพียงกินยาเม็ดนี้เข้าไปก็จะสามารถฟื้นพลังต่อสู่ได้ในพริบตา อีกอย่างยังรักษาพลังต่อสู้ไว้ได้เป็นเวลาประมาณครึ่งชั่วยามด้วย นี่มันของดีเลยนะ!”
“ของนั้นดีอยู่แล้ว พวกเจ้าดูราคา ไม่ใช่คนทั่วไปจะซื้อได้” อีกคนหนึ่งกระซิบบอก ชี้ไปที่ป้ายเขียนบอกราคา
ยามเห็นราคานั้น กลุ่มคนที่มุงดูยาเม็ดนั้นต่างพากันสูดปาก แม้รู้ว่ายาเม็ดนี้ควรราคาเท่านี้ แต่ราคาที่เขียนไว้บนนั้น อย่างไรก็เป็นราคาที่พวกเขาคว้าไม่ถึง
“เป็นของดีดังคาดสินะ! ยาเม็ดนี้ข้าจะซื้อ!” ชายวัยกลางคนพุงโย้ในชุดผ้าไหมคนหนึ่งเดินเบียดเข้ามา ชี้ไปที่ยาขวดนั้นซึ่งถูกจัดวางไว้ในกระจกใสด้วยความตื่นเต้น
บริกรหญิงในหอยาสวรรค์คนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือถือสมุดพลางมองชายวัยกลางคนพุงโตในชุดผ้าไหม เอ่ยว่า “ลูกค้าท่านนี้ โปรดมาลงทะเบียนเกี่ยวกับยาที่ท่านต้องการรวมถึงข้อมูลของท่านด้วย จากนั้นพวกข้าจะมีคนทดสอบยาให้ท่าน หากทดสอบยาแล้วพบว่าไม่มีอะไรผิดพลาดจึงจะชำระเงิน”
ได้ยินอย่างนั้น ชายวัยกลางคนชุดผ้าไหมหัวเราะอย่างเบิกบาน “ได้ๆๆ” ที่แท้ก็มีคนทดสอบยาให้ด้วย พอดีเลย เขาจะได้ไม่ต้องกลับไปหาคนมาทดสอบเอง
กลุ่มคนที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็อดกระซิบกระซาบกันไม่ได้ “ที่แท้จะซื้อยาของพวกเขายังต้องลงทะเบียนด้วย? ไม่ใช่ว่ามือหนึ่งยื่นเงินมือหนึ่งมอบของ แต่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน คนที่มาซื้อยาจะได้สบายใจ”
ข้างในนี้ มีคนเห็นว่าส่วนใหญ่ยาไม่ได้ถูกนำมาจัดวาง ส่วนมากเป็นเพียงขวดเปล่าและคำอธิบายสรรพคุณเท่านั้น มีเพียงยาไม่กี่ชนิดที่ถูกจัดวางบนชั้นวาง ด้วยเหตุนี้ ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งจึงถาม “อย่างนี้พวกเราเห็นก็ไม่ได้เห็น ใครจะรู้ว่าใช่ยาที่พวกเราอยากได้หรือเปล่า? พวกเจ้าควรจะเทยาใขวดออกมาให้พวกข้าดูจึงจะถูก”
คนอื่นๆ ต่างลดเสียงขณะพูดคุยให้เบาลง ครั้นชายฉกรรจ์คนนั้นตะโกนเสียงดัง จึงดึงดูดสายตาของคนรอบข้างให้มองมาเป็นจุดเดียว
ท่ามกลางกลุ่มคน เหลิ่งหวาสาวเดินมาอย่างแช่มช้า โบกมือสั่งให้บริกรหญิงไปดูแลลูกค้าอื่น ก่อนจะรับรองชายฉกรรจ์ที่พูดเสียงดังด้วยตนเอง “หากท่านถูกใจยาตัวใด สามารถลงทะเบียนก่อนแล้วค่อยไปทดสอบยา ยาหอสวรรค์ของเรามียาเพียงไม่กี่อย่างที่นำออกมาจัดวางให้ชมได้ หากยังมีคำถามอื่น ก็มาถามข้าได้”
“ถามเจ้า? เจ้าเป็นใครที่นี่? มีสิทธิ์มีเสียงด้วยหรือ?” ชายฉกรรจ์แค่นเสียง มองเด็กหนุ่มใบหน้าอ่อนโยนตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน
เหลิ่งหวายิ้มอย่างอ่อนโยน ตอบว่า “ข้าเป็นหนึ่งในผู้ดูแลของที่นี่ แซ่หลิ่ง ท่านหมายตายาในรักษาอาการบาดเจ็บตัวนี้หรือ? หากใช่ ข้าสามารถทดสอบยาให้ท่านตอนนี้ได้เลย”
ชายฉกรรจ์เหลือบมองราคาที่เขียนบอกไว้ด้านล่างยาแวบหนึ่ง หนังตากระตุก ก่อนกล่าวว่า “ของแพงขนาดนี้ซ้ำยังไม่ทันได้เห็นรูปสีและคุณภาพของยา ใครจะกล้าซื้อส่งเดช? ที่นี่มีนักเล่นแร่แปรธาตุหรือไม่? ระดับของนักเล่นแร่แปรธาตุของพวกเจ้าอยู่ระดับใด? คงไม่ใช่ว่าเอาตาสีตาสาที่ไหนมาหรอกกระมัง?”
