เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 42 เมฆฝน

ตอนที่42 : เมฆฝน

จากนั้นไม่นาน ฤดูร้อนก็มาถึงอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่คุยกับมาชิโระแทบทุกวันเรื่องจะไปทะเลที่ไหนหรือเตรียมอะไรบ้างสำหรับการตั้งแคมป์ดี ถึงจะมีความเห็นไม่ตรงกันบ้างแต่กลับรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก

ความคาดหวังกับปิดเทอมฤดูร้อนยิ่งเพิ่มมากขึ้น ทำให้การเดินทางไปโรงเรียนดูสนุกขึ้นทุกวัน มาชิโระเองก็ดูเหมือนตั้งตารอช่วงเวลานี้เหมือนกัน เพราะยิ่งใกล้วันปิดเทอม เธอก็ยิ่งยิ้มสดใสมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่แล้วพอถึงปิดเทอมฤดูร้อนจริงๆ—

“ฝน… ฝนตกเหรอ”

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนั่งเล่น

ฝนตกหนัก ลมพัดแรง ฝนสาดกระหน่ำจนแทบมองไม่เห็น

เมื่อวานผมเช็คพยากรณ์อากาศในแอปมาแล้ว ความเป็นไปได้ที่ฝนจะตกคือ 0%

หลังปิดเทอมฤดูร้อนเริ่มมา อากาศก็ดูสดใสตลอด แถมอุณหภูมิและความชื้นก็กำลังดี เหมาะกับการออกไปเที่ยว แต่พอถึงวันจริงกลับเจอฝนตกหนักแบบนี้

นักพยากรณ์บอกว่าเป็นเพราะความกดอากาศต่ำที่เพิ่มอย่างรวดเร็ว หรืออะไรประมาณนั้น สรุปก็คือพยากรณ์อากาศเชื่อถือไม่ได้เลย

วันนี้ผมตั้งใจจะไปตั้งแคมป์กับมาชิโระ

นี่เป็นความต้องการของมาชิโระ และเราตัดสินใจเริ่มต้นปิดเทอมด้วยการไปตั้งแคมป์

เราวางแผนจะตั้งเต็นท์ในลานตั้งแคมป์ของป่า ทำแกงกะหรี่ด้วยกัน มองท้องฟ้ายามค่ำคืน แล้วก็นอนในเต็นท์เดียวกัน เป็นค่ำคืนที่ดีที่สุดที่เราเตรียมตัวกันมาอย่างดี

แต่พอตื่นเช้ามาด้วยอารมณ์ตื่นเต้น กลับพบว่าฝนเม็ดใหญ่กำลังกระแทกกับหน้าต่าง

ยิ่งไปกว่านั้น ฝนตกหนักจนแทบจะออกไปข้างนอกไม่ได้เลย

พวกเราเตรียมตัวออกเดินทางตอนบ่ายโมง ผมเลยเฝ้าภาวนาให้ฝนหยุดตั้งแต่เช้า แต่ยิ่งภาวนาฝนกลับยิ่งตกแรงขึ้น ลมก็พัดหนักกว่าเดิม

พอถึงเวลานัด ผมจึงโทรหามาชิโระเพื่อบอกว่าวันนี้คงต้องยกเลิกการตั้งแคมป์

มาชิโระตอบกลับมาด้วยเสียงเศร้าสร้อย แค่ได้ยินเสียงทางโทรศัพท์ผมก็รู้ได้เลยว่าเธอเสียใจมาก เอาจริงๆนั่นทำให้ผมรู้สึกแย่ไม่น้อย

แต่เราก็ฝืนธรรมชาติไม่ได้ การออกไปข้างนอกในสภาพอากาศแบบนี้อาจจะอันตราย ถ้ามาชิโระเป็นอะไรขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่ ผมเลยต้องยอมแพ้กับแผนการวันนี้

“พี่ดูไม่ร่าเริงเลยนะ…”

ระหว่างที่ผมนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นมองฝนพรำ ก็ได้ยินเสียงน้องสาวของผม “ไม” ทักขึ้นมา

ไมเองก็ต้องอยู่บ้านตั้งแต่เช้า เนื่องจากการฝึกซ้อมชมรมกรีฑาถูกยกเลิกเพราะฝนตก

เธอเดินมามองหน้าผมด้วยสายตาเป็นห่วง

ไมรู้ว่าผมกับมาชิโระมีแผนการมากมายสำหรับปิดเทอมนี้

‘พี่ชายที่เคยเฉยชาและไม่เคยทำอะไรที่สมกับเป็นวันหยุดหน้าร้อนเลย ตอนนี้กำลังจะได้ใช้วันหยุดกับพี่มาชิโระแบบคู่รัก! นี่มันน่าตื่นเต้นสุดๆเลย!’

ไมเคยดีใจราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง ตอนที่รู้ว่าผมจะได้ใช้เวลาฤดูร้อนกับมาชิโระ เพราะแบบนั้นเธอเลยไม่สามารถมองข้ามอาการซึมของผมในตอนนี้ได้

เพื่อไม่ให้น้องสาวรู้สึกเศร้าไปด้วย ผมเลยพยายามตอบกลับด้วยเสียงที่ดูร่าเริง…

“ไม่เป็นไรหรอก ไม การตั้งแคมป์ก็แค่เลื่อนไปก่อน รอวันที่อากาศดีค่อยไปใหม่ก็ยังได้ พี่ไม่ได้คิดมากหรอกนะ”

“พูดด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้น ไม่น่าเชื่อเอาซะเลยนะพี่ จริงๆแล้วพี่อยากไปมากใช่ไหมล่ะ?”

“อึก…ก็ใช่แหละ มาชิโระก็ดูผิดหวังมากด้วยสิ พี่เองก็เฝ้ารอเหมือนกัน แต่เรื่องอากาศมันช่วยไม่ได้จริงๆคงต้องมีแต่ยอมรับล่ะนะ”

“นั่นสินะ… เรื่องอากาศเราเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เฮ้อ… พระเจ้านี่ก็ใจร้ายจริงๆนะ ปิดเทอมหน้าร้อนทั้งที แต่ดันเจอฝนตกหนักแบบนี้…”

จริงอย่างที่ไมพูดเลย

พระเจ้านี่มันใจร้ายจริงๆ ทำไมถึงพยายามขัดขวางความสัมพันธ์ของผมกับมาชิโระขนาดนี้ แถมยังเลือกจังหวะแย่ที่สุดอีก

หรือว่าฝนตกหนักวันนี้จะเป็นแผนของพระเจ้าในโลกนี้ เพื่อขัดขวางไม่ให้ผมกับมาชิโระไปตั้งแคมป์กัน?

ถ้าเป็นอย่างนั้น การเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศแบบกะทันหันนี้ก็คงจะอธิบายได้

‘ในฐานะตัวร้าย แกไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตั้งแคมป์กับสาวงามอย่างมาชิโระตามลำพังหรอกนะ’
 

‘ตัวร้ายก็ควรจะอยู่บ้านเหงาๆในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนสิวะ’

ราวกับพวกเขาต้องการจะบอกแบบนี้อยู่

มันให้ความรู้สึกเหมือนตั้งใจจะขัดขวางและไม่ยอมให้ผมกับมาชิโระได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข

ถ้าสมมติฐานนี้ถูกต้อง สถานการณ์คงจะหนักหนาไม่น้อย

เพราะเราวางแผนกิจกรรมนอกบ้านไว้เยอะแยะสำหรับปิดเทอมนี้ ไม่ว่าจะเป็นไปเล่นน้ำทะเล เทศกาลฤดูร้อน หรือดูดอกไม้ไฟ

ในเรื่องต้นฉบับ ไม่มีการบรรยายเกี่ยวกับปิดเทอมของชินโด ริวสุเกะ และอามานัตสึ มาชิโระเลย เรื่องราวเน้นที่การใช้ปิดเทอมของตัวเอกและนางเอกในกลุ่มตัวละครหลัก ตัวร้ายอย่างพวกเราก็เลยไม่มีบทบาท

ขอแค่ในส่วนที่ต้นฉบับไม่ได้กล่าวถึง พวกตัวร้ายก็อยากจะมีช่วงเวลาดีๆบ้างเหมือนกันนะโว้ย

แต่ถึงอย่างนั้น เรื่องราวก็ยังคงวิ่งไปสู่บทสรุปแบบเดิมที่กำหนดไว้ ตัวร้ายก็ต้องเป็นตัวร้าย มีชีวิตตามแบบที่สมควร และจบลงด้วยการถูกตัวเอกจัดการ

ถ้าพวกเขายังขัดขวางต่อไปแบบนี้ ตลอดช่วงปิดเทอมหน้าร้อนของเราอาจไม่มีวันที่อากาศดีเลย และกิจกรรมทั้งหมดที่วางแผนไว้ก็อาจถูกยกเลิก

เหมือนโลกนี้พยายามบอกว่า ช่วงเวลาแบบวัยรุ่นในแบบของเรื่องรอมคอมมันไม่เหมาะกับตัวร้ายอย่างแก

แต่ถึงอย่างงั้น ผมก็ไม่อยากยอมแพ้

ถึงจะเป็นตัวร้าย ผมก็อยากมีช่วงเวลาแห่งวัยรุ่นเหมือนกัน

ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไร ผมก็จะใช้ปิดเทอมหน้าร้อนนี้กับมาชิโระให้ดีที่สุด

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเริ่มคิดหาทางแก้ไขเพื่อให้ได้ใช้เวลากับมาชิโระ ผมตั้งใจคิดอย่างหนักเพื่อหาทางเลือกใหม่แทนแผนเดิม—

