เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 31 ตาต่อตา

ตอนที่31 : ตาต่อตา

เมื่อเข้าใกล้โรงเรียนขึ้น สายตาที่มองผมกับมาชิโระก็มากขึ้นเรื่อยๆ

แต่สายตาเหล่านั้นไม่ใช่สายตาที่เต็มไปด้วย ‘ความเกลียดชัง’ อย่างที่เคยเป็นเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่กลับเป็นสายตาที่เหมือนจะ อิจฉา มากกว่า

ผมเริ่มรู้สึกถึงผลลัพท์จากการย้อมผมเป็นสีดำและตัดผมสั้นให้ดูสดใสแล้ว และที่สำคัญคือ ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังมาชิโระที่เดินอยู่ข้างๆผม

เพียงแค่มาชิโระเดินอยู่กับผมแบบนี้ ทางเดินไปโรงเรียนก็สว่างไสวราวกับมีแสงส่องประกายอยู่รอบตัว เธอส่องประกายเจิดจ้าเกินกว่าที่ตัวประกอบคนอื่นๆจะรับไหว จนพวกเขาต้องเผลอมองตามเธอ ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร

ถ้าหากเป็นรูปลักษณ์แบบเดิมที่ดูเป็นเด็กเกเร คำพูดและสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลบคงจะถูกมองมาที่พวกเราทั้งคู่อย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ตอนนี้ผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมาะสมที่จะเดินเคียงข้างมาชิโระ ซึ่งเป็นสาวสวยที่สุดในโลกแล้ว นั่นหมายความว่า ผมไม่ได้เป็นแค่คนธรรมดาที่อยู่ข้างๆเธออีกต่อไป แต่ผมได้กลายเป็นหนุ่มที่คู่ควรที่จะเดินเคียงข้างเธอ

แต่การถูกมองมาแบบนี้ทำเอารู้สึกอึดอัดแปลกๆแฮะ

แล้วมาชิโระที่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของผมก็หัวเราะเบาๆ เธอหันมาหาผมพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วก็เริ่มพูดขึ้นมา

“ริวสุเกะประหม่าหรอ?”

“ก็ไม่เชิงว่าประหม่าหรอก… แต่ว่าปฏิกิริยาของคนรอบข้างมันต่างจากปกติมาก ก็เลยรู้สึกแปลกๆน่ะ”

“อะฮะฮะ เข้าใจเลยล่ะ ตอนที่ฉันย้อมผมเป็นสีดำแล้วดูเรียบร้อยขึ้น ตอนที่เดินไปโรงเรียนหรืออยู่ในโรงเรียนก็โดนมองเยอะขึ้นด้วย เลยพอเข้าใจความรู้สึกของริวสุเกะได้บ้างล่ะนะ”

“ว่าแล้วเชียว ก็ไม่แปลกใจหรอก สำหรับฉัน ยังไงมาชิโระก็ยังน่ารักสุดๆล่ะนะ ดูดีทั้งเรื่องการแต่งตัวและบุคลิก แค่อยู่ตรงนั้นก็ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป การตอบสนองจากคนรอบข้างก็ได้ผลดีด้วย”

เพราะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างจากปกติ ทำให้ผมเผลอชมมาชิโระไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆที่ปกติไม่เคยพูดคำชมแบบนั้นให้มาชิโระฟังเลย เธอที่ได้ยินคำพูดของผมก็เงยหน้ามองผมด้วยดวงตาเบิกกว้าง

ตอนนั้นเอง มาชิโระก็หน้าแดงและหลบสายตา ก่อนจะจับชายเสื้อของผมแล้วก้มหน้าลงแล้วพึมพำเบาๆ ว่า

“กะ การลอบโจมตีแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ ริวสุเกะคนบ้า….”

“อึก! คือ แบบว่า ฉันก็ไม่ได้อยู่ๆก็ชมสักหน่อย….ก็แค่พูดสิ่งที่คิดตลอดออกมาเฉยๆเองนะ….!”

