เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 26 การพบเจอที่ไม่คาดคิด

ตอนที่26 : การพบเจอที่ไม่คาดคิด

“ซื้อมาซะเยอะเลยนะ ริวสุเกะ”

“อา…ฉันก็ไม่คิดว่าจะซื้อเยอะขนาดนี้เหมือนกัน”

ที่นี่คือโซนฟู้ดคอร์ทในห้างสรรพสินค้า ผมกับมาชิโระเลยมานั่งพักที่โต๊ะตรงนี้

ที่เท้าของผมมีถุงใส่เสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาวางอยู่

หลังจากที่ได้ดูแฟชั่นโชว์ของมาชิโระแล้ว ผมก็ไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้านอื่น แล้วก็ให้มาชิโระช่วยเลือกว่าตัวไหนเข้ากับผม

ตอนนั้นรู้สึกเหมือนถูกจับแต่งตัวอย่างกับตุ๊กตาเลยแฮะ ผมปล่อยให้มมาชิโระจัดการตามที่เธอชอบ แล้วก็ ต้องยอมรับเลยว่ามาชิโระมีรสนิยมในการเลือกเสื้อผ้าดีมาก

พอผมบอกมาชิโระว่า อยากเปลี่ยนลุคให้ดูสดใสและดูสะอาดตาขึ้น เธอก็แนะนำเสื้อผ้ามาให้ผมได้อย่างลงตัว ทำเอาผมทึ่งในไอเดียของเธอเลยล่ะ

เสื้อผ้าที่มาชิโระเลือกให้เข้ากับใบหน้าที่ดูดุๆของผมได้เป็นอย่างดี ทำให้ผมดูดีขึ้นเป็นกองเลย หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการแต่งตัวอีกแล้วถ้ามีมาชิโระช่วยเลือกให้

แล้ววันนี้แม่ก็ให้เงินมาตั้งสามหมื่นเยนเชียวนะ ไม่คิดเลยว่าแม่จะให้เยอะขนาดนี้

บางทีเธอคงเดาได้ว่าผมต้องใช้เงินซื้อเสื้อผ้าสำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่แน่เลย เพราะงั้นผมเลยซื้อเสื้อผ้าได้เยอะแยะเลยล่ะ พอกลับถึงบ้านจะเอาเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้แม่ดูแล้วขอบคุณแม่ด้วย

ตอนที่ผมกำลังดูดโค้กด้วยท่าทางพอใจอยู่นั้น มาชิโระก็เอาน้ำส้มมาวางไว้บนโต๊ะแล้วมองผมด้วยรอยยิ้มสดใส

“แต่ว่า ดีจังเลยเนอะที่มีร้านสารพัดอย่างในห้างนี่ ของถูกแล้วก็มีให้เลือกเยอะด้วยล่ะ”

“ก็นะ สำหรับเด็กม.ปลายย่างเราเนี่ย มันช่วยประหยัดได้มากเลยสินะ ตอนนี้ฉันไม่อยากได้แบรนด์เนมอะไรหรอก แค่อยากได้เสื้อผ้าเยอะๆในราคาถูกๆมากกว่า”

“อื้ม อื้ม~ ริวสุเกะเลิกแต่งตัวแนวแยงกี้แล้วนี่นะ แล้วก็เจอปัญหาที่ไม่มีชุดใส่ใช่ไหม? ฉันก็เหมือนกัน ถ้าอยากเป็นสาวเรียบร้อยแบบนี้ก็คงต้องไปช้อปปิ้งอีกเยอะเลยแหละ”

“งั้นก็ไปด้วยกันอีกนะ เมื่อกี้แฟชั่นโชว์ของมาชิโระสนุกมากเลย”

“ฉันก็สนุกนะ เวลาอยู่ข้างในห้องลองเสื้อแล้วก็มานั่งคิดว่าถ้าริวสุเกะเห็นแล้วจะเป็นยังไงนะ พอเปิดผ้าม่านออกมา ริวสุเกะก็ทำท่าทางต่างกันไปทุกทีเลยนะ? บางทีก็หน้าแดงบ้าง ยิ้มเขินๆบ้าง หรือไม่ก็ปิดปากแล้วหลบตาบ้าง น่ารักดี”

