เข้าสู่โลกนิยายเพื่อไปเป็นแม่เลี้ยงจอมโหดของสามวายร้ายบทที่ 445 ปั่นหัวโจรสลัดP

บทที่ 445 ปั่นหัวโจรสลัด

บนเรือรบสิบกว่าลำ แต่ละลำจะมีทหารกองปืนไฟอยู่หนึ่งคน

เมิ่งชื่อฮว่า เอี๋ยนเฟินฟาง อวี้จื่อหนิง ต่างก็ส่งสัญญาณมือให้กัน จากนั้นก็รีบขึ้นไปบนพื้นที่สูงเพื่อมองหาจุดซ่อนตัว และเล็งไปที่หัวหน้าบนเรือแต่ละลำท่ามกลางหมอกที่หนาทึบ

ทุกครั้งที่เฉินไห่คั่วเห็นโจรสลัดปล่อยเรือแบบนั้นลงมา ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด จึงสั่งการให้กองหน้าออกไปสู้กับพวกมันก่อน

ในเรื่องการสั่งการทหารเรือ จี้จือฮวนไม่ได้เข้าไปก้าวก่ายงานของเฉินไห่คั่ว เพราะนางไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้ กลับเป็นเฉินไห่คั่วที่เช็ดหน้าไปหนึ่งที และบ่นอยู่ข้าง ๆ นาง “โจรสลัดพวกนี้ชำนาญทางน้ำมาก เรือรบของเรามีขนาดใหญ่ ทุกครั้งจึงมักจะเสียเปรียบในด้านนี้ขอรับ”

จี้จือฮวนไม่ได้ตอบเฉินไห่คั่ว นางกำลังคิดว่า หากนางเป็นโจรสลัด เพื่อป้องกันทหารเรือบุก นางจะทำเช่นไร?

นางจะต้องล้อมบริเวณหมู่เกาะเอาไว้อย่างแน่นหนา

จี้จือฮวนหรี่ตาลง “แม่ทัพเฉิน นำเรือรบที่มาจากเมืองหลวงแล่นไปยังเกาะโจรสลัดได้หรือไม่?”

เฉินไห่คั่วมองไปยังพลธนูที่เตรียมตัวพร้อมแล้ว และเรือแนวหน้าที่กำลังจะเข้าต่อสู้ “เหตุใดถึงจะทำเช่นนั้นเล่าขอรับ? หากตอนนี้เราหลีกทางให้เรือรบเหล่านั้นเข้ามา อาจจะทำให้เราลำบากเองก็ได้นะขอรับ”

มีเรือรบขนาดใหญ่เช่นนั้นบังอยู่ ไม่เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้โจรสลัดเหล่านี้หลบหนีหรอกหรือ?

จี้จือฮวนจึงบอกสิ่งที่ตนเองคิดให้กับเฉินไห่คั่วฟัง

“ท่านหมายถึงว่า พวกมันอาจจะตอกโซ่เหล็กไว้กับโขดหินใกล้กับเกาะ เพื่อป้องกันการบุกรุกของเรือรบอย่างนั้นหรือขอรับ?” เฉินไห่คั่วกลอกตาไปมา เขาเข้าใจความหมายของจี้จือฮวนได้ในทันที ทุกครั้งเวลาที่พวกเขาเล่นแมวจับหนูกับพวกโจรสลัด มักจะใช้เรือลำเล็กเพราะมีน้ำหนักเบาจึงมีความคล่องตัวและง่ายต่อการจับกุม แต่คราวนี้ได้นำทหารเรือของกองทัพเรือทั้งหมดออกมา และทิ้งทหารบกไว้ให้กับเผยยวน

ก็เพื่อต้องการกำจัดพวกเขา ไม่กวาดล้างโจรสลัดให้สิ้นซากจะไม่หันหลังกลับ!

เฉินไห่คั่วย่อมนำเรือรบลำใหญ่ทั้งหมดมาด้วย เห็นได้ชัดว่านำมาใช้เพื่อป้องกันกองกำลังทางเรือที่มีกองกำลังสูสีกันหากเจอในทะเล

ดังนั้นจึงไม่ได้คิดถึงแง่นี้มาก่อน และจี้จือฮวนก็ได้สั่งให้เรือรบลำใหญ่เหล่านี้ไปสำรวจเส้นทาง เพื่อจะได้ทำลายเรือแนวหน้าของพวกเขาส่วนหนึ่งด้วย

“สั่งการลงไป เปิดทาง!”

