อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 502 มีประโยชน์ถึงล้ำค่า

ตอนที่ 502 มีประโยชน์ถึงล้ำค่า

วันพฤหัสบดีวันเกิดของปาอิน

มีแค่บรรดาคนสนิทมากินข้าวเย็นกันอย่างครึกครื้น ตัดเค้กวันเกิด ฉลองกันอย่างเรียบง่าย

เนื่องจากเจ้าของวันเกิดอายุไม่มาก แถมไม่ใช่วันเกิดอายุครบลงเลขหลักสิบปี จึงไม่ได้จัดใหญ่โต

วันจันทร์เป็นวันที่นัดหวังต้าฟามาตรวจอาการ

มู่เถาเยา ลู่จือฉิน ตี้อู๋เปียน และเฉิงหรานไปโรงพยาบาลทหาร1111ด้วยกัน

เมื่อพวกเขาไปถึงห้องทำงานของหยางหยางหัวหน้าแผนกประสาทวิทยา ครอบครัวหวังทั้งสามคนที่เป็นชาวเซิ่งตูก็มาถึงกันแล้ว

มู่เถาเยายิ้มบางถามขึ้น “ลุงหวังคะ ทำไมมากันเร็วแบบนี้คะ”

เดิมทีพวกเธอก็ออกกันเร็วแล้ว ไม่คิดว่าครอบครัวหวังจะเร็วกว่า

หวังต้าฟาพูดด้วยความดีใจ “คุณหมอเทวดาครับ พวกเรามาเมืองเย่ว์ตูตั้งแต่เมื่อคืนครับ พักโรงแรมแถวโรงพยาบาลหนึ่งคืน”

เนื่องจากมองเห็นความหวัง จึงรีบมาพร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้น ไม่เสียดายเงินค่าที่พักเลยสักนิด

“มาตั้งแต่เมื่อคืน จริงๆ ออกมาตอนเช้าก็ไม่น่าจะสายนะคะ”

เนื่องจากครอบครัวหวังไม่ใช่คนเย่ว์ตู เธอจึงตั้งใจนัดเจอตอนสิบเอ็ดโมง เพราะอยากให้เวลาพวกเขาเดินทาง นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาก่อนหนึ่งวัน

“คุณหมอเทวดาครับ พวกเราคิดว่ายาได้ผลดีมากครับ…น้ำหนักของพวกเราไม่ลดลงอีก แถมแขนขาก็มีแรง…” หวังต้าฟาเล่าความเปลี่ยนแปลงทางร่างกายในช่วงหนึ่งเดือนนี้ให้มู่เถาเยาฟังด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ภรรยาของหวังต้าฟาน้ำตาคลอคอยพูดเสริมเรื่อยๆ

หวังโย่วเฉินที่ยังสาวมีสีหน้าเบิกบานใจ

พ่อกับแม่ของเธอเพิ่งบอกเธอเรื่องป่วยเมื่อปีที่แล้วตอนเธอเรียนจบ ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนโลกจะถล่ม สุดท้ายเป็นพ่อแม่ที่ปลงได้ คอยปลอบคอยให้เหตุผลกับเธอมาตลอด

หวังโย่วเฉินหยิบสมุดบันทึกที่พ่อเธอจดทุกวันออกมาจากกระเป๋าเป้ยื่นให้มู่เถาเยา “คุณหมอเทวดาคะ นี่เป็นบันทึกที่พ่อจดทุกวันค่ะ ลองอ่านดูนะคะ”

“ค่ะ ขออ่านก่อนนะคะ”

มู่เถาเยาอมยิ้มรับสมุดไป เปิดอ่านอย่างละเอียดกับลู่จือฉิน อ่านจบก็ยื่นให้หยางหยางหัวหน้าแผนกประสาทวิทยา เฉิงหรานชะโงกหน้าเข้าไปอ่านด้วย

“ดูจะเห็นผลจริงด้วย เดี๋ยวหนูขอตรวจชีพจรหน่อยนะคะลุงหวัง จริงสิ ขอแนะนำให้รู้จักกับศิษย์พี่ใหญ่ของหนูนะคะ ผู้อำนวยการเฉิงหรานจากโรงพยาบาลผิงคังค่ะ”

