เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 41 เหมือนจะไม่ราบรื่น

ตอนที่41 : เหมือนจะไม่ราบรื่น

ท่ามกลางแสงแดดแรงกล้าของฤดูร้อน คลื่นความร้อนที่ลอยขึ้นจากพื้นถนน และเสียงจักจั่นที่ดังระงมจากทุกทิศทาง

เหงื่อเม็ดโตไหลอาบร่างในระหว่างที่ผมเดินกลับบ้าน และมาชิโระยังคงกอดแขนผมแน่นเหมือนเดิม

พูดตามตรง การที่ต้องแนบชิดกันแบบนี้ในวันที่อากาศร้อนจัดมันลำบากไม่น้อยเลย

แต่เพราะก่อนกลับเราสัญญากันว่าจะกอดแขนเดินกลับบ้านด้วยกัน ผลที่ตามมาคือเราต้องแข่งกันอดทนในสภาพนี้

สรุปคือทั้งผมและมาชิโระเหงื่อไหลเป็นสายราวกับน้ำตก

ก่อนกลับเราเคยพูดท้าทายกันด้วยความมั่นใจ…

‘ฉันจะไม่ปล่อยมือเด็ดขาด! ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะกอดแขนริวสุเกะจนกว่าจะถึงบ้าน!’

‘อือ ฉันก็พร้อมแล้ว จะกอดแขนเธอจนไปส่งถึงอพาร์ตเมนต์แน่!’

…แต่ตอนนี้เราสองคนต่างก็หมดความอดทนพร้อมกัน

“ริ-ริวสุเกะ~…ร้อนจังเลย… ฉันใกล้จะหมดแรงแล้ว…”

“ยัยบ้า… คนเริ่มเรื่องอย่างเธอมาพูดแบบนี้ได้ไง…”

“อื้อ รู้ว่าฉันเริ่มเอง… แต่แบบ– อ๊ะ! ตรงนั้นมีสวนสาธารณะ! ขอหยุดพักหน่อยเถอะนะ!”

“หืม…? สวนสาธารณะหรอ… ก็ได้ พักสักหน่อยก็แล้วกัน”

ในที่สุดเราก็ทนความร้อนของฤดูร้อนไม่ไหวเลยต้องแวะพักที่สวนสาธารณะ

พวกเรามุ่งหน้าไปยังศาลาไม้ที่อยู่ลึกในสวนซึ่งล้อมรอบด้วยต้นไม้

ด้วยเงาของต้นไม้ใหญ่ช่วยบังแสงแดด ทำให้บริเวณนั้นรู้สึกเย็นสบาย ลมเย็นที่พัดผ่านทำให้ที่นี่เหมาะสำหรับการพักผ่อน

ผมนั่งลงที่ม้านั่งในศาลาพร้อมกับมาชิโระ

“ฟู่ว~ ร้อนสุดๆเลยเนอะ ริวสุเกะ”

มาชิโระที่นั่งข้างๆผมใช้มือพัดลมให้ตัวเองพร้อมเหงื่อที่ไหลเป็นทาง ดูเซ็กซี่จนผมอดไม่ได้ที่จะมอง

เสื้อเชิ้ตสีขาวของมาชิโระที่เปียกเหงื่อจนบางเผยให้เห็นชุดชั้นในน่ารักสีฟ้าจางๆด้านใน

ลมเย็นพัดผ่านปลายผมดำยาวของเธอ เสื้อตัวบางแนบกับผิวขาวเนียน ชุดชั้นในลายลูกไม้สีฟ้าที่เสริมให้เธอดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ทุกอย่างนี้รวมกันสร้างภาพที่น่าหลงใหลจนผมแทบละสายตาไม่ได้

แต่ตัวมาชิโระเองกลับไม่คิดจะปิดเลย เธอยังดึงเสื้อขึ้นลงให้ลมเข้าด้านในเพิ่มอีก ทำให้หน้าอกขนาดใหญ่ของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ภาพนั้นทำเอาผมแทบล้มทั้งยืน

ท่าทีไร้เดียงสาแบบนี้แสดงว่าเธอเชื่อใจผมอย่างเต็มที่จนไม่ระวังตัวเลย แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็เป็นเด็กผู้ชายสุขภาพดีธรรมดาคนหนึ่ง การที่ได้เห็นมาชิโระในสภาพที่ไม่มีการป้องกันแบบนี้ ทำให้จิตใจของผมต้องต่อสู้กับความคิดฟุ้งซ่าน

ตั้งแต่ที่ผมเข้ามาในโลกของ ‘Fusekoi’ ผมก็ถูกมาชิโระทำให้ใจเต้นอยู่เรื่อยๆ เธอคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับผมจริงๆ

“เอ๋? มีอะไรเหรอ ริวสุเกะ?”

ดูเหมือนมาชิโระจะสังเกตเห็นสายตาของผม เธอเอียงคอเล็กน้อยแล้วจ้องมองผม

ผมรีบเบือนสายตาเพื่อไม่ให้เธออ่านความคิดของผมได้ ก่อนหยิบผ้าขนหนูออกมาจากกระเป๋า

“ม-ไม่มีอะไร แค่คิดว่าเธอคงร้อน… เอ้านี่ เอาไปเช็ดเหงื่อสิ”

“ขอบคุณมากน้า~ อื้อ สบายจังเลย”

มาชิโระรับผ้าขนหนูไปพร้อมรอยยิ้มสดใส แล้วซับเหงื่อบนใบหน้าอย่างสบายใจ

ผมมองเธอที่ดูมีความสุข พลางพยายามข่มใจให้สงบและสูดลมหายใจลึกๆเพื่อกำจัดความคิดวุ่นวายในหัวทิ้ง

