ตอนที่37 : รอยยิ้มของทุกคน
การต่อสู้กับพระเอกด้วยการสอบที่กินเวลาหลายวัน
ผลลัพธ์ของการสอบครั้งนี้ถูกติดในช่วงเย็นของวันศุกร์ ใบประกาศรายชื่อนักเรียนที่ได้คะแนนสูงสุดสองแผ่นใหญ่ถูกแปะไว้บนบอร์ดประกาศตรงทางเดิน
เนื่องจากทุ่มเทจนสุดตัวเกินไป ผมแทบจำวันนั้นไม่ได้เลย ผมทำได้แค่เผชิญหน้ากับโจทย์ข้อสอบและใช้ทุกสิ่งที่มีมาตลอดชีวิตรวมถึงจากชาติที่แล้ว ใส่ลงไปในกระดาษคำตอบ
ระหว่างที่จ้องมองกระดาษสองแผ่นขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนบอร์ดประกาศซึ่งระบุชื่อของผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดเอาไว้ ผมกำหมัดแน่นพร้อมกับความรู็สึกคลุกกรุ่นในใจนี้
ผมได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักสนุกสนานมาจากข้างๆ เป็นเสียงที่ฟังดูสดใสร่าเริง แต่พวกเขาไม่ได้พูดกับผม
“ไรโตะคุง เก่งมากเลยนะคะที่ทำคะแนนได้ดีขนาดนี้”
“ไรโตะ เก่งชะมัดเลย! ขนาดฉันยังตกใจเลยนะเนี่ย!”
“คุณไรโตะ ยินดีด้วยนะคะ ความพยายามของคุณสำเร็จผลแล้วล่ะค่ะ”
“อ่า… ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้คะแนนดีขนาดนี้ เพราะได้ทุกคนช่วยเลยนะ ขอบคุณจริงๆ”
“ไรโตะ ชมฉันอีกสิ ชมเยอะๆเลย!”
“คาเร็นน่ะ พูดตรงๆคือต้องให้คนอื่นช่วยสอนไม่ใช่หรอ?”
“ฟุฟุ ไรโตะคุง ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ช่วงสอบของคุณฮิเมโนะ เธอตั้งใจมากเลยนะ ที่จริงแล้ว เธอพยายามเรียนในวิชาที่ไม่ถนัดเพื่อไรโตะคุงด้วย”
“อืมม นั่นสินะ ยูนะ ขอบคุณนะ คาเร็น”
“มะ ไม่ได้ทำเพื่อนายสักหน่อย….. เอาเถอะ แค่นายดีใจก็พอแล้วล่ะ”
“หึหึ คาเร็นตอนเขินเนี่ยน่ารักจังน้า”
“นะ นี่! ทำไมพูดแบบนั้นอ่ะ!?”
“นั่นสิน้า ทำไมกันนะ”
ฉากที่พระเอกและนางเอกกำลังเผชิญหน้ากัน
ฉากนั้นดูราวกับว่าตัวเอกกำลังร่วมมือกับเหล่านางเอกเพื่อเอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่งและก้าวข้ามอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่
แต่ทว่าสีหน้าของฟุเสะคาวะ กลับดูมืดมน เขาเหลือบสายตามองไปที่กระดาษอีกแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่ติดกับตารางอันดับที่พึ่งดูไปก่อนหน้า
เขาจ้องมองไปที่แผ่นกระดาษที่แปะไว้บนนั้น กำหมัดแน่น แล้วหันหลังให้เหล่านางเอก
“ขอโทษนะทุกคน วันนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ขอตัวกลับก่อนนะ มีเรื่องให้คิดเยอะเลย”
“เดี๋ยวสิ ไรโตะคุงรอด้วย พวกเราไปด้วยกันนะ พวกเราจะเอาใจช่วย ถ้ามีไรโตะคุงกับพวกเราอยู่ด้วยล่ะก็ อะไรก็เอาชนะได้แน่”
“อะไรก็เอาชนะได้งั้นเหรอ… อืม… ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นน่ะนะ”
เมื่อฟุเสะคาวะเริ่มเดินออกไป เหล่านางเอกทั้งหลายก็แยกตัวออกจากหน้าตารางอันดับเพื่อไล่ตามเขาไป
รัหว่างที่ผมมองดูฟุเสะคาวะและกลุ่มของเขาเดินออกไป ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองตารางอันดับที่ติดประกาศอยู่อีกครั้ง
บนกระดาษที่ติดประกาศนั้นมีชื่อของผู้ที่อยู่ในอันดับต้นๆเรียงรายกันอยู่
ชื่อของฟุเสะคาวะ ไรโตะ ส่องประกายอยู่ที่อันดับหนึ่ง
ด้านล่างคือชื่อของฮานาซากิ ยูนะ และคิซากิ เรโอะ ตามลำดับ
ผมรู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นชื่อของมาชิโระอยู่ในอันดับ 10 อันดับแรก การที่เธอสามารถติดอันดับต้นๆของชั้นเรียนได้ในครั้งนี้ แสดงให้เห็นว่าความพยายามที่เราทั้งคู่ทุ่มเทไปในการเตรียมตัวสอบนั้นได้ผลแล้ว
ในขณะที่ผมกำลังหรี่ตามองดูภาพที่งดงามนั้นและกำลังจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้
“ริวสุเกะ!!!”
