อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 492 อาศัยความหล่อล้วนๆ 493 ถูกเล่นจนช้ำหมดแล้ว

ตอนที่ 492 อาศัยความหล่อล้วนๆ ตอนที่ 493 ถูกเล่นจนช้ำหมดแล้ว

ตอนที่ 492 อาศัยความหล่อล้วนๆ

มู่เถาเยากับพี่ชายอาบน้ำเสร็จก็ลงมา

ดื่มน้ำผลนมหมาป่าไปกว่าค่อนแก้ว คุยกับคนในครอบครัวครึ่งชั่วโมงก็ไปกินข้าวเย็น

หลังมื้ออาหารทุกคนมานั่งรวมกัน

ลู่จือฉินยิ้มถาม “เสี่ยวเยาเยากินหญ้าพิษชีวิตเข้าไปแล้วร่างกายเป็นยังไงบ้าง”

“ร่างกายไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากค่ะ แค่รู้สึกว่าสะอาดขึ้น ตัวเบาหวิว ส่วนอย่างอื่นยังไม่เห็นมีอะไรนะคะ”

ทุกคนต่างรู้ว่าต้องได้รับความเมตตาจากสวรรค์เป็นพิเศษถึงจะได้พบหญ้าพิษชีวิตสมุนไพรในตำนานที่แสนวิเศษนี้ ไม่มีทางที่จะเห็นผลแค่นี้แน่นอน

ย่าตี้ถามด้วยความเป็นห่วง “เสี่ยวเยาเยา ร่างกายของอู๋เปียนจะทนฤทธิ์ยาของหญ้าพิษชีวิตไหวไหม”

“ไหวค่ะ ตอนนี้ร่างกายพี่สามแข็งแรงพอแล้ว หนูกับเจ้าขาวปุยกินเสร็จก็หลับไปยี่สิบสี่ชั่วโมง ต่อมาก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหนค่ะ”

ทุกคนตื่นเต้นมาก

ปู่ตี้ “เสี่ยวเยาเยา งั้นอู๋เปียนต้องใช้ปริมาณแค่ไหนเหรอ”

“หนูคิดว่าหนึ่งดอกกับหนึ่งใบนะคะ แต่ทางที่ดีแบ่งใช้สองครั้ง อาจารย์ใหญ่กับอาจารย์สามคิดว่าไงคะ”

หยวนเหยี่ยยิ้มพูด “อาจารย์กับอาจารย์สามคุยกันแล้ว คิดแบบนั้นเหมือนกัน ก็เหมือนเวลาเรากินยาที่แบ่งเป็นครั้งๆ ไป ระหว่างนั้นก็จับชีพจรดูผลลัพธ์”

ลู่จือฉินพยักหน้า “ใช่ พวกเราลองคิดดูแล้ว ไม่ว่าสมุนไพรอะไรถ้าเจอกับหญ้าพิษชีวิตก็คงจะออกฤทธิ์ไม่ไหว ดังนั้นกินสดไปเลยดีกว่า”

“อืม หญ้าพิษชีวิตมีสรรพคุณทางยาที่โหดมาก กดสมุนไพรอื่นๆ ได้หมด แยกกินเฉพาะดีกว่า”

สิ่งวิเศษในตำนานล้วนมีกลิ่นอายที่แผ่ซ่าน ไม่ว่าจะสัตว์หรือพืชล้วนเหมือนกัน

ดูอย่างหมาป่าสองตัวนั้น นับตั้งแต่เจ้าขาวปุยปรากฏตัวก็ไม่กล้าเข้าบ้านเลย เมื่อก่อนเวลาพวกมันเห็นมู่เถาเยามีครั้งไหนบ้างที่ไม่วิ่งเข้ามาจะให้อุ้ม

มู่เถาเยาครุ่นคิดแล้วตอบ “เย็นหน่อยค่ะ ประมาณใกล้เวลานอนปกติของพี่สามค่ะ”

ทุกคนมีสีหน้าดีใจ

ตี้อู๋เปียนก็ยิ้มพูด “ซาลาเปาน้อย เห็นอาเย่ว์บอกว่าเธอกับพี่รองวิทยายุทธ์ก้าวหน้าไปหลายขั้นเลยเหรอ”

มู่เถาเยายิ้มตาโค้งพลางพยักหน้า หันไปมองเจ้าขาวปุยที่นอนหลับปุ๋ยถูกพวกเด็กๆ รุมล้อมอยู่ “อืม ตอนนี้พวกเราก้าวหน้าขึ้นมาก คงไม่มีทางมีใครตามทันแล้ว”

ตี้อู๋เปียน “…” เขาอยากไล่ตามนะ!