“มะ มันชัดขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ แต่ว่าคำพูดที่ออกมามันเหมือนกันหมดเลยนะ แบบว่า “ไม่เลวเลย” “ชอบอันนี้จัง” อะไรแบบนี้อ่ะ ฟังแล้วดูตลกดี”

“ชิ…เพราะงั้นก็เลยห้ามฉันบอกว่า ‘ไม่เลวเลย’ สินะ”

“อ่าฮะๆ ถูกค้อง”

มาชิโระเอามือเท้าคาง แล้วจ้องมาที่ผมด้วยดวงตาสีฟ้าคู่สวยนั่น เธอส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างพอใจ ทำเอาผมใจเต้นรัวและรีบหลบสายตาไป

แต่ผมว่ามาชิโระคงรู้แล้วล่ะว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่ เธอคงรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งผมอยู่แน่เลย ผมรู้สึกดีที่เห็นเธอมีความสุขแบบนี้นะ แล้วก็อยากเห็นเธอมีความสุขมากกว่านี้ด้วยซ้ำ

แต่ความเขินมันก็คือความเขิน เพราะงั้นผมเลยยกโค้กขึ้นมาซดอีกครั้งเพื่อให้ความเย็นชื่นใจช่วยดับร้อนในตัว ผมเริ่มรู้สึกว่าร่างกายเย็นลงบ้างแล้ว แต่หัวใจยังคงเต้นรัวไม่หยุด

พอเรากินน้ำในแก้วกันหมด ก็ตัดสินใจว่าจะไปซื้อวัตถุดิบทำกับข้าวกัน

ตอนนั้นองที่มีคนเรียกชื่อผม ทำให้เผลอหันไปมองโดยไม่ทันตั้งตัว

“หวัดดีริวสุเกะ บังเอิญจังที่เราเจอกันทีนี่”

คนที่เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มสดใสและโบกมือทักทายคือ เรโอะ คิซากิ เพื่อนสนิทของพระเอกนั่นเอง

น่าจะพึ่งกลับจากโรงเรียนล่ะมั้ง เพราะยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ แถมยังสะพายกระเป๋าเป้กีฬาด้วย

แล้วก็ มีผู้ชายอีกคนที่ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกันยืนอยู่ข้างๆด้วย ใครกันนะ?

“เรโอะ กลับจากซ้อมเหรอ เหมือนนายจะเคยบอกฟุเสะคาวะไปว่าเสาร์-อาทิตย์ไม่ว่างนี่นา”

“วันเสาร์อาทิตย์ซ้อมจนถึงตอนเที่ยงน่ะ ไรโตะชวนไปเที่ยวทะเลทั้งวัน มันก็เลยชนกับตารางน่ะ แต่ถ้าเป็นช่วงบ่ายๆน่าจะไปได้อยู่นะ”

“อ๋อ เข้าใจล่ะ ฟังจากที่คุยกับฟุเสะคาวะก็คงไปแค่ช่วงบ่ายไม่ได้จริงๆสินะ”

“นั่นแหละ เพราะช่วงบ่ายว่าง ผมเลยแวะมาตอนเลิกกิจกรรมชมรมพอดี จะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก็เสียดายเวลา ก็เลยใส่ชุดนักเรียนมาซะเลย”

“แบบนี้นี่เอง….จะว่าไป แล้วคนข้างๆนั่นใครเหรอ?”

