เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด 5.2 ประธาน

อายานะจูบฉัน และมันก็ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของฉัน

วันรุ่งขึ้น ฉันรู้สึกกังวลมากจนคิดว่าอาจจะไม่สามารถสบตากับอายานะได้ แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นเลย

เหมือนเช่นเคย ฉันพบชูกับอายานะและเราก็มุ่งหน้าไปโรงเรียน แต่เมื่อเราพบกัน อายานะก็วางนิ้วบนริมฝีปากของเธอแล้วทำท่าทางราวกับทำให้ฉันนึกถึงเมื่อวาน

“…… สัปดาห์นี้ฉันมีเรื่องต้องทำเยอะ คงไม่มีเวลาว่างหรอกนะ”

สัปดาห์นี้ ฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นโทวะมาสักพักแล้ว แต่สัปดาห์นี้ฉันเริ่มคิดถึงการเผชิญหน้ากับโลกนี้อย่างจริงจัง

อายานะเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น และในขณะเดียวกันฉันก็ตระหนักว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ระหว่างฉันกับอายานะ

“……คิดมากไปมันเป็นนิสัยที่ไม่ดีนะ”

ฉันส่ายหัวและขจัดความกังวลออกจากใจอีกครั้งและมองดูไอซากะที่หันหน้ามาทางฉัน

เมื่อมองดูศีรษะที่โค้งมนและสะอาดตาแล้ว ก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

“ไอซากะ”

“ว่า?”

“หัวของนายนี้ดีจริงๆ”

“จู่ๆ พูดอะไรของนายวะ…”

ฉันเพิ่งเอื้อมมือไปแตะหัวของไอซากะ

แม้ว่าผมเกรียนจะดูหยาบ แต่ก็น่าพอใจมาก และฉันก็ตบหัวเขาเบาๆ แต่ไอซากะไม่เคยโกรธฉันเลย

ตอนนี้ฉันกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่นั่งตรงนั้น เธอมองมาที่ฉันสักพักแล้ว …… อย่าจินตนาการถึงอะไรแปลกๆ

ฉันสงสัยว่าเด็กคนนั้นชอบการผสมผสานระหว่าง B และ L หรือเปล่า ฉันเลยถามไอซากะเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ไอซากะ นายมีผู้หญิงที่ชอบบ้างไหม”

“บ้าจะไปมีได้ไง!”

การพูดคุยรักแบบนี้เป็นครั้งคราวก็โอเค

ฉันจำไม่ได้ว่าไอซากะอยู่ในเกม แต่เนื่องจากเราเป็นเพื่อนกันในโลกนี้ อย่างน้อยก็ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ไม่เสียหาย

ฉันมั่นใจว่าไอซากะมีคนที่ชอบแน่นอนเพราะใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่ได้ยินคำถามของฉัน

“ฉันจะไม่ไปรบกวนนาย……..แล้วคนๆนั้นคือใครล่ะ?”

“นายพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย?”

“อย่ากังวลเลย ฉันรู้ว่านายต้องมีคนที่ชอบอยู่”

ฉันยิ้มให้ไอซากะที่โอบไหล่ฉัน และจบการสนทนาโดยบอกให้เขาบอกฉันสักครั้งถ้าเขารู้สึกแบบนั้นกับใคร

ฉันตั้งใจว่าจะจบมันไว้ตรงนั้น แต่ไอซากะบอกว่าอย่างน้อยเขาจะให้คำใบ้ฉัน ฉันก็เลยฟัง

“…… เธอไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้น”

“เฮ้ รุ่นน้องเหรอ?”

“…………….”

รุ่นน้องสินะ

ความเขินอายของไอซากะที่แสดงออกมาค่อนข้างสดชื่นจนฉันอยากจะขอข้อมูลเพิ่มเติม แต่ฉันหยุดเท่านี้ดีกว่า

ไม่ว่าไอซากะจะชอบรุ่นน้องหรือไม่ ฉันไม่รู้ แต่อย่างน้อยฉันก็หวังว่าความรักของเขาจะเป็นจริง

“ฉันไปห้องน้ำดีกว่า”

“อ้าว~”

ฉันพูดกับไอซากะแล้วมุ่งหน้าไปเข้าห้องน้ำ

ฉันถอนหายใจเล็กน้อยหลังเข้าห้องน้ำเสร็จ แต่แล้วฉันก็เห็นอิโอริถือกล่องกระดาษใบใหญ่เดินมาข้างหน้าฉัน

(เป็นของของสภานักเรียนเหรอ? เหมือนเธอจะมองไม่เห็นทางนะ…)

ตามปกติแล้ว บรรยากาศของอิโอรินั้นไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่

ฉันไม่ใช่ชู ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับฉัน แต่ฉันแค่หวังว่าการได้รู้จักกับอายานะจะสร้างความประทับใจให้กับเธอได้เล็กน้อย

“ประธาน”

“อาระ ยูกิชิโระคุง?”

