เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 45 ตั้งแคมป์ในร่ม (2)

ตอนที่45 : ตั้งแคมป์ในร่ม (2)

“แต่เล่นซะมืดตื๋อเลยน้าา”

ในเต็นท์ที่มืดสนิทเพราะไฟดับ มาชิโระพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมกับขยับตัวมาชิดผมจนแทบจะติดกัน

นอกหน้าต่างมีเพียงความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลย ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมด้วยเมฆหนาทึบ เสียงฝนกระหน่ำกระทบหน้าต่างดังไม่หยุด

แสงไฟเพียงหนึ่งเดียวที่เราใช้ตอนนี้คือโคมไฟที่เตรียมไว้สำหรับแคมป์

หลังจากไฟดับ ผมก็ลองติดต่อกลับไปที่บ้านดู แม่บอกว่าที่บ้านก็ไฟดับเหมือนกันแถมยังสั่งว่า “อากาศแบบนี้อันตราย อย่ากลับมาเลยนะ ค้างที่บ้าหนูนมาชิโระไปก่อนแล้วกัน”

ในสถานการณ์แบบนี้ ผมไม่คิดจะปล่อยให้มาชิโระอยู่คนเดียวในความมืดแน่ๆ คืนนี้เราคงใช้เวลาร่วมกันแบบนี้ไปจนถึงเช้า

“มาชิโระ อยากได้กาแฟไหม? ฉันซื้อเมล็ดกาแฟมาเตรียมไว้สำหรับแคมป์วันนี้ด้วย”
 

“อื้อ อยากได้ค่า ขอบคุณนะ ริวสุเกะ”

พอมาชิโระตอบพร้อมรอยยิ้ม ผมก็หยิบเมล็ดกาแฟและเตาแก๊สพกพาออกมาจากกระเป๋า

โชคดีที่แม้ไฟจะดับแต่น้ำประปายังใช้งานได้

ผมหยิบหม้อต้มสำหรับตั้งแคมป์ออกมา ตักน้ำใส่ แล้วตั้งบนเตาแก๊สพกพา ขณะเดียวกันก็เริ่มบดเมล็ดกาแฟด้วยเครื่องบดมือเพื่อเตรียมชงกาแฟ

มาชิโระมองผมที่กำลังเตรียมกาแฟด้วยสายตาเปล่งประกาย ดูเหมือนเธอจะสนุกที่ได้ดูผมทำ

“ริวสุเกะชงกาแฟเก่งจัง ดูเหมือนบาริสต้าในร้านเลยอ่ะ”
 

“ฉันชินแล้วน่ะ เมล็ดกาแฟก็เลือกมาอย่างดี ฉันเลือกที่รสชาติหวานๆที่คิดว่าเธอชอบ”

“อื้อ ใส่ใจจัง สมกับเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน รู้ใจไปหมดทุกอย่างเลย”
 

“ก็รู้จักกันมานานนี่นา อ้อ ฉันเอาขนมมาด้วยนะ คุ้กกี้ช็อกโกแลตที่เธอชอบไง”

“ฟุหวา~ ดูแลดีขนาดนี้ มีความสุขจังเลย”

“พูดเกินไปแล้ว มาเถอะ น้ำเดือดแล้ว เดี๋ยวฉันชงกาแฟให้”

มาชิโระพยักหน้าอย่างดีใจ

ผมหยิบกระดาษกรองใส่ในดริปเปอร์ แล้วตักผงกาแฟบดสดๆใส่ลงไป

จากนั้นก็ค่อยๆเทน้ำร้อนที่พึ่งเดือดใส่ลงบนกาแฟอย่างใจเย็น

“กลิ่นหอมชวนผ่อนคลายมากเลยนะเนี่ย รู้สึกเหมือนกำลังใช้เวลาที่หรูหรามากๆอยู่เลยอ่ะ”

“นั่นสินะ บางครั้งการได้มีช่วงเวลาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

“อื้อ ถึงจะไฟดับก็เถอะ”

“ก็เพราะไฟดับนั่นแหละถึงได้รู้สึกพิเศษแบบนี้ไง”

“ก็นะ แบบนี้มันทำให้รู้สึกตื่นเต้นไออีกแบบ เหมือนกำลังอยู่ในบรรยากาศที่ไม่เหมือนเดิมอยู่เลย”

“เนอะๆ ฉันเองก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน”

ทั้งที่ฝนและลมทำให้ต้องยกเลิกการไปตั้งแคมป์ที่ป่า แต่พอมาชิโระเสนอว่าอยากลองแคมป์ในห้องแทน ตอนแรกผมเองก็ตกใจเหมือนกัน

จนมาถึงตอนนี้ ที่ไฟดับจนได้บรรยากาศเหมือนมาตั้งแคมป์จริงๆ พวกเรากำลังเพลิดเพลินไปกับเวลาพิเศษที่ไม่ได้เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน

หลังจากนี้เราคงเล่นไพ่ในเต็นท์ หรือนอนกลิ้งไปมาพูดคุยเรื่องไร้สาระกัน ใช้ช่วงเวลาที่แตกต่างจากปกติไปกับมาชิโระ แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว

“เสร็จแล้วล่ะ กาแฟพิเศษสำหรับมาชิโระ ใส่นมเยอะๆกับน้ำตาลอีกหน่อย ใช่ไหม?”
 

