เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此]บทที่ 2383 ผู้ใดเป็ นบิดาของเจ้า

องค์ชายเจี้ยนอวี่นิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา “เจ้าพูดถูก ย่อมไม่มีความแตกต่าง แต่เจ้าไม่ใช่สตรีโง่เขลา อีกอย่างเจ้าก็ไม่ได้ กระหายในอ านาจ คิดอยากจะครอบครองเส้นทางดาราจักร ไม่ทราบ ว่าเจ้าปรากฏตัวในวันนี้ด้วยจุดประสงค์ใดกันแน่?”

“การทาสงครามในตอนนี้แบ่งออกเป็ นสามขั้วอานาจใหญ่ แล้ว ข้าจะเข้ามาร่วมสนุกบ้างไม่ได้หรือ?”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงถามกลับมาด้วยน้าเสียงแข็งกระด้าง

ชายหนุ่มพยักหน้าพลางตอบกลับไปว่า “ประเสริฐ! ถ้าเช่นนั้น วันนี้ข้าจะปิดฉากทุกอย่างเอง ข้าจะทาให้เหลือเพียงขั้วอานาจใหญ่ ขั้วเดียวเท่านั้น…ไม่ว่าผู้ใดขวางทางข้า มันผู้นั้นจะต้องถูกข้ากาจัด ให้พ้นทาง!”

ระหว่างที่พูดกันอยู่นี้…

การต่อสู้ที่อีกด้านหนึ่งกลับเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างไม่คาด ฝัน

ตู้ม!

ร่างหนึ่งร่วงลงมาจากกลางอากาศ

ร่างของคนผู้นั้นเต็มไปด้วยม่านหมอกสีม่วงเข้ม ราวกับเขาเพิ่ง จะบุกตะลุยออกมาจากดงหมอกพิษอย่างไรอย่างนั้น คนผู้นั้น ตะเกียกตะกายอยู่กลางอากาศและกระอักเลือดออกมาค าใหญ่

“เหอะ!”

เสียงแค่นหัวเราะของเด็กสาวผู้หนึ่งดังขึ้น

หลินรั่วซูปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ มือโยนกริชเล่นด้วยความ ผ่อนคลายขณะกล่าวว่า “วิชาการลอบสังหารของเจ้าน่าสนใจมาก ไม่ทราบว่าพอจะช่วยสอนข้าได้บ้างหรือไม่?”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาคารามในลาคอ “สวีรั่วหลี่?”

“เจ้ารู ้จักข้าด้วยหรือ?”

เด็กสาวยิ้มจนตาหยี “อ้อ จริงด้วยสิ ยอดฝีมือของสายเลือดผู้ใช ้ เงาอีกสองคน ข้าก็ฆ่าตายมาแล้ว พวกเขาคงเป็ นลูกศิษย์ของเจ้า กระมัง?”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงามีสีหน้าเคร่งขรึม

ยอดฝี มือที่สวีรั่วหลี่กาลังกล่าวถึงล้วนเป็ นลูกศิษย์ที่มีฝี มือ แข็งแกร่งที่สุดของเขา

แต่พวกเขาก็ต้องตายด้วยน้ามือของธิดาปีศาจผู้นี้

คิดไม่ถึงเลยว่าสวีรั่วหลี่จะมีความร ้ายกาจอย่างน่าหวาดกลัว เพียงนี้แล้ว

อัจฉริยะ!

นับว่าเป็ นยอดฝีมืออัจฉริยะรุ่นใหม่อีกผู้หนึ่ง

ทาไมถึงได้มีคนประเภทนี้ปรากฏตัวในโลกนี้ออกมาตลอดกัน นะ? ในขณะที่ผู้อื่นต้องทุ่มเทฝึกวิชาแทบเป็ นแทบตายด้วยระยะเวลา อันยาวนานหลายร ้อยหลายพันปี แต่เวลาเดียวกันนี้ ก็มักจะมีคนอีก กลุ่มหนึ่งที่สามารถบรรลุเคล็ดวิชาเดียวกันได้ในเวลาอันรวดเร็ว

เผ่าพันธุ์มนุษย์ในอดีตมีหลินเป่ยเฉิน ชาวมนุษย์ทะเลทรายก็มีห ลี่เฉาเฟย มาตอนนี้ เผ่าพันธุ์ปีศาจก็ยังมีสวีรั่วหลี่อีก

