‘แล้ว จตุรดาราแห่งบูรพาจะอาศัยอยู่ที่สหพันธรัฐฟอเรสเทียสักพักเหรอ?’
ฮิคารุกับเซริก้ายังคุยกันต่อ
‘อืม……โซริสอยากมาอยู่แบบเกินคาดเลยด้วย ส่วนซาร่ากับชูฟี่ยังไม่ตัดสินใจ ส่วนฉัน……ไม่ค่อยชอบสักเท่าไร’
‘โห’
‘มันหนาวน่ะ’
‘อ้อ จะว่าไปบ้านเกิดของเซริก้าอยู่ตรงไหนของญี่ปุ่นเหรอ?’
ถ้าไม่ชอบความหนาวคงเพราะบ้านเกิดอยู่ในเขตอบอุ่นหรือเปล่า หรือไม่ก็กลับกันเพราะบ้านเกิดอยู่ในเขตหนาว เลยไม่อยากจะอยู่อย่างหนาวๆอีก
‘อ้อ ฉัน—-”
เซริก้าพูดชื่อออกมา
‘……ที่เดียวกับผมเลยนี่’
‘เอ๊ะ จริงเหรอ?’
‘สถานีที่อยู่ใกล้ที่สุดล่ะ?’
‘สถานีซากุระโมริตะวันออก’
‘โอ้ว ใกล้มาก ผมอยู่ซากุระโมริตะวันตก’
‘เอ๋! ข้างๆกันเลยนี่!’
‘มันมีเรื่องบังเอิญอะไรอย่างนี้ด้วยเหรอ……ไม่สิ หรือว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?’
‘หมายความว่ายังไงเหรอ?’
‘คนที่เสียชีวิตแถวๆนั้น อาจจะถูกส่งมาต่างโลกได้ง่าย อะไรอย่างนั้นไง’
ฮิคารุนึกถึงตอนที่พบกับโรแลนด์ในโลกหลังความตาย บริเวณรอบๆมีแต่คนญี่ปุ่น ถึงจะคิดว่าแต่ละ “ประเทศ” จะมีสววรค์ที่แตกต่างกันไปหรือเปล่า แต่พอลองนึกดูดีๆแล้วจิตวิญญาณไม่น่าจะเกี่ยวกับประเทศ
แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่หากทำตามเงื่อนไขของภูมิภาค—-หรือความพิเศษของพิกัดครบถ้วนล่ะ?
‘เอาเถอะ คิดไปก็ไม่รู้อะไรอยู่ดี—-แล้วสรุปจะพักอยู่ที่ฟอเรสซาร์ดสักพักเหรอ?’
‘ตอนนี้ก็อิสระดีนะ ก่อนหน้านี้ปาร์ตี้ตั้งใจทำงานกันอย่างเต็มที่ ตอนนี้เลยถือว่าเป็นการพักยาวไง ถ้าหิมะเริ่มตกนักผจญภัยเองก็ทำงานไม่ได้เหมือนกัน’
‘อ้อ……อย่างนี้นี่เอง’
‘แถวๆนี้มีแหล่งท่องเที่ยวอะไรแนะนำบ้างไหม?’
‘ผมเองเพิ่งมาอยู่ไม่นานเหมือนกัน เลยไม่ค่อยรู้เรื่องแหล่งท่องเที่ยวสักเท่าไร แต่—-’
จู่ๆฮิคารุก็นึกออก
รายการโบราณวัตถุของซูบร้าที่ขอดูจากผู้อำนวยการโรงเรียน
‘อะไรเนี่ย! ขุดพบหน้ากากเท็งงุจำนวนมากงั้นเหรอ!? อ้า รุ่นพี่ที่ถูกส่งมาก่อนนี่เองก็บ้าเหมือนกันนะเนี่ย’
‘ถ้ามีเวลาลองไปดูสิ น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ? น่าจะมีของที่มีแค่พวกเราเท่านั้นที่รู้อยู่ด้วยสิ’
‘นั่นสินะ……แล้วนายจะเอาไงเหรอ ทั้งที่มีโบราณสถานที่น่าจะทำให้รู้เกี่ยวกับญี่ปุ่นอยู่แท้ๆ แต่จะมาเป็นนักเรียนไปเรื่อยๆอย่างนี้เหรอ?’
‘ว่าจะไปดูอยู่เหมือนกัน แต่ผมยังเหนื่อยอยู่ เลยอยากจะพักสักหน่อย’
‘อะไร พูดยังกับคนหมดไฟเลยเนี่ย’
‘แล้วใครกันที่บอกว่าอยากพักผ่อนยาว?’