“เอะเฮะเฮะ ขอบคุณนะ! ทำได้ตรงใจเป๊ะเลย”
 

“ดีแล้วล่ะ งั้นรีบกินตอนยังร้อนๆอยู่เถอะ”

“อื้อ ขอบคุณค่า จะกินแล้วนะ!”
 

“เชิญเลย”

เรานั่งข้างกันพร้อมถือแก้วกาแฟไว้ในมือ อาศัยแสงเล็กๆจากโคมไฟค่อยๆลิ้มรสกาแฟ

มาชิโระดื่มมันอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

ผมเองก็ดื่มกาแฟของตัวเองเหมือนกัน กลิ่นหอมที่ผสมความหวานนิดๆแทรกซึมอยู่ในปากทำให้รู้สึกถึงความละมุน

เพียงแค่ได้ดื่มกาแฟในเต็นท์แบบนี้ก็รู้สึกว่ามันอร่อยกว่าปกติอย่างน่าประหลาด

ยิ่งไปกว่านั้น ความอบอุ่นจากร่างของมาชิโระที่ซบอยู่ข้างๆทำให้รู้สึกสบายใจ เธอเองก็ดูผ่อนคลายจนแก้มป่องเหมือนลูกแมวตัวน้อยด้วย

“มีความสุขจังเลย… การได้ซบริวสุเกะแล้วใช้เวลาสบายๆแบบนี้ ทำเอารู้สึกสงบมากเลยอ่ะ”

“เพราะในเต็นท์มันแคบดีนะ เลยยิ่งทำให้รู้สึกว่าเราอยู่ใกล้กันมากขึ้น”

“นั่นสิน้า ความแคบแบบนี้กลับทำให้รู้สึกปลอดภัย แถมยังอบอุ่นใจอีกต่างหาก เหมือนตอนเด็กๆที่เราเล่นฐานลับด้วยกันเลยเนอะ”

“อาา จำได้อยู่นะ ตอนนั้นเราสร้างฐานลับในสวนแล้วเล่นด้วยกันประจำนี่นา”

“ใช่ๆ ตอนนั้นเราเอาลังมาสร้างฐานลับในพุ่มไม้ลึกๆในสวน ทุกวันหลังเลิกเรียนก็ไปเล่นที่นั่นกันตลอดเลยเนอะ”

“ตอนนั้นเราก็พูดกันว่าแคบจังเลยแล้วก็ซบกันแบบนี้แหละ”

“ฮะฮะ พอนึกแล้วก็คิดถึงเนอะ เราสองคนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยนี่”

“ว่าแต่นะ มาชิโระ ตอนนั้นทั้งที่กลัวความมืดแท้ๆแต่ดันไม่ยอมออกจากฐานลับ ร้องไห้แล้วบอกให้ฉันรีบไปหาอยู่บ่อยๆ ยังจำได้ไหม?”

“บู่~ สัญญาแล้วไม่ใช่หรอว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนั้น อีกอย่าง ตอนนี้ฉันโตแล้ว ความมืดอะไรแบบนั้นฉันไม่กลัวแล้ว”

“โอ้ ถ้าเธอพูดแบบนั้น งั้นลองปิดไฟแล้วทำให้ในนี้มืดสนิทดูดีไหม?”

“อะ…ไม่เอา ห้ามปิดนะ? ถ้าปิดฉันจะโกรธจริงๆนะ?”

“แหมๆ ดูจากปฏิกิริยาแบบนี้ เธอยังไม่ชินกับความมืดอยู่สินะ”

“ปะ…เปล่าซะหน่อย! ฉันโตแล้วนะ! มะ ไม่เชื่อกันอีกแล้วใช่ไหม! ริวสุเกะเนี่ยชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็กตลอดเลย!”

“โอ๋ๆ จ้าๆ มาชิโระโตแล้วนี่นา”
 

“อีกแล้ว! ชอบพูดแบบนี้ตลอดเลย!”

มาชิโระพองแก้มอย่างงอนๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีรอยยิ้มแฝงอยู่ในสีหน้าของเธอ

ผมเองก็หลุดขำกับท่าทางน่ารักๆแบบนั้น

ในเต็นท์เล็กๆที่มีแค่เราสองคน การได้พูดคุยกันและนั่งชิดกันแบบนี้ทำให้หัวใจสงบสุขอย่างน่าประหลาด

แล้วค่ำคืนอันแสนเงียบสงบนี้ก็ผ่านพ้นไปอย่างช้าๆ…