อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 558 เข็มหางหงส์ของตระกูลลู่ / 559 เข็มวิเศษมีวาสนาของมัน

ตอนที่ 558 เข็มหางหงส์ของตระกูลลู่ / ตอนที่ 559 เข็มวิเศษมีวาสนาของมัน

ตอนที่ 558 เข็มหางหงส์ของตระกูลลู่

ตอนเที่ยง หลังจากกินอาหารกลางวันที่บ้านครอบครัวกู่เสร็จ มู่เถาเยา ตี้อู๋เปียน จางผิงผิงกับสามี และกู่ถิงก็กลับโรงแรมกัน

พักผ่อนตอนบ่ายเสร็จกู่ถิงก็พาทั้งสี่คนขับรถไปหมู่บ้านเลี้ยงแพะที่อยู่ข้างกัน

บอกว่าอยู่ข้างกัน อันที่จริงไกลมาก เพราะที่ราบทุ่งหญ้าทางแถบนี้พื้นที่กว้างใหญ่ประชากรน้อย

หมู่บ้านนี้คือหมู่บ้านที่อยู่บนที่ราบทุ่งหญ้าอย่างแท้จริง

บ้านทรงกระโจมมองโกลสีขาวตั้งอยู่บนที่ราบทุ่งหญ้าสีเขียวเหลือง เด่นสะดุดตามาก

กู่ถิงขับรถพลางอธิบายเกี่ยวกับที่นี่ให้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อม ขนบธรรมเนียมประเพณี เป็นต้น

จนกระทั่งรถไปจอดที่หนึ่ง ปากเธอถึงได้หยุดตาม

“ที่นี่ค่ะ เนื่องจากบ้านคุณปู่ออกไปเก็บสมุนไพรบ่อย ต้องใช้พื้นที่จัดการ ต้มสมุนไพร บ้านก็เลยไม่ได้อยู่บนที่ราบทุ่งหญ้าเหมือนชาวบ้านคนอื่น”

ทุกคนพยักหน้าเพื่อแสดงออกว่าเข้าใจ

ในบริเวณบ้านมีคนกำลังตากสมุนไพรอยู่ พอได้ยินเสียงรถก็หันมาดู

“ปู่คะ หนูพาคนมาซื้อสมุนไพรค่ะ”

ชายชราสวมแว่นตามองกลุ่มคนที่หลานสาวพามา สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่มู่เถาเยา

จางผิงผิงยิ้ม “ท่านหมอตาแหลมมาก! มองแวบเดียวก็รู้ว่าเสี่ยวมู่ที่เด็กสุดในกลุ่มเราเป็นหมอ”

ชายชราอธิบายอย่างใจดี “บนตัวแม่หนูคนนี้มีกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ กลิ่นแบบนี้ต้องคนที่คลุกคลีอยู่กับสมุนไพรมานานเท่านั้นถึงจะมี”

มู่เถาเยาพยักหน้าให้ชายชราแล้วพูด “หนูเหมือนกับท่านหมอค่ะ เข้าไปเก็บสมุนไพรในป่าบ่อยๆ”

“เธออายุน้อยเท่านี้น่าจะยังเรียนอยู่ เรียนหมอกับคนในครอบครัวมาตั้งแต่เด็กรึ”

“หนูเรียนหมอจากอาจารย์มาตั้งแต่เด็กค่ะ ท่านหมอมี…” มู่เถาเยาพูดชื่อสมุนไพรไปสิบกว่าชนิด

“สมุนไพรพวกนี้…เอาไว้รักษาแผลที่เจ็บเรื้อรังมานาน พวกเธอมีใคร…” สายตาของหมอชรากวาดมองกลุ่มคนแล้วไปหยุดที่ลู่ทง

ลู่ทงยิ้มพูด “ผมมีแผลหลบในครับ เมื่อก่อนผมเป็นตำรวจป่าไม้ มีบาดแผลเล็กบ้างใหญ่บ้าง บางครั้งแผลยังไม่หายดีก็ต้องรับงานต่อ…” อธิบายประเภทของบาดแผลและที่มาที่ไป

“เข้าไปนั่งข้างในก่อน ฉันจะจับยาให้”

กลุ่มคนเดินตามหมอชราเข้าบ้าน

กู่ถิงเอาพวกของฝากวางไว้บนโต๊ะ เธอถาม “ปู่คะ แล้วพวกคุณย่ากับน้าๆ ไม่อยู่บ้านกันเหรอคะ”