“อืม เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักนะ เขาชื่อนิชิคาว่า เคียวยะ เป็นเพื่อนชมรมบาสเหมือนกัน อยู่ปีเดียวกับเราด้วย”

คนที่เรโอะผายมือแนะนำคือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงที่เซ็ตผมตั้งๆ และมีดวงตาเรียวเล็กคมกริบ

ดูจากรูปร่างที่คงจะสูงราวๆ 180 เซน พร้อมกับดวงตาที่แข็งกร้าว ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นพวกนักกีฬาประเภทแข็งแกร่ง ดูน่ากลัว คล้ายๆกับพวกอันธพาลนิดๆ แตกต่างจากเรโอะที่ดูเป็นหนุ่มหล่อใสๆ แต่หน้าตาของเขาก็หล่อเหลาไม่แพ้กันเลย

พอเรโอะแนะนำตัวให้รู้จัก นิชิคาว่าก็พยักหน้ารับคำทักทายอย่างห้วนๆ

“…..หวัดดี”

“อ่าฮ่า เคียวยะ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ คนนี้ชื่อ ริวสุเกะ เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง จำได้ไหมที่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่ามีคนเก่งบาสมากๆในคาบพละน่ะ แล้วคนๆนั้นก็คือเขานี่แหละ”

“อ่าาา…. นายคือคนนั้นเองสินะ ชินโด ริวสุเกะ”

หลังจากที่เขาแนะนำตัวให้รู้จัก ผมก็เริ่มแนะนำตัวบ้าง รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เลยหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดออกไป

“ฉันชื่อชินโด นิวสุเกะ อยู่ห้องสองนะ เรโอะกับฉันเพิ่งมาสนิทกันได้ไม่นาน แต่ก็ได้รับความช่วยเหลือจากเขาเยอะเลยล่ะ ฝากตัวด้วยนะ นิชิคาว่า”

“….ไม่ต้องแนะนำตัวก็รู้จักนายดีอยู่แล้วนา ข่าวลือเกี่ยวกับนายเยอะแยะไปหมด แค่ตอนแรกก็ไม่นึกว่าจะแต่งตัวแบบนี้เหมือนกันแฮะ”

“อาาา อย่างนี้นี่เอง ก็รู้อยู่แล้วสินะ”

ชื่อของชินโด ริวสุเกะ ดังกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียนคิโอะในแง่ลบ

ผมขาดเรียนบ่อยมาก ทำเรื่องไม่ดีทั้งกลางวันกลางคืน จนเป็นที่รู้กันว่าเขาคืออันธพาลเบอร์หนึ่งของโรงเรียน ในเนื้อเรื่องต้นฉบับก็ไม่มีใครไม่รู้จักผม เพราะงั้นนิชิคาว่าจะรู้จักก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

และผมก็รู้จักนิชิคาว่าจากเนื้อเรื่องต้นฉบับเช่นกัน

เขามักจะอยู่กับเรโอะตลอด และเคยเจอกับฟุเสะคาวะ ไรโตะด้วย ถึงจะไม่ได้มีฉากเด่นอะไรมากมาย แต่ก็เป็นตัวละครที่น่าประทับใจเพราะมีบุคลิกที่กระฉับกระเฉง นอกจากบาสแล้ว เขายังชอบอนิเมะและเกมด้วย โดยเฉพาะเกมยิงปืนแบบ FPS ผมจำได้ว่าเคยเห็นฉากนั้นในเนื้อเรื่องต้นฉบับ

นิชิคาว่าจ้องมองผมด้วยสายตาที่คมกริบ

“เรื่องที่นายมาโรงเรียนบ่อยขึ้นๆ แล้วก็เรื่องที่นายตั้งใจเรียนขึ้นมาดื้อๆน่ะ เป็นที่พูดถึงกันเยอะเลยนะ แล้วเรโอะก็บอกว่าเป็นเพื่อนกับนายด้วย พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ตกใจเหมือนกัน แต่…ดูท่าจะเป็นเรื่องจริงสินะ พอเห็นแบบนี้ก็ดูไม่ออกเลยว่าจะเคยเป็นอันธพาลมาก่อน”

“เคียวยะ ผมบอกนายไปแล้วนี่นา ริวสุเกะเป็นคนดีนะ ถึงจะได้ยินข่าวลือว่าที่โรงเรียนเขาเป็นอันธพาลมามากแค่ไหน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย เขาเป็นคนจริงจัง ซื่อสัตย์ และสุภาพมาก”

“แปลกดีนะที่เรโอะจะชมใครขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่อยู่ดี”