ทั้งสามคนรีบทักทาย

เฉิงหรานยิ้ม “โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงเป็นโจทย์ยากทางการแพทย์ที่ตอนนี้ยังเอาชนะไม่ได้ ศิษย์น้องเล็กของผมได้สมุนไพรหายากมาก็เอามาวิจัยยาให้พวกคุณอย่างไม่มีตระหนี่…โชคชะตาของพวกคุณอาจไม่ดีแต่กลับโชคดีมากนะครับ…ศิษย์น้องเล็กของผม…” บลาๆ ๆ ไม่จบไม่สิ้น

มู่เถาเยาหมดคำจะพูด

ครอบครัวหวังทั้งสามคนยิ้มกว้างขึ้นเรื่อย ๆ หยางหยางที่อยู่ข้างๆ กลับตะลึง

นึกไม่ถึงว่าผู้อำนวยการจะเป็นคนแบบนี้!

แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นๆ ชอบกล

ดวงตาของลู่จือฉินที่มีประกายเหมือนดวงดาวเล็กน้อยยิ้มมองมู่เถาเยา คนของสำนักแพทย์โบราณน่าสนใจจริงๆ!

มู่เถาเยา “…ศิษย์พี่ใหญ่คะ พวกเราตรวจชีพจรให้ลุงหวังก่อนดีกว่าค่ะ”

“…อ้อ ใช่ ตรวจก่อน ตรวจก่อน” เฉิงหรานหยุดการเยินยออย่างยากลำบาก

มู่เถาเยาตรวจชีพจรให้หวังต้าฟาก่อน จากนั้นก็เป็นลู่จือฉิน สุดท้ายคือเฉิงหราน

ในดวงตาของหมอทั้งสามคนมีรอยยิ้ม

หญ้าพิษชีวิตเป็นสมุนไพรวิเศษจริงๆ!

คนไม่ป่วยกินแล้วอาจไม่เห็นผลชัดในระยะเวลาอันสั้น อย่างเช่นเธอ ไหนจะเจ้าขาวปุย

แบบนี้คือถ้าป่วยก็รักษาอาการป่วย หากไม่ป่วยก็ทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น

ก็แสดงออกได้เพียงเท่านี้ เพราะมันสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว

แต่สำหรับคนที่ร่างกายไม่แข็งแรง เมื่อออกกำลังกายไประยะหนึ่งก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน

ก็เหมือนกับผิวพรรณของพวกเรา ถ้าผิวดี เมื่อใช้ผลิตภัณฑ์ตัวหนึ่งไประยะหนึ่งจะมองผลลัพธ์ไม่ออก แต่ถ้าคนที่ผิวไม่ดีใช้ ขนาดความเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยก็ยังชัดเจนมาก

พฤติกรรมแบบเดียวกันในคนแข็งแรงกับคนป่วย หรือผลิตภัณฑ์ตัวเดียวกันใช้ในผิวดีกับผิวไม่ดี ลักษณะและผลลัพธ์ที่ปรากฏย่อมไม่เหมือนกัน

หวังโย่วเฉินถามด้วยความร้อนใจ “คุณหมอเทวดาคะ หมอลู่ ผู้อำนวยการเฉิง พ่อหนูเป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหมคะ”

มู่เถาเยายิ้มพลางพยักหน้า “ดีขึ้นเร็วมาก บางทีอาจใกล้หายแล้วก็ได้นะคะ”

ลู่จือฉินกับเฉิงหรานต่างยิ้มมองครอบครัวนี้ที่โชคดีมาก

ครอบครัวหวังดีใจอย่างสุดซึ้งจนน้ำตาไหล

หยางหยางถามด้วยความยินดี “ศิษย์น้องเล็ก สมุนไพรอะไรทำไมวิเศษขนาดนี้! ถ้าหาได้อีกแล้วเอามาวิจัยกับผลิต แบบนั้นการรักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงก็ง่ายเหมือนรักษาโรคหวัดแล้วไหม”

เฉิงหรานได้ฟังก็เหลือบมอง “คิดง่ายเหลือเกินนะ! สมุนไพรวิเศษแบบนี้ได้มาสักต้นก็ใช้แต้มบุญของสามชาติแล้ว! นายคิดว่ามันหาง่ายมากเหมือนดอกหญ้าริมทางเหรอ”

มู่เถาเยายิ้ม “ศิษย์พี่หยางคะ สมุนไพรล้ำค่าแบบนี้ต้องอาศัยดวงเท่านั้นค่ะ”