มาชิโระวิ่งมาหาผมด้วยความเร็วสูง แล้วกระโดดเข้ามาหาผมทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสที่สุดแล้วก็โผเข้ามากอดผมแน่น
แม้จะเกือบล้มเพราะแรงกระแทก แต่ด้วยร่างกายที่แข็งแรงของผม จึงสามารถตัวเธอเอาไว้ได้
“พยายามได้ดีมาก ริวสุเกะ! ที่โรงเรียนทุกคนกำลังพูดถึงนายเลยนะ! ทำได้ดีมากเลย เก่งมาก! สุดยอดมากเลย!”
“ขอบคุณนะ มาชิโระ เธอก็สุดยอดเหมือนกันนี่นา ได้อันดับ 7 ของชั้นเลยไม่ใช่เหรอ”
“จริงเหรอ!? หวาา จริงด้วย ตารางอันดับนี้มันสุดยอดไปเลยอ่ะ! ฉันได้อันดับ 7 เนี่ยนะ!! อย่างกับฝันเลย!”
“อาา สุดยอดเลย ทำได้ดีมาก”
“อื้อ! ทั้งหมดนี้ก็เพราะริวสุเกะเลยนะ! ขอบคุณมากเลย!”
“ได้ยินแบบนี้แล้วดีใจจังเลย ที่ตั้งใจสอนมาทั้งหมดก็คุ้มแล้วสิ”
พอผมลูบหัวมาชิโระเบาๆเธอเลยยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
แล้วมาชิโระก็หลับตาลงพร้อมซบหน้าลงกับอกผม ผมรู้สึกว่ามาชิโระน่าเอ็นดูเอามากๆ เลยลูบผมสีดำนุ่มๆของเธอเบาๆต่อไป
ผ่านไปสักพัก เรโอะและนิชิคาว่าก็เดินมา
“คะแนนสอบครั้งนี้คล้ายกับตอนกลางภาคมากเลยนะ ถึงจะพอเดาได้อยู่บ้าง แต่อันดับก็ตกลงไปเหมือนกัน คนที่ได้สามอันดับแรกนี่สุดยอดไปเลย”
“แล้วฟุเสะคาวะเป็นไงบ้าง? ดูเหมือนจะกลับไปก่อนแล้วนะ”
“อืม ผมรู้สึกว่าเขาไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ งั้นไว้คุยกับไรโตะทีหลังแล้วกัน”
“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ”
“ยังไงก็เถอะ ริวสุเกะ นายทำได้ดีมากเลย ควรภูมิใจนะ”
“ขอบคุณนะ เรโอะ”
เรโอะตบหลังผมเบาๆแล้วยิ้มให้อย่างสดใส ตอนนั้นเอง นิชิคาว่าก็เข้ามาพูดด้วยความตื่นเต้น
“ริวสุเกะ ฟังนะ! ฉันได้ที่ 99 ด้วย! ครั้งแรกเลยที่ได้เลขสองหลักอ่ะ ดีใจสุดๆเลย!”
“นิชิคาว่าก็พยายามเหมือนกันนี่นะ ในเมื่อไม่ตกวิชาไหนแล้ว จะได้ตั้งใจซ้อมบาสเต็มที่เลยไง”
“แน่นอน! แต่ว่าวันนี้ฉันขอลาครูฝึกไว้แล้วนะ ริวสุเกะ อยากจะมาฉลองให้นายไง”
“อืม ผมก็เหมือนกัน อยากมาฉลองให้ริวสุเกะเลยขอลาครูฝึกไว้ แล้วก็ อีกนานกว่าจะแข่งด้วย เพื่อนๆเลยอนุญาตให้มาได้น่ะ”
“งั้นเหรอ ทั้งสองคนเลย… ทำเพื่อฉันเนี่ย”
“ไม่ใช่แค่สองคนนั้นหรอกนะ ฉันก็อยากจะฉลองให้ริวสุเกะด้วย! อยากให้รางวัลเยอะๆเลย!”