นิชิคาว่าขมวดคิ้วมองมาด้วยสายตาสงสัย ถ้าคิดถึงสิ่งที่ผมเคยทำไว้ ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะแสดงท่าทีแบบนั้น แล้วพอรู้ว่าอยู่ๆเพื่อนในทีมบาสกับผมที่เป็นอันธพาลสนิทกันขึ้นมา เขาก็ต้องระแวงเป็นธรรมดา

“…คือว่านะ ฉันไม่ได้อยากมีปัญหากับเรโอะหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ ฉันมองเรโอะเป็นเพื่อนคนสำคัญ และถึงต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะไม่เปลี่ยนความรู้สึกแบบนั้นหรอก แค่…ฉันเป็นห่วงแค่นั้นแหละ”

“เป็นห่วง? ทำไมล่ะ?”

“เพราะเรโอะเป็นคนใจดีไง ก็เลยกลัวว่าจะมีพวกชอบเอาเปรียบเข้าหา เขาคนนั้นน่ะ ชินโด ริวสุเกะ เลยนะ”

“เคียวยะ จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ จริงอยู่ที่ผมกับริวสุเกะพึ่งรู้จักกัน แต่ผมไว้ใจริวสุเกะนะ และผมก็มั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนแบบที่คนอื่นพูดกันหรอก”

“ก็ไม่รู้สินะ ฉันรู้สึกแบบนั้นไง ฉันกลัวว่าเรโอะจะโดนหลอกนะ จำได้ไหมที่ชินโดกับฟุเสะคาวะในห้องเรียนทะเลาะกัน แล้วก็มีข่าวลือว่าชินโดตะโกนใส่แล้วก็กระชากคอเขาด้วย มันเป็นเรื่องที่พูดกันทั้งโรงเรียนเลยนะ”

สายตาของนิชิคาวะเต็มไปด้วย “ความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน” แบบที่ผมเคยรู้สึกมาหลายครั้งที่โรงเรียน

อ้อ เข้าใจแล้ว นิชิคาว่า เคียวยะ เป็นตัวละครฝั่งพระเอกสินะ

ในเรื่อง เขามีบทเป็นเพื่อนพระเอก แม้จะไม่ได้มีบทเด่นมากนักแต่ก็มีส่วนร่วมในอีเวนต์สำคัญๆ เช่น การไปคาราโอเกะกับพวกเรโอะและฟุเสะคาวะ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของตัวเอก เพราะงั้น ก็ไม่แปลกที่เขาจะมีความสัมพันธ์แบบ “ศัตรู” กับตัวร้ายอย่างผม

แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

ถ้าจะอธิบายให้เขาฟังก็คงเข้าใจยากไปหน่อย แล้วถ้ายิ่งช้า นิชิคาว่าก็จะยิ่งพยายามให้เรโอะเลิกคบกับผมมากขึ้นเรื่อยๆ ในฐานะเพื่อนร่วมชมรมที่สนิทกันมานานกว่าผม สุดท้ายแล้วเรโอะจะเลือกใครมันก็ไม่ต้องเดาเลย

ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะเอาไงต่อดี ตอนนั้นเองที่――

“ค่าาา! สต๊อปปุ! สต๊อป!! จะคุยกันต่อโดยไม่แนะนำฉันแบบนี้ไม่ได้นะ!!!”

เสียงสดใสดังขึ้นมาจากข้างๆตัวผม มาชิโระลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วแทรกตัวเข้ามาอยู่ระหว่างผมกับนิชิคาว่า

“โธ่! คุยกันแต่เรื่องผู้ชายๆโดยไม่สนใจฉันเลยเนี่ย! รู้มั้ยว่าฉันรู้สึกเหงาแค่ไหน! เพราะงั้นแหละ ขอเข้ามาขัดจังหวะหน่อยแล้วกัน!”

มาชิโระพูดขึ้นมาอย่างนั้นแล้วหันมามองผมแล้วกระพริบตาให้ทีหนึ่งอย่างน่ารัก

อย่าบอกนะว่ามาชิโระตั้งใจจะช่วยผมสถานการณ์อึดอัดนี้?