สิ้นเสียง กลุ่มคนรอบๆ ต่างพากันถกเถียงกัน หลายคนกำลังคาดเดาว่าคนคนนี้อาจเป็นคนที่ถูกร้านขายยาร้านอื่นส่งตัวมาหาเรื่อง
………………………………….
ตอนที่ 1960 ยาหอมประหลาด
เหลิ่งหวามองเขาด้วยสายตาเฉยชา ก่อนกล่าวเสียงนุ่มนวล “หอยาสวรรค์ของเราให้ความสำคัญกับวัตถุดิบสมุนไพรเป็นหลัก หากลองนำยาในหอยาสวรรค์ของเราไปทดสอบที่อื่น ไม่มีใครตั้งคำถามเช่นนี้แน่ หากท่านยังต้องการชมยาตัวอื่นในหอของเราต่อ เช่นนั้นก็โปรดเบาเสียงด้วย อย่ารบกวนผู้อื่น”
“พวกเจ้าดู ตรงนี้มียาถูกนำมาจัดวางด้วย ยาชนิดนี้ไม่ว่าจะเป็นรูปสีหรือลวดลาย ล้วนต้องเป็นของที่หาได้ยากข้างนอกแน่ๆ”
เสียงหนึ่งดังมา ดึงความสนใจของทุกคนกลับไป คนกลุ่มใหญ่กรูกันไปทางคนที่พูด มุงดูยาที่ถูกจัดวางไว้บนชั้นวาง
“พวกเจ้าดู ตรงนี้ก็มียาที่ถูกนำมาจัดวางด้วย ข้างบนยาเม็ดนี้ก็มีลายยาเหมือนกัน เป็นยาระดับสี่ล่ะ!” เสียงร้องด้วยความประหลาดใจดังมา ทุกคนพากันหลั่งไหลไปทางนั้นอีกครั้ง มีคนตะโกนแย่งกัน “ยาระดับสี่เม็ดนี้ข้าเอา! ข้าเอาแล้วนะ! ลงทะเบียนให้ข้าก่อน!”
“ดูนี่! ทางนี้เป็นยาน้ำล่ะ! มียาน้ำที่สวยขนาดนี้อยู่ด้วยหรือนี่ ขวดนี้เป็นสีใส แต่ข้างในกลับมีประกายเรืองแสงอยู่ด้วย น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”
“ซี๊ด! ระดับของยาน้ำขวดนี้มัน…เป็นไปไม่ได้กระมัง! ยาระดับนี้ยังถูกหอยาสวรรค์จัดอยู่ในหมวดยาธรรมดาอีกหรือ?”