คนอื่นๆ ก็ดีใจที่สองพี่น้องโชคดีในความโชคร้าย

กู้เนี่ยน “ตอนเสี่ยวเยาเยากับอากวงเพิ่งถึงยอดเขาพวกเราตกใจแทบแย่”

พวกเขามาถึงเผ่าทีหลัง เรื่องผ่านไปแล้วถึงได้เห็น ถึงแม้ตอนนั้นจะรู้แล้วว่าไม่เป็นไร แต่ก็ตกใจไม่น้อย

คุณนายอวิ๋นเหอพยักหน้า “นั่นสิ เสี่ยวเยาเยา วันหน้าไม่ว่าเรื่องอะไร ต่อให้เป็นการช่วยชีวิตคนก็ต้องเอาความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลักนะ”

“หนูทราบค่ะ ตอนนั้นมันเหตุสุดวิสัยค่ะ วันหน้าจะระวัง หญ้าพิษชีวิตมีความเป็นพิษสูง แถมยังไม่มีกลิ่น ถูกพิษได้ง่าย แถมพิษก็รุนแรง ขนาดยาถอนสารพัดพิษที่ถอนพิษบนโลกได้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ก็ยังไม่ได้ผล ไม่แปลกที่ที่อื่นจะไม่มีหญ้าพิษชีวิตอยู่ มีหวังต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ ได้ตายหมด”

หยวนเหยี่ยมองเจ้าขาวปุย “ก็ไม่รู้ว่าเจ้าขาวปุยเป็นตัวอะไร ถึงได้เฝ้าหญ้าพิษชีวิตไว้ได้”

ลู่จือฉินพูดอย่างอารมณ์ดี “วันหน้าเสี่ยวเยาเยาไปป่าเซียนโหยวก็เดินกร่างได้แล้วนะ พวกเราไม่ต้องคอยระแวงแล้ว”

ทุกคนยิ้มพลางพยักหน้า

วิทยายุทธ์ไร้เทียมทาน แถมสารพัดพิษก็เข้าสู่ร่างกายไม่ได้ แล้วยังจะต้องกลัวอะไรอีก

ตี้อู๋เปียนรู้สึกว่าความสามารถพิเศษของเขาดูธรรมดาไปเลย!

จริงสิ ไม่รู้ว่าพอร่างกายหายดีแล้ว ความสามารถพิเศษนี้จะยังอยู่ไหม!

แบบนั้นเขายังจะมีข้อได้เปรียบอะไรอีก

ยายหลานมองหลานสาวด้วยความเอ็นดู “เสี่ยวเยาเยาเหนื่อยหรือเปล่า อยากไปพักผ่อนก่อนไหม”

มู่เถาเยาส่ายหน้า “ไม่เหนื่อยค่ะ หนูกับพี่รองเฝ้าหญ้าพิษชีวิตอยู่บนเขาหิมะวันๆ ได้แค่ฝึกยุทธ์กับนอน ไม่เหนื่อยเลยสักนิดค่ะ คุณพ่อคุณแม่ พี่รอง เยี่ยนหัง เดี๋ยวหนูไปเอายาขับพิษให้กินค่ะ” อย่างไรเสียช่วงเวลาที่อยู่ในเขาเทพจันทรา อาหารการกินและการขับถ่ายของพวกเขาก็ไม่ถือว่าปกติ

เย่ว์หลั่งจับลูกสาวไว้ “ลูกพ่อ เดี๋ยวจะไปพักผ่อนค่อยหยิบ ไม่ต้องตั้งใจเดินไปเอามาหรอก”

“ก็ได้ค่ะ ยาขับพิษกินก่อนนอนจะดีที่สุด” มู่เถาเยานั่งลงอีกครั้ง

ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนานสองชั่วโมงก็ขึ้นชั้นบน

“พี่สามไปอาบน้ำก่อน ใส่ชุดนอน เดี๋ยวกินหญ้าพิษชีวิตเสร็จจะหลับทันที”

