ตอนที่27 : เกมเซ็นเตอร์
พวกเราสี่คนมารวมตัวกันที่เกมเซ็นเตอร์ภายในห้าง
การพานิชิคาว่าที่เพิ่งเจอกันวันแรกไปคาราโอเกะดูเหมือนจะเป็นอะไรที่มากเกินไปหน่อย และการเดินดูของเฉยๆก็คงจะน่าเบื่อเกินไป เพราะงั้น ผมเลยคิดว่าการมาที่เกมเซ็นเตอร์เพื่อสร้างความสัมพันธ์กับนิชิคาว่าน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
ภายในเกมเซ็นเตอร์มีผู้คนอยู่มากมายเพราะเป็นวันหยุด
บริเวณที่มีตู้คีบตุ๊กตาเรียงรายกันนั้น เต็มไปด้วยครอบครัวที่มีเด็กๆและคู่รัก ส่วนบริเวณซึ่งเป็นเกมอาเขตและเกมดนตรีนั้นเต็มไปด้วยวัยรุ่นอย่างพวกเรา ท่ามกลางเครื่องเล่นเหล่านั้น มาชิโระกำลังจ้องมองเครื่องเกมเครื่องหนึ่งด้วยดวงตาสีฟ้าที่เป็นประกาย
“ดูสิๆ! ตุ๊กตาตัวนั้นน่ารักมาเลยอ่า!!”
สิ่งที่เธอกำลังจ้องมองอยู่คือเกมคีบตุ๊กตา ส่วนเหตุผลก็มาจากการที่ในกล่องกระจกนั้นมีตุ๊กตาแมวขนาดใหญ่วางอยู่ ดูเหมือนว่าเธอที่เป็นคนรักแมวมากๆจะตื่นเต้นเมื่อเห็นของแบบนี้
“คุณมาชิโระชอบอะไรแบบนั้นหรอ?”
“ใช่ๆ! ชอบมากเลยแหละ! แต่ว่าฉันไม่ค่อยเก่งเกมคีบตุ๊กตาเท่าไหร่ เล่นทีไรก็พลาดตลอด ไม่เคยคีบได้เลยสักครั้ง…”
“เข้าใจเลย เกมคีบตุ๊กตาเนี่ยยากจริงๆนั่นแหละ ผมเองก็ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เคียวยะ นายเก่งเรื่องเกมนี่นา ลองดูหน่อยไหม?”
นิชิคาว่าที่ถูกเรโอะรบเร้า คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากตอบ
“เกมคีบตุ๊กตาเนี่ย ไม่ค่อยได้เล่นเลยน่ะะ ฉันถนัดเกมยิงๆแบบ FPS มากกว่า”
“เกม Airex ใช่ไหม? ผมเห็นช่วงนี้เคียวยะเล่นบ่อยอยู่นะ แล้วก็เห็นพวกคลิปเด้งขึ้นมาในฟีดด้วยสิ”
(TL : Apexสินะ เคียวยะ เอ็งเล่นเกมหมาว่ะ!)
“อ่าา เกมชื่อ Airex Legend ฉันเล่นทุกวันหลังจากทำกิจกรรมในชมรมเสร็จแล้ว มีสิ่งที่เรียกว่า Rank Match ด้วย เอาไว้วัดฝีมือน่ะ แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ไดมอนด์แล้วด้วย”
“ยอดเลยไม่ใช่หรอ? หรือว่านายอยากจะเป็นโปรเพลย์เยอร์?”
“ไม่หรอก แรงก์ไดมอนด์มันยังไม่ถึงขั้น เหนือก็นี้ก็มี มาสเตอร์ แล้วก็ พรีเดเตอร์ ถ้าอย่ากจะเป็นโปรเพลย์เยอร์อย่างน้อยก็ต้องอยู่พรีเดเตอร์ล่ะนะ”
พอได้ยินเรโอะกับนิชิคาว่าคุยกัน มาชิโระก็เข้าร่วมวงสนทนาด้วย
“Airex… ฉันรู้จักเกมนี้นะ! ริวสุเกะเล่นเก่งมากเลยล่ะ! นี่ๆ นิชิคาว่าคุง ลองเล่นกับริวสุเกะดูสิ รับรองสนุกแน่ๆ”
“……ชินโดเหรอ? แต่ว่ามันมีระบบที่ละเอียดอ่อนอยู่นะ เช่นว่า ถ้าอยากมาเล่นกับฉันที่อยู่ระดับไดมอนด์ ก็ต้องมีระดับที่ใกล้เคียงกันอย่างแพลตินัม ไม่ก็สูงกว่านั้น――”
ก่อนที่นิชาคาว่าจะพูดจบ ผมก็เข้าไปแทรกแล้วบอกแรงก์ของตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงหรอก นิชิคาว่าคุง ฉันอยู่พรีเดเตอร์น่ะ”
“พะ พรีเดเตอร์!? เอาจริงดิ ชินโดอยู่พรีเดเตอร์หรอ….!?”
