เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1231 เสนอหน้า

บทที่ 1231 เสนอหน้า

Content Warning: ตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม มีการคุกคามเด็กทางสายตาและความคิด

บทที่ 1231 เสนอหน้า

ซูเสี่ยวเถียนได้ยินบทสนทนาชัดเจน

หรือฟูจิวาระจะลงมือแล้ว?

มีความเป็นไปได้สูง

ดูเหมือนเขาคงกู่ไม่กลับแล้วละ

ไม่รู้ไปทำอะไรเจ้าหน้าที่คนนี้ถึงร้อนรนนัก

ซูเสี่ยวเถียนอดกังวลไม่ได้

เราพยายามมากเพื่อส่งเสริมผลงานของชาติตัวเองและกำลังจะประสบความสำเร็จ ถ้าฟูจิวาระทำลายมัน ความพยายามทั้งหมดต้องสูญเปล่าแน่

“อู๋เมิ่งหลานเท้าแพลงครับ ไม่สามารถขึ้นเวทีได้แล้ว”

ตอนแรกยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมจู่ ๆ พึ่งพาไม่ได้แล้วล่ะ?

เดินอีท่าไหนให้ขาแพลง?

แต่นี่ไม่ใช่เวลาให้สนใจเสียหน่อย

ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้ ปัญหาอื่น ๆ ลำบากแน่

ยุ่งมาทั้งวัน ไฮไลต์ของวันคือตอนที่นางแบบขึ้นเวที

ทุกคนในคณะผู้แทนจีนตั้งตารอคอยกันหมด

จริง ๆ คณะผู้แทนอื่น ๆ ก็คาดหวังนะ คิดว่าจีนต้องเป็นผู้ชนะแน่นอน

แต่ตอนนี้นางแบบขึ้นเวทีไม่ได้แล้ว ซึ่งเป็นปัญหาที่ร้ายแรงมาก

โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ได้เซ็นสัญญาร่วมมือไปแล้ว กลับต้องล่าถอยไปก่อน

เจ้าหน้าที่คิดจะหาคนมาแทนที่เหมือนกัน

แต่กระโปรงที่จะโชว์คือกระโปรงหม่าเมี่ยน ถ้าใช้นางแบบต่างชาติคงไม่เหมาะ

ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่เหมาะ จะทำให้ดูไม่กลมกลืนน่ะ

คณะผู้แทนเราก็มีผู้หญิงแค่สองคนเอง พวกเขาเลยรีบเข้ามาแจ้งให้รัฐมนตรีต้วนฟัง

รัฐมนตรีต้วนขมวดคิ้ว

เขาคิดเหมือนกับเจ้าหน้าที่คนนั้นนั่นละ

แต่คิดไปยิ่งกว่านั้นอีก

ไม่มีทางที่นางแบบจะเท้าแพลงโดยไม่มีเหตุผล ต่อให้อู๋เมิ่งหลานพึ่งพาไม่ได้แล้ว แต่ด้วยที่เป็นนางแบบมืออาชีพเธอไม่มีทางเดิน ๆ แล้วล้มแน่

ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

ส่วนใครเป็นคนทำก็รู้ได้โดยไม่ต้องคิด!

ฟูจิวาระไม่ได้ตั้งใจจะยอมแพ้ง่าย ๆ

เหลืออีกสิบกว่านาทีก่อนขึ้นเวที อีกฝ่ายคงหานางแบบไม่ทันแล้ว

เราต้องหาคนแถวนี้เท่านั้น

แต่ว่าต้องใช้คนมืออาชีพเนี่ยสิ

ตอนนี้รัฐมนตรีต้วนไม่กล้าใช้นางแบบจากคณะผู้แทนชาติอื่น

แต่เราไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีกแล้วนอกจากซูเสี่ยวเถียน

เขามองเด็กสาว

หน้าตาเด็กคนนี้ถือว่าดี หุ่นดี แต่ไม่มีความสามารถในการเดินแบบ

ถ้าส่งเธอขึ้นไปต้องเกิดเรื่องแน่นอน!

