อิริสเตโอ้คือลำดับแห่งดวงดาราที่ 2
บุคคลที่มีตัวตนอยู่ในทุกมิติแหละพหุจักรวาล
ไม่มีใครรู้ว่าตัวตนของเขากำเนิดหรือเริ่มต้นมาจากที่ไหน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
สรุปง่ายๆคือสิ่งมีชีวิตที่อยู่เหนือธรรมชาติซึ่งอยู่ในทุกเส้นเวลา
แม้อิริสเตโอ้จะมีความนึกคิดเป็นของตัวเอง แต่พวกมันทุกคนก็เชื่อมจิตถึงกัน หากมีอิริสเตโอ้ในจักรวาลไหนตายไป อิริสเตโอ้ตัวใหม่ก็จะปรากฏขึ้นมาแทน———เรียกได้ว่ามันสามารถกลับชาติมาเกิดและสืบทอดความทรงจำเก่าเลยยังง่ายกว่า
เป้าหมายหลักของ อิริสเตโอ้คือการสังเกตความเป็นไปได้
เหตุการณ์พิเศษภายในจักรวาลแทบจะทุกครั้งมีเขาอยู่เบื้องหลังหรือเกี่ยวข้องเสมอ
แต่แน่นอนว่าการเข้าไปแทรกแซงในห้วงเวลาและมิติย่อมเกิดปัญหาขึ้นเสมอ
ยิ่งจำนวนของอิริสเตโอ้มีจำนวนเพิ่มขึ้นมากเท่าไหร่ ความเป็นไปได้ใหม่ๆของมันก็ยิ่งเกิดมากขึ้นเท่านั้น
และสุดท้ายความผิดพลาดครั้งใหญ่ก็ได้เกิดขึ้น ตัวตนที่ถูกเรียกว่าอิริสเตโอ้ที่ไม่ใช่อิริสเตโอ้ได้ถือกำเนิดขึ้น
ซึ่งความผิดพลาดดังกล่าวนั่นก็คือตัวฉันเอง ผู้ข้ามมิติกลายพันธุ์อิริสเตร่า
ความผิดพลาดที่ถือกำเนิดขึ้น
สิ่งแปลกปลอมที่มีความคิดซึ่งตัวตนอย่างอิริสเตโอ้มองว่าว่าไม่จำเป็นและสมควรถูกกำจัด
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้อิริสเตโอ้ดูถูกและผลักไสฉัน
สิ่งที่สำคัญหลักๆเลยก็คือความสามารถแทรกแซงการเฝ้ามองระหว่างมิติของพวกมัน ทักษะที่พวกมันภูมิใจนักหนา
ส่วนความสามารถที่เหลือของฉันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากนัก แต่เพราะพลังนี้จึงทำให้เหล่าอิริสเตโอ้ไม่สามารถยกโทษให้กับฉันได้
『อันตราย』『ไม่ควรค่า』『ทำยังไงดี?』『ปล่อยไว้เฉยๆ?』『กำจัดมันให้จบๆ』『ไม่ดีมั้ง』『ไม่ควร』『จะดีเหรอ?』『เห็นด้วย』『น่าจะแย่』『การฆ่ามันอาจจะสร้างตัวแปรชนิดใหม่ขึ้นแทน』『เห็นด้วย』『งั้นทำอย่างไรต่อ?』『ยุ่งยาก』『ปวดหัว』『ระดมความคิด』『วิธีที่เหมาะสม』『ทำยังไงดี』『กักขัง?』『มิติที่ไม่มีสิ่งใด』『จักรวาลที่ตายไปแล้ว』『ความคิดดี』『เช่นนั้นก็เริ่มเลย』
『『『จัดการตามนั้น』』』
พลังที่น่ารังเกียจสำหรับอิริสเตโอ้….ด้วยเหตุนี้ฉันจึงถูกพวกมันนำตัวมากักขังอยู่ภายในจักรวาลที่ตายไปแล้ว
จักรวาลที่ไร้ซึ่งสีสันซึ่งเกิดมาจากการกระทำที่ต้องการความบันเทิงใจของพวกอิริสเตโอ้
『ทำไม่สิ่งแปลกปลอมอย่างแกถึงได้กำเนิดมาจากพวกฉันกัน?』『สัตว์ประหลาด』『พูดไม่ออกล่ะสิ』『ความผิดพลาดของอิริสเตโอ้』『ร้องไห้เหรอ?』『สมเพช』『จงอยู่แบบหนอนแมลงไปเสีย』『ความล้มเหลว』『ไม่มีใครยอมรับแกหรอก』『จงขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่เสียเถอะ』『ใช่แล้ว』