“งั้นเหรอ ของรางวัลจากมาชิโระสินะ ทำเอาอยากคาดหวังเลยแฮะ”
“เอาเลยๆ ฉันจะให้รางวัลกับริวสุเกะที่ตั้งใจมากๆเอง”
ทุกคนต่างชมเชยผลการสอบของผม เล่นเอารู้สึกดีใจมากจนอดเขินไม่ได้เลย
แล้วผมก็หันไปมองทางตารางคะแนนอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่ตารางที่ผมพึ่งดูไป
มันเป็นกระดาษแผ่นใหญ่อีกแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่ข้างๆ
บนกระดาษนั้นมีชื่อของนักเรียนเพียงคนเดียวเขียนด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่
มันคือการประกาศเกียรติคุณให้นักเรียนที่ได้คะแนนดีที่สุด เพื่อให้ทั้งโรงเรียนได้รับรู้
อันดับหนึ่งของชั้นเรียน คะแนนเต็มทุกวิชา ชื่อของผู้ที่ทำผลงานอันยิ่งใหญ่นี้ถูกเขียนไว้ด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่และชัดเจน
――ชินโด ริวสุเกะ
มันเป็นชื่อของผมเอง อั้นนั้นแหละ ที่อยู่ตรงนั้นน่ะ
ใช่แล้ว แผ่นประกาศผลการเรียนมีอยู่สองแผ่น
แผ่นหนึ่งแสดงอันดับที่สองถึงห้าสิบ ส่วนอีกแผ่นหนึ่งเตรียมไว้เพื่อยกย่องนักเรียนที่ได้อันดับหนึ่งของชั้นเรียนโดยเฉพาะ
แล้วคนที่ได้อันดับหนึ่งของชั้นเรียนก็คือผมเองยังไงล่ะ
ผมไม่มีพลังวิเศษอะไร ไม่มีพลังที่จะต่อต้านชะตากรรมที่ไม่ยุติธรรม ผมเป็นแค่ตัวประกอบคนหนึ่ง แต่สิ่งที่ผมคว้ามาได้นี้…
เพราะมีเพื่อนๆ ที่เชื่อมั่นในตัวผม เพราะมีหยาดเหงื่อและความพยายามที่ผมสั่งสมมา และเพราะผมมีความกล้าที่จะสัญญากับตัวเองว่าจะก้าวข้ามอุปสรรคทุกอย่างไปให้ได้
และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด――
“ริวสุเกะ ยินดีด้วย ฉันดีใจจริงๆนะ!!”
――เพราะรอยยิ้มที่สดใสของมาชิโระนั่นแหละ
นั่นคือเหตุผลที่ผมมาถึงจุดนี้ได้ เพราะงั้นผมถึงสามารถเอาชนะอุปสรรคต่างๆและแบ่งปันความสุขนี้กับทุกคนได้
มาชิโระที่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา เรโอะที่ยิ้มอย่างสดใส และนิชิคาว่าที่ยิ้มอย่างร่าเริง
รอยยิ้มของพวกเขาทำให้ผมเผลอยิ้มตามไปด้วย
ภาพตรงหน้าผมตอนนี้มันงดงามราวกับสวรรค์ จนทุกคนต้องอิจฉาแน่
นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ และผมก็ทำมันสำเร็จแล้ว
“ทุกคน วันนี้กลับบ้านไปด้วยกันไหม? ฉันอยากคุยกับทุกคนเยอะๆเลย”
“ได้สิ! จะไปไหนดีอ่ะ? ไปร้านอาหารครอบครัวกันไหม?”
“ก็ดีนะ ไปร้านอาหารครอบครัวก็ได้ ผมเห็นด้วยกับความคิดของคุณมาชิโระ”
“สำหรับฉัน ที่ไหนก็ได้ที่ริวสุเกะอยากไปนั่นแหละ! ฉันจะไปเป็นเพื่อนให้ถึงที่สุดเอง!”
คนที่สำคัญกับผมตอบพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
นั่นทำให้ผมยิ้มตาและมีความสุขไปด้วย
ขอบคุณนะ ทุกคน――
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