ฉันเดาว่าเธอน่าจะเคยได้ยินชื่อของฉันแบบผ่านๆมาแล้ว

ฉันรู้สึกโล่งใจที่รู้แบบนั้น และชี้นิ้วไปที่กล่องกระดาษที่อิโอริถืออยู่

“ผมจะช่วยถือให้เอง ประธานจะไปที่ไหนละครับ?”

“ขอบใจนะ ที่จริงฉันมองไม่เห็นทางนะแต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น-”

อิโอริสะดุดล้มและเกือบจะล้มลง แต่ฉันพยายามพยุงเธอไว้และป้องกันไม่ให้เธอล้ม

ดูเหมือนอิโอริจะเขินที่ถูกเห็นในสภาพแบบนี้ และแก้มของเธอก็แดงระเรื่อ

(ตามที่คาดไว้ของนางเอกคนหนึ่ง เธอคนนี้ก็มีหน้าตาที่สวยมากเช่นกัน)

อิโอริมีทั้งท่าทางที่กล้าหาญและเย็นชาในตัวเธอ และในทางหนึ่ง มันก็เหมือนกับเสน่ห์ของอิโอริที่บางครั้งเธอก็แสดงสีหน้าเขินอายออกมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อดูหน้าของเธอดีๆ ฉันนึกภาพใบหน้าของเธอที่ละลายด้วยความยินดีเหมือนในเกม หยุดคิดดีกว่า

“……ขอโทษด้วย แต่นายช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”

“รับทราบ”

ฉันรับสัมภาระจากอิโอริแล้วเริ่มเดินไปพร้อมกับเธอ

ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่อิโอริพูดขึ้นก่อน

“ฉันได้ยินเกี่ยวกับนายจากชูและอายานะ และฉันสงสัยว่าพวกนั้นอวยนายเกินไปหรือเปล่า”

ฉันไม่รู้ว่าชูและอายานะบอกเธอว่าอะไร ฉันก็เลยพยักหน้าส่งๆไป

สำหรับฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับอิโอริ แต่จากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ดูเหมือนว่าโทวะจะไม่ได้คุยกับอิโอริเหมือนกัน

“ประธานชอบชูใช่ไหมครับ?”

“ใช่ ฉันเดาว่าอย่างนั้น”

“โดยรวมแล้วเขาเป็นยังไงบ้าง?”

ถึงมันจะเป็นคำถามธรรมดาๆ แต่อิโอริก็เลือกที่จะตอบมัน

สีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป และเธอก็ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขราวกับว่าเธอกำลังเพลิดเพลินกับเรื่องของชู

“อืม ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กน้อยน่ารัก มีบางครั้งที่สามารถพึ่งพาเขาได้ แต่มีอีกหลายครั้งที่ฉันคิดว่าเขายังมีจุดที่ต้องปรับปรุงอยู่”

“………….”

“ฟุฟุ ใครจะรู้ แต่ฉันได้พบกับชูคุงเพราะโอโตนาชิซัง และเขาเป็นเด็กผู้ชายแบบที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ดังนั้นมันจึงเป็นประสบการณ์ที่สดใหม่สำหรับฉัน”

“เฮอะ”

อายานะคือเหตุผลที่อิโอริได้พบกับชู ซึ่งฉันรู้อยู่แล้ว

ฉันรู้ว่าต่อมาอิโอริเริ่มชอบชู ซึ่งทำให้ฉันคิดว่าชูได้รับการตอนรับจากเธอดีมากจริงๆ

“แต่โอโตนาชิซังที่อยู่กับเขามานาน……ฉันยังอยู่อีกไกล แต่ฉันคิดว่าฉันจะเลือกมหาวิทยาลัยใกล้ๆ และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำคะแนนจากชู”

“……มหาวิทยาลัย”

ฉันสงสัยว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เธอเลือกมหาวิทยาลัยได้อย่างไร แต่เมื่อฉันจำได้ว่าอิโอริเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยใกล้ๆ เมื่อเกมเริ่มต้นขึ้น

อิโอริเป็นประธานนักเรียน เธอเป็นคนที่ชี้แนะผู้คนได้ดีมากและผลการเรียนของเธอก็ค่อนข้างดีด้วย ดังนั้นเธอสามารถจะตั้งเป้าไปที่มหาวิทยาลัยระดับสูงได้ …… แต่เธอก็ทิ้งโอกาสนั้น เพื่อเลือกมหาวิทยาลัยใกล้เคียงเพราะเธอจะได้มีชูอยู่เคียงข้างเธอ และผลลัพธ์ก็คือสิ่งที่เกินขึ้นหลังจากนั้น……

“ทำไมไม่เลือกมหาลัยที่มันดีๆละ”

ฉันแปลกใจที่ได้ยินตัวเองพูดแบบนั้น

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรเลย แต่ร่างกายของฉันกลับถามเธอโดยจ้องมองเธอไม่วางตา

“เฮอะ”

อายานะคือเหตุผลที่อิโอริได้พบกับชู ซึ่งฉันรู้อยู่แล้ว

ฉันรู้ว่าต่อมาอิโอริเริ่มชอบชู ซึ่งทำให้ฉันคิดว่าชูได้รับการตอนรับจากเธอดีมากจริงๆ