“ย่าเธอออกไปบ้านอื่นแล้ว ส่วนพวกน้าๆ เธอขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร เธอช่วยรินน้ำชาให้แขกหน่อยแล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

หมอชรา “แม่หนู มีใบสั่งยาไหม”

มู่เถาเยา “หนูเขียนให้ตอนนี้ได้ไหมคะ หรือให้หนูไปช่วยจับยาด้วยก็ได้ค่ะ”

“งั้นมากับฉันแล้วกัน ฉันอายุเยอะแล้ว ความจำไม่ค่อยดี”

“ได้ค่ะ”

ทั้งสองคนพูดพลางเดินออกไป

“แม่หนู แผลหลบในควรใช้วิธีฝังเข็ม เธอฝังเข็มเป็นไหม”

“ฝังเข็มไปแล้วสองครั้งค่ะ หนูก็เลยอยากให้ลุงทงแช่เท้าด้วยสมุนไพร เร่งให้หายไวขึ้น หายสนิทในหนึ่งสัปดาห์ค่ะ”

“หนึ่งสัปดาห์รึ แผลเรื้อรังไม่หายไวขนาดนั้นหรอก แม่หนู เธอใจร้อนไปหน่อยนะ”

“ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวท่านหมอช่วยจับชีพจรให้ได้ไหมคะ”

“เธอไม่ถือสารึ”

รักษากับใครก็คนนั้น เพราะการให้หมอคนอื่นตรวจจะเป็นการไม่เคารพหมอคนก่อน

“ไม่ถือสาเลยค่ะ”

“แม่หนูจิตใจดีจริงๆ”

มู่เถาเยายิ้มให้หมอชรา

“ท่านหมอคะ ทางนี้ภูเขาไม่เยอะ แต่ท่านหมอมีสมุนไพรเยอะพอสมควรเลยนะคะ”

“เพราะไม่มีคนเก็บน่ะ ทางนี้ขาดแคลนหมอแผนโบราณ หลายหมู่บ้านที่อยู่แถวนี้มีแค่ตระกูลฉันที่เป็นหมอ พวกโรงพยาบาลกับร้านยาต้องการปริมาณมากเลยไปซื้อจากพวกนักเก็บสมุนไพรโดยตรง”

“หนูเห็นดินทางนี้อุดมสมบูรณ์ ปริมาณฝนเยอะ อุณหภูมิค่อนข้างต่ำแต่ไม่หนาวเย็นเกินไป เหมาะแก่การปลูกสมุนไพรมากเลยค่ะ”

“ใช่ หมู่บ้านข้างๆ ติดกับภูเขา เป็นที่ปลูกสมุนไพร ลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันไปเก็บสมุนไพรที่นั่น”

“ท่านหมอคิดว่าโรคแทรกซ้อนส่งผลต่อโรคหลักที่เป็นมากขนาดไหนคะ”

“ต้องดูว่าเป็นโรคแทรกซ้อนแบบไหน โรคแทรกซ้อนบางโรคก็เหิมเกริม ปกปิดโรคหลักอย่างสิ้นเชิง…แม่หนู เธอไปเจอป้าสะใภ้ของอาถิงมาแล้วใช่ไหม”

มู่เถาเยาพยักหน้า “ท่านหมอคิดเห็นยังไงคะ” ทั้งสองครอบครัวสนิทกันขนาดนี้ กู่ถิงไม่มีทางไม่เคยเชิญหมอชราคนนี้ไปรักษา

หมอชราถอนหายใจ “โรคที่ป้าสะใภ้กับพี่ใหญ่ของอาถิงเป็น ใช้ยารักษาไม่หาย ส่วนฉันก็ฝังเข็มไม่เป็น…เสียแรงที่บรรพบุรุษทิ้งเข็มหางหงส์เอาไว้ให้”

“เข็มหางหงส์เหรอคะ ท่านหมอแซ่ลู่หรือเปล่า” มู่เถาเยารีบถามขึ้น

“ใช่ ฉันแซ่ลู่ แม่หนูรู้จักเข็มหางหงส์ของตระกูลลู่ด้วยรึ” ทำไมพอได้ยินว่าเข็มหางหงส์ก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“หนูใช้วิชาฝังเข็ม ‘ล่อหงส์’ เป็นค่ะ” วิชาหุยหยางก็มีวิวัฒนาการมาจากวิชา ‘ล่อหงส์’

เข็มหางหงส์เป็นเข็มวิเศษที่ตกทอดมาจากตระกูลของอาจารย์ลู่จือฉินเมื่อชาติก่อน ต่อมาก็หายสาบสูญไปพร้อมกับพี่ชายของอาจารย์ที่หายตัวไป

หมอชราตื่นเต้นจนทำกระจาดสมุนไพรคว่ำ

“แม่หนู…เธอๆ…เป็นใคร ทำไมใช้วิชาตกทอดของตระกูลลู่เป็นด้วย” เขา พ่อของเขา ปู่ของเขา ยังใช้ไม่เป็นเลย!

“พูดออกไปท่านหมออาจไม่เชื่อ อาจารย์สามของหนูชื่อลู่จือฉิน เธอเป็นคนคิดค้นวิชาฝังเข็ม ‘ล่อหงส์’ ขึ้นมาค่ะ”

จะบอกว่าบรรพบุรุษของพวกเขาทะลุมิติมาที่นี่หลังจากผ่านมาเป็นพันปีก็ไม่ได้หรือเปล่า

เอ๊ะ ไม่ถูกสิ อาจารย์สามของเธอไม่ได้แต่งงานมีลูก แล้วจะมีลูกหลานได้ยังไง

“ลู่จือฉินเหรอ บรรพบุรุษของฉันชื่อลู่จือชาง! หรือว่า…ตระกูลลู่ของฉันยังมีสายตระกูลอื่นที่ใช้ชีวิตอยู่ที่อื่นอีกเหรอ”

มู่เถาเยา “!”

ลู่จือชางเป็นชื่อพี่ชายของอาจารย์สามเมื่อชาติที่แล้ว!

ที่แท้นี่ต่างหากลูกหลานตระกูลลู่ที่แท้จริง งั้นพวกคนหมู่บ้านตะวันตกพวกนั้นเป็นใคร

ต่อมาเจียงเฉาฟื้นคืนความทรงจำเปลี่ยนกลับไปใช้ชื่อเดิมอย่างนั้นเหรอ

เยี่ยนหังไม่ได้เล่าถึงตรงนี้ น่าจะเป็นเรื่องหลังจากนั้นหรือเปล่า

ตอนที่ 559 เข็มวิเศษมีวาสนาของมัน

มู่เถาเยากับหมอชราจับยาเสร็จก็กลับเข้าบ้าน

มีสมุนไพรทั้งหมดเจ็ดห่อ ใช้ห่อละคืน

“ท่านหมอคะ พรุ่งนี้หนูจะใช้วิชาฝังเข็มหุยหยางที่วิวัฒนาการมาจากวิชา ‘ล่อหงส์’ ทำการฝังให้คุณย่าเสี่ยวที่ ถ้าท่านหมอสนใจจะมาดูก็ได้นะคะ”

หมอชราพูดด้วยความดีใจ “ฉันต้องสนใจอยู่แล้ว”

“ค่ะ เก้าโมงเช้าพวกเราก็เริ่มฝังเข็มแล้วค่ะ”

“ได้ ปกติหกโมงกว่าพวกเราก็นอนกันแล้ว พรุ่งนี้กินข้าวเช้าเสร็จก็จะไปเลย”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเย็นหน่อยหนูจะลองถามอาจารย์ดูว่าช่วยเขียนแผนภาพวิชาฝังเข็ม ‘ล่อหงส์’ ให้ท่านหมอได้ไหม ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ของหนูท้องอยู่นั่งเครื่องบินไม่สะดวก ไม่อย่างนั้นจะต้องมาที่นี่เพื่อขอดูเข็มหงส์ของท่านหมอแน่เลยค่ะ”

หมอชราพูดด้วยความตกใจเล็กน้อย “เป็นอาจารย์ผู้หญิงเหรอ”

เขาไม่ได้จะดูถูกผู้หญิง ก็แค่เหนือความคาดหมายไปมาก

“ใช่ค่ะท่านหมอ ขอยืมเข็มวิเศษของบรรพบุรุษท่านหมอมาดูหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิ เดี๋ยวไปหยิบมาให้ รอก่อนนะ”

