เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1218 คนที่มีเจตนาแอบแฝง

บทที่ 1218 คนที่มีเจตนาแอบแฝง

บทที่ 1218 คนที่มีเจตนาแอบแฝง

เฟิงอวี้ซูเชื่อว่าร่างชุดทางการที่ซูเสี่ยวเถียนออกแบบน่าจะดีไม่น้อย

“ขอฉันดูได้ไหม?”

เขาเอ่ยด้วยความสุภาพ น้ำเสียงมีความเยินยอเล็กน้อย

ซูเสี่ยวเถียนยิ้ม “ได้ค่ะ รบกวนผู้อาวุโสให้คำแนะนำด้วยนะคะ”

เด็กสาวหยิบร่างอีกสองชิ้นออกมาให้ ทำให้สีหน้าอีกฝ่ายเปลี่ยนไปหลากหลายมาก

ถึงคราวยุคที่เด็กรุ่นใหม่จะมาทำหน้าที่แล้วสินะ เขาคิดว่าตัวเองเป็นดีไซเนอร์ที่เก่งมากแล้วนะ แต่เมื่อเทียบกับเด็กตรงหน้า ตนตามหลังอยู่มาก

ได้เห็นกระโปรงหม่าเมี่ยนกับเสื้อเชิ้ตฉบับปรับปรุง เขาประหลาดใจจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

มีคนออกแบบชุดพวกนี้ได้ด้วยหรือ?

ลักษณะเหมือนเสื้อผ้ายุคเก่า แต่พอมองดี ๆ กลับไม่เหมือนเสียทีเดียว

หากสวมชุดนี้เดินไปตามท้องถนนก็ไม่ทำให้รู้สึกแปลกแยก

ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยขึ้น “ผู้อาวุโสเฟิงลองดูได้นะคะ ว่าอยากแก้ตรงไหนหรือเปล่า ฉันไม่ใช่มืออาชีพ บางส่วนอาจไม่ได้ออกแบบอย่างเหมาะสมค่ะ”

เฟิงอวี้ซูตรวจทานงาน

ระดับของความตั้งใจไม่ได้ต่างกับตอนที่วาดงานของตัวเองเลย

เขามองและตรวจอย่างระมัดระวัง แล้วก็เจอส่วนที่มีปัญหา

“ถ้าปรับจุดนี้อีกหน่อยจะสวยขึ้นนะ แล้วก็ลายกับสีตรงนี้เยอะไปหน่อย กระโปรงต้องออกแบบง่ายกว่านี้ ส่วนบนควรจะเรียบง่าย ไม่อย่างนั้นถ้าชั้นเยอะคนมองจะรู้สึกว่ามันหนัก ๆ…”

ผู้อาวุโสเฟิงแก้ไข

หลังจากแก้แบบเรียบร้อย ซูเสี่ยวเถียนดูอีกรอบแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก

“ไม่แปลกใจเลยค่ะที่ใคร ๆ ก็พูดว่า มีแค่ผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นที่รู้ถึงปัญหา วันนี้ฉันเชื่อแล้วค่ะ”

ซูเสี่ยวเถียนมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

เธอไม่ใช่ดีไซเนอร์มืออาชีพ แต่เพราะได้รับคำแนะนำมา ผลงานจึงสมบูรณ์ขึ้น

ผู้อาวุโสเฟิงมองเด็กสาว “รู้จักพูดนะ ตาแก่คนนี้ดีใจจริง ๆ”

จากนั้นก็ว่าต่อ “เธอไม่ใช่ดีไซเนอร์มืออาชีพจริง ๆ หรือ? หรือสมัยเรียนเคยเรียนมา? มีอาจารย์คอยสอนหรือเปล่า?”

ท่าทางของซูเสี่ยวเถียนนิ่งราวกับภาพวาด

เธอส่ายหัว “ไม่เคยเรียนเลยค่ะ แค่อ่านหนังสือแล้วก็ลองขีดเขียนในกระดาษเอาค่ะ”

ถูกต้อง เธอเก่งแค่ภาคทฤษฎีเท่านั้นแหละ

ผู้อาวุโสเฟิงประหลาดใจ

แล้วแบบนี้มืออาชีพจริง ๆ ไม่ขายขี้หน้าแย่หรือ?