ระหว่างที่กำลังสงสัยว่าเธอจะทำอะไรต่อ มาชิโระก็หันไปทักทายนิชิคาว่าด้วยท่าทางร่าเริง

“ยะโฮ ยะโฮ ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ รู้สึกว่าบรรยากาศดูเครียดๆเลยอดไม่ได้ที่จะเข้ามาแทรก”

“อะ เอ่อ คุณคือ?”

“ฉัน อามานัทสึ มาชิโระ เพื่อนสนิทของริวสุเกะค่า”

“งะ งั้นก็ หวัดดี….”

นิชิคาว่าล่อกแล่กเมื่อมีเด็กผู้หญิงเข้ามาขัดจังหวะบทสนทนาอย่างกะทันหัน

มาชิโระยังคงแสดงความสดใสตามปกติแม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมประทับใจในความพยายามของเธอที่จะทำให้สถานการณ์กลับมาเป็นปกติจริงๆ

จากนั้นมาชิโระก็หันไปทางเรโอะและโค้งคำนับเล็กน้อย พร้อมกับยิ้มให้และทักทายอีกครั้ง

“เอ… คิซากิคุงสินะ? ฉันอามานัทสึ มาชิโระ เพื่อนของริวสึเกะ ได้ฟังเรื่องของนายมาแล้วล่ะ ขอบคุณที่ช่วยเป็นเพื่อนกับริวสุเกะนะ”

“อาา เธอที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของริวสุเกะนี่เอง คุณอามานัทสึ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผม คิซากิ เรโอะ ผมกับริวสุเกะอยู่ห้องเดียวกันเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากนะ แล้วก็ ถ้าไม่รังเกียจจะเรียกผมด้วยชื่อต้นก็ได้”

“งั้นก็เรียกฉันว่ามาชิโรเถอะนะ เรโอะคุง”

“เข้าใจแล้ว งั้นผมจะเรียกเธอว่ามาชิโระแล้วกันนะ ฝากตัวด้วย”

“เมือกี้ขอบคุณมากนะ ขอบคุณที่ชมริวสุเกะว่าเป็นคนจริงจัง จริงใจ แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษ ได้ยินแบบนั้นทำให้ฉันมีความสุขจังเลย แหะ แหะ”

“ก็เรื่องจริงนี่นะ เพราะผมคอยสังเกตริวสุเกะมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ เขามันเป็นคนจริงจัง แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษจริงๆน่ะ”

“อืม ฉันเข้าใจเลย ริวสุเกะเป็นคนดีมากเลยนะ ตอนที่ฉันไปชนกับคนอื่นที่โรงเรียนแล้วบาดเจ็บ เขาก็เป็นห่วงฉันมากแล้วก็พาฉันไปห้องพยาบาลด้วยล่ะ” 

“งั้นเหรอ เห็นแบบนี้แล้วก็เข้าใจเลยล่ะ ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นตอนนั้นเลยแค่ได้ยินมาเฉยๆ แต่พอเห็นหน้าแบบนี้ของเธอแล้วก็รู้เลยว่า ริวสุเกะคงทำแบบนั้นเพื่อปกป้องเธอแน่ๆ…”

“เอ๋… ฉันเขินหน่อยๆนะ แต่ก็ แบบว่า ริวสุเกะโกรธแทนฉัน แล้วเพราะแบบนั้นแผลที่ขาฉันถึงได้หายดี ผลลัพท์คือตอนนี้ฉันมีแรงออกมาเที่ยวเล่นได้แบบนี้ไง”

พอเรโอะพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของมาชิโระ เขาก็หันไปมองนิชิคาว่าที่ยังคงสับสนอยู่

“เรื่องเป็นแบบนี้แหละ เคียวยะ ที่นายได้ยินมาว่าริวสุเกะกับไรโตะทะเลาะกันน่ะ ริวสุเกะตะคอกใส่ไรโตะเพราะเป็นห่วงมาชิโระนะ ไม่ได้เป็นแบบที่นายคิดหรอก ไม่ใช่เพราะไม่ชอบ หรือโมโหอะไรแบบนั้นหรอกนะ”

“ตะ แต่ว่านะ เรโอะ ถึงนายจะคิดแบบนั้น แต่คนอื่น….” 