หยางหยางอดยิ้มไม่ได้ “ก็จริง” ถ้ามันง่ายขนาดนั้นปัญหายากๆ ทางการรักษาคงได้รับการแก้ไขไปนานแล้ว

มู่เถาเยาหยิบยารักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงขวดที่สองและสามออกมาจากกล่องยา เทออกมาสิบแปดเม็ดใส่อีกขวดต่อหน้าทุกคน จากนั้นก็เอาขวดที่น้อยกว่ายื่นให้หวังต้าฟา

“ลุงหวังคะ ในนี้มียาสิบสองเม็ด กินสัปดาห์ละเม็ด สามเดือนหมด พอถึงตอนนั้นก็น่าจะหายแล้วค่ะ ตอนกินเหลือสองเม็ดลุงหวังติดต่อหนูมานะคะ หนูจะจัดเวลามาตรวจชีพจรให้ค่ะ ถ้าตอนนั้นหนูไม่ว่างพอดีจะให้อาจารย์สามมาแทนค่ะ”

หวังต้าฟารับขวดยาไปด้วยความดีใจ “ได้ครับได้ ลุงจำไว้แล้ว คุณหมอเทวดามีบุญคุณมากเหลือเกิน พวกเราไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้วครับ”

มู่เถาเยาหลุดขำ “ลุงหวังคะ เรื่องช่วยรักษาคนเป็นหน้าที่ของหมอนะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ”

“แต่ว่านี่มันสมุนไพรวิเศษ….” ถ้าเป็นคนอื่นมีเหรอจะเอามารักษาคนที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันเลย

“ใช้ประโยชน์ได้ถึงจะเป็นของวิเศษค่ะ ถ้าหนูเก็บไว้แล้วไม่ได้ใช้ประโยชน์มันก็แค่ของแปลก ไม่ใช่ของล้ำค่าหรอกค่ะ ลุงหวังคะ ก่อนหน้านี้ที่บอกให้เก็บเป็นความลับ…”

ถึงแม้จะยังมีใบอยู่อีกหน่อย แต่ก็ยังต้องเอาไปวิจัยโรคยากๆ อย่างเช่นโรคที่คร่าชีวิตคนอันดับหนึ่งอย่างโรคหัวใจกับโรคหลอดเลือดสมอง ต้องลองดูว่าจะได้ผลไหม

เธอต้องหาวิธีสกัดส่วนประกอบของหญ้าพิษชีวิตออกมาให้ได้ เพื่อหาสมุนไพรที่สามารถทดแทน…พวกใบที่เหลือเหล่านั้นมันมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย จะเอามาใช้รักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงทั้งหมดไม่ได้

ครอบครัวหวังทั้งสามคนแทบอยากสาบานต่อฟ้าว่าไม่มีทางปริปากออกไปแน่นอน

สมุนไพรวิเศษมีแค่ต้นเดียว ไม่มีเหลือมากพอให้เอาไปช่วยคนอื่น พวกเขาไม่มีทางทำให้คุณหมอเทวดาลำบาก

มู่เถาเยาพยักหน้า จากนั้นก็ช่วยตรวจชีพจรให้หวังโย่วเฉิน

“สุขภาพแข็งแรงมากค่ะ ต่อไปไม่ต้องกังวลเรื่องโรคกรรมพันธุ์กับโรคอื่นแล้วค่ะ” มียาวิเศษคุ้มกัน เชื้อโรคทั้งปวงก็ยากที่จะย่ำกราย

ครอบครัวหวังดีใจกันมาก

ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว ภรรยาของหวังต้าฟาเสนอขอเลี้ยงข้าวพวกมู่เถาเยา

กับคนที่มีบุญคุณใหญ่หลวงแบบนี้ มีเหรอแค่เลี้ยงข้าวมื้อสองมื้อจะพอ

วิธีตอบแทนที่ดีที่สุดคือ จดจำใส่เลือดใส่กระดูก วันหน้าหากอีกฝ่ายต้องการความช่วยเหลือก็พร้อมที่จะเสนอตัวช่วย

ต่อให้พวกเขาช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่จะช่วยเหลือสุดชีวิต!

แต่พวกเขาอยากให้ผู้มีพระคุณมีชีวิตที่สงบสุขไปตลอดมากกว่า ไม่จำเป็นต้องการความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิตจากพวกเขา