อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต 105.2 โฮมุระคุงโต๊ะข้างๆ 2

ตอนพิเศษ 6 โฮมุระคุงโต๊ะข้างๆ 2

โฮมุระคุงมักจะอยู่ในสภาพง่วงนอนตลอด

ในระหว่างเรียนอยู่ฉันก็มังจะมองไปข้างๆแล้วเห็นสภาพของเขาที่ง่วงจนไม่รู้จะง่วงยังไง

แต่มันก็น่าแปลกที่ถึงสภาพเขาจะเป็นแบบนั้นเขาก็ยังตั้งใจเรียน

นึกไม่ออกเลยแฮะว่าเขาใช้ชีวิตแบบไหนอยู่

แต่พิจารณาสภาพของเขาแล้วคงไม่ใช่อะไรที่ดีนักหรอก เอาเถอะมันไม่ใช่เรื่องที่คนนอกแบบฉันจะยุ่ง

ทว่าความสอดรู้ของฉันมันก็ดันห้ามไว้ไม่อยู่ซะงั้นเลยเผลอถามออกไป

「นี่ๆ โฮมุระคุง」

「หือ? มีอะไรเหรอ?」

「นายได้นอนบ้างไหมเนี่ย?」

ตอนนี้เป็นช่วงพักคาบ

ฉันจึงหันไปถามโฮมุระคุงที่กำลังหยิบหนังสือเพื่อรอเรียนวิชาถัดไป

「ไม่นะ ฉันก็นอนตั้ง 6 ชั่วโมง」

「แล้วทำไมนายถึงทำหน้าง่วงตลอดเลยล่ะ?」

「ฉันทำหน้าแบบนั้นอยู่เหรอ……?」

　……。

เอ๋? ไม่รู้ตัวหรอกเหรอ?

สภาพของเขาตอนนี้ดูแย่ๆสุดๆ แต่สรุปว่าไม่ได้ง่วงหรอกเหรอ?

「(เด็กคนนี้กำลังจับตามองคัตสึมิอยู่แน่ๆ)」

「เธอแค่ห่วงฉันเฉยๆหรอกน่า น่ามาพูดไปขำไปสิฟะ」

「หือ?」

「เปล่า ไม่มีอะไร」

ฉันถามเขาเพราะเหมือนเขาจะพึมพำอะไรสักอย่าง แต่น่าฟังหูฝาดไปเฉยๆ

「แต่ก็จริงว่ามีบางทีที่ฉันนอนไม่ค่อยหลับนะ」

「เอ๋ ทำไมล่ะ?」

「หือ?　คือว่า……ความลับน่ะ」

「เด็กหนุ่มผู้มีความลับอยู่เบื้องหลัง!?」

เสียงของเพื่อนฉันที่กำลังแอบนั่งฟังห่างๆได้พูดขึ้น แต่ฉันพยายามไม่สนใจ

โฮมุระคุงก็หันไปมองต้นเสียงนั้นด้วยสีหน้าประหลาดใจเหมือนกัน ก่อนจะกลับมามองฉัน

「นี่…โคโนฮานะ」

「หือ อะไรเหรอ?」

「เธอจะทำยังไงเหรอถ้าเกิดมีแมวหรือหมาเข้ามาในบ้านของเธอ?」

มีน้องแมวน้องหมาโผล่มาที่บ้านเขาเหรอ……?

「(แง่ง!!　ใครคือหมาแมวกันยะ!!　แง่งงงงง!!)」

เป็นไปได้ไหมว่าการที่เขาถามแบบนี้คือการตรวจสอบว่าฉันเป็นสายน้องหมาน้องแมวไหม

แปลว่าต้องให้คำตอบที่ถูกต้องเพื่อไปต่อสินะ

「ก็คงรับมาเลี้ยงน่ะ」

「รับมาเลี้ยง……?」

「อื้อ」

โฮมุระคุงแสดงสีหน้าสับสนออกมานิดหน่อย

แต่ก็แอบแปลกใหม่ดีที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางหลายๆอย่างของเขา

「……….เอาเป็นว่าฉันคงเทียบผิดไป เธอจะทำยังไงถ้ามีสิ่งมีชีวิตปริศนาเข้ามาในบ้าน?」

「(แล้วทำไมฉันถึงกลายเป็นสิ่งมีชีวิตปริศนายะ!?)」

แล้วไอ้นั่นมันคืออะไรกันล่ะ?

เขาถามประหลาดเสียจนฉันไปไม่ถูก

「หรือจะเป็นของอย่างพวกซาชิกิวาราชิอะไรทำนองนั้นเหรอ?」

「……ซาชิกิวาราชิ?」

「……」

คาโอริที่แอบฟังอยู่ถึงกับตกเก้าอี้ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ

โฮมุระคุง นี่นายเติบโตมาในที่แบบไหนถึงไม่รู้จักซาชิกิวาราชิกันนะ?

ไม่สิ หากเขาไม่รู้ฉันก็แค่บอกก็ได้นี่นา การพูดคุยจะได้ลื่นไหลด้วย

ว่าแล้วฉันก็อธิบายเกี่ยวกับซาชิกิวาราชิให้เขาฟัง

「งะ งั้น เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟังซาชิกิวาราชิน่ะ」

「อื้ม」

「เป็นเด็กสาวผมสีดำ」

「……อื้อ」

「แล้วคนปกติก็มองไม่เห็น」

「!　……อื้อ」

「หากมีเธอมาอยู่ด้วยเหมือนจะเป็นตัวนำโชคเข้ามาในบ้านน่ะ」

「งั้นไม่ใช่ยัยนั่นแหง」

「(พูดงี้หมายความว่าไงยะ!!?)」

ไม่ใช่เหรอ……?

ฉันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่เขาพูดนัก

ก่อนจะถามโฮมุระคุงกลับไป

「เอ่อ อย่าบอกนะว่าที่บ้านของโฮมุระคุงตอนนี้มีเด็กสาวผมสีดำแปลกๆมาอาศัยอยู่ด้วย?」

「……ฮ่ะ ฮ่าๆๆ จะเป็นไปได้ยังไงกัน」

「เอาเถอะ แต่ถ้าไม่ใช่ซาชิกิวาราชิ ก็อาจจะเป็นผีตนอื่นหรืออะไรทำนองนั้นก็ได้」

「……!!」

「(ไม่อ่ะฉันไม่ใช่ผีสักหน่อย)」

อะไรประมาณนี้นอกจากซาชิกิวาราชิก็คงมีไม่เยอะมั้ง

ไม่สิการที่คิดว่าเป็นผีแต่แรกจะถูกจริงหรือเปล่าน้อ

「นี่ คัตสึมิ ฉันไม่ใช่ผีหรอก นายไม่ต้องกลัว  โฮ่ย คัตสึมิ ทำไมถึงไม่หันมาสบตาฉันละ โฮ้ย!!?」

ส่วนตัวฉันก็ไม่ใช่คนที่เชื่อเรื่องผีสางจนกว่าจะเห็นด้วยตาตัวเองด้วยสิ

***

「ก็เลยสรุปได้ว่าสาเหตุที่โฮมุระคุงดูง่วงๆตลอดเพราะนั่นเป็นสีหน้าปกติของเขาอยู่แล้วน่ะ」

โรงเรียนอื่นก็ไม่รู้เป็นยังไงแต่ที่โรงเรียนฉัน คาบพละจะมีการแยกเรียนชายหญิง

ตอนนี้พวกผู้ชายก็เลยไปใช้สนามของโรงเรียน ส่วนพวกฉันก็อยู่กันในโรงยิม

หัวข้อที่คุยกันก็เรียบง่าย เพราะไม่ได้ไปเล่นอะไรกับเขาจึงนั่งดูคนอื่นเล่นบาสแล้วเม้ามอยตามประสาสาวๆแทน