“ขอบคุณนะ ริวสุเกะ แค่เดินเล่นข้างนอกก็เหงื่อออกแล้วอ่ะ สมเป็นฤดูร้อนเลย”

“ให้ตายสิ ยิ่งกว่านั้นคือการที่พวกเราดันท้าทายมันด้วยการกอดแขนเดินกลับบ้านนี่แหละ”

“แหะแหะ… ก็พอคิดว่าปิดเทอมฤดูร้อนปีนี้จะได้ไปเที่ยวกับริวสุเกะเยอะแยะ ฉันก็ดีใจจนเผลอเอาแต่ใจน่ะสิ”

“ถือว่าเป็นการซ้อมล่วงหน้าแล้วกันนะ เพราะช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเราคงเจอวันที่อากาศร้อนแบบนี้อีกแน่ๆ”

“งั้นก็หมายความว่า ตอนเราไปเที่ยวช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ริวสุเกะก็จะให้ฉันกอดแขนแบบนี้อีกใช่ไหม?”

“ก็เธอชอบซะขนาดนั้นนี่นะ ฉันทำใจไว้บ้างแล้วล่ะ แต่ว่านะ… จากประสบการณ์วันนี้ ถ้าวันไหนร้อนเกินไปก็คงต้องงดบ้างแล้วล่ะ”

“อะฮะฮะ… นั่นสินะ วันนี้มันร้อนเกินไปจริงๆ ถึงจะดีใจก็เถอะ แต่ถ้าเป็นลมแดดก็คงไม่ไหวอ่ะ”

“อ๊ะ พอพูดถึงเรื่องลมแดดแล้ว มาชิโระ อย่าลืมกินน้ำด้วยนะ เอ้านี่ เอาชาข้าวบาร์เล่ย์เย็นๆไหม? ฉันใส่น้ำแข็งในกระติกมาด้วย ยังเย็นอยู่เลย”

“หวาา~ ถึงกับมีชาข้าวบาร์เล่ย์ด้วย ริวสุเกะเตรียมพร้อมสุดๆ งั้นก็ ฉันขอรับไว้ด้วยความยินดีนะ”

“เอาเลย กินให้เต็มที่ซะ”

ผมเปิดฝาขวดน้ำที่ใช้แทนแก้ว แล้วเทชาข้าวบาร์เล่ย์ลงไปก่อนจะยื่นให้มาชิโระ เธอรับไว้ด้วยสองมือแล้วดื่มอย่างรวดเร็ว แค่พอเห็นเธอดื่ชาข้าวบาร์เล่ย์ก็ทำให้ดูสวยจนผมเผลอมองตาไม่กระพริบอีกแล้ว

“เย็นแล้วก็อร่อยมากเลยล้ะ ขอบคุณนะ ริวสุเกะ”

“ไม่เป็นไร ถ้ามาชิโระมีความสุข ฉันก็ดีใจ”

หลังจากได้ลมเย็นใต้ร่มไม้และชาข้าวบาร์เล่ย์เย็นๆ ดูเหมือนมาชิโระจะเริ่มผ่อนคลายขึ้น

เธอเอนตัวมาซบที่ไหล่ของผมแล้วยิ้มอ่อนให้พร้อมสายตาแสนอบอุ่น

“การได้มานั่งพักแบบนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนได้ลองงบรรยากาศปิดเทอมฤดูร้อนก่อนใครเลยเนอะ”

“นั่นสินะ จะมานั่งเล่นด้วยกันแบบนี้ก็ไม่ค่อยมีโอกาสบ่อยด้วยสิ รู้สึกเหมือนได้ทำอะไรพิเศษเลย”

“ตอนนี้ฉันเริ่มตื่นเต้นแล้วอ่ะะ เพราะช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเราจะได้ทำอะไรพิเศษๆด้วยกันอีกเยอะเลยนี่นา”

“รับลองว่าสนุกแน่นอน ทั้งทะเล เทศกาลฤดูร้อน ตั้งแคมป์ แล้วไหนจะการดูดอกไม้ไฟใต้ท้องฟ้าสวยๆอีก”

“อ๊า ริวสุเกะเนี่ยโรแมนติกจังน้าา แต่ก็ฟังดูสนุกจริงๆด้วย”

“อย่ามาล้อกันสิ นี่เป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มม.ปลายทุกคนอยากทำเลยนะ ฉันเองก็อยากทำให้หมดเหมือนกัน”

“อื้อ ฉันก็เหมือนกัน อยากสร้างความทรงจำดีๆกับริวสุเกะ ไปเที่ยวให้เยอะๆ ถ่ายรูป ดูดอกไม้ไฟ แล้วก็คุยกันว่าถึงความงดงามของมัน ทำให้ช่วงปิดเทอมนี้เป็นหน้าร้อนที่น่าประทับใจที่สุดเลยเป็นไง!”

ก่อนที่จะมาที่โลกนี้ ทุกสิ่งที่พูดถึงเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้สัมผัสในชีวิตก่อน

ผมมักจะอิจฉาพระเอกในเรื่องรักวัยใส พวกเขาได้สัมผัสชีวิตวัยรุ่นที่เต็มไปด้วยสีสัน ผมเองก็อยากสัมผัสมันบ้างเหมือนกัน

และการได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้กับมาชิโระ เด็กสาวที่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตผม อะไรจะมีความสุขอะไรไปมากกว่านี้อีกล่ะ

ฤดูร้อนนี้ ผมอยากใช้เวลาที่สนุกสนานที่สุดกับมาชิโระ อยากเห็นเธอยิ้มมากกว่านี้

แต่แล้วโลกนี้ที่ยังมองว่าผมเป็นตัวร้ายก็เริ่มขัดขวางเราไม่ให้สัมผัสกับความรักวัยรุ่นที่แสนสดใสอีกครั้ง…