เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) 18 ห้องพยาบาล

ตอนที่18 : ห้องพยาบาล

หลังจากที่พามาชิโระไปห้องพยาบาล ผมก็อธิบายสถานการณ์ให้ครูที่ประจำอยู่ฟัง

ปรากฏว่าตอนที่มาชิโระล้มลงเมื่อกี้ เธอไปข้อเท้าแพลงจริงๆ คุณครูเลยขอให้ผมช่วยประคบน้ำแข็งและพันผ้าให้

ถ้าตอนนั้นผมยังนิ่งเฉยอยู่ คงเป็น ฟุเสะคาว่า พระเอกของเรื่องที่ต้องเป็นคนพามาชิโระไปห้องพยาบาล และนั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ใหม่ระหว่างเขากับมาชิโระ ก็เป็นได้

ผมสามารถขัดขวางเหตุการณ์นั้นได้ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอะไรบางอย่าง การที่ผมเข้าไปยุ่งกับบทบาทของตัวร้าย ทำให้ตัวผมถูกมองว่าเป็นตัวร้ายไปโดยปริยายแล้ว

แต่ตอนนี้มันเพิ่งจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง ต่อจากนี้คงจะมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นอีกมากมาย จนสุดท้ายจะนำไปสู่เหตุการณ์ที่ตัวละครอื่นๆจะมาลงโทษผม

ถ้าเรื่องราวเป็นไปตามเนื้อเรื่องต้นฉบับ เหตุการณ์นั้นน่าจะเกิดขึ้นในช่วงเทอม3ของปีหนึ่ง

ตอนนี้ยังเป็นแค่เทอมแรก นั่นหมายความว่าผมยังมีเวลาอยู่ ในระหว่างนี้ ผมต้องหาทางหลีกเลี่ยงหายนะให้ได้ นี่คือทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่สำหรับผม

ในระหว่างที่คิดหาวิธีอยู่ ผมก็หันไปพูดกับมาชิโระที่นั่งบนเตียงหลังจากการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเสร็จแล้ว

“ต่อไปมีเรียนพละใช่ไหม? อย่าฝืนเลยนะ พักผ่อนในห้องพยาบาลไปเถอะ”

“อื้อ จนกว่าจะถึงคาบต่อไปฉันจะพักอยู่ที่ห้องพยาบาลนี่แหละ”

“ฉันต้องกลับไปที่ห้องแล้วล่ะ ตอนนี้ยังพอมีเวลาอยู่ แต่ถ้าขาดเรียนไปนี่สิยุ่งเลย”

“ริวสุเกะขาดเรียนไม่ได้นี่เนอะ แต่ว่า ก่อนจะไปฉันขออะไรหน่อยได้ไหม?”

“อะไรล่ะ?”

แก้มของมาชิโระแดงระเรื่อ สายตาของเธอล่อกแล่กไปมา

เธอพยายามรวบรวมความกล้าแล้วพูดกับผม

“ตอนที่ริวสุเกะช่วยฉันน่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะ แบบว่า สุดๆเลย….นายน่ะ เท่สุดๆเลยล่ะ ขอบคุณนะ ริวสุเกะ”

มาชิโระยิ้มอย่างสดใสราวกับดอกไม้ เธอเขินจนเอาผ้าห่มสีขาวมาปิดหน้าไว้

เมื่อเห็นหน้าของมาชิโระที่แดงระเรื่อ ผมรู้สึกใจเต้นแรงทันที มันทำให้ผมหันหลังและรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองก็คงจะแดงเหมือนกัน

เราสองคนมองลงต่ำ ผมรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองก็แดงไม่แพ้กันจนต้องหันหลังหนี

ทั้งผมและมาชิโระต่างก็หน้าแดงและก้มหน้าลง ความรู้สึกหวานอมเปรี้ยวและจั๊กจี้เหมือนมีอะไรบางอย่างลอยอยู่ระหว่างเรา

ผมรู้สึกจั๊กจี้จนทนไม่ไหวจึงเลือกจะกลับห้องเรียน

“ฉันจะมาดูอาการเธอหลังเลิกเรียนอีกครั้งนะ อย่าเพิ่งกลับบ้านล่ะ รออยู่ในห้องเรียนนะ”

“อื้อ จะรอนะ เจอกันหลังเลิกเรียน ริวสุเกะ”

ผมโบกมือให้มาชิโระก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาล

ถึงแม้ว่าผมจะกลายเป็นศัตรูของตัวเอกในโลกนี้อย่างชัดเจน แต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคำพูดของมาชิโระที่ทำให้ใจผมสั่นไม่หยุด

ผมสามารถปกป้องมาชิโระจากตัวเอกได้ ความจริงข้อนี้ทำให้หัวใจผมถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่น

ผมเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่ตอนนี้ในใจผมเต็มไปด้วยความโล่งอกที่เห็นมาชิโระปลอดภัย

แต่คงจะต้องมีเหตุการณ์ที่ฟุเสะคาวะ ไรโตะ มาวุ่นวายกับมาชิโระอีก ผมจะต้องไม่ประมาทและปกป้องเธอจากเขาให้ได้

และผมเองก็จะไม่ปล่อยให้เรื่องมันจบลงแค่นี้หรอก