「ก็จริงนะ เพราะดูจากสภาพโครงหน้าของเขาก็ไม่ได้บ่งบอกว่าสุขภาพย่ำแย่อะไร แค่หน้าดูง่วงเฉยๆ」

「ประมาณนั้น……」

ฉันพยักหน้าให้กับคำพูดของคาโอริ

ไม่มีรอยคล้ำใต้ตาแสดงออกมาให้เห็น ดังนั้นสีหน้านั้นจึงเป็นสีหน้าปกติของเขาแต่แรก

พอมาพูดแบบนี้แล้วมันก็เหมือนกับว่าฉันกังวลเรื่องของโฮมุระคุงเกินไปคนเดียวเลยไม่ใช่เหรอ?

แอบจะเขินๆหน่อยแล้วสิ นี่ฉันสนใจเขาจริงๆงั้นเหรอ ไม่หรอกน่า?!

「งั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงละมั้ง」

「อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องมากังวลกันแต่แรกละมั้ง」

「นั่นสิ」

「แต่ปล่อยไว้จะดีเหรอ เพื่อนร่วมชั้นที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว พวกเราไม่ควรปล่อยเขาไว้นะ」

คาโอริถึงกับผงะเมื่อเห็นเอโกะพูดอะไรแปลกๆออกมา

「จากประสบการณ์ของฉันแล้ว โฮมุระคุงกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้อยู่」

「ประสบการณ์แบบไหนของเธอกัน……?」

「มันคือตำราศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันคอยอ่านอยู่เสมอน่ะ ประสบการณ์แห่งความโรแมนติกและความเป็นไปได้นับล้าน ผ่านการจำลองคัดสรรความเป็นไปได้เหล่านั้น」

「สรุปก็คือเอามาจากเกมจีบหนุ่มว่างั้น…?」

「จริงๆนะ โฮมุระคุงจะต้องซ่อนอะไรเอาไว้สักอย่างแหง!!」

เอโกะพูดออกมาอย่ากล้าหาญพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายผ่านแว่น

ถึงจะสายไปแล้วแต่แอบเสียใจนิดหน่อยที่กลายมาเป็นเพื่อนกับเธอคนนี้จริงๆ

「พวกเธอจะเรียกฉันว่าเทพแห่งการจีบก็ได้นะเออ」

「เทพแห้วที่น่าจะหาแฟนไม่ได้มากกว่าไหม?」

「โหดร้าย」

คาโอริก็เหมือนจะตบมุกกลับไปได้

ส่วนตัวแล้วฉันก็ประหลาดใจที่คาโอริยอมรับแล้วยอมเล่นด้วยเฉยเลย

หลังจากนั้นเอโกะก็เริ่มพูดต่อเหมือนอยู่ในโลกเกมจีบหนุ่ม

「นอกจากนี้เขามีคุณสมบัติเป็นน้องชายที่ดีด้วย」

「โผล่มาจากไหนยะ……」

「หากเป็นไปได้ฉันก็อยากจะให้เขามาเป็นน้องชายของฉันจังเลย」

「เอโกะ ไปคุกเข่าต่อหน้าโฮมุระคุงเดี๋ยวนี้」

เอโกะเหมือนจะเริ่มกู่ไม่กลับจนพูดอะไรน่าแหยงออกมาแทนแล้ว

ฉันละเหลือจะเชื่อ

ก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจเธอนะ แต่ถึงขั้นกล้าพูดออกมาตรงๆเลยเหรอ?!

「….ไม่ทำหรอกน่า จะให้ไปคุกเข่าแล้วร้องขอให้เป็นน้องชายของฉันเนี่ย….」

「ไม่ใช่แบบนั้นย่ะ นี่สมองเธอเข้าใจคำพูดของฉันไปเป็นแบบไหนกัน? หากทำแบบนั้นก็เข้าขั้นโรคจิตหมดทางเยียวยาแล้ว」

เอาเป็นว่าขืนตามน้ำเอโกะต่อไป ฉันคงได้รับอิทธิพลแย่ๆติดตัวมาด้วยก็เลยเลือกเมินเฉยแทน