“ก็ฉันโดดเรียนไปซะเยอะเลยนี่ ไม่เหมือนกับนิชิคาว่าที่ตั้งใจซ้อมหรอกนะ เพราะงั้นเลยมีเวลาว่างเป็นกองเลย”
“มะ ไม่หรอก แต่ว่าสุดยอดไปเลยนะ…! ระดับเพรเดเตอร์เนี่ย คนที่อยู่แรงก์นั้นได้มีจำนวนจำกัดนี่นา… ต้องเก่งจริงๆถึงจะขึ้นไปถึงได้!”
“อะ อืม… แต่ว่าซีซั่นนี้คงยากนะ เพราะตอนนี้ยุ่งกับการเรียน การออกกำลังกาย และงานบ้านมากกว่าเกม”
“งั้นก็… ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ ลองมาเล่นด้วยกันหน่อยสิ! ฉันอยากเก่งขึ้นมากกว่านี้น่ะ!”
“ฉันไม่ว่าอะไรหรอก ถ้านิชิคาว่าไม่รังเกียจก็เชิญเลย”
“ฉันอยากเก่งขึ้น เพราะงั้นยินดีเลยล่ะ! ไม่สิ หรือควรจะบอกว่าเพราะฉันขอร้องเองดีนะ!”
นิชิคาว่าเนี่นพอพูดถึงเกมที่ชอบก็สนิทกันได้ง่ายๆเลย แบบนี้แหละนะเด็กผู้ชาย พอรู้ว่าชอบอะไรเหมือนกันปุ๊บ ความรู้สึกที่เคยรู้สึกเป็นศัตรูกันเมื่อกี้ก็หายไปราวกับเป็นเรื่องโกหกเลยล่ะ
“เรโอะคุงได้ยินไหม? ริวสุเกะอยู่พรีเดเตอร์ล่ะ”
“อื้อ อื้อ ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่มันคงสุดยอดมากแน่ๆเลย”
มาชิโระกับเรโอะยืนมองการกระทำของพวกเราด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
รู้สึกเขินยังไงไม่รู้ ผมเลยรีบหลบสายตาไปทางอื่น มาซิโระเห็นแบบนั้นก็เดินเข้ามาใกล้แล้วตบบ่าเบาๆ
“งั้นริวสุเกะ ลองไปโชว์ให้นิชิคาว่ากับเรโอะเห็นกันเถอะ ว่าจริงๆแล้วเกมอื่นนายก็เก่งเหมือนกัน อย่างเช่นเกมคีบตุ๊กตาไรเงี้ย?”
“จริงๆแล้วมาชิโระแค่อยากได้ตุ๊กตาแมวใช่ไหมล่ะ?”
“อะฮะฮะ ถูกจับได้ซะแล้ว งั้นก็ฝากด้วยนะ เหมือนกับครั้งก่อนๆน่ะ!”