เสียงร้องด้วยความตะลึงดังขึ้นไม่ขาดสาย แม้จะพยายามเบาเสียงแล้ว แต่เสียงตกใจเหล่านั้นก็ยังดังขึ้นเป็นระยะ คนที่เคยผ่านเหตุการณ์ใหญ่ๆ มาเมื่อได้เห็นของข้างในนี้ ต่างก็เหมือนบ้านนอกเข้าเมือง เห็นอะไรก็แปลกใหม่ไปหมด
“ดูนี่เร็ว! นี่ก็คือยาที่ส่งกลิ่นหอมประหลาดเมื่อเช้านี้ ยาเม็ดนี้กลับมีขนาดใหญ่เท่ากำปั้นเชียวล่ะ ข้ายังไม่เคยเห็นยาที่มีขนาดใหญ่เท่านี้มาก่อน หอยาสวรรค์หลอมมันออกมาได้อย่างไรกัน? ยาที่ใหญ่ขนาดนี้ จะมีใครกลืนลงไปได้กัน!”
ตู้ฝานเดินออกมาจากฝูงชน ยืนอยู่ด้านหน้ายาที่มีขนาดเท่ากำปั้น อธิบายว่า “ทุกท่าน ยาเม็ดนี้ชื่อว่ายาหอมพิศวง เป็นยาหอมพิศวงที่นายท่านของข้าใช้ดอกไม้ทิพย์ร้อยชนิดเพื่อหลอมมันขึ้นมา ยาหอมพิศวงเม็ดนี้ไม่ใช่ปริมาณสำหรับคนเดียว แต่เป็นสำหรับหลายคน ขอเพียงกินยาหอมพิศวงเข้าไปปริมาณเท่าเล็บมือ ก็จะมีกลิ่นตัวที่หอมอย่างเป็นธรรมชาติ เหมาะสำหรับให้สตรีกินที่สุด”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนอธิบายเสริมอีกว่า “ยาหอมพิศวงเม็ดนี้มีฤทธิ์วิเศษช่วยให้รู้สึกสดชื่นได้ด้วย หนำซ้ำหากเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์กินแล้วก็จะช่วยให้มีพัฒนาการอย่างรวดเร็ว สัตว์มีพิษจำพวกแมลงหรืองูเมื่อได้กลิ่นนี้ก็จะหนีห่างไม่กล้าเข้าใกล้”
ได้ยินคำอธิบายของตู้ฝาน ทุกคนต่างก็อุทานด้วยความตะลึง “นึกไม่ถึงว่าจะมียาอย่างนี้อยู่ด้วย!”
“นั่นสิ! เพียงกินเข้าไปในปริมาณเท่าเล็บมือก็จะได้ผลขนาดนั้นเชียว? อีกอย่างสัตว์มีพิษจำพวกแมลงกับงูก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ด้วย? เช่นนั้นหากพกยาเช่นนี้ติดตัว ยามออกไปฝึกฝนในสถานที่ที่มีสัตว์มีพิษจำพวกแมลงและงูมากๆ ก็สามารถใช้ป้องกันตัวได้ด้วยไม่ใช่หรือ?”
ทุกคนถกเถียงกันด้วยความตะลึงลาน มีคนฟังคำอธิบายแล้วก็อยากได้ขึ้นมา จึงถามว่า “อย่างนั้นหากเราอยากซื้อยาเม็ดนี้จะต้องทำอย่างไร?”
ตู้ฝานยิ้ม ตอบว่า “ไปลงทะเบียนทางนั้น พวกเรามีคนคอยรับช่วงต่อเพื่อพาพวกท่านไปทดสอบยา”
ได้ยินอย่างนั้น คนที่อยากซื้อต่างก็พากันหลั่งไหลไปทางบริกรหญิงเพื่อลงทะเบียน
ขณะเดียวกันนอกหอยาสวรรค์ ผู้นำตระกูลหยางและหยางเสี่ยวเอ้อร์สองพ่อลูกที่เพิ่งมาถึงลงจากรถม้า พวกเขาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า
“ว้าว! คนเยอะมาก คึกคักสุดๆ ไปเลย! วันนี้ธุรกิจทั่วทั้งเมืองเดาว่าคงไม่มีที่ไหนเทียบหอยาสวรรค์ได้แล้วกระมัง?” หยางเสี่ยวเอ้อร์ร้องด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันกลับไปดึงแขนเสื้อพ่อของเขา “ท่านพ่อดู ธุรกิจดีมากเลยเจ้าค่ะ”
“อะแฮ่ม! ผู้นำตระกูลหยางกระแอมเบาๆ หันไปมองไปทางเด็กหนุ่มที่เดินออกมา
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
