อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต 146 พบเจอกันอีกครั้ง

 

 

ในที่สุดก็สามารถจัดการเรื่องของฮิลด้าได้โดยการใช้เธอแปลงร่างมันซะเลย

 

อย่างไรก็ตามการต่อสู้มันเกิดขึ้นใจกลางเมือง คนทั่วไปก็เลยมามุ่งกันเต็ฒไปหมด

 

 

 

 

「จากนี้จะเอายังไงต่อดีฟะ」

 

　

ฉันในร่างReverse Venom สีชมพูมองไปรอบๆก่อนทำสีหน้าปั้นยาก

 

พลังของเซไคเซ็นไตที่ทำให้ใช้การ์ดได้ก็หายไปอยู่อีกโลกหนึ่งแล้ว ให้พูดง่ายๆเลยก็คือพลังส่วนใหญ่ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ฮิลด้าแปลงร่างก่อนหน้านัก

 

　

 

『คัตสึมิ!!』

 

『โฮก!!』

 

　

โปรโตกับชิโระที่ถูกปลดออกไปได้เข้ามาหาฉัน

 

….แถมยังโดดดึ๋งๆอยู่กับพื้น….เดี๋ยวนะ โดดดึ๋งๆเหรอ…?

 

　

 

「ชิโระฉันไม่แปลกใจ แต่ทำไมโปรโตถึง….」

 

『หลังแปลงร่างเสร็จพอกลับร่างเดิมมาก็เป็นแบบนี้แล้ว!!』

 

　

ชิโระเป็นหมาป่าสีขาวตามปกติ แต่โปรโตโผล่มาคราวนี้ดันกลายเป็นหมาป่าสีดำซะงั้น

 

โดยทั้งสองมีรูปตัวXติดอยู่ตรงร่างชวนให้นึกถึงโปรโตอีกโลก

 

　

 

「ไว้ค่อยให้เรมะไปตรวจสอบโปรโตกับชิโระก็แล้วกัน」

 

『ถึงจะไม่ชอบนัก แต่คงช่วยไม่ได้….』

 

『โฮก』

 

　

จากนั้นโปรโตกับชิโระก็กระโดดขึ้นมาบนไหล่ของฉัน ในขณะที่กำลังคิดจะชิ่งออกจากที่นี่ก็พบว่ามียานบินสีขาวอย่างไวท์ 5 กำลังลอยอยู่เหนือหัวตัวเอง

 

 

『คัตซึนขึ้นมา!!』

 

　

พอได้ยินเสียงนั้นและประตูท้ายยานเปิดฉันก็รีบกระโดดเข้าไปข้างในทันที

 

หลังประตูยานปิดฉันก็ปลดการแปลงร่างออก

 

 

「เดี๋ยวสิ? ไหงเธอยังอยู่ในสภาพเข็มขัดล่ะ」

 

『กะ ก็ แบบว่า ถ้ากลับไปเป็นร่างปกติตอนนี้ คงจะแย่แหง….…』

 

「???」

 

　

ยัยนี่หมายความว่ายังไงฟะ?

 

ในขณะที่ฉันสงสัยว่าทำไมฮิลด้าถึงยังอยู่ในสภาพเข็มขัดทั้งๆที่ปลดการแปลงร่างไปแล้ว ร่างของหญิงสาว 3 คนก็โผล่ออกมา แถมยังอยู่ในสภาพแปลงร่างพร้อมรบซะด้วย

 

　

 

「「「คัตสึมิคุง!!」」」

 

「เอ๋!?」

 

　

อากาเนะ คิราระ อาโออิ ต่างกระโดดเข้ามาหาฉันทั้งที่แปลงร่างอยู่ แรงกระแทกจากสูทของพวกเธอทำฉันเจ็บชิบ

 

ก็จริงว่าอยากจะบ่นออกมา แต่เพราะทำพวกเธอเป็นห่วงซะเยอะ แค่นี้ปล่อยไปละกัน

 

「นี่คัตสึมิคุงตัวจริงใช่ไหม?! คงไม่ใช่ตัวปลอมสินะ?!」

 

「ก็ต้องฉันอยู่แล้วไหม ถ้าเกิดตัวปลอมขึ้นมาจริงๆปัญหาใหญ่แน่」

 

「ถึงจะดูแปลกๆไปบ้าง……แต่เป็นนายจริงๆด้วย!!」

 

「ถามจริงว่าภาพลักษณ์ฉันสำหรับพวกเธอมันเป็นแบบไหนกันฟะ?」

 

　

ไอ้ฉันมันก็เป็นแบบเดิมไม่เปลี่ยนอยู่แล้วไหม

 

　

 

「มันต่างจากคราวก่อนนะรู้ไหม ไม่ว่าจะอัลฟ่าหรือโปรโตก็สัมผัสไม่ได้เลยสักนิด ไม่รู้หรือไงว่าพวกเราเป็นห่วงขนาดไหน?」

 

「ขอโทษจริงๆ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกส่งไปต่างโลก」

 

「ต่างโลก……มัลติเวิร์ส……!?　มีจริงสินะ……!?」

 

「อาโออิรู้กับเขาด้วยเหรอ?」

 

「ต่างโลกมันคือความรู้ทั่วไปที่อยู่ในสามัญสำนึกของมนุษย์」

 

　

 

สามัญสำนึกแบบไหนของเธอ……?

 

ฉันไม่ค่อยเข้าใจอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่ท่าทางอาโออิจะเข้าใจสิ่งที่ฉันเจอบ้างแล้ว

 

　

 

「แต่ก่อนอื่นช่วยถอยออกไปกันก่อนได้ไหม ใส่สูทแล้วทำแบบนี้มันเจ็บนะ!!」

 

「อ๊ะ จริงด้วย ขอโทษที พอดีตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ」

 

「เห้อ ก็เอาเถอะ……」

 

　

ฉันเองก็ไม่ได้อยากไปโลกนั้นเพราะต้องการก็จริง แต่สุดท้ายก็ทำให้พวกเธอเป็นห่วงจนได้

 

หลังจากทั้ง 3 ถอยไปแล้ว ฉันก็เดินไปยังห้องนักบินก่อนจะพบกับฮาคัวที่ขับยานอยู่

 

「ฮาคัว」

 

「อ่ะ คัตซึน……」

 

『ท่านฮาคัว ที่เหลือฉันจะเป็นคนจัดการเองค่ะ』

 

「ขอบคุณนะ ทาเรีย」

 

　

ทาเรียซึ่งเป็นแกนพลังงานของสูทเรมะได้ทำการควบคุมยานแทนฮาคัว เธอจึงสามารถลุกขึ้นมาคุยกับฉันได้

 

 

「โดนอีกรอบแล้วสิ!」

 

「คัตซึนนี่นะ คิดว่านี่มันก็รอบแล้วกัน!!」

 

　

ไอ้ฉันก็ไม่ได้อยากจะโดดวาร์ปไปซะะหน่อยไหม?!

 

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่หว่า พอรู้สึกตัวอีกทีมันก็โดนพาไปที่นู้นซะแล้ว!!

 

　

「พอละสายตาจากนายทีไรก็ชอบไปโผล่ในที่แปลกๆตลอดเลย อันที่จริงก็คุยกับอัลฟ่าไว้แล้วด้วยว่าจะหาทางทำอะไรสักอย่างดีไหม….」

 

「คงไม่ได้เป็นเรื่องแปลกๆใช่ไหมบอกที」

 

「แต่สุดท้ายเรมะกับคอสโม่ก็มาหยุดเอาไว้ซะก่อน……」

 

　

สุดท้ายเรมะก็พึ่งพาได้จริง!!

 

ส่วนคอสโม่ถึงปากจะไม่ตรงกับใจแต่ก็มีสามัญสำนึก!!