“ให้ตายสิ ช่วยไม่ได้น้าา”
ความจริงวันนี้ผมกะจะตามใจมาชิโระอยู่แล้ว เพราะอยากตอบแทนเรื่องที่เธอเคยช่วยเหลือมาตลอด เพราะงั้นถ้าเกิดมาชิโระบอกว่าอยากได้ตุ๊กตาในตู้ ผมก็แค่ไปเอามา ง่ายนิดเดียวนี่นะ
ผมพามาชิโระกับพวกเรโอะมายืนอยู่หน้าตู้คีบตุ๊กตา พอหยิบกระเป๋าตังออกมา นิชิคาว่าก็เดินเข้ามาคุยด้วย
“ชินโด นอกจากAirexนายยังคีบตุ๊กตาเก่งด้วยหรอเนี่ย….”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ ฉันไม่ได้โดดเรียนไปเปล่าๆสักหน่อย”
ผมใส่เหรียญแล้วเริ่มควบคุมแขนจับตุ๊กตา เป้าหมายของผมคือตุ๊กตาแมวตัวใหญ่ที่อยู่ตรงกลางตู้
เกมคีบตุ๊กตาประเภทนี้จะมีของรางวัลใหญ่อยู่แค่ตัวเดียวในตู้ เราต้องควบคุมแขนจับตุ๊กตาให้ดี เพื่อคีบตุ๊กตานั้นออกมาให้ได้ บางทีอาจต้องเล่นหลายๆครั้งก็ได้
ปกติแล้วคนทั่วไปจะต้องใส่เหรียญหลายเหรียญแล้วค่อยๆ ขยับตุ๊กตามาทีละนิด ถึงจะคีบขึ้นมาได้ แต่… ด้วยประสบการณ์จากการเล่นเกมคีบตุ๊กตามาหลายครั้งของชินโดะ ริวสุเกะ ทำให้ผมสามารถควบคุมแขนจับตุ๊กตาได้อย่างช่ำชอง
แขนจับตุ๊กตาที่ผมควบคุมนั้นเคลื่อนที่ลงไปในตำแหน่งที่ห่างจากตุ๊กตาเล็กน้อย เพียงแค่เปลี่ยนมุมของตุ๊กตาไปนิดเดียวก็จะทำให้จับมันไม่ได้แล้ว
สำหรับเรโอะกับนิชิคาว่าที่เพิ่งเคยเล่นเกมคีบตุ๊กตา อาจจะคิดว่าการควบคุมครั้งนี้ของผมล้มเหลว แต่จริงๆแล้วนั่นเป็นเพียงการเตรียมความพร้อมสำหรับการคีบตุ๊กตาครั้งต่อไปต่างหาก ครั้งนี้แหละคือจังหวะสำคัญ
ผมใส่เหรียญแล้วควบคุมแขนจับตุ๊กตาอีกครั้ง คราวนี้มันเคลื่อนที่ลงไปตามที่ผมต้องการเป๊ะๆ และเมื่อเรโอะกับนิชิคาว่าเห็นแบบนั้นก็ส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ยอดเลย! แขนของที่คีบไปเกี่ยวกับป้ายชื่อตุ๊กตาพอดี!”
“เข้าใจแล้วล่ะ ครั้งแรกแกปรับมุมของตุ๊กตาให้ป้ายชื่ออยู่ตำแหน่งที่จับง่าย แล้วครั้งที่สองก็ใช้แขนจับตุ๊กตาเกี่ยวเข้าไปที่ป้ายนั่นสินะ”
ตามที่พวกเขาสองคนอธิบายเลย แขนจับตุ๊กตาที่ผมควบคุมก็ไปเกี่ยวกับป้ายชื่อได้อย่างสวยงาม แล้วก็ยกตุ๊กตาขึ้นไปยังช่องเอาของ
พอถึงตอนที่แขนจับตุ๊กตาเปิดออก ป้ายชื่อก็หลุดออกมา และตุ๊กตาก็ตกลงไปในช่องตามที่ตั้งใจไว้
“ประมาณนี้น่ะแหละ ถ้าร้านวางของรางวัลไม่ค่อยแน่น บางทีก็จับครั้งเดียวได้เลย แต่คราวนี้มันเลื่อนไปนิดหน่อยเลยต้องจับสองครั้ง”
หลังจากได้มาแล้ว ผมก็เดืนไปยื่นให้มาชิโระ เธอรับมันไว้ก่อนจะกอดตุ๊กตาแมวไว้แน่น
“เอ้า ตามที่เธอขอมา ฉันคีบตุ๊กตาแมวมาได้แล้วนะ มาชิโระ”
“ขอบคุณนะ ริวสุเกะ! อย่างที่คิดไว้เลย พึ่งพาได้สุดๆ เท่ห์มาก!”
“ชมแบบนี้เพราะอยากได้ตัวอื่นด้วยสินะ?”
“อ๊ะ แหะ แหะ แมวดำตัวข้างๆก็อยากได้เหมือนกันอ่า นะริวสุเกะ?”
“งั้นรอแป๊ปนึงแล้วกัน ตัวข้างๆมันวางไว้หลวมๆ เดี๋ยวจะไปคีบมาให้”
“เย้!!”
