เข้าสู่โลกนิยายเพื่อไปเป็นแม่เลี้ยงจอมโหดของสามวายร้ายบทที่ 486 ชอบมาก

บทที่ 486 ชอบมาก

ยามค่ำคืน ภายในเมืองอวิ๋นจงกลับมามีแสงไฟสว่างไสวอีกครั้ง

ทุกบ้านต่างก็ออกมารับอาหาร เหล่ากองทัพทหารเกราะเหล็กทั้งต้องทำอาหารและแจกจ่ายให้ประชาชน ทั้งยังต้องแบ่งคนส่วนหนึ่งไปดูแลนักโทษและกองกำลังที่รับเข้ามาใหม่ด้วย

เผยยวนจึงบอกให้จี้จือฮวนรีบไปพักผ่อน พวกมู่เหยากวงก็หาโรงเตี๊ยมในเมืองที่สะอาดหน่อย เพื่อพักผ่อนชั่วคราว

เถ้าแก่โรงเตี๊ยมก็เอาใจใส่อย่างมาก เมื่อรู้ว่าเป็นพระชายาเนี่ยเจิ้งอ๋อง ก็รีบให้คนไปซื้ออ่างอาบน้ำใบใหม่ที่ร้านขายของชำมา ของใช้ทั้งหมดล้วนเป็นของใหม่เอี่ยม ภายหน้าก็จะสามารถใช้นางเป็นคนป่าวประกาศได้ และสงวนห้องที่พระชายาเคยพักไว้สำหรับแขกคนสำคัญเท่านั้น

จี้จือฮวนกับเผยยวนต้องอยู่ในป่าเป็นเวลาหลายวัน จึงไม่ได้อาบน้ำจริงจังเลย เมื่อลงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำก็ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายจนเกียจคร้านขึ้นมา

ตอนที่เผยยวนเข้ามา นางเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ จึงทำเพียงชะโงกหน้าออกมาจากหลังฉากบังลม ผมยาวสยายประบ่าทั้งสองข้างและเปียกชื้นเล็กน้อย เพราะเพิ่งลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ใบหน้าจึงมีหยดน้ำเกาะตามผิว เผยยวนกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว แววตาก็พลันเข้มขึ้น

จี้จือฮวนสวมเสื้อผ้าด้วยตัวเอง เพื่อปกปิดผิวที่ขาวราวกับหิมะเอาไว้ เผยยวนจึงยกกาน้ำชาบนโต๊ะขึ้นดื่ม คาดว่าเมื่อพูดออกมาเสียงก็คงจะแหบแห้งไปแล้วกระมัง

จี้จือฮวนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดผม “ดูเจ้าสิ ร้อนเพียงนี้ รีบถอดชุดเกราะออกแล้วไปอาบน้ำเถอะ”

เผยยวนรับคำ ก่อนจะปลดชุดเกราะออก จากนั้นก็เอาหัวจุ่มลงไปในอ่างอาบน้ำทันที

จี้จือฮวนตกใจขึ้นมา “นั่นเป็นน้ำที่ข้าอาบแล้ว”

“ร่างกายของเจ้ามีที่ใดบ้างที่ข้าไม่เคยจูบ แค่นี้จะเป็นอันใดไป” เผยยวนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูใสซื่ออย่างมาก “น้ำของฮูหยินช่างหอมยิ่งนัก หลังอาบน้ำก็ยิ่งหอมเข้าไปใหญ่”

จี้จือฮวน “…”

นางขี้เกียจจะสนใจเขา จึงสะบัดผมไปข้างหนึ่ง แล้วมองดูเผยยวนที่กำลังถอดเสื้อผ้า “สั่งการลงไปหมดแล้วหรือ ไม่ได้ตกหล่นใช่หรือไม่?”

เผยยวนถอดเสื้อผ้าออกจนร่างเปลือยเปล่า ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาก็เผยออกมา จี้จือฮวนมองจนใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เผยยวนลงไปในอ่างอาบน้ำแล้ว “เปล่า เรื่องงานพรุ่งนี้ค่อยทำต่อเถอะ ทุกคนคงเหนื่อยมากแล้ว”

จี้จือฮวนมองดูท่อนแขนของเขาที่พาดอยู่บนขอบอ่าง ทันใดนั้นก็คิดถึงตอนที่อยู่หมู่บ้านตระกูลเฉินก่อนหน้านี้ เรื่องที่สมาชิกในครอบครัวทหารคุยกันที่ริมแม่น้ำ พวกนางคุยกันทุกเรื่องจริง ๆ

“ผู้ชายบ้านเจ้าแค่ดูก็รู้ว่าแข็งแรงเพียงใด ตอนกลางคืนคงลงจากเตียงไม่ได้เลยใช่หรือไม่?”