 

 

「ไม่เป็นไรแล้วน่า ฉันก็กลับมาแล้วไงดังนั้นเลิกร้องเถอะ….」

 

「ฉันยังเป็นเด็กน้อยอยู่นะ ควบคุมอารมณ์มันง่ายที่ไหน…」

 

「เธอนี่เป็นเด็กเอาตามสะดวกเลยนี่หว่า」

 

　

ลืมไปแล้วหรือยังไงว่าหล่อนเป็นคนที่ทำตัวเป็นพี่สาวฉันพักหนึ่งเลยน่ะ

 

หลังพูดคุยกับฮาคัวเสร็จ ฉันก็กลับมานั่งตรงที่นั่งภายในยานซึ่งมีอากาเนะกับคนอื่นๆที่ปลดการแปลงร่างแล้วนั่งรออยู่

 

　

 

「คัตสึมิคุง ไหนๆก็กลับมาแล้วดังนั้นช่วยอธิบายเกี่ยวกับเข็มขัดที่อยู่รอบเอวของนายหน่อยสิ」

 

「คงจะแปลกใจมากเลยสินะที่ฉันมาในสภาพนี้?」

 

　

ทั้ง 3 พยักหน้าทันที

 

　

「ฉันเข้าใจดีว่านายคงจะไปเจออะไรมามาก แต่ก่อนอื่นอยากจะให้อธิบายเรื่องที่ทำไมฮิลด้าซึ่งเป็นศัตรูของเรากลายมาเป็นเข็มขัดที่นายใช้แปลงร่างไปได้น่ะ」

 

「ศัตรูของศัตรูเลยกลายเป็นพวกพ้อง?」

 

　

พออากาเนะกับอาโออิถามมาแบบนี้ฉันก็คงต้องอธิบายสักหน่อย

 

เพราะยัยนี่ก่อความวุ่ยวายซะหลายครั้ง ถึงส่วนใหญ่จะป้องกันเอาไว้ได้แต่การกระทำของเธอก็สร้างอันตรายให้กับคนธรรมดาจริงๆ

　

 

「โฮ่ย ฮิลด้า กลับมาร่างมนุษย์ได้แล้ว」

 

『ขออยู่ทั้งแบบนี้เลยไม่ได้เหรอ?』

 

「ออกมา」

 

『ก็พวกจัสติสครูเซเดอร์มันน่ากลัวนี่นา』

 

　

พอเธอพูดแบบนั้นฉันก็หันไปหาพวกอากาเนะที่กำลังยิ้มแย้มราวกับพร้อมต้อนรับเพื่อนใหม่

 

　

 

「เอ๋ น่ากลัว? ไม่หรอกน่า」

 

「อย่ากังวลไปเลยมันความเจ็บปวดมันหายไปเร็ว」

 

「ให้เวลาเธอเขียนพินัยกรรมหน่อยบ่」

 

『ยัยพวกนี้มันปีศาจสินะ!?』

 

เห็นได้ชัดว่าพวกเธอแค่ล้อเล่น ฉันเลยไม่คิดจะพูดอะไร แต่เหมือนฮิลด้าจะคิดจริงจังจนตัวสั่นเลยวุ้ย

　

 

『คิดดูสิไม่ว่ายังไงยัยพวกนี้ก็อันตรายกว่าสัตว์ประหลาดอีกนะ?!』

 

「หือ?　ก็ต้องแน่อยู่แล้วไหมเพราะพวกเราคือคนที่ปราบพวกมันนะ」

 

『แย่ละสิ คัตสึมิคุงเองก็เป็นพวกประหลาดนี่หว่า!!』

 

　

พวกเราจำเป็นต้องเก่งกว่าสัตว์ประหลาดอยู่แล้วไหม

 

หากไม่เก่งหรืออันตรายกว่าพวกมันก็ไม่มีทางจะเอาชนะพวกมันได้หรอก

 

 

「ยังไงก็เถอะรีบกลับมาร่างคนได้แล้วเธอน่ะ」

 

『……เข้าใจแล้วน่า ไหนๆก็กลับไปร่างจริงเลยละกัน』

 

　

 

　……ร่างจริง?