ผมย้ายไปที่เครื่องคีบตุ๊กตาเครื่องข้างๆ ตามที่มาชิโรขอแล้วก็หยอดเหรียญเพื่อบังคับแขนจับตุ๊กตา ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงเรโอะกับนิชิคาว่าคุยกันอยู่ข้างหลัง
“นี่ เคียวยะ ริวสุเกะเป็นคนใจดีมากเลยใช่มั้ย? ไม่เคยทำหน้าบึ้งเลยสักครั้ง แล้วก็ยอมทำตามคำขอของเพื่อนด้วย”
“ไม่รู้สิ…. แน่นอนว่าเขาเล่นเกมเก่งมาก…. ไม่ใช่แค่เกมที่ฉันเล่นแต่รวมถึงเจ้าตู้คีบตุ๊กตานี่ด้วย…..”
“เคียวยะคงคิดว่าริวสุเกะกำลังแกล้งทำตัวเป็นคนดีอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา… ชินโดที่ฉันได้ยินมากับชินโดที่อยู่ตรงหน้ามันต่างกันเกินไป”
“คงแบบนั้นแหละ แต่ผมว่าเดี๋ยวไม่นานเคียวยะก็จะเข้าใจเอง ว่าริวสุเกะเป็นคนดีขนาดไหน”
“….”
นิชิคาว่ายังคงนิ่งเงียบขณะฟังคำพูดของเรโอะ การนิ่งเฉยของเขาอาจถือเป็นการตกลงหรือการปฏิเสธก็ได้
แต่ผมสัมผัสได้ว่าความเป็นศัตรูตอนแรกนั้นหายไปแล้ว กลับกัน เขาอาจจะสนใจผมอยู่
จากนั้นไม่นาน ผมก็ไปคีบตุ๊กตาแมวสีดำที่เครื่องคีบตุ๊กตาข้างๆ ตามที่มาชิโรขอ ตอนที่กำลังจะเอาตุ๊กตาไปให้มาชิโรเ เรโอะก็มาพูดกับผม
“ริวสุเกะ เดี๋ยวพวกเราต้องกลับกันแล้วล่ะ มันจะเย็นแล้วน่ะ”
“งั้นเหรอ เรโอะกับนิชิคาว่าคงจะเหนื่อยจากตอนซ้อมเมื่อเช้าแล้วด้วยสิ พรุ่งนี้ก็ต้องไปซ้อมอีกนี่นะ”
“ก็จริงนะ ถึงจะเที่ยวเล่นกันได้ไม่นานแต่ก็สนุกดีนะ เคียวยะดูเหมือนจะอารมณ์เสีย แต่จริงๆแล้วลึกๆคงจะสนุกอยู่แน่”
“ไม่รู้สินะ แต่ถ้าเรโอะพูดแบบนั้นฉันก็สบายใจไปเปราะนึงแล้วล่ะ”
“หุหุ ถ้างั้น ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ ริวสุเกะ”
“โอ้ ไว้เจอกัน”
เรโอะบอกลาผมแล้วก็จะเดินออกจากเกมเซ็นเตอร์ไปกับนิชิคาว่า แต่นิชิคาว่าดันหันกลับมามองผมเหมือนมีอะไรอยากจะพูด
สีหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าเขากำลังตื่นเต้น เขากำลังพยายามจะพูดอะไรออกมาแต่ก็พูดไม่ออก
ตอนนั้นเอง เรโอะก็ผลักหลังนิชิคาว่ามาทางผม เขาตกใจแต่ก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม
“เอาน่าเคียวยะ ผมรู้ว่านายอยากพูดอะไรสักอย่างอยู่นะ เอาสิ”
“อะ… เอ่ออ…. คือ…”
“เอ่อ… ชินโด… นายบอกว่าจะเล่นAirexด้วยกันใช่มั้ย? แบบว่า… คือ… อยากถามไอดีน่ะะ เลยอยากขอ RINE ไว้หน่อยได้มั้ย?”
“ได้สิ นิชิคาว่าคุง ถ้านายไม่รังเกียจล่ะก็นะ”
“ฝะ ฝากตัวด้วยนะ ชินโด”
นิชิคาว่าหยิบสมาร์ทโฟนออกมาด้วยความประหม่า และผมกับเขาก็ได้แลกเปลี่ยน RINE กัน
“อาา เสร็จแล้ว งั้นไว้เจอกันนะนิชิคาว่าคุง”
“ดะ เดี๋ยว! มีเรื่องจะขออีกเรื่อง”
“หืม?”