“ได้”

“อีกหนึ่งชั่วโมงพวกเราค่อยไปที่ห้องพี่สาม” มู่เถาเยายื่นกล่องไม้ที่บรรจุหญ้าพิษชีวิตให้เขา

ตี้อู๋เปียนรับกล่องไม้มาแล้วตอบอึม ทุกคนแยกย้ายกลับห้องตัวเอง

หนึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ไปรวมตัวกันที่ห้องของตี้อู๋เปียน ยกเว้นพวกเด็กๆ ที่หลับไปแล้ว

มู่เถาเยาทำท่าทางบอกให้ตี้อู๋เปียนเอาหญ้าพิษชีวิตออกมากิน

ตี้อู๋เปียนหยิบดอกไม้สีขาวที่แสนงดงามดอกนั้นออกมาแล้วส่งกล่องไม้คืนมู่เถาเยา

มู่เถาเยายื่นให้เย่ว์เลี่ยง “อาเก็บไว้นะคะ”

ของล้ำค่าที่มาจากเขาเทพจันทราย่อมตกเป็นของเผ่าหมาป่าพระจันทร์

“จ้ะ อาจะเก็บไว้ให้” เย่ว์เลี่ยงรับกล่องไม้มา

“พี่สามกินเลยค่ะ”

ตี้อู๋เปียนกินดอกหญ้าพิษชีวิตท่ามกลางสายตาคาดหวังของทุกคน

มู่เถาเยา “นอนให้ดีค่ะ”

พอตี้อู๋เปียนนอนลงก็หลับทันที

ราชาตี้กับคุณนายอวิ๋นเหอห่มผ้าให้เขา

“เสี่ยวเยาเยา เดี๋ยวลุงเฝ้าอู๋เปียนที่นี่เอง” ถึงจะมีบอดี้การ์ด แต่เขาเป็นพ่อ ย่อมไม่วางใจในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้

“ค่ะ ถ้ามีอะไรผิดปกติโทรหาหนูได้เลยนะคะ”

“ได้”

ตอนที่ 493 ถูกเล่นจนช้ำหมดแล้ว

วันรุ่งขึ้นฟ้าเริ่มสว่างมู่เถาเยาก็ตื่นตามปกติ

ลูบเจ้าขาวปุยที่ยังคงหลับปุ๋ย จากนั้นก็เหาะจากระเบียงลงไปชั้นล่าง

เย่ว์จือกวงประลองฝีมือกับมู่เถาเยา

พวกเย่ว์เลี่ยง ลู่จือฉิน ซย่าโหวโซ่วล้วนเป็นจอมยุทธ์ยอดฝีมือ แค่ดูก็รู้ว่าทั้งสองคนฝีมือก้าวหน้าไปมากแค่ไหน ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ถึงแม้ในยุคที่บ้านเมืองสงบสุขแบบนี้จะไม่ค่อยจำเป็นต้องใช้วรยุทธ์ที่สูงขนาดนี้ แต่เก่งไว้ก็ไม่เสียหาย ฝึกไว้ย่อมมีประโยชน์ ก็เหมือนเวลาปกติเราอ่านหนังสือ เหมือนจะไม่ได้เอาไปใช้ แต่สักวันหนึ่งอาจได้ใช้ประโยชน์ก็ได้

สองพี่น้องประลองฝีมือกันประมาณครึ่งชั่วโมงก็หยุด จากนั้นก็ชี้แนะทุกคนอีกครึ่งชั่วโมงแล้วถึงพากันกลับเข้าบ้าน

มู่เถาเยา หยวนเหยี่ย ลู่จือฉินไปดูตี้อู๋เปียนที่นอนหลับสนิทก่อน

ตอนนี้คุณนายอวิ๋นเหอเฝ้าอยู่ เปลี่ยนให้ราชาตี้ที่ไม่ได้นอนทั้งคืนไปพัก

“เสี่ยวเยาเยา พ่ออู๋เปียนบอกว่าอู๋เปียนหลับสบายทั้งคืนเลย ไม่มีพลิกตัวแม้แต่น้อย”

มู่เถาเยาพยักหน้า “น่าจะเหมือนหนูกับเจ้าขาวปุยค่ะ คุณป้าไม่ต้องกังวลนะคะ”