“ทุกคนเข้าใจผิดกันหมดเลยนะ พวกเขาตัดสินริวสุเกะโดยมองเขาในแง่ลบว่าเป็นคนไม่ดีไปแล้ว ถึงอย่างนั้นคำพูดของมาชิโระคือความจริง ส่วนที่คนอื่นพูดมาน่ะก็แค่ข่าวลือนี่ ผมจะพูดอีกครั้งนะ ริวสุเกะเป็นคนซื่อสัตย์ จริงจัง และสุภาพ”

“คำพูดของเรโอะเมือกี้ เหมือนพูดแทนฉันเลยนะ เรโอะเนี่ยเข้าใจริวสุเกะมากกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก”

“เรโอะ ฉัน… ไม่อยากให้นายไปคบกับคนแปลกๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก ริวสุเกะไม่ใช่คนแบบที่เคียวยะคิดหรอกนะ เนอะ มาชิโระ?”

“ค่า! ริวสุเกะใจดี พึ่งพาได้ แล้วก็คอยปกป้องฉันเสมอๆเลยด้วย เป็นคนดีมากๆเลยละะ!”

มาชิโระยิ้มแล้วหันไปมองนิชิคาว่า

ดวงตาสีฟ้าสดใสที่มองไปยังนิชิคาว่า บ่งบอกชัดเจนว่านั่นไม่ใช่เรื่องโกหก

แล้วนิชิคาว่าก็หน้าแดงแล้วหลบสายตาจากมาชิโระ ความรู้เป็นศัตรูเมื่อกี้หายไปไหนหมดแล้ว เขากำลังเกาหัวราวกับเขินอายอะไรบางอย่าง

“จริงสิ นิชิคาว่าคุง ถ้าไม่รังเกียจลองมาเดินเที่ยวกับพวกเราไหม? ฉันอยากให้นายรู้ว่าริวสุเกะไม่ใช่คนไม่ดีนะ”

“เอ๊ะ…!”

พอได้รับข้อเสนอที่คาดไม่ถึง นิชิคาว่าก็รู้สึกประหลาดใจ ในขณะเดียวกัน เรโอะก็หัวเราะเบาๆพร้อมกับพยักหน้ารับ

“ก็ดีเหมือนกันนะ ผมขอไปด้วยได้ไหม? ผมอยากสนิทกับมาชิโระ แล้วก็อยากรู้จักริวสุเกะให้มากขึ้นด้วย”

“ได้เลย! ฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับเรโอะเหมือนกัน!”

“ขอบคุณนะ งั้น เคียวยะ ไปกันเถอะ”

พอเขาถูกทั้งมาชิโระและเรโอะชักชวน นิชิคาว่าเลยค่อยๆพยักหน้า

“ถ้าเรโอะ….พูดถึงขนานนั้นล่ะก็”

“เย้! งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ นิชิคาว่าคุง ถ้าได้เล่นด้วยกันแล้วผิดใจกันน้อยลงก็ช่วยดูแลริวสุเกะด้วยนะ!”

“ฝะ ฝากตัดด้วย”

มาชิโระยิ้มอย่างไร้เดียงสาและนิชิคาว่าก็ไม่สามารถมองหน้าเธอตรงๆได้ เลยทำให้เขาหน้าแดงอยู่ตลอดเวลา

สมแล้วที่เป็นสาวสวย ความน่ารักและความสดใสของมาชิโระสามารถเอาชนะความระแวงได้จริงด้วย

“งั้นริวสุเกะ ไปเดินเที่ยวกับทุกคนกันเถอะ!”

“อาา ขอบคุณนะมาชิโระ พวกเราไปเดินเที่ยวกันดีกว่า”

(TL : ตอนนี้ล่อไป10,000กว่าคำ ปวดนิ้วสุดๆ T – T)

(TL : ปกติก็มีคำผิดแทบทุกตอนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ถ้ามีคำผิดมากหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ เข้าใจว่ามันขัดบรรยากาศ เดี๋ยวดึกๆจะมาQCอีกทีนะ)