“ริวสุเกะเอาอีกแล้ว! โจมตีฉันซ้ำหรอ!? บอกว่า ‘พูดสิ่งที่คิดมาตลอด’ งั้นหรอ? โธ่!”

“อะ เอ๊ะ….ไม่ใช่นะ…..คือ….มันแค่….”

พอเห็นหน้าเขินอายของมาชิโระ ผมก็รู้สึกว่าหน้าร้อนตามไปด้วย ยิ่งเมื่อกี้ไปพูดอะไรอายๆออกไปอีกยิ่งแล้วใหญ่

พอรู้ตัวอีกทีก็สายไปซะแล้ว ตอนนี้ทางเดินไปโรงเรียนมีนักเรียนคนอื่นอยู่รอบๆตั้งเยอะ แล้วยิ่งผมมาทำตัวสนิทสนมกับมาชิโระแบบนี้ สายตาของทุกคนเลยจับจ้องมาที่เราสองคนหนักขึ้นไปอีก

มาชิโระก็คงจะรู้สึกตัวถึงสายตาพวกนั้นด้วย เธอเลยหน้าแดงก่ำแล้วก้มหน้าลงมา ผมเองก็รู้สึกเขินจนอยากจะขุดหลุมฝังตัวซะตรงนี้ เพราะงั้นพวกเราเลยเงียบกันทั้งคู่

หลังจากนั้นเราก็เดินต่อโดยไม่พูดอะไรกันสักคำ แต่ความเงียบครั้งนี้มันไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด กลับกันเลย มันกลับรู้สึกอบอุ่นใจเหมือนมีห้วงอากาศที่อ่อนโยนล้อมรอบอยู่ รู้สึกดีชะมัด

แล้วเราก็เดินมาถึงโรงเรียน ระหว่างที่นักเรียนคนอื่นๆกำลังทยอยเดินเข้าไปในประตูโรงเรียนมาชิโระก็หยุดอยู่ตรงนั้น

“มีอะไรหรอ มาชิโระ?”

“คือว่านะ ริวสุเกะ ช่วยหันมาทางนี้หน่อยสิ”

“หืม?”

พอหันไปมองมาชิโระตามที่เธอขอ เจ้าตัวก็เขย่งเท้าขึ้นมาแล้วเอื้อมมือมาจัดเนคไทให้ผม จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย

รอยยิ้มครั้งนี้ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าปกติและดูเซ็กซี่นิดหน่อยด้วย พอผมมองมาชิโระอยู่แบบนั้น เธอก็ค่อยๆผละมือออกและกระซิบมา

“แบบนี้น่าจะโอเคแล้วนะ หล่อมากเลย ริวสุเกะ”

“… เอ่อ ขอบคุณนะ คือ… ดีใจจังแฮะ”

“ถ้างั้นก็ ไปที่ห้องเรียนกันดีกว่า ไปทำให้ทุกคนตกใจเลย!”

แล้วผมกับมาชิโระก็เดินเข้าไปในโรงเรียน

ระหว่างทางเดินไปที่ห้องเรียน ไม่ว่าจะเป็นที่ทางเข้าโรงเรียนหรือในระหว่างทางเดิน ก็มีสายตาของคนอื่นมองมาที่เราเหมือนตอนที่เดินมาโรงเรียน

มาชิโระอยู่ห้องหนึ่ง เลยถึงห้องเรียนก่อนผม ก่อนจะเข้าไปในห้องเธอก็ตบหลังของผมเบาๆ

“ฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้นะ ริวสุเกะ ทำให้เต็มที่เลยนะ”

“อาา ตอนพักเที่ยงฉันจะแวะไปหา รออยู่ตรงนั้นนะ”

“เข้าใจแล้ว จะรอนะ”

แล้วมาชิโระก็เข้าห้องหนึ่งไป ส่วนผมก็เปิดประตูห้องสองที่อยู่ติดกัน

จากตรงนี้ไปผมต้องอยู่คนเดียวแล้ว ผมต้องต่อสู้กับความไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้เพียงลำพัง