ถึงจะพูดเหน็บ แต่เซริก้าก็ไม่ได้ใส่ใจ
‘ถ้างั้น ไปพร้อมกับฉันก็ได้นี่ น่าจะค้นพบอะไรสักอย่างเป็นแน่’
‘ไปโบราณสถานเนี่ยนะ? น่าจะโดนขุดจนพรุนไปหมดแล้วนี่’
‘ไม่ไปไม่รู้หรอก’
‘ฤดูหนาวหลังจากนี้จะมีหิมะตก—-’
‘ถึงซูบร้าจะอยู่ในฟอเรสเทียร์แต่เป็นพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีหิมะตกใช่ไหมล่ะ? หนังสือนำเที่ยวบอกไว้อย่างนั้น’
‘……เอ๋ ตรวจสอบจากหนังสือนำเที่ยวเนี่ยนะ……’
‘นายเนี่ยนะ มีสาวงามขนาดนี้มาชวนควรจะดีใจให้มากกว่านี้หน่อยสิ เดี๋ยวก็เฉากันพอดี’
‘ไม่ต้องห่วงยังปึ๋งปั๋งดีอยู่ เห็นอย่างนี้เพิ่ง 15 เองนะรุ่นพี่’
‘ฮึม ถ้ายังหนุ่มแน่นและปึ๋งปั๋งก็มาด้วยกันซะ ยังไงฉันต้องกลับไปที่ฟอเรสซาร์ดเพื่อพูดคุยกับพวกโซริสก่อน ถ้าจะไปซูบร้าคงไม่ได้กลับมาอีกสักพักใช่ไหมล่ะ?’
‘เดี๋ยวดิ อย่างตัดสินใจตามใจชอบสิ ผมไม่คิดจะไป—–”
‘ไม่คิด? จริงเหรอ? พูดมาตามตรงดีกว่าน่า?’
‘…………กะ ก็ คิดว่าจะไปดูสักครั้งอยู่หรอก’
ฮิคารุเองก็สนใจวิทยาการที่สาบสูญหรือโบราณสถานเหมือนกัน
‘ไม่มีอะไรให้ทำในช่วงหน้าหนาวใช่ไหมล่ะ ถ้างั้นก็พอดีเลยไม่ใช่เหรอ’
ต้องบอกว่าฮิคารุสามารถวางมือเกี่ยวกับสหพันธ์นักเรียนได้แล้ว การจัดงานสมรสรวมก็เช่นกัน ถึงพวกรีกอยากให้ฮิคารุเข้ามามีส่วนร่วม แต่เรื่องนั้นควรให้พวกรีกที่เป็นคนของประเทศนี้จัดการไปดีกว่า
ฤดูหนาวของฟอเรสเทียนั้นยาวนาน โรงเรียนเองก็หยุด และไม่มีอะไรที่ต้องทำเป็นชิ้นเป็นอัน—-
‘……เข้าใจแล้ว’
‘เยี่ยม! เท่านี้ก็ได้คนที่พูดภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันแล้ว!’
เซริก้ายิ้มออกมาอย่างมีความสุข คงเก็บความกังวลใจเอาไว้มากพอตัวอยู่ เลยหิวกระหายที่จะพูดหัวข้อเกี่ยวกับญี่ปุ่น
‘แต่ขอบอกไว้ก่อนเลย ถ้าคู่หูของผมลาเวียบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้นะ’
พอบอกอย่างนั้น เซริก้าก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปหาลาเวีย เธอที่รู้สึกได้ก็มองมาที่เซริก้า
“ลาเวียจังสินะ!”
“เอ๊ะ? ค่ะ……ใช่แล้วค่ะ”
“จะไปดูโบราณสถานของซูบร้ากับฮิคารุ! เธอเองก็มาด้วยสิ!”
“ว่าไงนะคะ?”
“อ้า ลาเวีย จู่ๆโดนพูดอย่างนี้คงไม่รู้เรื่องอะไรสินะ……เอ่อ ซูบร้า—-”
“ฉัน จะบอกเรื่องเกี่ยวกับบ้านเกิดของฉันกับฮิคารุที่เรียกว่า ‘ญี่ปุ่น’ ให้เอง ไปกันเถอะ!”
“ไปค่ะ”
ตอบออกมาทันทีทันใด
“เอ่อ คุณลาเวีย……?”