แม้แต่ยอดฝี มือชนชั้นจอมเทพบรรพบุรุษก็ยังอดอิจฉาใน พรสวรรค์ของบุคคลเหล่านี้ไม่ได้

โดยเฉพาะหลังการต่อสู้ที่เพิ่งจบลงไป บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงา ต้องพ่ายแพ้ให้แก่สวีรั่วหลี่และได้รับความอับอายอย่างที่ไม่เคย เป็ นมาก่อน

ตลอดระยะเวลาหลายพันหลายหมื่นปีที่ผ่านมา บรรพบุรุษแห่ง ผู้ใช ้เงาสร ้างความประหวั่นพรั่นพรึงให้แก่ผู้คนนับไม่ถ้วน แต่เมื่อมา อยู่ต่อหน้าเด็กสาวผู้นี้ เขากลับกลายเป็ นตัวตลกตัวหนึ่งเท่านั้น

ตู้ม!

มวลพลังที่เป็ นกาปั้นสีทองปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มันจะ กระแทกเข้าใส่ร่างกายของบรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาอย่างหนักหน่วง

ความว่างเปล่าเดือดพล่าน

ร่างของบรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาแตกสลาย เสียงร ้องของเขาฉาย ชัดถึงความเจ็บปวดและความโกรธแค้นได้เป็ นอย่างดี “อ๊ากกก! เป็ น เจ้าอีกแล้ว…”

ใช่แล้ว นี่เป็ นการโจมตีของโจวเทียนอวิ๋นอีกครั้ง

ถึงแม้โจวเทียนอวิ๋นจะถูกองค์ชายเจี้ยนอวี่ซัดกระเด็นออกไปครั้ง แล้วครั้งเล่า แต่เขาก็กลับมาใหม่เสมอ และครั้งนี้เขาไม่ได้กลับไป โจมตีองค์ชายเจี้ยนอวี่ แต่เลือกที่จะฉวยโอกาสนี้เล่นงานบรรพบุรุษ ผู้ใช ้เงาอย่างไม่ทันตั้งตัว

นี่เรียกว่าการผนึกกาลัง ลดความแข็งแกร่งของศัตรู!

แม้แต่องค์ชายเจี้ยนอวี่ก็ยังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

เท่าที่เขาจาได้ บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้สายเลือดผู้คงกระพันอย่าง โจวเทียนอวิ๋นไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ประเภทนั้น

แต่โจวเทียนอวิ๋นในตอนนี้รู ้จักลอบโจมตีผู้อื่นแล้ว

ไปติดนิสัยต่าช ้าเช่นนี้มาจากผู้ใดกันนะ?

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีจากทั้งหลินรั่วซูและโจวเทียนอวิ๋น บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ไม่สามารถเดินทางไป ที่กรมสืบสวนได้อีก และเขาทาได้เพียงล่าถอยกลับไปอยู่ข้างกาย องค์ชายเจี้ยนอวี่เพื่อเอาตัวรอด

“ดูจากท่าทางอวดดีของเจ้า เจ้าคงเป็ นหัวหน้าใหญ่ของชาว มนุษย์ทะเลทรายใช่หรือไม่?”

หลินรั่วซูจ้องมององค์ชายเจี้ยนอวี่ด้วยความโกรธแค้นพร ้อมกับ กล่าวว่า “ข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อแก้แค้นให้แก่บิดาของข้า!”

“ผู้ใดเป็ นบิดาของเจ้า?”

องค์ชายเจี้ยนอวี่ถามกลับไป

หลินรั่วซูตอบว่า “บิดาของข้าคือหลินเป่ยเฉิน”

“เขาน่ะหรือ?”

องค์ชายเจี้ยนอวี่อดประหลาดใจไม่ได้ ก่อนจะหันไปมองเทพธิดา เจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงโดยไม่รู ้ตัว

หรือว่าสตรีผู้นี้จะมีบุตรสาวกับหลินเป่ยเฉิน?