มู่เถาเยาพยักหน้า

มองส่งหมอชราเดินขึ้นบันไดข้างห้องรับแขกไปแล้วถึงละสายตากลับ

จางผิงผิง “เสี่ยวมู่จ๊ะ คุยเรื่องเข็มอะไรกันเหรอ”

“เข็มหางหงส์ค่ะ เป็นเข็มวิเศษตกทอดของตระกูลท่านหมอค่ะ”

กู่ถิง “เข็มหางหงส์เป็นของวิเศษตกทอดของตระกูลท่านปู่หมอ ไม่รู้ว่าตกทอดมาตั้งแต่รุ่นไหน ฉันเคยเห็นครั้งหนึ่ง สีดำขลับ สวยงามมากค่ะ”

จางผิงผิง “แค่ฟังชื่อก็รู้ได้ว่าสวยงามมาก”

กู่ถิงยิ้มพูด “หนูรู้สึกเหนือความคาดหมายมากค่ะที่ท่านปู่หมอเอาสมบัติตกทอดล้ำค่าของตระกูลมาให้คนนอกดู เมื่อกี้หมอเสี่ยวมู่พูดถึงแผนภาพ ‘วิชาฝังเข็มล่อหงส์’ เหรอคะ”

“มันเป็นวิชาฝังเข็มที่พลิกแพลงได้ตลอดเวลา ‘วิชาล่อหงส์’ ในตำนานหากได้เข็มหงส์มาใช้ฝังจะขจัดได้ร้อยโรค ไม่จำเป็นต้องใช้สมุนไพรอีกค่ะ”

จางผิงผิงกับสามีตะลึง “มหัศจรรย์ขนาดนั้นเลย!”

ตี้อู๋เปียนถามด้วยความแปลกใจ “ซาลาเปาน้อย ทำไมอาจารย์สามถึงมีแผนภาพวิชาฝังเข็ม ‘ล่อหงส์’ ล่ะ”

“อันที่จริง ‘วิชาหุยหยาง’ ก็คือ ‘ล่อหงส์’” อาจารย์คิดค้นมาจากความทรงจำในวัยเด็กทีละน้อย

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่วิชาฝังเข็ม ‘ล่อหงส์’ แบบครบสูตร ก็แค่ส่วนเล็กน้อยเท่านั้น

เข็มหงส์กับวิธีใช้ขาดการสืบทอดไปตามพี่ชายของอาจารย์ที่หายตัวไป

ตอนนั้นอาจารย์ยังเด็ก จำได้แค่ไม่กี่อักษร

ต่อมาหมอลู่พ่อของอาจารย์ได้ท่องออกมาอย่างกระท่อนกระแท่นก่อนจากไป อาจารย์ถึงได้คิดค้นวิชาฝังเข็มจากความทรงจำที่มีอยู่น้อยนิด ได้ออกมาเป็นวิชาหุยหยาง

กู่ถิงพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่าคะ!”

คนที่อยู่ไกลนับหมื่นลี้กลับใช้วิชาฝังเข็มมรดกตกทอดของตระกูลลู่ได้ แม้แต่เจ้าของเข็มเองก็ยังทำไม่ได้!

มู่เถาเยาพยักหน้า “ใช่ค่ะ ตอนฉันได้ยินก็ประหลาดใจมาก”

เวลานี้หมอชราลงมาจากชั้นบนพร้อมกล่องไม้ที่ดูธรรมดา

สายตาของทุกคนไปรวมอยู่ที่มือของชายชรา

ชายชรานำกล่องไม้ที่ผ่านมานับพันปีไม่ผุพัง แถมยังแผ่ซ่านกลิ่นหอมของไม้วางลงบนโต๊ะ เปิดฝากล่องออก หยิบม้วนเข็มที่ไม่รู้ว่าทำจากวัสดุอะไรออกมาแผ่ออก

มู่เถาเยาดึงเข็มหงส์ที่เป็นประกายดำขลับขึ้นมาสังเกตดูด้วยความระมัดระวัง

ตี้อู๋เปียน “ซาลาเปาน้อย เหมือนมันทำมาจากหินอุกกาบาตเลยนะ”

“ใช่ค่ะ หายากมาก”

หมอชรายิ้มพูด “พวกเราก็ไม่รู้หรอกว่าเข็มวิเศษพวกนี้ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นไหน เรื่องที่น่าเสียดายคือ วิชาฝังเข็มของพวกเราแย่ลงทุกรุ่น จนถึงตอนนี้ไม่มีหน้าหยิบเอาเข็มหงส์ออกมาใช้แล้ว”