คุณนายอวิ๋นเหอยิ้มกว้าง “จ้ะ รีบไปอาบน้ำแล้วกินข้าวเช้าเถอะ”

“ค่ะ เดี๋ยวพวกเราลงไปกินอาหารเช้าจะให้คนเอาขึ้นมาให้คุณป้านะคะ กินเสร็จหนูกับอาจารย์จะขึ้นมาดูพี่สามค่ะ”

คุณนายอวิ๋นเหอยิ้มพลางพยักหน้า

ทุกคนออกจากห้องแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว

พอแปดโมงก็ไปรวมตัวกินอาหารเช้าที่ห้องอาหาร

จากนั้นมู่เถาเยา หยวนเหยี่ย ลู่จือฉินก็ขึ้นไปดูตี้อู๋เปียนอีกครั้ง

“คุณป้าลงไปนั่งคุยกับทุกคนสักหน่อย เดี๋ยวหนูเฝ้าพี่สามให้ค่ะ”

คุณนายอวิ๋นเหอส่ายมือนัยน์ตายิ้ม “เสี่ยวเยาเยา ป้าเฝ้าที่นี่ไม่เหนื่อย ไม่ต้องให้ใครมาแทนหรอกจ้ะ หนูนั่นแหละ ไปอยู่ข้างนอกมาตั้งนาน รีบไปพักผ่อนเถอะ มีอะไรเดี๋ยวป้าเรียกเอง”

“งั้นหนูเฝ้าอยู่กับคุณป้าแล้วกันค่ะ”

“เด็กคนนี้นี่…” คุณนายอวิ๋นเหอมีสีหน้าเอ็นดูและซาบซึ้งใจ

ในเวลาสำคัญแบบนี้มีเสี่ยวเยาเยาอยู่ด้วยเธอยิ่งวางใจ

เสี่ยวเยาเยาทำเพื่อลูกชายเธอมาเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์แล้ว ขาดอีกแค่เปอร์เซ็นต์เดียวเท่านั้น

“อาจารย์ใหญ่กับอาจารย์สามลงไปก่อนได้นะคะ”

ลู่จือฉินกับหยวนเหยี่ยพยักหน้าแล้วออกไป

หลังจากมองส่งอาจารย์ทั้งสองไปแล้วมู่เถาเยาก็พูดขึ้น “คุณป้าคะ หนูกลับห้องไปอุ้มเจ้าขาวปุยมาก่อนนะคะ กลัวเดี๋ยวมันตื่นไม่เห็นหนูจะวิ่งพล่านไปทั่ว”

“จ้ะ”

มู่เถาเยาออกไป ไม่นานก็กลับมา

วางเจ้าขาวปุยไว้บนเก้าอี้ปลายเตียงให้มันหลับต่อ จากนั้นก็ไปนั่งโซฟาริมหน้าต่างคุยเสียงเบากับคุณนายอวิ๋นเหอ

เวลาช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ราชาตี้มาอีกครั้ง เปลี่ยนให้ผู้หญิงสองคนลงไปกินข้าวเที่ยงก่อน

แต่มู่เถาเยากลับให้สองสามีภรรยาไปก่อน

สองสามีภรรยาจนปัญญา จำต้องลงไปก่อน กินเสร็จค่อยมาเปลี่ยนมู่เถาเยา

ตอนบ่ายราชาตี้จะเฝ้าลูกชายต่อ แต่คุณนายอวิ๋นเหอไม่ยอม “คืนนี้อู๋เปียนยังต้องกินอีกหนึ่งใบ คุณค่อยเฝ้าตอนกลางคืน ตอนนี้ไปนอนเถอะ”

ตี้อู๋เว่ยกับตี้อู๋โยวไม่ได้มา ถึงกู้เนี่ยนจะยังสาว แต่เธอเป็นพี่สะใภ้จะให้เฝ้าน้องสามีทั้งคืนคงไม่ดี เลยต้องพึ่งราชาตี้

พวกเขาไม่มีทางให้พี่น้องตระกูลเย่ว์มาช่วยเฝ้า

อวิ๋นไป๋ยิ้มพูด “พี่ พี่เขย คืนนี้ผมเฝ้าอู๋เปียนให้เองครับ”

คุณนายอวิ๋นเหอไม่เห็นด้วย “นายต้องเอาลูกนอน เย่ว์เลี่ยงต้องทำงาน ต้องให้เธอพักผ่อนดีๆ”