“เจ้าไม่ต้องอาย ข้าจะบอกอะไรให้ ผู้หญิงหากมัดใจชายเอาไว้ไม่ได้ ก็จะถูกพวกปีศาจจิ้งจอกข้างนอกล่อลวงไปได้”

“ผู้ชายทั้งใต้หล้าล้วนแต่เหมือนกัน เจ้าคิดว่ามีอะไรที่สะอาดกัน โดยเฉพาะเรื่องอย่างว่า ยิ่งเป็นพวกที่หากไม่ได้ปลดปล่อยวันละครั้งก็จะยิ่งรู้สึกคันไปทั้งตัว”

“ตอนที่ข้าเพิ่งจะแต่งงานกับสามีก็เหมือนกับเจ้าตอนนี้ นานวันเข้ายามที่เขาเห็นเรือนร่างของข้า ก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น”

จี้จือฮวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อครู่นางออกมาจากอ่างอาบน้ำ เจ้าเด็กนี่ก็ทำเป็นมองไม่เห็นนาง หรือว่านานวันเข้าเขาจะเห็นนางเป็นแค่พี่ชายน้องชายจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

นางมัวแต่จมอยู่ในความคิดของตัวเอง เผยยวนพูดอะไรนางล้วนไม่ได้ยิน

เผยยวนจึงวักน้ำขึ้นมาเล็กน้อย และสาดใส่นาง

จู่ ๆ ก็มีน้ำกระเซ็นใส่ จี้จือฮวนจึงกะพริบตาปริบ ๆ และได้สติขึ้นมา ผู้ชายที่เบื่อหน่ายต่อเรื่องของสามีภรรยาผู้นี้ยังจะจ้องมองนางด้วยรอยยิ้มอีก จี้จือฮวนจึงกลอกตามองบน และพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “เมื่อครู่พูดถึงเรื่องอะไรแล้ว?”

เผยยวนจึงเปลี่ยนท่า และหันหน้ามาหานาง “ข้าบอกว่าข้าเจอทิวทัศน์ที่สวยงามแห่งหนึ่งที่นี่ ครั้งหน้าข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่น”

“ทิวทัศน์ที่สวยงาม? หลายวันมานี้พวกเราต่างก็อยู่ที่นอกเมืองด้วยกัน เหตุใดข้าถึงไม่เห็นว่ามีทิวทัศน์สวยงามอะไรเลย”

เผยยวนจึงใช้แววตาพิจารณาเรือนร่างของนาง พลางเอานิ้วเคาะลงบนขอบอ่างอาบน้ำ ก่อนจะเอ่ยออกมา “อืม ข้าจะบรรยายให้เจ้าฟังก่อนก็แล้วกัน”

“ไหนลองว่ามาสิ” จี้จือฮวนเอ่ย

“ที่นอกเมืองเพี่ยวโจวมียอดเขาอันตรายสองลูกสูงตระหง่านอยู่ในเมฆา กวาดตามองจะรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ตระการตา เมื่อมองจากที่สูงลงมาเหมือนพระจันทร์เต็มดวงที่สมมาตร ยอดเขายังมีเหมยสีแดงท่ามกลางหิมะด้วย”

จี้จือฮวนขมวดคิ้ว “มีสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้ด้วยหรือ เหตุใดข้าถึงไม่เคยเห็นมาก่อน? มีแต่ภูเขาและแม่น้ำสีเขียวชัด ๆ”

“ก็ใช่น่ะสิ ดังนั้นจึงดูแปลกตาอย่างไรเล่า หลังจากปีนขึ้นไปบนยอดเขาที่อันตรายนี้แล้ว ก็ให้วนรอบยอดเขาสักสองรอบ จากนั้นจะสามารถเดินลงไปตามถนนที่กว้างขวาง เดินไปจนถึงพื้นที่ราบระหว่างภูเขาที่มีรูปร่างคล้ายน้ำเต้า ด้านในมีบ่อน้ำพุร้อนอยู่ หากเอาใส่ลงไปในเหล้าชั้นดี ดื่มสักจอกก็ถือเป็นสิ่งสวยงามหนึ่งบนโลกแล้ว”

จี้จือฮวนเริ่มสนใจขึ้นมาแล้ว “มีบ่อน้ำพุร้อนด้วยอย่างนั้นหรือ? เมื่อครู่ข้าอาบน้ำในอ่างรู้สึกไม่สบายตัวเลย เพราะมีขนาดเล็กเกินไปหน่อย”

สถานที่ผีสางนี้มีสภาพอากาศแห้งแล้ง จี้จือฮวนจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าใดนัก

เห็นนางกระตือรือร้นขึ้นมา เผยยวนจึงเกลี้ยกล่อมต่อ “อืม อยากไปชื่นชมสักครั้งหรือไม่?”

“อยากไปก็อยากไปอยู่หรอก แต่คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าที่ใดจะมียอดเขาที่อันตรายสองลูกตั้งอยู่”

“ย่อมต้องสวยงามอยู่แล้ว สามารถพูดได้เลยว่าเป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นและประณีตอย่างมาก”

“นอกจากน้ำพุร้อนเล่า?” จี้จือฮวนถามต่อ

คำพูดนี้เมื่อออกมาจากปากของเขาก็เป็นความรู้สึกแบบหนึ่ง ทว่าเมื่อออกมาจากปากของฮวนฮวนก็กลายเป็นอีกความรู้สึกหนึ่งทันที อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ดังนั้นแสดงให้นางเห็นดีกว่าว่า อะไรคือความหมายของการปีนยอดเขาที่อันตราย

จี้จือฮวนยังรอคำตอบอยู่ แต่จู่ ๆ ก็เห็นผู้ชายที่อยู่ในอ่างอาบน้ำลุกขึ้นยืน ร่างกายยังคงเปียกอยู่แต่กลับขึ้นมาบนเตียงของนางแล้ว ทำให้นางตกใจจนต้องปิดปากแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมศีรษะ ทว่าก็ถูกเขาดึงออกทันที

“ฮูหยินช่างใจแคบจริง ๆ เพิ่งจะแต่งงานกันไม่นาน ก็ไม่ให้ข้าเข้าผ้าห่มเสียแล้ว”

จี้จือฮวนได้ยินคำพูดไร้ยางอายของเขา ก็อยากจะออกไปด้านนอกแล้วตะโกนขึ้นมาว่า ‘พวกเจ้ามาดูท่านอ๋องของพวกเจ้าเร็วเข้า เทพเจ้าที่ปกติสวมเสื้อผ้าและดูจริงจังห้ามล่วงเกิน ทว่าเมื่อกลับถึงห้องกลับมีพฤติกรรมเช่นนี้!’

ทว่านางเพิ่งจะเปิดปากก็ถูกปิดเอาไว้ทันที พร้อมกับถูกตรึงเอวเอาไว้แน่น

หลังจากพายุอารมณ์พัดผ่านไปหนึ่งรอบ จี้จือฮวนก็รู้สึกปวดเอวและเมื่อยขาไปหมด ทันใดนั้นก็หันไปพูดด้วยความโมโห “เจ้าช่วยทำเบา ๆ หน่อยจะได้หรือไม่ คนอื่นได้ยินกันหมดแล้ว”

ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าทิวทัศน์อะไรนั่นที่เขาพูดถึงอยู่ที่ใด

ไม่รู้ว่าใครที่สอนให้เขาเสียคนเช่นนี้ได้

เผยยวนยังคงคลอเคลียเล่นผมของนาง “ใครจะกล้าฟังกัน ข้าตักตวงความสุขกับภรรยาของข้า นี่ก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ?”

“เมื่อก่อนเจ้าไม่เห็นจะเป็นคนหน้าไม่อายเพียงนี้เลยนี่นา” จี้จือฮวนจงใจพูดออกมา

เผยยวนจ้องหน้านาง แต่หาได้ใส่ใจไม่ “นี่เขาเรียกว่ารสนิยมของสามีภรรยา”

“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ท่านอ๋องคิดในหัวหลายวันมานี้จะไม่ใช่กลศึกนะเจ้าคะ” จี้จือฮวนเอ่ยเย้าต่อทันที

เผยยวนบีบจมูกของนาง “อืม สิ่งที่ข้าคิดล้วนเป็นวิธีการประสานหยินหยางเข้าด้วยกัน ฮูหยิน ท่านอยากจะลองดูหรือไม่?”

จี้จือฮวนเลิกผ้าห่มออก แล้วตบไปยังที่ว่างข้างกายเบา ๆ “ดับไฟด้วย”

เผยยวนกลืนน้ำลายลงคอ “ตามใจข้าจริงหรือ?”

เขาเอ่ยจบก็มองไปที่ประตู “ชั้นนี้มีเพียงเราสองคน คนอื่นไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยก็จริง แต่ชั้นล่างมียามอยู่ พวกเราเบาลงหน่อยดีหรือไม่?”

จี้จือฮวนเหยียดเรียวขาเสลาออกไปจิ้มที่หน้าอกของเขาเบา ๆ “เลิกพูดมากได้แล้วเนี่ยเจิ้งอ๋อง ค่ำคืนที่งดงามมักผ่านไปเร็วเสมอ ยังไม่รีบมาปีนยอดเขาที่อันตรายอีกหรือ?”

เผยยวนจึงยื่นมือไปปัดหนึ่งที แสงเทียนสลัวก็พลันดับลง จากนั้นก็เลิกผ้าห่มขึ้น เขาต้องสำรวจทิวทัศน์ที่สวยงามนั่นให้ทั่วก่อน

“ฮวนฮวน พวกเรามีลูกสักคนเถอะ”

“อือ เจ้าชอบเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย?”

“ได้ทั้งนั้น แค่เหมือนเจ้าก็พอ ข้าล้วนชอบทั้งนั้น”

จี้จือฮวนจับไหล่ของเขาที่เต็มไปด้วยเหงื่อ และส่งเสียงออกมาอย่างไม่เป็นภาษา พร้อมกับลูบไล้เรือนร่างของเขาท่ามกลางความมืด ก่อนจะเปล่งคำพูดที่ข้างหูของเขาเบา ๆ “เผยยวน

ข้าชอบเจ้าตอนที่อยู่ในสนามรบมากนะ”

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระโดดลงไปในสมรภูมิรักที่ดุเดือดยิ่งกว่าเดิม

.

.

.