 

ในขณะที่ฉันกำลังสงสัย เข็มขัดของฮิลด้าก็ส่องแสงออกมา ก่อนจะเริ่มก่อรูปร่างเป็นร่าง ร่างหนึ่ง

 

เมื่อแสงนั้นหายไปพวกเราก็ไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจกับรูปลักษณ์ที่คาดไม่ถึงของเธอได้

 

****

 

พวกเราบินกลับมาถึงสำนักงานใหญ่แห่งใหม่โดยระบบอำพลางตัวเอาไว้ขณะมาด้วย

 

ทันทีที่ฮิลด้า ชิโระ โปรโตลงไปจากยานพวกเธอก็ถูกเจ้าหน้าที่ซึ่งนำโดยโอโมริซังและกราทพาตัวไป แต่เนื่องจากติดต่อกับเรมะก่อนแล้ว ฮิลด้าก็เลยไม่ถูกคนอื่นทำอะไรแปลกๆใส่

 

 

 

「ทั้งที่หายไปไม่ถึงเดือน แต่ความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านนี่มันอะไรกันนะ……」

 

　

ก็จริงว่าต้องไปคุยหลายอย่างกับเรมะ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะไปเจอกับอัลฟ่าก่อน

 

ถึงยัยนั่นจะชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่แต่สุดท้ายก็เป็นแค่เด็ก 3 ขวบ จิตใจคงไม่ได้แกร่งพอๆกับฮาคัวนั่นแหละ

 

หลังจากแยกกับพวกอากาเนะเสร็จ ฉันก็ตรงไปหาอัลฟ่าที่อยู่ภายในห้อง

 

 

「อัลฟ่าอยู่ที่ห้องตัวเองสินะ」

 

「เปล่า อยู่ที่ห้องคัตซึนน่ะ」

 

「ไหงมาอยู่ห้องฉันแทนละเห้ย……?」

 

　

คงไม่ใช่ว่าแอบทำอะไรแปลกๆกับห้องฉันตอนฉันไม่อยู่นะ?

 

ฮาคัวก็เหมือนจะหลับสายตาฉันแปลกๆ อย่าบอกนะว่ายัยนี่เองก็เป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิด?

 

 

「ตลอดเวลาเกือบสองสัปดาห์ตั้งแต่ที่คัตซึนหายไป ไม่ว่าจะอัลฟ่าหรือโปรโตก็ไม่สามารถสัมผัสถึงร่องรอยของคัตซึนได้เลย ความกลัวที่เหมือนกับเรื่องคราวก่อนมันก็เลยกลับมาน่ะ ฉันเองพอคิดว่าจะไม่ได้เจอกับคัตซึนอีกมันก็…」

 

「งั้นเหรอ……」

 

　

หากคิดตามปกติ ใครมันจะไปนึกว่าโดนวาร์ปไปต่างโลกได้กัน

 

 

 

「แต่ท่าทางของอัลฟ่าก็เปลี่ยนไปทันทีน่าจะตอนที่นายกลับมาบนโลกนี่แหละ」

 

「เธอคงสัมผัสได้ถึงตัวตนของฉันอะไรทำนองนั้นมั้ง」

 

เพราะฉันคือโอเมก้าของเธอ เธอคงสามารถตรวจสอบตัวตนของฉันได้อะไรทำนองนั้น ถึงจะไม่รู้ว่าไปเป็นอิท่าไหนก็เถอะ แถมฉันก็ไม่ใช่เจ้าโอเมก้าของดาวโลกซะด้วย แต่ช่างมันละกัน

　

 

「……นายเองก็คงผ่านมาอะไรมามากเลยสินะ?」

 

「อ้า ว่าแต่คนอื่นๆล่ะเป็นยังไงบ้าง? ฮารุ คอสโม่ แล้วก็มาสเตอร์ชินโด」

 

「เอ่อ」

 

　

ฉันพูดชื่อของคนใกล้ตัวที่ไม่ใช่พวกอากาเนะ พอถามแบบนั้นฮาคัวก็แสดงสีหน้าแปลกๆออกมา

 

 

「เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหรือเปล่า?」

 

「คอสโม่กับมาสเตอร์น่ะไม่เท่าไหร่หรอก…เพราะพวกเขาบอกว่าหากเป็นนายจะต้องกลับมาได้แน่………」

 

งั้นก็แปลว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฮารุเหรอ…?

