เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 30 การเปลี่ยนแปลง

ตอนที่30 : การเปลี่ยนแปลง

วันอาทิตย์เป็นวันที่ผมยุ่งมากกับการทำตามแผนการที่วางไว้

ในวันนั้นมาชิโระก็มาช่วยผมเหมือนกัน และสิ่งที่ผมคิดไว้เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง

จนกระทั่งถึงเช้าวันจันทร์มาถึง

หลังจากเตรียมตัวไปโรงเรียนเสร็จแล้ว ผมก็ไปยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

ดึงเนคไทขึ้นมาจนถึงคอ ติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย ใส่ชุดนักเรียนให้ดูดี

แล้วผมก็พยักหน้าให้กับตัวเองในกระจกอย่างมั่นใจ

ผมย้อมผมสีดำสนิท ตัดผมให้สั้นลงจากที่เคยยาว ทำให้ดูสดใสขึ้น

ถอดต่างหูที่เคยใส่ทั้งหมดออก และจัดแต่งคิ้วให้อ่อนลง เพื่อให้ใบหน้าที่ดูแข็งกร้าวดูอ่อนโยนขึ้น

ในกระจก ผมเห็นตัวเองที่ดูดีและดูเหมือนกับเด็กเรียนอยู่

ไม่มีอีกแล้วภาพของตัวเองในแบบที่เคยเป็นเด็กเกเร

ผมคิดมาตลอด ตัวผมที่มีบทบาทสำคัญในเนื้อเรื่องแนวรอมคอม

การจะสร้างตัวละครในมังงะ, อนิเมะ, หรือเกม มักจะใช้สีและทรงผมที่หลากหลายเพื่อเน้นบุคลิกของตัวละคร ซึ่งเริ่มต้นจากมังงะและได้รับความนิยมหลังจากที่ได้ถูกดัดแปลงเป็นอนิเมะ เช่นในเรื่อง “Fusekoi” ที่กลายเป็นที่นิยม

โดยเฉพาะตัวละครหลักที่มีการใช้ทรงผมและสีผมที่โดดเด่น

ตัวเอกฟุเสะคาวะ ไรโตะ มีผมดำสั้นเรียบง่าย

นางเอกเป็นสาวสวยแบบคลาสสิกที่พบเจอได้ทั่วไป ฮานาซากิ ยูนะ มีผมยาวสีแดงที่เงางาม

เพื่อนสนิทผู้ร่าเริง ฮิเมโนะ คาเร็น มีผมทวินเทลสีฟ้าสดใส

ประธานนักเรียนลูกครึ่งอังกฤษ ซากุระมิยะ มิยูกิ มีผมยาวสีบลอนด์เป็นลอนอย่างสง่างาม

เพื่อนสนิทของตัวเอกอย่างเรโอะก็มีผมสีเงินที่ดูสดใสและหล่อเหลาสุดๆ ขณะที่เพื่อนของเขาคือนิชิคาว่า เคียวยะ มีผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม

ตัวละครในฝ่ายของตัวเอกไม่มีคาเร็คเตอร์ซ้ำซ้อนกันเลย และสามารถบอกได้ทันทีว่าคือตัวละครอะไรจากสีผมและทรงผมที่ต่างกัน

และมันรวมถึงบทบาทพิเศษที่ได้รับมอบหมายให้กับตัวละครประเภทตัวร้ายอย่างผมและมาชิโระด้วย

ผมของผมที่ยาวเล็กน้อยและย้อมเป็นสีน้ำตาล ดูเหมือนพวกอันธพาล ส่วนมาชิโระก็ย้อมผมเป็นสีทองและมัดเป็นหางม้าเพื่อให้ดูเหมือนสาวแกลที่มองแล้วรู้ได้ทันที ส่วนตัวละครฝั่งตัวร้ายคนอื่น ก็เช่นกัน ทุกคนมีทรงผมและสีผมที่ทำให้รู้สึกว่า “ใช่เลย ไอนี่แหละตั้งร้าย” จากลักษณะของตัวละครแบบนั้น

และเพราะแบบนั้นเราเลยถูกทำสัญลักษณ์ ในฐานะตัวละครของเรื่องที่สามารถถูกจดจำได้ง่ายๆ จากผู้อ่านการ์ตูนหรือผู้ชมอนิเมะ

และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมค้นพบบางอย่างที่สำคัญ ทั้งหมดเป็นเพราะมาชิโระ

เธอพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้เข้ากับรสนิยมของผม เอาความรู้สึกที่มีต่อผมไปใช้ในการพัฒนาตัวเอง

เธอเปลี่ยนมาไว้ผมยาวสีดำ ซึ่งเป็นทรงผมแบบนางเอกที่ใครๆก็ชอบ และเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวให้ดูเรียบร้อย ดูเป็นผู้ดี ไม่เหมือนกับพวกสาวแกลเลย และเธอก็กลายเป็นสาวสวยที่ใครๆก็ต้องหลงใหล

แล้วโลกใบนี้ก็เริ่มมองมาชิโระในมุมใหม่ ไม่คิดว่าเธอจะเหมาะกับบทตัวร้ายอีกต่อไป แต่กลับอยากให้เธอเป็นหนึ่งในนางเอกที่แอบชอบพระเอกแทน ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่เคยเกิดขึ้นในเรื่องเดิมเลย