เย่ว์เลี่ยง “เยี่ยนหังกับอู๋ซวงเป็นเด็กดี กลางคืนไม่กวน พี่กับพี่เขยให้อวิ๋นไป๋เฝ้าคืนนึงเถอะค่ะ”

คุณนายอวิ๋นเหอ “…ก็ได้จ้ะ งั้นเสี่ยวไป๋ไปพักผ่อนก่อน”

อวิ๋นไป๋พยักหน้า คล้องแขนเย่ว์เลี่ยงกลับห้อง

ราชาตี้ “เสี่ยวเยาเยาก็ไปพักผ่อนเถอะ มีพวกเราอยู่ตรงนี้”

“ค่ะ เดี๋ยวเย็นหน่อยหนูมาใหม่นะคะ”

สองสามีภรรยาพยักหน้า

ทุกคนทยอยออกจากห้องของตี้อู๋เปียน

ตอนบ่ายหลังจากเจ้าขาวปุยตื่นแล้ว มู่เถาเยา ลู่จือฉิน หยวนเหยี่ย ก็ช่วยกันสังเกตอย่างละเอียด ก็ยังไม่พบอะไรแตกต่าง จึงปล่อยให้มันไปเล่นกับเด็กๆ

ลู่จือฉินยิ้มพูด “ดูท่าสรรพคุณของหญ้าพิษชีวิตจะค่อนข้างหลบในนะ”

ในตำราโบราณมีเขียนไว้ไม่มาก ไม่รู้สรรพคุณโดยละเอียดของมันด้วยซ้ำ แค่แน่ใจได้ว่ามันมีผลลัพธ์อันน่าอัศจรรย์ต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

หยวนเหยี่ยมองลูกศิษย์คนเล็กแล้วพูด “เสี่ยวเยาเยา ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”

มู่เถาเยาลองสังเกตตัวเอง “เหมือนจะไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเท่าไรนะคะ”

เธอเองก็แปลกใจมาก แต่ก็ไม่รีบ

ลู่จือฉิน “เป็นไปได้ไหมว่า…คนปกติกินเข้าไปจะไม่เห็นผลเร็ว ก็เหมือนคนแข็งแรงกินยาบำรุง จะไม่รู้สึกถึงผลลัพธ์ในทันที แต่คนป่วยกลับรู้สึกถึงข้อดีของมันได้เร็ว”

มู่เถาเยาครุ่นคิดแล้วพยักหน้า “ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้นะคะ”

หยวนเหยี่ย “งั้นก็รออู๋เปียนตื่นแล้วมาดูกัน”

ย่าเย่ว์ “นึกไม่ถึงว่าหญ้าพิษชีวิตที่มีพิษรุนแรงจะมีสรรพคุณทางยาที่อ่อนโยนแบบนี้”

ทุกคนกำลังคุยเรื่องหญ้าพิษชีวิตอย่างออกอรรถรส ทันใดนั้นเจ้าขาวปุยกลับกระโดดขึ้นขาของมู่เถาเยา

ทุกคนต่างเห็นสีหน้าเหมือนหนีตายของมัน

พวกเด็กๆ วิ่งกรูกันเข้ามา

อู๋ซวงน้อยยื่นมือมาจะอุ้มเจ้าขาวปุย

เจ้าขาวปุยจับกางเกงของมู่เถาเยาพลางร้องจี๊ดๆ ให้ตายก็ไม่ยอมเล่นกับพวกเด็กๆ อีก

มันถูกปู้ยี่ปู้ยำจนจะช้ำหมดแล้ว!

พวกเด็กน้อยน่ากลัวจริงๆ!

สีหน้าขยาดแบบนั้นชวนให้ทุกคนหัวเราะ

แม้แต่ซย่าโหวโซ่วที่นิสัยห่ามๆ ก็ยังอดสงสารอยากช่วยมันไม่ได้ “เด็กๆ ได้เวลาไปฝึกยุทธ์แล้วนะ”

มู่เถาเยายิ้มตาโค้งลูบหัวเด็กๆ บอกให้พวกเขาไปฝึกยุทธ์ก่อนค่อยกลับมาเล่น

พวกเด็กๆ เชื่อฟังมู่เถาเยามาก จูงมือกับเดินตามซย่าโหวโซ่วไป