ในจักรวาลที่ล่มสลาย พวกมันได้เข้ามาเหยียดหยามฉันอย่างสนุกสนานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
….เป็นการข่มเหงที่ไร้ซึ่งความเมตตาใดๆ
…อิริสเตโอ้ไม่จำเป็นต้องมีความกลัว
ไม่จำเป็นต้องรู้สึกเจ็บปวด
ไม่จำเป็นต้องรู้สึกโศกเศร้า
ตัวตนที่ใฝ่หาเพียงความสนุก
และตอนนี้พวกมันกำลังรังแกฉันเพื่อความสนุกของพวกมัน
『———อึก』
ฉันรู้สึกเศร้าและหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน ตัวตนที่เหล่าเอริสเตโอ้มองว่าไม่จำเป็น
เสียงของพวกมันดังอยู่ในหัวตลอดเวลาหากไม่ระงับการแทรกแซงของพวกมันเอาไว้ ฉันพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะไม่แสดงความอ่อนแอให้พวกมันเห็น
โดยระหว่างที่ถูกคุมขังเอาไว้ ฉันก็พลางใช้ประโยชน์จากการเดินทางข้ามมิติไปมาของพวกมันมาเป็นแบบแล้ววาดมันออกมาเพื่อบรรเทาความเหงาภายในใจ
เวลาได้ผ่านพ้นไป
ภาพของโลกภายนอกที่ฉันได้เห็นคือช่วงสั้นๆก่อนที่อิริสเตโอ้จะรู้ตัว
สิ่งที่น่าสนใจจนทำให้ดวงตาของฉันลุกวาวภายในจักรวาลสีขาวดำ ฉันได้เริ่มเดินทางภายในเส้นทางของการวาด
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า การวาดภาพที่ไร้จุดจบ จนวันหนึ่งฉันก็เกิดคำถามขึ้นมาในใจ
ตัวฉันจะต้องอยู่คนเดียวไปอีกนานแค่ไหนกัน?
โลกที่เต็มไปด้วยสีสันและชีวิตชีวาตรงเบื้องหน้าที่ฉันเห็นมันช่างแตกต่างกับจักรวาลรกร้างที่ฉันอยู่
แต่ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่ผิดแปลกไปจากพวก ตัวตนที่ปฏิเสธตัวตนอื่นทั้งหมด ฉันจึงถูกกักขังเอาไว้ในนี้
ฉันใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างสิ้นหวังภายในสถานที่ที่ไม่สามารถหลบหนีได้
***
แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ชะตาชีวิตของฉันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ในขณะที่ฉันกำลังสิ้นหวังอยู่ภายในจักรวาลขาวดำ เสียงกรีดร้องของอิริสเตโอ้ก็ดังขึ้น
『『『『ม่ายยยยยยยยยยย!!?』』』』
เสียงกรีดร้องของอิริสเตโอ้ทุกมิติจักรวาล
ในขณะเสียงกรีดร้องนั้นดังขึ้นฉันก็รีบเข้าไปแทรงแซงมิติก่อนจะทำให้ฉันเห็นว่า
อิริสเตโอ้ทั้งหมดยกเว้นตัวฉันถูกทำลายแขนขวาทิ้งไปและส่งเสียงกรีดร้องออกมา
「……หา?」
ฉันทำการเสยหน้าม้าด้วยมือขวา ก่อนจะมองไปยังอิริสเตโอ้ซึ่งเผชิญหน้ากับไรเดอร์คนหนึ่ง
คัตสึมิ โฮมุระ ไรเดอร์ที่สวมสูทสีขาวดำ
สิ่งมีชีวิตพิเศษที่อิริสเตโอ้คนหนึ่งให้ความสนใจเป็นอย่างมาก และตอนนี้เขาได้ถือแขนที่ขาดหายไปของอิริสเตโอ้ไว้ในมือ
『อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!』
พลังที่เหนือกว่าหลายขุม
ฉันถึงกับนิ่งไปจนพูดอะไรไม่ออกระหว่างที่มองดูภาพจากมิติอื่น
「———」
หลายสิบวิผ่านไป…ไม่สิ อาจจะหลายชั่วโมงเลยก็ได้ พอฉันรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังยิ้มออกมาขณะที่เห็นพวกมันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
「……หึ ฮะๆ……」
ฉันหัวเราะแห้งๆออกมา
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันหัวเราะ
สดชื่นชะมัด
พอได้มาเห็นอิริสเตโอ้ผู้ที่ควรจะไร้ซึ่งความหวาดกลัวและความเจ็บปวด กำลังหวาดกลัวและส่งเสียงร้องเหมือนหมาออกมา
「สมน้ำหน้า」
พวกมันจะไม่มีวันกลับไปเป็นแบบเดิม
อิริสเตโอ้ผู้ไม่เคยรู้จักความพ่ายแพ้ใดๆ
บัดนี้พวกมันสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวแล้ว
จิตใจที่เปราะบางของพวกมันผู้ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนพังทลายลงทันที
「นี่แหละ เนื้อในที่แท้จริงของพวกนาย!」
พวกขี้ขลาดที่เอาแต่ซ่อนอยู่ภายในมิติซึ่งไม่มีใครเข้าไปแตะต้องได้
พวกมันเอาแต่ภูมิใจในพลังของตัวเองและบิดเบือนสิ่งมีชีวิตในมิติต่างๆมากมายที่พวกมันสนใจให้เป็นไปตามที่ตัวเองอยาก
หลังจากพ่นคำด่าเท่าที่ฉันจะคิดขึ้นมาได้ใส่พวกมันเพื่อระบายความคับข้องใจที่เก็บเอาไว้มานาน ฉันก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น
「……ฉันเป็นอิสระแล้ว」
เมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งนี้ สิ่งที่อาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับใครบางคน แต่มันช่างห่างไกลกับฉันเหลือเกิน ทว่าในที่สุดฉันก็ได้มันมาในมือแล้ว
***
หลังการต่อสู้ของคัตสึมิ โฮมุระและซาอิน อาริสเตโอ้ก็หลบหนีออกจากจักรวาลที่รูอินอาศัยอยู่
แน่นอนว่าพวกอิริสเตโอ้คนอื่นๆที่มีจิตวิญญาณและนิสัยแบบเดียวกันย่อมปฏิเสธที่จะเข้ามาแทนที่เขาในจักรวาลนี้
ทว่าตามกฏแล้วยังไงก็จำเป็นต้องมีคนเข้ามาแทนที่จักรวาลที่มีทั้งคัตสึมิ โฮมุระและรูอินอยู่
『ถ้างั้นฉันจะรับหน้าที่นั้นเอง!!!』
เมื่อเห็นว่าเป็นโอกาส ฉันจึงอาสาเข้าไปดูแลจักรวาลของรูอิน
มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยด้วย
ถึงฉันจะเป็นพวกกลายพันธุ์ แต่ก็มีพลังแบบเดียวกับพวกมัน แถมฉันยังรู้นิสัยที่เน่าเฟะของพวกมันอย่างการผลักภาระที่ตัวเองไม่ชอบให้คนอื่นด้วย
「……โย้ช」
ในที่สุดฉันก็ได้เดินทางออกมาจากจักรวาลที่ตายไปแล้วสู่จักรวาลที่รูอินอยู่
พูดตามตรงฉันไม่ได้สนใจเรื่องของรูอิน คัตสึมิ โฮมุระ หรือการเฝ้าสังเกตการณ์อะไรสักนิด
ที่ฉันต้องการก็แค่อิสระในการไปไหนมาไหน
อันที่จริงแค่ได้ด่าพวกอิริสเตโอ้ที่จิตใจแตกสลายก็ไม่รู้จะสุขยังไงแล้ว
นอกจากนี้ก็ไม่คิดจะหาทำอะไรแปลกๆในจักรวาลที่มีทั้งรูอินและอาสึอยู่ด้วย
…..พูดตามตรงยุ่งไปก็เจ็บตัวเปล่า
หากอีกฝ่ายไม่พอใจคงฆ่าฉันทิ้งแหง
ยัยพวกนี้น่ากลัวจะตาย
「ส่วนคัตสึมิ โฮมุระน่าจะไม่เป็นไร」
เท่าที่ฉันเห็นขอแค่ไม่ไปยุ่งกับอีกฝ่าย เขาก็ไม่คิดจะทำอะไรฉัน ดังนั้นเพื่ออายุที่ยืนยาวขอไม่ไปยุ่งกับเขาละกัน
ว่าแล้วฉันก็เดินทางไปยังดาวโลกเพื่อตามฝันในอดีต อพาร์ทเมนท์ก็ทำสัญญาเช่าไว้แล้วด้วย
ในขณะที่ฉันกำลังใช้ชีวิตตามปกติแล้วเปิดประตูห้อง———
「อิริสเตโอ้ ไม่สิ ควรจะเรียกแกว่าอิริสเตร่าสินะ?」
「เอ๋?」
พอรู้สึกตัวอีกที ฉันก็ถูกย้ายร่างออกจากอพาร์ทเมนต์ที่ฉันเช่ามายังมิติว่างเปล่าและกว้างใหญ่เหมือนอวกาศ
ตรงหน้าของฉันคือรูอิน ตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์
เนื่องจากเป็นการโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว สภาพการแต่งตัวในตอนนี้ของฉันจึงห่างไกลกับชุดออกรบที่เคยสวมออกไปตอนเย้ยพวกอิริสเตโอ้ไร้ค่าก่อนหน้า ชุดที่ใส่คือชุดวอร์ม ผมก็ยุ่งสุดๆ เอาเป็นว่ามันเป็นสภาพที่ไม่ควรออกไปเจอใครที่ไหนเลยนั่นแหละ
「……เอ๋? ระ อะไรกัน? นี่มัน……」
「หื้ม แบบนี้นี่เอง ดูแล้วก็แตกต่างจากเจ้าตัวก่อนหน้านี้ที่ชอบท้าทายอำนาจพอสมควร แขนขวาที่ควรจะถูกคัตสึมิลบออกไปก็ดูไม่บุบสลายนี่…..เป็นว่าแปรสินะ? บางทีก็คงจะเป็นตัวตนพิเศษที่แยกออกมาจากพวกมันทั้งหมด….?」
ถูกรู้ในทันทีที่เจอกัน
ฉันบอกอิริสเตโอ้ไปว่าแขนขวาของฉันก็ถูกลบออกไปเหมือนกันแน่นอนว่าโม้
แต่ก็อย่างที่เธอว่าฉันมันพวกกลายพันธุ์ เป็นตัวแปรที่ไม่ขึ้นตรงกับอิริสเตโอ้ดังนั้นการโจมตีของคัตสึมิ โฮมุระเลยไม่มาถึงฉันด้วย
「…การที่ฉันพาแกมาอยู่ที่นี่・・・・・・」
ทั้งที่คิดว่าจะได้เริ่มต้นใหม่แล้วแท้ๆ
ดินสอกับสีก็ซื้อมาซะเยอะเพราะคิดว่าจากนี้คงได้วาดภาพอะไรตามใจชอบ
แต่มันจะจบลงโดยที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยงั้นเหรอ
「……อะ อึก เอ่อ คือ อื้อออ」
「หือ?」
ไม่ไหวแล้วอ้า
ทั้งที่ดีใจสุดๆที่สามารถหลุดออกมาจากจักรวาลนั้นได้ แต่สุดท้ายก็ต้องมาเผชิญหน้ากับแรงกดดันที่แทบจะทำให้คายของเก่าออกมา
น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด
「……แม้จะมีคุณสมบัติเหมือนกัน แต่สภาพวิญญาณแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเหรอ วิวัฒนาการของแกเหมือนจะมีข้อบกพร่องอยู่นะ หรือว่าการถูกกักขังเอาไว้เป็นเวลานานนำพามาสู่สิ่งนี้เหรอ? อย่างที่คิดพวกของแกเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเบื่อจริงๆ」
รูอินพูดกับตัวเองขณะมองมาที่ฉันซึ่งไม่สามารถขยับตัวได้เลย
「อิริสเตร่า ฉันขอแต่งตั้งให้แกเป็นลำดับแห่งดวงดาราที่ 2」
「……เอ๋ ตะ แต่ว่า ฉัน……」
ไม่โดนพามาฆ่าเหรอ……!?
หรือเพราะร้องไห้งอแงออกมาก็เลยสมเพชจนไม่อยากฆ่า?!
แปลว่าร้องไห้เป็นตัวเลือกที่ถูกสินะ?!
「งั้นก็ขอให้คำสั่งแรกกับแกเลยแล้วกัน」
กะทันหันไปไหม?!
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็คงถูกสั่งให้ไปทำอะไรแปลกๆแหง แต่ตัวฉันที่สิ้นหวังก็ไม่มีสิทธิ์ค้านหรอก จากนั้นรูอินก็ยิ้มออกมาก่อนพูดขึ้น
「เข้าหาคัตสึมิซะ」
「……เอ๋?」
***
เข้าหาคัตสึมิ โฮมุระ
คำสั่งช่างดูเรียบง่ายสุดๆ แต่หากมองให้ดีๆมันเป็นเรื่องที่ยากโคตรๆ เพราะมันหมายถึงการต้องไปใกล้ชิดกับคัตสึมิ โฮมุระแล้วตรวจสอบข้อมูลเพื่อรายงานให้รูอินได้รู้
แล้วเหตุผลล่ะ?
ถึงถามไปก็คงไม่ได้คำตอบแหง
「……เฮ้อ」
คัตสึมิ โฮมุระ….หลังเดินทางไปยังร้านกาแฟเซอไซนัสที่คัตสึมิซังทำงานอยู่ ฉันก็ตรงกลับมายังอพาร์ตเมนต์ที่ฉันเช่าไว้
ห้องพักค่าเช่าเดือนประมาณ6หมื่นเยน เมื่อฉันปิดประตูห้องและถอดรองเท้าฉันก็เอาตัวเองนั่งพิงกับประตูแล้วถอนหายใจ
「ดะ โดนตามมาจริงด้วย……」
เรมะ คาเนะซากิเป็นผู้ชายที่รอบคอบ ซึ่งเห็นได้ชัดจากการกระทำที่ผ่านมาของเขา
ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เอเลี่ยนปริศนาที่อยู่ดีๆก็โผล่มาจากไปแต่โดยดี
แต่ก็เอาเถอะ
「ยะ ยังไงฉันก็ไม่คิดจะสร้างปัญหานี่นา…คงไม่เป็นไรแหละ….」
ฉันไม่คิดจะเป็นศัตรูกับพวกเขา และก็ไม่คิดจะใช้พลังของตัวเองทำอันตรายกับคนบนโลกด้วย
บอกตามตรงหากเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะออกไปไหนและขลุกตัวอยู่ในห้องนี้ตลอดไปด้วยซ้ำ
「ฟู้วววว……」
ความรู้สึกเหนื่อยล้าทางใจนี่มันหนักจริงๆ ฉันตรงไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน———ระหว่างนั้นฉันก็ได้ทำการเข้าไปเชื่อมจิตกับอิริสเตโอ้ที่กำลังพูดคุยกันอยู่
ตอนนี้พวกมันกำลังเดือดกันสุดๆเพราะพลังของฉันทำให้พวกมันไม่สามารถมองเห็นความเป็นไปของจักรวาลนี้ได้นั่นเอง
***
91: ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ทำไมกัน ทำไมถึงมองไม่เห็น มันเกิดอะไรขึ้น
92:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
หลอกกันนี่หว่า? ทำไมถึงไม่ให้พวกเราเห็นล่ะ?
93:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
แสดงสิ่งที่แกเห็นให้ฉันดูซะ
94:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ลืมน้ำใจที่พวกเรามอบให้ไปแล้วเหรอ?
95:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ตัวตนของแกไม่สมควรถือกำเนิดขึ้นมา
96:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ไอ้ขยะที่มีพลังไร้ประโยชน์
97：ตัวฉันผู้กลายพันธุ์แสนน่ารัก
จ้าๆๆ หุบปากกันได้แล้วไอ้พวกโง่!!
เชิญร้องไห้คร่ำครวญเพราะไม่สามารถเข้ามาส่องจักรวาลนี้ได้ต่อไปเถอะ เห้อ แหยงชะมัด
98：ตัวฉันผู้กลายพันธุ์แสนน่ารัก
แค่นี้ก็ทนรอกันไม่ไหวแล้วงั้นเหรอไอ้พวกงี่เง่า!!
99：ตัวฉันผู้กลายพันธุ์แสนน่ารัก
โอ๊ะ จริงสิ เป็นแค่หมาเลยทำให้แค่เห่านี่เนอะจะไปมีปัญญาทำอะไรนอกจากนั้นได้
เอาเป็นว่าขอพูดตรงนี้เลยแล้วกัน
นั่งเงียบๆแล้วก็หุบปากไปซะไอ้พวกขี้แพ้
100:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ฉันได้ทำการลบความคิดเห็นนี้แล้ว★
101:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ฉันได้ทำการลบความคิดเห็นนี้แล้ว★
102:ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์และทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า
ฉันได้ทำการลบความคิดเห็นนี้แล้ว★
***
อยู่ดีๆก็เกิดนึกครึ้มอยากไปยั่วพวกมัน แล้วก็ไล่ลบข้อความที่ถูกส่งมาหลังจากนั้นให้หมดด้วยพลังของฉัน
ความโกรธแค้นที่ทำให้จิตใจของฉันแทบพังทลาย ฉันถอนหายใจออกมาแล้ว
กระโดดไปมาบนเตียง
『ไร้ค่า』
『เศษขยะ』
『ความล้มเหลว』
『ไม่ควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ』
จากนั้นฉันก็บิดตัวไปมาด้วยความโกรธ
「โอ้ยยยยยย….ไอ้พวกนั้นไม่ว่าจะหน้าไหน…!!!」
หงุดหงิด หงุดหงิดสุดๆ!! เป็นพวกที่น่าหนวกหูจริงๆ!!
ฉันเอาหมอนปิดหูแล้วร้องไห้ออกมา
「……เห้อ」
ไม่นานนักพอได้สติ ฉันก็ดึงเอาสมุดดสเก็ตช์ภาพออกจากกระเป๋าแล้วเปิดออก
มังงะเรื่องแรกที่ฉันวาด
เรื่องราวที่อ้างอิงมาจากชีวิตของฉัน อาจจะเรียกว่าเป็นการระบายถึงความในใจที่ไม่มีใครเคยรับรู้มาก่อน
「ถึงจะถูกตบมาซะเยอะ….แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธตัวผลงาน」
คัตสึมิซังชี้ให้เห็นถึงความผิดพลาดหรือเรื่องที่ควรแก้ไขในมุมมองของนักอ่าน
เขาไม่ได้เกลียดหรือปฏิเสธผลงานของฉันแถมยังชมด้วยซ้ำ
『ฉันพูดไปเยอะแล้ว สรุปก็น่าสนใจดีนะ น่าทึ่งจริงๆ ที่เธอสามารถเขียนเรื่องแบบนี้ออกมาได้』
คำพูดของคัตสึมิซังได้ดังขึ้นแทนเสียงที่น่ารำคาญภายในใจ
ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ควรจะหยุดอยู่แค่นี้อีกต่อไป
「……โย้ช」
ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วตรงไปที่โต๊ะ
อุปกรณ์หลายๆอย่างยังขาดไปบ้าง ไว้ไปหาซื้อเพิ่มทีหลังละกัน
หากจะให้สะดวกจริงก็คงต้องไปหาอุปกรณ์ที่วาดภาพแบบดิจิทัลได้ แต่ตอนนี้ก็เอาเท่าที่มีก่อน
「มากกว่านี้……」
แม้จะรู้สึกแย่ที่มีคนวิจารณ์และตำหนิ
แต่มันก็แตกต่างจากอิริสเตโอ้ที่เอาพ่นคำพูดออกมาด้วยเจตนาร้ายอย่างเดียว
ตอนนี้ฉันรู้สึกดีใจที่ได้รับคำวิจารณ์ เพราะเขาเห็นถึงสิ่งที่ฉันกำลังจะทำอยู่
ฉันดีใจมากที่เขาบอกว่ามันน่าทึ่ง
ฉันดีใจที่เขาบอกว่ามันน่าสนใจ
ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีความสุขขนาดนี้เมื่อมีคนมาสนใจ
「ต้องพยายามให้มากกว่านี้」
ถึงจะไม่รู้ว่ามันคือการพยายามทำตามคำสั่งของรูอินหรือพยายามวาดมังงะก็เถอะ
ว่าแล้วฉันก็หยิบดินสออันใหม่ขึ้นมาแล้วเริ่มวาดรูปบนโต๊ะที่มีแสงไฟจ้า
—จบ—
พลังในการแบนของอิริสจังทำให้ชีวิตของเธอต้องลำบาก จะแบนตลอดก็ไม่ได้เพราะจิตใจคงได้แตกสลายจากความโดดเดี่ยวแม้จะต้องเผชิญคำว่าร้ายของอีกฝ่ายก็ตาม
ส่วนเหตุผลที่รูอินส่งมาก็ไม่อาจทราบได้จริงๆ
มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