 

 

「ส่วนฮารุจัง….เธอประกาศหยุดกิจกรรมทั้งหมดไปเพราะทนรับความจริงที่คัตซึนหายตัวไปไม่ไหวน่ะ」

 

「ทั้งหมด!!?」

 

　

แบบนั้นจะไม่แย่เอาเหรอ?!

 

ทำไมการหายตัวไปของฉันมันถึงสร้างผลกระทบขนาดนี้ล่ะเห้ย!!

 

 

「ไม่เป็นไรหรอก นายก็กลับมาแล้วด้วยนี่ เดี๋ยวเธอก็คงกลับมาไลฟ์ตามปกติ」

 

「แต่กลับมาเฉยๆเลยมันได้ด้วยเหรอ?」

 

「ยังไงนั่นก็น้องสาวของอาโออินะ ไม่เป็นไรหรอก」

 

　

พอพูดแบบนั้นไอ้ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยสิ….

 

ฮารุโลกนี้เองก็เจอปัญหาไม่ต่างกับตัวเธออีกโลกเลยสินะ

 

หรือฉันควรจะไปหาฮารุด้วยดีหว่า

 

….เห้อ หัวจะปวด

 

　

 

「คงต้องไปไลฟ์โคแลปกับเธออีกรอบแหง…เห้อ」

 

「ไปทีไรก็เห็นกลับมาในสภาพแย่ตลอดเลยนะจะดีเหรอ……?」

 

「ช่วยไม่ได้นี่นะ……!」

 

　

 

ฉันรู้ว่ามีคนตั้งตารอไลฟ์ของฮารุขนาดไหน

 

ฉันเลยรู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบอะไรสักอย่างกับการทำให้ฮารุตกอยู่ในสภาพนั้น

 

เอาไว้จากนี้ค่อยไปคุยกับเรมะเรื่องนี้ด้วยละกัน

 

ตอนนี้โฟกัสกับอัลฟ่าก่อน

 

「ถึงแล้วสิ……」

 

「ก่อนนายจะกลับมาเธออยู่ในสภาพที่เหมือนจะตายให้ได้เลย ดังนั้นฝากด้วยล่ะ」

 

「หนักขนาดนั้นเลย……?」

 

　

ถึงจะไม่ได้ห่างกันเป็นเดือนแต่ฉันเองก็รู้สึกว่านานเหลือเกิน

 

ฉันหันไปยังประตูห้องแล้วเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพบว่าอัลฟ่าได้ยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว จากนั้นเธอก็กระโดดเข้ามากอดฉันทันที

 

ฉันที่เห็นแบบนั้นก็เอามือวางไว้บนหัวของเธอก่อนจะลูบไปมา ช่างเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับพวกอากาเนะจริงๆ

 

 

「ขอโทษที่อยู่ดีๆก็หายไป」

 

「….คิดว่าจะไม่มีวันได้เจอกับนายแล้วซะอีก」

 

　

ยัยนี่สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของฉันตลอด พอฉันถูกส่งไปต่างโลก สภาพจิตใจของยัยนี่คงหนักน่าดู

 

แถมมันไม่ใช่เรื่องอย่างตอนที่ฉันพยายามจะระเบิดตัวตายต่อหน้าพวกอากาเนะหรือตอนเสียความทรงจำซะด้วย

 

 

「เพราะยัยนั่น……」

 

「ยัยนั่น?」

 

「คราวนี้คัตสึมิก็ถูกยัยคนที่ชื่อรูอินลักพาตัวไปใช่ไหมล่ะ」

 

　

พอพูดถึงชื่อของรูอิน ภาพเหตุการณ์ที่ฉันต่อสู้กับซาอินก็โผล่เข้ามาในหัวทันที

 

ถึงจะชอบทำอะไรตามใจชอบ แต่คราวนี้ไม่ใช่

 

　

 

「ยัยนั่นไม่เกี่ยวกับเรื่องคราวนี้น่ะ」

 

「แต่ฉันได้กลิ่นของยัยนั่นนี่นา」

 

　

ดวงตาของอัลฟ่าจ้องมองมายังฉัน

 

ฮาคัวที่อยู่ข้างๆเองก็ส่งเสียงตกใจออกมาให้กับคำพูดของอัลฟ่า

 

ได้กลิ่น? ยัยนั่น? เอ๋?