เมื่อผมเอียงคอสงสัย นิชิคาว่าก็หันไปหามาชิโระแล้วเอารหัส QR ของ RINE ให้ดู
“คะ คะ คุณมาชิโระ ช่วยสแกนQRนี้หน่อย…ได้ไหม?”
นิชิคาว่าก้มหน้าแดงก่ำพลางถือโทรศัพท์ที่แสดง QR code ยื่นไปให้มาชิโระ
“เอ่อ อยากแลกกับฉันด้วยหรอ!? ดีใจจังเลย! นายบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย ฉันดีใจมากเลยล่ะ!”
“ระ รู้สึกเป็น….เป็นเกียรติมากครับ”
มาชิโระยิ้มอย่างดีใจ ส่วนนิชิคาว่าก็แข็งค้างราวกับหุ่นยนต์ จากนั้นมาชิโระก็หยิบก้องตัวเองขึ้นมาสแกน แล้วทั้งสองคนก็แลกช่องทางติดต่อกัน
“ฝากตัวด้วยนะ นิชิคาว่าคุง!”
“ยะ ยินดี! เป็นอย่างยื่งที่ได้รู้จักครับ!!”
“อะฮะฮะ ตอบได้ตลกจังเลยนะ ตะกุกตะกักไปหน่อยไหม?”
“ขอโทษนะ… ”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องขอโทษหรอก เราเป็นเพื่อนนี่นา”
มาชิโระยิ้มให้ นิชิคาว่าสลับมองไปมาระหว่างมาชิโระกับเบอร์โทรศัพท์ของเธอที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ เขาหน้าแดงก่ำราวกับกำลังสั่นเทาด้วยความดีใจ
อ้อ เข้าใจแล้วล่ะ ตั้งแต่ที่มะชิโรปรากฏตัวขึ้นมา นิชิคาว่าก็ดูเหมือนจะเขินอยู่ตลอดเวลา เหตุผลที่เป็นแบบนั้นก็คงจะเข้าใจได้ล่ะนะ
อาจจะเป็นเพราะนิชิคาว่าก็หลงเสน่ห์ความน่ารักของมาชิโระเหมือนผมก็ได้ มาชิโระไม่ใช่แค่สาวสวยเฉยๆ แต่นิสัยยังน่ารักและเป็นมิตรอีกด้วย เพราะงั้นเลยทำให้เขาอยากแลกเบอร์กับเธอก็ได้
“ริวสุเกะ มาชิโระ ผมก็อยากขอแลกไลน์ด้วยได้ไหม? จริงๆแล้วผมไม่มีจังหวะให้พูดเลย ก็เลยต้องอาศัยเคียวยะพูดแทนแบบนี้ ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรเลย! ที่จริงแล้วฉันก็อยากสนิทกับเรโอะคุงมากกว่านี้อยู่แล้วล่ะ แล้วริวสุเกะก็คงรู้สึกแบบเดียวกันสินะ”
“อาา อย่างที่มาชิโระบอกนั้นแหละ ฉันอยากได้ช่องทางติดต่อของเรโอะเหมือนกันนะ”
“จริงหรอ? ขอบคุณนะทั้งสองคน”
เรโอะทำแบบเดียวกับนิชิคาว่า เขาโชว์ QR code ให้พวกเราก่อนที่ผมกับมาชิโระจะสแกนแล้วแลก RINE กับเรโอะ
”เอาล่ะ ขอบคุณที่คอยเที่ยวด้วยกันนะ ริวสุเกะ คุณมาชิโระ”
”ยินดีที่ได้รู้จักนะ เรโอคุง”
”ขอบคุณที่ช่วยเหลือมาตลอดนะ เรโอะ”
พวกเราแลกช่องทางติดต่อกันแล้ว ผมมั่นใจว่าผมต้องสนิทกับเรโอะมากขึ้นแน่ๆ รวมถึงนิชิคาว่าในสักวัน
พอคิดได้แบบนั้น ผมก็โบกมือให้ทั้งสองคนที่เดินออกจากเกมเซ็นเตอร์ไป
![[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว](https://i3.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2024/11/นิยายแปล-～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย-～-ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว")
![[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta](https://i1.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/01/10587_cover.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