อยากจะถามอะไรสักหน่อยแต่ไม่มีเวลาแล้ว

ตอนนั้นเองที่ฟูจิวาระเดินเข้ามา

ใบหน้าเขามีรอยยิ้มแห่งชัยชนะฉายชัด สายตามองรัฐมนตรีต้วนราวกับกำลังชมการแสดงดี ๆ

ซูเสี่ยวเถียนเลิกคิ้ว พยายามทำตัวไม่โดดเด่นในสายตาชายผู้นั้น

ทว่าแม้จะพยายามทำตัวจางแค่ไหน อีกฝ่ายก็ยังมองอยู่เสมอ

แววตาคลุมเครือ และมันทำให้อึดอัด ราวกับนักล่าที่เห็นเธอเป็นเหยื่อ

ฟูจิวาระเห็นซูเสี่ยวเถียนแล้ว

ผู้หญิงคนนี้สวยจนทำให้เขาใจสั่น

ใครจะไม่ชอบเด็กหน้าตาสวย ๆ แบบนี้บ้างล่ะ?

ใครจะไม่อยากได้รับการปรนนิบัติกัน?

รัฐมนตรีต้วนรู้สึกแปลกชอบกลกับสายตาของฟูจิวาระ เขารู้จักอีกฝ่ายดีและรู้ด้วยว่าเป็นคนนิสัยยังไง

มันหมายหัวซูเสี่ยวเถียนตั้งแต่เมื่อไร?

รัฐมนตรีต้วนขยับออกไปบังเด็กสาวเอาไว้

คราวนี้ฟูจิวาระมองไม่เห็นเสี่ยวเถียนแล้ว

สิ่งเดียวที่ดึงดูดสายตาคือตาแก่อย่างต้วนจื่อหมิง ที่ไม่น่าอภิรมย์สักนิด

เขารู้ว่าต้วนจื่อหมิงกำลังปกป้องเธอ เลยอดหัวเราะไม่ได้ ดูเหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาเลยนะ ไม่รู้เป็นอะไรกันแน่

ทำแบบนี้เพราะหึงหวงหรือเปล่า?

ฟูจิวาระตั้งใจจะทำให้เสี่ยวเถียนยอมจำนนซะ

ผู้ชายมักแข่งกันในด้านการงานอาชีพและความนิยมกับผู้หญิงด้วย

ต้วนจื่อหมิงไม่สบายใจสักนิด สายตาที่มองคนตรงหน้าเย็นลงเรื่อย ๆ

ในเมื่อไม่เห็นของสวย ๆ งาม ๆ อีกต่อไปก็ทำได้แค่เอ่ยต่อเท่านั้น

“ผมได้ยินมาว่าคณะผู้แทนของคุณกำลังเจอปัญหาใช่ไหม อยากได้ความช่วยเหลือหรือเปล่า?”

ฟูจิวาระเลิกแสดงท่าทาง

เขาทำลายเสื้อผ้าของพวกจีนไม่ได้

รอบนี้มันระวังตัวกันมาก คนของเขาจึงเข้าใกล้ไม่ได้เลย

ก่อนจะพบวิธีจัดการกับนางแบบนั่นโดยตรง

นิสัยของนางแบบคนนั้นมีข้อบกพร่องอยู่จึงทำให้เขาประสบความสำเร็จ

เธอไม่มีสมองสักนิด

ตอนนี้อยากจะรู้นักว่าต้วนจื่อหมิงจะทำอะไรได้อีก!

ต่อให้เสื้อผ้าดีแค่ไหนหากไม่มีนางแบบ ตัวมันก็คงขึ้นไปเดินแทนไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?

เรานี่ฉลาดจริง ๆ ที่คิดวิธีนี้ขึ้นได้

รัฐมนตรีต้วนยิ้ม “เรื่องพวกนี้คุณไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอกนะ”

เขาทำตัวสบาย ๆ ยอมให้โอกาสฟูจิวาระได้เยาะเย้ย จนอีกฝ่ายยังประหลาดใจ

แต่จากมุมมองของเขาเจ้านั่นก็แค่อดทนอยู่เท่านั้น

อยากรู้จริงว่าจะทำอะไรต่อ

ไม่กี่สิบนาทีเอง รอได้อยู่แล้ว

จากนั้นเขาก็หมุนตัวจากไป

ซูเสี่ยวเถียนถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก

เราจะแพ้แบบนี้ไม่ได้นะ

“เราจะทำยังไงกันดีคะ?”

เธอถามอย่างเป็นกังวล

จองหองจริง ๆ ทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอแล้วยังกล้าเสนอหน้ามาหาอีก