 

　

「อย่าบอกนะว่ายัยนั่นทำอะไรแปลกๆกับฉัน?! เธอสัมผัสได้เหรอว่าฉันโดนอะไรแปลกๆมา?!」

 

「เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้น…คัตสึมิ นายไม่เป็นอะไรหรอก……」

 

「แล้วมันหมายถึงอะไรกันล่ะ!?」

 

「อ่ะ เออ…ก็แบบว่ากลิ่นมันแปลกไปละมั้ง?」

 

　

แค่นั้นเองเหรอ

 

ว่าแต่อัลฟ่าไม่เคยเจอกับรูอินมาก่อนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงรู้ว่ากลิ่นที่แปลกไปเป็นของรูอินล่ะ?

 

อัลฟ่าถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองฮาคัวที่อยู่ใกล้ๆ

 

 

「เพราะพอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นทีไร มันก็ชอบมีพวกฉวยโอกาสกับคนที่ไม่มีที่พึ่งนี่นา…」

 

「นะ นั่นสินะ……」

 

「คะ คัตซึน ทำไมนายถึงไปเห็นด้วยแล้วมองมาทางฉันล่ะ?」

 

　

เพราะเธอมีประวัติไงละเห้ย

 

ฉันยังจำได้นะว่าตอนเสียความทรงจำแล้วไม่มีที่พึ่งโดนเธอทำอะไรบ้าง

 

 

「ฮาคัว ทำไมเส้นทางมันถึงได้ยากลำบากขนาดนี้กันนะ…..」

 

「ก็ช่วยไม่ได้นี่นา คัตซึนเป็นพวกที่แยกความต่างระหว่างความปรารถนาดีกับความรักไม่ออก ดังนั้นก็ต้องอยู่กันไปแบบนี้แหละ…..」

 

　

เอาเป็นว่าก็โล่งใจไปหน่อยที่พวกเธอสบายกันดีแล้ว

 

 

 

แถมไม่รู้ทำไมถึงถูกยัยพวกเด็กไม่ถึง 5 ขวบมองด้วยสายตาที่เป็นห่วงสุดๆ

 

　

 

「คัตซึน อันที่จริงแล้วมีอีกคนที่นายควรไปเจอนะ….」

 

「คาเสะอุระซังเหรอ?」

 

「……อื้อ」

 

　

โมโมโกะ คาเสะอุระ เด็กสาวธรรมดาที่ถูกฮิลด้าสิงร่างอยู่พักใหญ่

 

เธอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับความสามารถในการสร้างพลังงานแห่งดวงดาราและพักอยู่ที่สำนักงานใหญ่แห่งนี้ ก็จริงว่าอาการของเธอน่าเป็นห่วง

 

 

「ฉันก็ตั้งใจจะไปเจอเธออยู่แล้ว….นอกจากนี้ก็มีคนต้องพาไปเจอด้วยสิ」

 

「ฮิลด้านะเหรอ? คิดดีแล้วใช่ไหม?」

 

「ไม่มีเหตุผลให้ต้องรอแล้วด้วยนี่นา ไม่เป็นไรหรอก」

 

　

ฮิลด้าอาจจะยังกลัวๆ แต่ยังไงก็ต้องพาไปเจอกับคาเสะอุระซังให้ได้

 

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามนั่นคือสิ่งที่พวกเธอสมควรต้องเผชิญ

 

 

—จบ—

แม้จะถูกพวกสาวๆหวงและหึง แต่อัศวินดำก็ไม่รับรู้เลยสักนิดว่านั่นคือความรักที่เกินกว่าเพื่อนและพวกพ้อง

 

 มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code

 

Favorite