นั่นหมายความว่า… ถ้าผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งสีผม ทรงผม และเสื้อผ้า ให้ดูไม่เหมือนตัวร้ายแบบเดิม มันอาจจะทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปก็ได้

แต่อดีตของชินโด ริวสุเกะ มันก็ยังเป็นของตัวร้ายอยู่ดี คงไม่ได้เปลี่ยนบทบาทได้ง่ายๆเหมือนมาชิโระ แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้จะส่งผลดีอย่างแน่อนน

ไม่เพียงแค่นั้น “ผมสั้นสีดำ” สำหรับผมในฐานะตัวละครที่ไม่ใช่ตัวประกอบ มันมีความหมายสำคัญมากเลยล่ะ เดี๋ยวพอถึงห้องเรียนก็จะรู้ได้เอง

จริงๆแล้วอยากจะเปลี่ยนทรงผมกับสีผมมานานแล้วล่ะ แต่เพราะวันธรรมดายุ่งมากเลยไม่มีเวลาไปทำสีผมเลย แล้วก็กลัวว่าถ้ารีบร้อนเกินไปจะทำออกมาไม่ดีด้วย

เลยตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากมาชิโระที่ทำสำเร็จไปแล้ว ผมเลยถามเธอว่าไปทำผมที่ร้านไหน แล้วก็อยากให้ช่างคนเดียวกับที่ย้อมผมให้มาชิโระทำผมให้ด้วย

และมันก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงามด้วยความช่วยเหลือจากมาชิโระ

“เอาล่ะ สมบูรณ์แบบ!”

ผมพูดเบาๆพลางมองตัวเองในกระจก ไม่นานผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วหยิบกระเป๋ามาสะพายหลัง

ตอนที่กำลังจะเดินออกจากบ้านนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงทักทายที่ร่าเริงสดใส

“อรุณสวัสดิ์ ริวสุเกะ!”

“มาชิโระ? นี่รออยู่ข้างนอกตลอดเลยหรอ?”

“เอ เหะ เหะ ฉันอยากเซอร์ไพรส์ริวสุเกะเลยไม่ได้บอกไว้ก่อนน่ะ”

มาชิโระยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่สดใสกว่าแสงอาทิตย์ยามเช้า เธอรอผมอยู่ที่นี่ตลอดเพราะอยากจะให้กำลังใจผม

“ขอบคุณนะมาชิโระ ที่อุตส่าห์มารับ”

“อื้อ ฉันก็อยากไปโรงเรียนกับริวสุเกะเหมือนกัน ตอนนี้ริวสุเกะเท่มากเลย ฉันเลยอยากอยู่ด้วยกันนานๆน่ะ”

“งั้นหรอ? งั้นเอางี้มั้ย เรามากำหนดสถานที่และเวลานัดเจอกันเถอะ จะได้ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวันไง”

“เอ๊ะ! จะได้ไปโรงเรียนเรียนกับริวสุเกะทุกวันเลยหรอ!? แหะแหะ หยุดยิ้มไม่ได้แล้วเนี่ย~”

พอมาชิโระพูดจบ เธอก็ยิ้มแบบเขิน ท่าทีแบบนั้นเล่นเอาผมอยากพุ่งเข้าไปกอดซะเหลือเกิน

ตอนนั้นเองที่ประตูบ้านของผมเปิดขึ้นอีกครั้ง เป็นน้องสาวผมที่เดินออกมา พอเธอสังเกตุเห็นมาชิโระ เจ้าตัวก็ยิ้มอย่างดีใจ

“พี่มาชิโระ! อรุนสวัสดิ์ค่ะ! มาหาพี่ชายหรอคะ?”

“ดีจ้าไมจัง พี่อยากไปโรงเรียนกับริวสุเกะก็เลยมาหาน่ะ”

“อื้ออ~ พี่มาชิโระกับพี่ชายจะไปโรงเรียนด้วยกัน…..หนูล่ะเป็นปลื้ม~”

“จากนี้เราจะไปโรงเรียนด้วยกันทุกวันเลยล่ะ ฝากตัวด้วยนะ ไมจัง”

“แล้วก็… หนูได้ยินจาก RINE แล้วนะคะ พี่มาชิโระที่ย้อมผมสีดำก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ!”

“ฮิฮิฮิ ตั้งแต่วันนี้ฉันกับริวสุเกะจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ดีใจจังเลย”

มาชิโระยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ริมฝีปากเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย เธอเล่นกับปลายผมของตัวเองไปมา

งั้นแสดงว่ามาชิโระก็ดีใจที่ผมย้อมผมสีดำสินะ ถ้าคิดอย่างนั้นแล้ว อยู่ๆผมก็รู้สึกดีใจขึ้นมาซะงั้น

“งั้นก็ มาชิโระ ไปโรงเรียนกันเถอะ ไมก็อย่าไปสายล่ะ”

“ค่าาา! พี่ชายก็ดูแลพี่มาชิโระดีๆนะ”

“ไมจัง พยายามเข้านะ ไว้ค่อยคุย RINE กันใหม่”

“ค่ะ หนูจะรอนะคะ”

ผมโบกมือลาไม แล้วเดินเคียงข้างกับมามาชิโระ ขาของผมตอนนี้รู้สึกเบาเหมือนจะลอยได้เลยแฮะ