แต่ตอนนั้นเอง

เสียงริงโทนดังขึ้นจากลำโพงของโทรศัพท์

บนหน้าจอแสดงรูปไอคอนแมวน่ารัก ผมจึงกดรับสายทันที

เสียงที่คุ้นเคยและแสนอ่อนโยนดังมาจากปลายสาย

“ฮัลโหล ริวสุเกะ ขอโทษนะที่โทรมากะทันหัน”

ปลายสายคือมาชิโระ

เสียงสดใสร่าเริง แถมยังฟังดูอ่อนโยนและอบอุ่น

เสียงของมาชิโระนี่ช่างเป็นยาชั้นดีสำหรับผมจริงๆ

เพียงแค่ได้ยินเสียงเธอ ความรู้สึกหดหู่ที่มีเมื่อกี้ก็เหมือนจะจางหายไปอย่างปลิดทิ้ง

“มีอะไรเหรอ มาชิโระ? เมื่อกี้ฉันโทรไปบอกว่าการตั้งแคมป์วันนี้ต้องยกเลิกแล้วนี่”

‘อื้ม จำได้หรอกน่า แต่หลังจากนั้นฉันก็คิดมาตลอดเลยว่ามีแผนสำรองอันไหนที่พอจะทำได้บ้าง’

“แผนสำรอง?”

‘คืองี้นะ ฉันเองก็ไม่อยากล่มแผนการตั้งแคมป์กับริวสุเกะเลย วันนี้ฉันตั้งตารอมากๆก็เลยคิดว่ามันพอจะทำอะไรได้บ้างไหมนะน่ะ’

คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ

มาชิโระก็รู้สึกเหมือนกับผม

เธอเองก็ตั้งตารอวันนี้มาก ฝนที่ทำให้ต้องยกเลิกแผนทำให้เธอผิดหวัง แต่ว่าเธอก็ยังพยายามหาทางเพื่อจะได้ใช้เวลาด้วยกันกับผม

แล้วเมื่อมาชิโระพูดถึงแผนสำรอง ผมถึงกับต้องประหลาดใจ

‘นี่ ริวสุเกะ ฉันคิดออกแล้วล่ะ ถึงจะออกไปตั้งแคมป์ข้างนอกไม่ได้ แต่เราลองทำอะไรที่เหมือนตั้งแคมป์ในบ้านแทนดูดีไหม?’

“หะ…? ตั้งแคมป์ในบ้านงั้นเหรอ…?”

ผมคิดว่านั่นมันก็ไม่ต่างอะไรกับการค้างบ้านธรรมดาเลยนี่ แต่เสียงของมาชิโระที่ดังผ่านลำโพงโทรศัพท์กลับแฝงไปด้วยความสนุกสนานและความเจ้าเล่ห์ ทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าต้องมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่นอน

‘เอาเถอะน่า รีบมาที่บ้านฉันตอนนี้เลย เพราะฝนตกหนักอาจจะลำบากหน่อย แต่…ขอร้องนะ’

“ไอฉันน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ว่าจะบอกคนที่บ้านยังไงดี? ทุกคนก็คงเห็นแล้วว่าวันนี้ตั้งแคมป์ไม่ได้แน่ๆ แล้วยิ่งอากาศแบบนี้อีก…”

‘บอกไปเลยว่ามาค้างที่บ้านฉัน เรื่องคุณแม่ของริวสุเกะฉันจะคุยให้เอง ส่วนเรื่องของไมจังฝากบอกทีนะ’

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวจะไปบอกให้ แล้วมีอะไรอีกไหม?”

‘ตอนนี้ไม่มีแล้ว เดี๋ยวไว้คุยกันตอนมาถึงนะ ระวังตัวด้วยล่ะ ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ’

“ไม่ต้องขอโทษเลย ฉันต่างหากที่ดีใจจนเนื้อเต้นที่เธอชวน”

เอะเหะหะ… ฉันรออยู่นะ ริวสุเกะ ไว้เจอกัน!’

หลังจากวางสาย ผมก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

เธอยังเป็นเด็กสาวที่มาไวไปไวราวกันพายุเหมือนเคย

แต่เพราะแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา

มาชิโระเป็นแบบนี้ตลอด และผมเองก็ต้องยอมตอบรับทุกครั้ง

ไม่ว่าพระเจ้าหรือโลกนี้จะขัดขวางยังไง ความสดใสร่าเริงของมาชิโระก็ไม่มีใครหยุดได้

เธอมักจะหาวิธีที่แม้แต่พระเจ้าก็ไม่ทันคิด เพื่อที่จะได้ใช้เวลาสนุกๆร่วมกับผม

ตั้งแต่ผมได้มาอยู่ในโลกนี้ ผมได้รับพลังใจมากมายจากความสดใสของเธอ

คราวนี้ก็เหมือนกัน ผมจะเชื่อในตัวมาชิโระ ถ้าอยู่กับเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะผ่านมันไปได้

ด้วยความมั่นใจนี้ ผมเริ่มเตรียมตัวอย่างรวดเร็วเพื่อไปหามาชิโระที่บ้านของเธอ