“แล้วชุดนี้ต้องเปลี่ยนอะไรอีกไหมคะ? บอกตรง ๆ ว่าฉันไม่มั่นใจเลยค่ะ”

ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยตรง ๆ

เธอรู้สึกว่าถ้ามันทำออกมาจริง ๆ คงไม่ได้ดีที่สุด

“เธอวาดชุดที่สามต่อไปเถอะ เดี๋ยวร่างสองแผ่นนี้ฉันจัดการเอง”

จากนั้นก็เอ่ยต่อ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันแก้ไขนิดเดียว แบบของเธอดีมากจริง ๆ!”

สมัยเฟิงอวี้ซูเรียน เขาก็ไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น แต่เพราะความสำเร็จในทุกวันนี้จึงทำให้ชำนาญการ

แม้ความสามารถจะไม่ได้ถือว่ามืออาชีพ แต่ยังมองเห็นจุดที่เป็นปัญหาในงานซูเสี่ยวเถียนอยู่ดี และมั่นใจด้วยว่าอีกฝ่ายไม่ใช่มืออาชีพแน่

เด็กสาวกลับไปวาดร่างแบบต่อ

เธอเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมาก ไม่รู้ตัวเลยว่าลืมอีกสองคนที่เหลือไปเสียแล้ว

เฟิงอวี้ซูนั่งข้าง ๆ เธอแล้วตรวจงานอย่างระมัดระวัง

รองหัวหน้าเหวยและรัฐมนตรีต้วนต่างมองหน้า

สองคนนี้ลืมพวกเราไปแล้วหรือเปล่า?

ไม่บอกกันหน่อยว่าทำงานน่ะ?

ช่างเถอะ คนเก่ง ๆ มักมีความอวดดีในตัวเองอยู่แล้ว

ทั้งสองเลยไม่สนใจแล้วหาที่นั่งคุยกันแทน

ไม่รอไม่ได้ เรื่องนี้ยังไม่ได้คุยกันให้ดี ๆ เลย

เห็นเฟิงอวี้ซูน่าจะช่วยเรื่องตัดเย็บได้อยู่แล้ว ซึ่งต้องทำให้เสร็จวันนี้เลยพรุ่งนี้จะได้ไม่วุ่นวาย เผื่อเกิดปัญหาขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?

คนทั้งสองนั่งเงียบ ๆ กลับว่าจะรบกวนความคิดของพวกเขา

เราไม่ใช่ดีไซเนอร์ แต่ก็พอมีส่วนร่วมอยู่บ้างเลยเข้าใจนิสัยแปลก ๆ ดี

ดีไซเนอร์หลาย ๆ ท่านไม่ยอมให้มีคนอยู่เกะกะเวลาทำงานด้วยซ้ำ

หนึ่งคือกลัวจะโดนเสียงรบกวน

สองคือกลัวโดนขโมยความคิด

ซึ่งผู้อาวุโสเฟิงก็เป็นแบบนั้น

แต่พออายุเยอะแล้วเหมือนจะเข้าถึงได้ง่ายขึ้น

ความแปลกที่ว่า ไม่อาจเข้าใจตัวผู้อาวุโสท่านนี้ได้ด้วยซ้ำ

เพราะเขาดูไม่เหมือนคนแบบนั้นสักนิด

คนทั้งสองมีความคิดมากมายในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา

ถึงขนาดไม่กล้าเปลี่ยนท่านั่งด้วยซ้ำ

แม้จะเป็นผู้นำของคณะผู้แทน แต่วันนี้ตัวเอกที่ว่ายกให้คนอื่นไปแล้ว ส่วนพวกเขาก็ทำได้แค่สนับสนุน

ไม่คิดเลยว่าเราจะใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าในห้องซูเสี่ยวเถียน

ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว

รองหัวหน้าเหวยและรัฐมนตรีต้วนต่างเป็นกังวล แต่ก็ทำได้แค่อดทนเท่านั้น

สิ่งที่สำคัญกว่าคือเราอยู่ท่าเดิมมานานแล้ว ร่างกายแข็งทื่อไปหมด

ถ้ายังทำต่อไปคงเดินไม่ได้แล้วละ!

ขณะเดียวกันมีคนผู้หนึ่งมองห้องซูเสี่ยวเถียนเป็นครั้งคราว

ผ่านไปกว่าสองเกือบสามชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก?

ไม่ได้การ จะปล่อยไว้ไม่ได้ต้องใช้เวลาให้เป็นประโยชน์เสียหน่อย

—————————————–