“แต่โอโตนาชิซังที่อยู่กับเขามานาน……ฉันยังอยู่อีกไกล แต่ฉันคิดว่าฉันจะเลือกมหาวิทยาลัยใกล้ๆ และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำคะแนนจากชู”

“……มหาวิทยาลัย”

ฉันสงสัยว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เธอเลือกมหาวิทยาลัยได้อย่างไร แต่เมื่อฉันจำได้ว่าอิโอริเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยใกล้ๆ เมื่อเกมเริ่มต้นขึ้น

อิโอริเป็นประธานนักเรียน เธอเป็นคนที่ชี้แนะผู้คนได้ดีมากและผลการเรียนของเธอก็ค่อนข้างดีด้วย ดังนั้นเธอสามารถจะตั้งเป้าไปที่มหาวิทยาลัยระดับสูงได้ …… แต่เธอก็ทิ้งโอกาสนั้น เพื่อเลือกมหาวิทยาลัยใกล้เคียงเพราะเธอจะได้มีชูอยู่เคียงข้างเธอ และผลลัพธ์ก็คือสิ่งที่เกินขึ้นหลังจากนั้น……

“ทำไมไม่เลือกมหาลัยที่มันดีๆละ”

ฉันแปลกใจที่ได้ยินตัวเองพูดแบบนั้น

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรเลย แต่ร่างกายของฉันกลับถามเธอโดยจ้องมองเธอไม่วางตา

ฉันเดาว่าฉันคงจะถูกเรียกว่าเป็นรุ่นน้องจอมอวดดีและบอกว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่อิโอริกลับหัวเราะ

“นั่นก็จริง แม้ว่าฉันจะชอบชูมากจริงๆ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องจำกัดความเป็นไปได้ในอนาคตของฉัน… ฉันเข้าใจดี ใช่ ฉันคิดว่าฉันควรพิจารณาสิ่งเหล่านี้อย่างจริงจัง”

“……ครับ”

ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นอิโอริพูดแบบนั้น

ฉันตระหนักดีว่าโลกที่ฉันอาศัยอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เกม แต่เป็นความจริง

ดังนั้นเป็นไปได้ไหมที่ฉันจะเปลี่ยนแปลงอนาคตของพวกเธอโดยการแทรกแซงด้วยวิธีนี้แม้ว่านั่นจะเป็นเส้นทางที่พวกเธอควรจะเดินไปก็ตาม?

ฉันยังไม่พบคำตอบว่าจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไรและยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่รู้แต่แค่รู้ว่าเสียงของฉันส่งไปถึงพวกเธอ……สำหรับตอนนี้แค่นั้นก็พอแล้ว

แน่นอนว่า อาจเป็นไปได้ที่อิโอริจะไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด และไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงที่ฉันไม่สามารถปรับเปลี่ยนสิ่งที่พวกเธอพูดได้ …… แต่ก็ยังดีที่มีความหวังว่าฉันจะทำอะไรบางอย่างกับมันได้

“ขอบคุณนะยูกิชิโระคุง”

“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะปล่อยประธานไว้แบบนั้นได้ยังไงละครับ”

“อา ขอบคุณมากจริงๆ”

หลังจากนั้นกล้องกระดาษก็ถูกส่งไปยังห้องสภานักเรียนโดยสวัสดิภาพ

ฉันออกห่างจากอิโอริและกลับไปที่ห้องเรียน โดยที่ไอซากะบอกฉันว่าฉันมาสาย และทันใดนั้นครูที่ดูแลชั้นเรียนถัดไปก็เข้ามา

ถึงจะหยาบคาย แต่เวลาผ่านไปช้าจริงๆเลยนะเมื่ออาจารย์คนนี้มาสอน

“ซาซากิ แก้โจทย์ข้อนี้สิ”

“…..ผ-ผมทำไม่ได้ครับ”

“ให้ได้อย่างงี้สิ แล้วโอโตนาชิล่ะ”

“ค่ะ”

อายานะยืนอยู่หน้ากระดานดำแทนชูซึ่งถูกเรียกจากอาจารย์และไม่สามารถแก้ไขโจทย์ได้

ครูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจขณะที่เธอจดคำตอบไว้อย่างเรียบร้อยและราบรื่น ซึ่งดูเหมือนจะถูกต้อง

“เยี่ยมมาก โอโตนาชิ เธอกลับไปได้แล้ว”

“ขอบคุณคะ

ทั้งสองมีความแตกต่างกันมากจริงๆ

ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีความแตกต่างระหว่างฮีโร่ที่พึ่งพาไม่ได้กับนางเอกที่เชื่อถือได้ ซึ่งเป็นเรื่องปกติในมังงะและนวนิยาย แต่พออยู่ในความเป็นจริงแล้ว…………

“ฟู่….”

เหนื่อยจนอยากนอนแต่ฉันไม่สามารถละเลยการเรียนได้ นั้นก็เพื่ออนาคต

แม้ว่าร่างกายนี้จะไม่ใช่ของฉัน แต่ฉันก็ยังคิดว่ามันสำคัญที่จะต้องรับผิดชอบกับมันเพราะตอนนี้ฉันเป็นโทวะ