แต่ก็ไม่รู้สึกกังวลหรอก เพราะมีมาชิโระคอยเป็นกำลังใจให้นี่นะ ผมเลยไม่รู้สึกว่าจะโดนใครเล่นงานได้เลย

พอผมเดินเข้าไปในห้อง เพื่อนๆทุกคนก็หันมามองผมเป็นสายตาเดียวกัน

เพราะว่าตอนไม่อยู่โรงเรียนผมเปลี่ยนลุคไปเยอะ เลยมีนักเรียนหลายคนที่ไม่รู้ว่าผมคือ ชินโด ริวสุเกะ

แต่ในห้องเรียนมันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ว่าผมจะทำผมให้ดูดีแค่ไหน เพื่อนร่วมชั้นก็ยังมองผมว่าเป็น ชินโด ริวสุเกะ คนเดิม

แต่ผมก็ไม่ได้จะกลัวอะไรแบบนั้นหรอกนะ เพราะผมตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำให้มาชิโระมีความสุข เพื่อสิ่งนั้นผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ยังไม่เห็นเรโอะในห้องเรียนเลย น่าจะยังไม่มาเพราะไปซ้อมบาสตอนเช้า แต่ตัวละครหลักคนอื่นๆมากันครบหมดแล้ว

(ในที่สุดก็มาแล้วสินะ… ฟุเสะคาวะ ไรโตะ)

นางเอกทั้งหลายต่างก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แต่คนที่ประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของผมมากที่สุดก็คือพระเอกของเรื่องอย่าง ฟุเสะคาวะ ไรโตะ นั่นแหละ

ตอนที่ผมเดินเข้าไปในห้องเรียน เขาถึงกับลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสับสน เขาจ้องมองผมตาไม่กระพริบเลย

ดูจากสีหน้านั่นผมบอกได้เลยว่าเขากำลำคิดอะไรอยู่ คงจะกรีดร้องอยู่ในหัวงั้นสิ?

[เดี๋ยวสิ!!! คาแรคเตอร์ซ้ำกับฉันงั้นหรอ!?!?!?]

ใช่แล้วล่ะ ผมตั้งใจจะให้มันซ้ำกันเลย ถ้าคนอย่างผมที่ไม่ใช่ตัวประกอบไปทำผมสีดำสั้นแบบพระเอกทั่วไป ในโลกของเรื่องรักรอมคอมล่ะก็ มันต้องไปซ้ำกับพระเอกอย่าง ฟุเสะคาวะ ไรโตะ แน่ๆ

แต่ก็ก็ดีแล้วล่ะ หรือพูดอีกอย่างคือ มันมีความหมายของมันอยู่

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมแสดงตัวเป็นตัวร้ายต่อหน้าเขา และปกป้องมาชิโระจากเขาได้สำเร็จ ตั้งแต่นั้นมา ผมก็กลายเป็นตัวร้าไปโดยปริยายในสายตาของทุกคนในเรื่องนี้แล้ว

งั้นผมก็จะไม่หนีหรือหลบซ่อนอีกแล้ว ผมจะเผชิญหน้ากับมันตรงๆอย่างเปิดเผย

เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตที่น่าเศร้าในเรื่องต้นฉบับ และเพื่อใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างมีความสุขกับมาชิโระ

ผมจะไม่เป็นตัวร้าย ตัวประกอบ หรือเพื่อนสนิทอีกต่อไป แต่ผมจะกลายเป็นพระเอกของเรื่องนี้เอง ผมจะสร้างเรื่องราวที่ไม่คาดคิดขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนแปลงเรื่องราวไปจากเดิม

ฟุเสะคาวะ ไรโตะ ที่สร้างฮาเร็มกับเหล่านางเอกมากมายและใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างมีความสุข สมควรจะเป็นพระเอกรึเปล่า?

หรือว่าจะเป็นผม ที่ต่อสู้กับโลกใบนี้เพื่อทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งมีความสุข ใครกันแน่ที่สมควรจะเป็นพระเอก?

มาวัดกันเลยดีกว่า――