ตอนนี้ องค์ชายเจี้ยนอวี่อดรู ้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาไม่ได้ ขนาด หลินเป่ ยเฉินตายตกไปก่อนหน้านี้ แต่เขายังได้ฝากฝังเมล็ดพันธุ์ไว้ กับเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิง หากชายผู้นั้นยังไม่ตาย ไม่รู ้เลยว่าเขา จะฝากฝังเมล็ดพันธุ์ไว้กับผู้ใดอีกบ้าง?

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงเข้าใจถึงสายตาขององค์ชายเจี้ยนอวี่

แต่นางไม่ได้ปฏิเสธ

“ดูเหมือนสถานการณ์ของเจ้าจะไม่สู้ดีแล้วสิ”

หวังจงควบคุมมนุษย์ยักษ์ที่ยืนอยู่ทางด้านหลังให้เดินตรงไปหา องค์ชายเจี้ยนอวี่

กริชในมือของหลินรั่วซูสะท้อนวาววับ ขณะที่ดวงตายังคงจ้อง มององค์ชายเจี้ยนอวี่ไม่วางตา

ร่างกายของโจวเทียนอวิ๋นปกคลุมด้วยรัศมีสีทอง มวลพลัง ปราณอัดแน่นถึงขีดสุด โจวเทียนอวิ๋นในยามนี้มีสภาพไม่ต่างจาก ระเบิดเวลาในร่างมนุษย์ที่พร ้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

ส่วนเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงยืนนิ่งเงียบไม่พูดคาใด

แต่ทุกคนล้วนมีเป้ าหมายเดียวกันคือ สังหารองค์ชายเจี้ยนอวี่ให้ ได้ก่อนเป็ นอันดับแรก

ยอดฝีมือทั้งสี่คนเดินตรงเข้าไปหาองค์ชายเจี้ยนอวี่อย่างพร ้อม เพรียงกัน

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาได้แต่แอบร่าไห้อยู่ในใจ

สถานการณ์ในวันนี้ไม่ได้เป็ นไปตามที่คิดเอาไว้เลย

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้สายเลือดปีศาจ บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้พิษ และ บรรพบุรุษแห่งผู้แปลงกายเองก็ถึงแก่ความตายเรียบร ้อยแล้ว

ส่วนบรรดาบรรพบุรุษตัวประหลาดที่ออกมาจากวิหารจักรพรรดิ ก็ถูกกวาดล้างไปจนหมด

เพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้น เผ่ามนุษย์ทะเลทรายก็อ่อนแอลงอย่างที่ ไม่เคยประสบมาก่อน

ไม่ใช่สิ… พวกเขายังคงมีหลี่เฉาเฟย!

หากบุตรแห่งโชคชะตาผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นที่นี่ สถานการณ์ จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน!

เมื่อบรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของเขาพลัน กระตุกวูบ

ประตูมิติสีเงินปรากฏขึ้นบนท้องฟ้ า

หลี่เฉาเฟยก้าวเดินออกมาด้วยร่างกายชุ่มเลือด

“สหายน้อย เจ้ามาได้ทันเวลาพอดี!”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงารีบกล่าวออกไปด้วยความดีใจ “รีบมา ค านับท่านองค์มหาราชเร็วเข้า!”

องค์มหาราชอย่างนั้นหรือ?

หลินเป่ ยเฉินเพิ่งมาถึงจึงยังไม่รับรู ้สถานการณ์ แต่เมื่อเห็นว่า องค์ชายเจี้ยนอวี่กาลังถูกผู้คนโอบล้อมจากทุกทิศทุกทาง และกระจก เงินเองก็ลอยอยู่บนท้องฟ้ า เขาพลันเข้าใจบางสิ่งขึ้นมาได้ในทันที

“รีบมานี่เร็วเข้า ได้เวลาที่เจ้าจะแสดงความจงรักภักดีต่อองค์ มหาราชแล้ว!”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาเร่งเร ้า

“ท่านบรรพบุรุษไม่ต้องตื่นตระหนก ข้าน้อยจะช่วยเหลือท่าน อย่างแน่นอน”

ชายหนุ่มเคลื่อนกลายเป็ นลาแสงวูบหนึ่งก็เข้าไปประชิดตัวบรรพ บุรุษแห่งผู้ใช ้เงาอย่างรวดเร็ว “ท่านกับข้าร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู…ว่า แต่คนผู้นี้คือองค์มหาราชศักดิ์สิทธิ์อย่างนั้นหรือ?”