จากนั้นสายตาของฉันก็จ้องไปยังเกมบาสตรงหน้า

『โย้ช! อากาเนะ! พาส!』

『เอ๋ ฉันเหรอ!?』

เพราะเป็นเพียงคาบในชั้นเรียนมันก็เลยไม่ได้แข่งอะไรกันจริงจังนัก

แต่สำหรับพวกชมรบกลับบ้านหรือพวกสายนั่งติดโต๊ะแล้ว นี่ก็เป็นโอกาสเพียงไม่กี่ครั้งในการมาออกกำลังกาย ก็เลยทำให้มีบางคนเกิดดีดขึ้นมาบ้าง ว่าแล้วฉันก็ส่งเสียงให้กำลังใจเพื่อนห้องข้างๆของฉันซึ่งมีผมสีน้ำตาลถักเปีย

「คิราระ พยายามเข้าล่ะ」

「คนรู้จักเหรอ?」

ฉันพยักหน้าให้คาโอริ

「อื้อ รู้จักกันได้ไม่นานนี้เอง เดี๋ยวไว้จะแนะนำให้รู้จัก」

「อ่ะเค」

จากนั้นพวกฉันก็มองคิราระที่กำลังเล่นบาสอยู่

「……ใหญ่ชะมัด」

「นั่นสิ เบิ้มสุดๆ」

「อย่าเผลอเอาไปพูดต่อหน้าเชียวล่ะ」

แต่มันก็ของจริงเลยแหละ

ไม่ใช่เพราะว่าเธออ้วนอะไรซะด้วย

คาดหวังกับการเติบโตในอนาคตของเธอเลย น่าจะสดใสสุดๆ แต่หากพูดออกไปตรงๆมันก็เหมือนจะกลายเป็นการล่วงละเมิดทางเพศแทนถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ

…เธอคนนั้นคือการรวมตัวของคำว่า มีเสน่ห์ล่อลวง ของจริง

『อ่ะ เดี๋ยว อ๊ะ…กรี๊ด!?』

『อากาเนะ!?』

ล้มลงไปซะแล้ว…เป็นอะไรไหมนะ?

เด็กสาวผมสีแดงมัดหางม้า ที่เหมือนจะเป็นเพื่อนของคิราระได้ล้มลงกับพื้นขณะรับลูก

แต่มันล้มแรงเกินไปไหมหว่ากับแค่ลูกบาส

「จากที่เห็นท่าทางเธอจะไม่เก่งพวกกีฬาสินะ?」

「ไม่ใช่หรอกหรอก เพราะคนเรามันก็ต้องมีกีฬาที่เล่นเก่งไม่เก่งต่างหาก ฉันเองก็เหมือนกันหรอก」

「……แบบนั้นหรอกเหรอ?」

「อื้อ」

ส่วนตัวฉันก็เห็นด้วยนะ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เก่งกีฬาแต่แค่ยังหากีฬาที่เธอเก่งไม่ได้เท่านั้นเอง

「แถมยังมีบางคนที่ทรงไม่น่าจะเป็นพวกมีความสามารถด้านกีฬาแต่พอได้ลองจริงๆกลับมีพรสวรรค์สุดน่าเหลือเชื่อด้วยแหละ」

หลังได้ยินคำพูดของคาโอริ ฉันก็หันกลับไปมองหญิงสาวผมแดงที่ล้มลงใหม่

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าอากาเนะพยายามลุกขึ้นยืนเหมือนทนกับความเจ็บปวดอยู่ ฉันละสงสัยจริงๆว่าเธอจะเก่งในเรื่องไหนกันนะ

***

ไฮรุได้เห็นสภาพของนักบุญดาบ(เรด)ที่ยังไม่ตื่นขึ้นในอดีต

–จบ–

คงไม่ต้องถามว่าอากาเนะเก่งเรื่องไหน ลองให้ดาบเธอไปสักเล่มดูสิ……ส่วนคิราระ เบิ้มๆคือลือน่ะ…

มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code