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ เผลอไปหน่อย……ฉันเองอยากรู้เกี่ยวกับบ้านเกิดของคุณนี่คะ”
เธอก้มหน้าแดงๆของตัวเองลง
ถ้าทำหน้าอย่างนั้น จะบอกว่าไม่ได้ได้ยังไง
“……ถ้างั้น ก็ไปด้วยกัน ระหว่างนั้นจะเล่าอะไรหลายๆอย่างใฟ้ฟังเลย”
“ค่ะ!”
“ขอบคุณมากเลยนะ!”
“น่าอิจฉาจังเลยค่ะ!”
“พอลล่าเองก็ไปด้วยกันสิ”
“……เอ๊ะ? จะดีหรือคะ?”
“จะปล่อยไว้คนเดียวก็ไม่ได้……แต่ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร”
“ไปค่ะๆ! สำเร็จแล้วค่ะคุณลาเวีย! คำชวนจากท่านฮิคารุค่ะ!”
“อือ ดีจังเลยนะพอลล่า”
“ค่ะ!”
ทำไมฝั่งนู้นถึงได้ดูตื่นเต้นอย่างนี้
“……สมาชิกอื่นนอกจากผมเป็นผู้หญิง 3 คนเหรอ……”
ดูเหมือนจะเป็นการเดินทางที่ต้องคอยดูแลเอาเรื่องเลย
ตอนที่เซริก้าออกไป พอลล่าเองก็ออกจากบ้านไปด้วย ทั้งที่ฮิคารุบอกไว้แล้วว่าจะอาศัยอยู่ที่นี่ก็ได้
“จะเกาะติดท่านฮิคารุกับคุณลาเวียไปตลอดไม่ได้หรอกค่ะ……”
เธอยืนกรานเช่นนั้น ดูเหมือนพอลล่าจะไปหางานแต่เพราะอีกสักพักจะไปซูบร้าเลยบอกว่าอย่าเพิ่งไปทำ แล้วมอบเงินสำหรับใช้จ่ายในชีวิตประจำวันให้กับเธอพอสมควร
เซริก้าเองจะกลับฟอเรสซาร์ดพรุ่งนี้ เลยไปหาที่พักพร้อมกับพอลล่า
“ในเวลาอย่างนี้ต้องบอกว่าพักที่นี่หน่อยก็ได้ไม่ใช่เหรอ! แต่พอลล่าจังคงเกรงใจ ดังนั้นฉันจะไม่บอกอะไรอย่างนั้นก็แล้วกัน……!”
ถึงเซริก้าจะพูดอย่างนั้น แต่ก็หายไปในเมืองสกาล่าซาร์ดพร้อมกับพอลล่า
“…..พอลล่าจะไหวไหมนะ”
“เป็นห่วงเหรอ?”
“อือ ดูเหมือนก่อนหน้านี้จะใช้ชีวิตแบบนักผจญภัยมาตลอด เรื่องที่พักกับอาหารการกินเองก็แบ่งกับสมาชิกในปาร์ตี้ ซึ่งคนทำอาหารคือพอลล่าไง”
“แค่เช็คอินที่พักคงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง? แถมบอกว่าถ้าได้ที่พักแล้วให้ติดต่อมาด้วย เดี๋ยวก็คงกลับมาแหละ”
“นั่นสินะ”
ฮิคารุกับลาเวียกลับไปที่ห้อง—-พอรู้สึกโล่งใจ ฮิคารุก็หาวออกมาหนึ่งที
“นอนพักสักหน่อยดีกว่า……”
พอเข้าไปในห้องนอนก็ล้มตัวลงบนเตียง ตามจริงแล้วอยากอาบน้ำแล้วกินอะไรเบาๆ ก่อน
แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล ไหนจะต้องอธิบายให้ลาเวียกับพอลล่าฟัง แล้วจู่ๆเซริก้าโผล่มาเยี่ยมอีก
“ฮิคารุ”
“……หือ?”
ได้ยินเสียงตอนที่ความง่วงถาโถมเข้ามา
“ฝันดีนะ……แล้วก็ขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยากนี้ด้วย”
“……ขอบคุณนะ ลาเวีย”
ลาเวียนั่งลงบนเตียงแล้วลูบศีรษะของฮิคารุ นิ้วเรียวเล็กของเธอลอดผ่านเส้นผม
ฮิคารุรู้สึกดีก่อนที่จะหลับตาลง—-แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
