เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1116 เรื่องเล่า

บทที่ 1116 เรื่องเล่า

บทที่ 1116 เรื่องเล่า

อวี๋กวางฮุยไม่คาดคิดว่าอี้เทียนเลี่ยงจะพูดแบบนี้ออกมา

ต่อให้ไม่ใช่โรงงานตัวเองก็ควรดูแลสักหน่อยไม่ใช่หรือ?

สายตาที่มองมายิ่งฉายชัดถึงความผิดหวัง

แม้อีกฝ่ายไม่ได้ทำเรื่องผิดกฎหมายจึงไม่สามารถจัดการได้ แต่จะปล่อยให้ทำงานต่อไปไม่ได้

ในตอนที่ซูเสี่ยวเถียนมาถึงโรงงาน อวี๋กวางฮุยก็จัดการทุกอย่างเกือบเรียบร้อยแล้ว

เหลือรายงานให้ฟัง จากนั้นค่อยเข้าสู่กระบวนการกฎหมายต่อไป

ซูเสี่ยวเถียนมีความคิดหลายอย่างกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่ค่อนข้างพอใจกับการจัดการของอวี๋กวางฮุยไม่น้อย

“ผมไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นเลยครับเจ้านาย เป็นเพราะผมทำหน้าที่ไม่ดีเอง!”

“เราเป็นคนธรรมดาค่ะ คุณไม่สามารถจับตามองได้ทุกคนอยู่แล้ว แต่หวังว่าอนาคตจะระวังให้มากกว่านี้นะคะ”

เธอไม่ได้จริงจัง แต่คนฟังเหมือนโดนฟ้าผ่า

“เข้าใจแล้วครับเจ้านาย ผมจะบริหารให้อยู่ในครรลองครองธรรมนับแต่นี้ครับ”

…

หนึ่งวันก่อนกลับ ซูเสี่ยวเถียนไปโรงงานอีกรอบ

วันนี้เธอมาบอกลาทุกคนและจัดการบางเรื่องอีกนิดหน่อย

แล้วจะกลับมาอีกครั้งช่วงวันหยุดฤดูร้อน

ไม่คิดว่าเมื่อมาถึงจะเห็นภรรยาของเซี่ยงอิงที่ทางเข้า

เจ้าตัวสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งแบบเดียวกับที่เห็นวันนั้น

ดูไม่จืดเท่าไร คงเจ็บปวดใจไม่น้อย

ซูเสี่ยวเถียนถอนหายใจ

ในฐานะที่เป็นเหยื่อ ตนรู้อยู่แล้วว่าเซี่ยงอิงเอาเงินไปใช้ที่ใด

แต่การได้พบกับภรรยาเขาค่อนข้างน่าแปลกใจพอสมควร

จะมาขอร้องให้ไว้ชีวิตสามีหรืออย่างอื่นกันนะ?

“เสี่ยวเถียน…”

“หนูรู้จักเขาค่ะ”

ถึงจะคาดเดาอะไรไม่ได้ แต่ก็ควรให้โอกาสสักหน่อย

“เดี๋ยวพี่อยู่ด้วย!”

ตอนนั้นซูซื่อเลี่ยงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ หลายวันมานี้จึงคอยตามปกป้องน้อง

“ไม่ต้องหรอกค่ะ อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง หนูคุยด้วยไม่นาน พี่ไปถามต้วนหงหย่วนเถอะว่าจะเอายังไงต่อ”

เด็กสาวถามอาเขยเรื่องเขามาแล้ว เจ้าตัวเป็นทหารกลุ่มสุดท้ายก่อนจะปลดประจำการน่ะ เป็นคนดีมากเลย

ขยันทำงาน มีความตั้งใจ บุคลิกก็ดี

ควรให้โอกาสเสียหน่อย

วันนี้เรามาเพื่อจัดการให้เรียบร้อยน่ะ

ชายหนุ่มมองคนแปลกหน้าท่าทางห่อเหี่ยว ก่อนจะตอบตกลงเมื่อไม่เห็นออร่าอันตรายจากฝั่งนั้น

ภรรยาเซี่ยงอิงเห็นเด็กสาวก็รีบเข้ามาหาหมายจะเอ่ยบางอย่าง

“ไปคุยกันที่ห้องทำงานฉันดีกว่าค่ะ”

น่าสงสารจัง!

ในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอจึงเห็นใจอีกฝ่ายอย่างมาก

หลังจากพาเข้ามา เธอก็รินน้ำท่าแล้วค่อยสนทนากันดี ๆ

“มีเรื่องอะไรอยากคุยด้วยหรือเปล่าคะ? ถ้าเป็นเรื่องยกโทษอย่าเสียเวลาต่อเลยค่ะ”

เรื่องนี้ตนปล่อยไปไม่ได้จริง ๆ

อีกฝ่ายรีบส่ายหัว

“ไม่ใช่ค่ะ เขาก่ออาชญากรรมก็สมควรโดนลงโทษแล้ว เรื่องนี้ฉันเข้าใจดีค่ะ!”

เด็กสาวตกใจ ‘ไม่ได้มาอ้อนวอนหรอกหรือ?’

“แล้วที่มาหาวันนี้คือ…”

“ฉันมาเพื่อขอโทษค่ะ”

สีหน้าอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และน้ำเสียงร้อนรนราวกับกลัวจะไม่ได้พูด

ซูเสี่ยวเถียนส่ายหัว “คุณไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก”

เซี่ยงอิงเป็นคนทำ จนตอนนี้ยังไม่ได้มาขอโทษเลย

ผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เหยื่อด้วยซ้ำ

“ถึงฉันจะไม่ได้ใช้เงิน แต่เขาเป็นสามีฉัน เป็นพ่อของลูกสาวด้วย!”

ใบหน้าเธอช่างเศร้าโศก คงเสียใจพอสมควร

ซูเสี่ยวเถียนมองด้วยความอ่อนล้า

เพราะเธอคนนี้แตกต่างกับที่เจอกันในวันนั้นมาก

จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องไม่รู้คงดีกว่า

หากไม่ยืนกรานจะสืบหาให้ชัดเจน ตอนนี้อาจจะยังใช้ชีวิตอย่างมีความหวังก็ได้

“อันที่จริง ไม่ต้องคิดแบบนี้ก็ได้ค่ะ เพราะว่า…”

เธอไม่รู้จะพูดยังไงให้คนฟังเจ็บน้อยที่สุด

“เจ้านาย รบกวนฟังเรื่องของฉันได้ไหมคะ?” ภรรยาเซี่ยงอิงรวบรวมความกล้า

ไม่รู้ว่าควรเล่าเรื่องราวอันเจ็บปวดให้ดีไหม จึงถามลองเชิงดู

“เล่ามาได้เลยค่ะ”

ถ้าการเล่าทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นได้ เธอก็ยินดีฟัง

จากนั้นก็เริ่มเรื่อง

เธอชื่อหูเสี่ยวเหลียน อายุยี่สิบหกปี

เมื่ออายุได้สิบเก้าปี เธอแต่งงานกับเซี่ยงอิงซึ่งมาจากตัวเมืองในตำบลเดียวกัน

ตอนนั้นเธอเป็นสาวงามเลื่องชื่อที่นั่น ทั้งยังได้เรียนหนังสือ

พ่อแม่และพี่ชายต่างรักเธอมากและอยากให้เจอครอบครัวดี ๆ

มีหลายคนมาสู่ขอ แต่พวกเขาตัดสินใจเลือกเซี่ยงอิงแทน

เนื่องจากตระกูลเซี่ยงมีฐานะดี พ่อแม่ต่างก็เป็นคนงานในตำบล เซี่ยงอิงเป็นคนเก่ง รูปร่างหน้าตาดี ทั้งสองจึงตกลงปลงใจได้อย่างรวดเร็ว

ซูเสี่ยวเถียนตกใจ เพราะหูเสี่ยวเหลียนดูไม่เหมือนคนอายุยี่สิบหกเลย

บอกว่าอายุสามสิบหกก็ไม่มีใครสงสัยด้วยซ้ำ

ไม่แปลกใจหากสมัยสาว ๆ จะสวย

แม้หน้าตาซีดเซียว ผิวหนังหยาบกร้านแต่บอกได้ว่าหน้าตาดีทีเดียว

สมัยนั้นคงสวยที่สุดในหมู่บ้านแน่ ๆ

“บ้านฉันเตรียมสินสอดไว้เยอะมาก เขาว่ากันว่าถ้าเจ้าสาวมีสินสอดเยอะจะได้มีความมั่นใจน่ะ”

“หลังแต่งเข้าไป แม่สามีและเซี่ยงอิงใจดีต่อฉันมาก ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจริง ๆ”

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความสุข แต่หลังจากนั้นมันก็จางหายไป

“แต่หลังจากแต่งได้ไม่ถึงสองเดือนก็มีข่าวว่าจะมีการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้ง เราสองสามีภรรยาดีใจมาก พวกเราเรียนหนังสือเก่ง ทบทวนบทเรียนด้วยกันและไปสอบด้วยกัน”