เฉินไห่คั่วออกคำสั่งทันที เมื่อเขาหันหน้าไปมองจี้จือฮวนอีกครั้ง สายตาของนางก็กำลังจับจ้องไปที่เหล่าโจรสลัดที่วิ่งวุ่นอยู่บนเกาะ ราวกับว่ากำลังส่งสัญญาณให้ใครบางคนอยู่

…

หัวใจของคาโอริยังคงเต้นแรง นางกับฟุมิโอะเป็นฝาแฝดกัน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับอีกฝ่าย นางต้องรู้สึกได้อย่างแน่นอน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็แทบอยากจะเผาเรือรบที่อยู่ข้างหน้าเหล่านี้ให้สิ้นซาก ลากชาวต้าจิ้นเหล่านั้นลงมาชำแหละให้หมด!

แต่ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกหายใจไม่ออก เวียนหัว หากคนรอบข้างมีคนกล้าเตือนให้นางส่องกระจกดูล่ะก็ คาโอริก็จะพบว่าใบหน้าของตัวนางเองในเวลานี้กำลังเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว

แต่ความสนใจทั้งหมดของนางเวลานี้ได้อยู่ที่เรือรบที่อยู่อีกฟากหนึ่งทั้งหมด ไหนเลยจะยังมีกะจิตกะใจไปคิดถึงเรื่องอื่น

“เร็วเข้า จมเรือพวกมันซะ! ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม!”

เครื่องยิงหินถูกเตรียมเอาไว้นานแล้ว ลูกสมุนที่มีหน้าที่ดูทิศทางจ้องเขม็ง ก่อนจะเห็นเงาของเรือในหมอกที่หนาทึบจากระยะไกล เงานั้นมีขนาดใหญ่แทบจะปกคลุมท้องฟ้า และค่อย ๆ ซ้อนทับกัน จนแยกไม่ออกว่าแท้จริงแล้วมีกี่ลำ!

เรือแถวแล้วแถวเล่าเหล่านั้นราวกับกำลังตั้งค่ายกลก็มิปาน เรือลำใหญ่ที่เป็นผู้นำงดงามอลังการเป็นอย่างมาก หากว่าตรงขึ้นเกาะก็สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะมีทหารเรือกี่คนอยู่บนเรือลำนั้น

“ดึงโซ่ขึ้น! ขึ้นเครื่องยิงหิน!”

เมื่อโซ่ถูกคนใช้ลูกรอกดึงขึ้นมา โซ่เหล็กที่ใช้กั้นเรือรบขนาดใหญ่เหล่านั้นก็ลอยขึ้นมาจากน้ำ คาโอริแสยะยิ้มออกมา “แบบนั้นแหละ พลธนูของพวกมันอยู่ห่างจากระยะยิงค่อนข้างไกล ข้าจะทำให้พวกมันเห็นเรือรบเหล่านั้นจมลงไปกับตา! ข้าจะปกป้องเกาะแห่งนี้เพื่อพี่ใหญ่!”

ทันทีที่สิ้นเสียงของคาโอริ ระหว่างที่รอดูภาพเรือรบของกองทัพเรือต้าจิ้นถูกโจมตีจนจมลงไป

จี้จือฮวนก็โบกธงหลังจากกำหนดทิศทางได้แล้ว

มีเสียง ‘ปัง!’ ดังขึ้นมา เอี๋ยนเฟินฟางซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ก็ยิงไปที่ลูกสมุนตัวเล็ก ๆ หนึ่งที

เสียงกระสุนปืนดังกึกก้อง สั่นสะเทือนจนแสบแก้วหู เฉินไห่คั่วมองผ่านกล้องส่องทางไกลก็พบว่ามีโซ่เหล็กกั้นเอาไว้จริง ๆ และทหารปืนไฟก็ยิงจนทำให้คนล้มลงจากระยะไกลเพียงนี้ได้จริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อกาฬเย็นเยียบของเขาก็ผุดขึ้นมาทันที อาวุธเช่นนี้หากทั้งสองกองทัพใช้ต่อสู้กัน คงสามารถเอาชีวิตของผู้นำกองทัพศัตรูมาได้อย่างง่ายดายเป็นแน่!

คาโอริมองดูลูกสมุนที่กำลังดึงโซ่เหล็กขึ้นมาถูกคนยิงจนเสียชีวิตในนัดเดียว ก็ลุกขึ้นยืนทันที “เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปไม่ได้! เล็งไปที่พลธนูบนเรือรบ ใช้เครื่องยิงหิน เร็วเข้า!”

“รีบไป ลากโซ่เหล็กขึ้นมา!”

หากโซ่เหล็กไม่สามารถหยุดคนเอาไว้ได้ เช่นนั้นเครื่องยิงหินก็ต้องสามารถโจมตีเรือให้จมลงได้อย่างแน่นอน! เรือแนวหน้าไม่สามารถลากเรือรบขนาดใหญ่เพียงนี้ได้ในช่วงเวลาอันสั้น!

ทว่าเรือแนวหน้าเหล่านั้นเมื่อเบียดเข้าสู่ใจกลางของเรือรบได้แล้ว สิ่งที่รอพวกเขาอยู่กลับเป็นเรือแนวหน้าของกองทัพเรือที่นำโดยเฉินไห่คั่ว

“โจมตีโอบล้อมทั้งหน้าหลัง!”

การต่อสู้อันดุเดือดเกิดขึ้นตรงกลางวงล้อมของเรือรบลำใหญ่ ก่อนที่โจรสลัดเหล่านั้นจะเข้าไปใกล้ท้องเรือรบลำใหญ่ เรือเล็กจำนวนมากก็ล้อมพวกเขาเอาไว้เสียแล้ว ยุทธวิธีทางทะเล กองทัพเรือไม่เคยเสียเปรียบใคร!

คาโอริเห็นเรือรบนั่นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ก็ก่นด่าออกมา “พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่ เร็วเข้าสิ!”

เฉินไห่คั่วกำลังคิดจะถามว่าของสิ่งนั้นของกองปืนไฟคือสิ่งใด ก็เห็นจี้จือฮวนสะบัดธงคำสั่งอีกครั้ง!

มีเสียง ‘ปัง!’ ดังขึ้นอีกครั้ง ขอเพียงเป็นโจรสลัดและเข้ามาใกล้โซ่เหล็กล้วนถูกฆ่าโดยไม่มีข้อยกเว้น อีกทั้งพวกเขาตายได้อย่างไรก็ยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปดูศพของพวกเขา

บนร่างกายของพวกเขาก็ไม่มีแม้แต่ลูกธนูด้วยซ้ำ

คาโอริโมโหจนดวงตาแดงก่ำ สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก “ไม่ต้องสนใจโซ่นั่นแล้ว! ใช้เครื่องยิงหิน!”

นางตะคอกออกมา ทว่าเรื่องประหลาดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อลูกสมุนเหล่านั้นที่กำลังวิ่งไปที่เครื่องยิงหินเพื่อเตรียมที่จะเอาก้อนหินไปวาง

เสียงอันน่าหวาดกลัวก็ดังขึ้นอีก คราวนี้ราวกับว่ายิงมาจากทุกทิศทุกทางโดยพร้อมเพรียงกัน เหล่าโจรสลัดที่เดินเข้าไปใกล้เครื่องยิงหินต่างถูกยิงตายจนหมด นี่เป็นการบดขยี้อย่างไร้ความปรานี

“นี่ไม่ใช่คน นี่ต้องเป็นผีที่เคียดแค้นลุกขึ้นมาหลอกหลอนเป็นแน่!”

บรรดาโจรสลัดเกิดความหวาดกลัว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะเข้าไปสู้ตาย เพราะตอนนี้ต่างหนีเข้าไปในป่ากันจ้าละหวั่น การหนีออกทางด้านหลังเกาะต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด พวกเขายอมเป็นอาหารของฉลามในทะเลยังดีกว่าตายเปล่าไปเช่นนี้ แม้แต่ตัวเองตายด้วยเหตุใดก็ยังไม่รู้

คาโอริเห็นพวกเขาพากันวิ่งหนี ก็นั่งอยู่ในที่ซ่อนไม่ติดอีกแล้ว “พวกเจ้าตายกันหมดแล้วหรืออย่างไร! รีบไปจับพวกมันกลับมาให้ข้า และให้คนอีกส่วนหนึ่งตามข้ามา! ข้าจะไปจับเฉินไห่คั่วด้วยตัวเอง!”

คาโอริเสียสติไปแล้ว นางแย่งเรือของโจรสลัดมาลำหนึ่ง พร้อมกับถือดาบพุ่งออกไปจากฝั่ง

จี้จือฮวนวางกล้องส่องทางไกลลง ก่อนจะหยิบปืนไฟจากด้านข้างขึ้นมา เฉินไห่คั่วดวงตาเบิกโพลง “พระชายาก็ใช้เป็นหรือขอรับ?”

จี้จือฮวนยิ้มให้เขา จากนั้นก็เล็งไปที่คาโอริที่วิ่งออกมาหน้าชายหาด ก่อนจะยิงติดกันสามนัด

คาโอริรู้แค่ว่าไหล่ เข่า และสะโพกของตัวเองถูกยิง ความรู้สึกนั้นราวกับมีแรงมหาศาลทะลุร่าง จากนั้นเลือดก็พุ่งออกมา

โจรสลัดที่ตามหลังนางมาต่างก็ตกตะลึง เมื่อมองดูเรือรบที่อยู่ไกลออกไป ในใจก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมา จึงหาได้สนใจนางอีก และรีบวิ่งหนีไปทันที

จี้จือฮวนเก็บปืนลงและสะพายเอาไว้ด้านหลัง “แม่ทัพเฉิน ต่อจากนี้เป็นงานของท่านแล้ว และเอาเรือลำเล็กมาให้ข้าด้วยลำหนึ่ง”

เฉินไห่คั่วรู้สึกตื่นตระหนก “ขอรับ พระชายา!”

.