มู่เถาเยามองพวกเข็มหลายเล่มเสร็จแล้วก็ม้วนเก็บกลับเข้ากล่องไม้

“แม่หนู ในเมื่อเธอใช้เข็มหางหงส์เป็น งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเอาไปให้เธอยืมใช้ ลองดูว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง”

“ขอบคุณท่านหมอมากค่ะ หินอุกกาบาตมีพลังลึกลับของจักรวาล เอามาใช้รักษาคนย่อมดีมากค่ะ”

หมอชราส่ายมือพลางพูด “พวกเราความสามารถไม่พอ ทำให้เข็มหงส์เฉิดฉายไม่ได้ สิ้นเปลืองจริงๆ”

บรรพบุรุษเคยบอกไว้ว่า เข็มวิเศษย่อมมีวาสนาของมัน แต่เขาก็ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในวาสนาของมันจะใช่สาวน้อยตรงหน้าคนนี้หรือเปล่า

ดูไปก่อนแล้วกัน

กู่ถิง “ปู่คะ ไม่งั้นไปพักที่โรงแรมหนูสักสองสามวันไหมคะ จะได้เห็นอาการของป้าสะใภ้กับพี่ใหญ่เปลี่ยนแปลงด้วยตาตัวเอง”

หมอชราพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปด้วย” เขารู้สึกมั่นใจในตัวหมอเด็กสาวคนนี้อย่างบอกไม่ถูก

มู่เถาเยา “ลูกหลานของท่านหมอมีใครเรียนหมอบ้างไหมคะ”

“ปีนี้หลานชายคนโตเพิ่งไปเรียนแพทย์โบราณที่มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตู”

“ลู่ซินหรานเหรอคะ”

พวกเขาหันไปมองมู่เถาเยาเป็นสายตาเดียวกัน

หมอชรายิ้มพูด “แม่หนูก็เรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูเหรอ หลานชายของฉันดังในมหาวิทยาลัยขนาดนั้นเลย” สีหน้าภูมิใจเล็กน้อย

หลานชายของเขามีพรสวรรค์มากกว่าลูกชายของเขาเยอะ!

“อาจารย์อาเล็กของหนูกับอดีตเพื่อนร่วมชั้นเรียนเคยพูดถึงชื่อนี้ค่ะ ลู่ซินหรานดังในมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูจริงๆ ค่ะ”

การแข่งขันทักษะทางการแพทย์ระดับโลกที่จัดทุกห้าปีใกล้มาถึงอีกแล้ว

“อาจารย์อาเล็กเหรอ”

“อาจารย์อาเล็กของหนูก็คืออธิการบดีเจียงเฉาแห่งมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูค่ะ”

หมอชราอึ้ง “ที่แท้แม่หนูก็เป็นลูกศิษย์ของหมอเทวดาหยวน! ไม่ถูกสิ หมอเทวดาหยวนไม่มีลูกศิษย์ที่เด็กขนาดนี้! ไม่ถูกสิ…”

มู่เถาเยายิ้ม “ท่านหมอคะ หนูเป็นลูกศิษย์ปิดสำนักค่ะ มีแค่ลูกศิษย์ในสำนักกับคนใกล้ชิดถึงจะรู้ค่ะ คนนอกจะรู้แค่คนที่เด่นๆ”

กู่ถิง “ปู่คะ หนูเห็นหมอเสี่ยวมู่ฝังเข็มมากับตาเลยค่ะ มีเข็มสั่นกับเข็มส่งเสียงด้วยนะคะ”

“ฮ่า ๆ เยี่ยม! ฉันเคยเจอหมอเทวดาหยวนครั้งหนึ่งเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน ตอนนี้เขายังแข็งแรงดีไหม”

“อาจารย์ใหญ่สบายดีค่ะ สุขภาพแข็งแรง กระฉับกระเฉง ตอนนี้ก็ยังทำงานไหว ช่วยสอนวิชาการแพทย์พื้นฐานให้พวกเด็กๆ ค่ะ”

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี!”

หมอเทวดาหยวนเป็นที่พึ่งทางใจสำคัญของวงการแพทย์ ไม่มีใครไม่อยากให้เขาแข็งแรงไปนานๆ