อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 489 จิตใจถูกชำระล้าง 490 ยันต์คุ้มสุขภาพ

ตอนที่ 489 จิตใจถูกชำระล้าง ตอนที่ 490 ยันต์คุ้มสุขภาพ

ตอนที่ 489 จิตใจถูกชำระล้าง

มู่เถาเยาอยู่กับครอบครัวที่ด้านล่างประมาณหนึ่งชั่วโมงก็เหาะกลับยอดเขาหมื่นเมตรพร้อมเจ้าขาวปุย

เอาดวงตาสีน้ำเงินไปด้วย เพราะเจ้าขาวปุยไม่ค่อยพอใจที่ของขวัญที่ตัวเองให้ไปอยู่ในมือคนอื่น

“เสี่ยวเยาเยา”

“พี่รอง”

เย่ว์จือกวงเหลือบมองเจ้าขาวปุย “มันกินเยี่ยนหงกับชวนไป๋หรือเปล่า”

เสี่ยวเยาเยายิ้มตาโค้งพลางพยักหน้า “กินค่ะ เมื่อกี้มันกินชวนไป๋ แต่ก็แค่ไม่กี่คำ”

“…มิน่าเยี่ยนหงกับชวนไป๋ดูไม่ลดลงเลย อาจเพราะถูกกินไม่กี่คำไม่ถึงกับตาย”

“ค่ะ เจ้าขาวปุยยังลงไปในรอยแยกภูเขาไฟเอาของขึ้นมาให้ฉันด้วยนะคะ” มู่เถาเยาล้วงดวงตาสีน้ำเงินจากกระเป๋าเสื้อมาให้เย่ว์จือกวงดู

เย่ว์จือกวงพลิกดวงตาสีน้ำเงินสังเกตไปมา ไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร

มู่เถาเยายิ้มตาโค้ง “พวกเราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร บทสรุปหลังจากที่ทุกคนหารือก็คือเมล็ดพืชค่ะ” ถึงแม้มันจะเหมือนก้อนหินมากก็ตาม

“เมล็ดพืชเหรอ ก็ไม่รู้ว่ากินได้ไหมนะ เจ้าขาวปุยไม่กินมันเหรอ”

“มันคาบขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าด้านล่างยังมีอีกไหม กินแล้วหรือเปล่า”

เย่ว์จือกวงหันไปมองเจ้าขาวปุยที่กระโดดลงจากบ่าของมู่เถาเยาไปตรงหญ้าพิษชีวิต “ก็ไม่รู้ว่าสิ่งนี้มีประโยชน์อะไร เสี่ยวเยาเยา เจ้าตัวนี้มันดูวิเศษขึ้นเรื่อย ๆ ขนาดภูเขาไฟยังกล้าลงไป ขนไม่มีไหม้เลยสักนิด”

“นั่นสิคะ บางทีมันอาจมีความสามารถอะไรซ่อนอยู่ที่เราไม่รู้”

“เราจะพามันกลับตำหนักพระจันทร์ไหม”

“ถ้ามันยอมนะคะ”

สองพี่น้องเข้าไปนั่งข้างเจ้าขาวปุย

“จี๊ดๆ”

“เสี่ยวเยาเยาว่ามันหวงหญ้าพิษชีวิตขนาดนี้มันจะยอมให้พวกเราไหม”

“เราต้องเจรจากับมันค่ะ”

มู่เถาเยาก็ไม่กล้ารับประกันว่าเจ้าขาวปุยจะจะยอมแบ่งหญ้าพิษชีวิตให้

หลายวันมานี้พวกเขาก็เห็นแล้วว่าเจ้าขาวปุยแทบไม่อยู่ห่างจากหญ้าพิษชีวิตเลย

“หมอนี่มันดูของเป็น ก็แค่ไม่รู้ว่าสมุนไพรล้ำค่าหายากแบบนี้จะมีประโยชน์อะไรสำหรับมัน”

“ตำนานบอกว่าหญ้าพิษชีวิตเป็นแหล่งรวมจิตวิญญาณชนิดหนึ่งที่ดูดซับกลิ่นอายของธรรมชาติและเปลี่ยนเป็นวัตถุทางกายภาพ มันมีสรรพคุณที่แสนมหัศจรรย์สำหรับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดในโลก”

“งั้นเจ้าขาวปุยรู้จักหญ้าพิษชีวิตได้ยังไง”

“พวกเราไม่รู้ว่ามันมีชีวิตอยู่มาแล้วกี่ปี ใช่สัตว์วิเศษในตำนานหรือเปล่า อย่างน้อยในการรับรู้ของฉัน โลกนี้ไม่มีสัตว์แบบนี้ค่ะ”

“นั่นน่ะสิ ถ้ามันเป็นสัตว์วิเศษจริง จะรู้จักหญ้าพิษชีวิตก็ไม่แปลก ถ้ามันได้กินหญ้าพิษชีวิตคงไร้เทียมทานเลยหรือเปล่า”

“ถ้ามันฉลาดขึ้น มีไหวพริบ งั้นพวกเราสื่อสารกันก็ไม่ยากแล้วค่ะ”

ไม่เหมือนตอนนี้ที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ทำได้เพียงคุยกันแบบเดาเอา

“อึม อย่าเพิ่งสนเรื่องนี้เลย พวกเราต้องหาทางให้มันทิ้งหญ้าพิษชีวิตไว้หน่อยให้อู๋เปียนใช้”

มู่เถาเยาพยักหน้า

บนโลกนี้คงไม่มีหญ้าพิษชีวิตอีกแล้ว

ของวิเศษแบบนี้มีต้นเดียวก็ถือว่าสวรรค์เมตตาเหลือเกิน ใครได้พบเจอก็คือวาสนาอันยิ่งใหญ่

ตี้อู๋เปียนไม่ควรอายุสั้น

สองพี่น้องผลัดกันคุยกับเจ้าขาวปุย วันละสิบหกชั่วโมงไม่มีหยุด

เพียงชั่วพริบตาเวลาก็ผ่านไปสองวันแล้ว

เวลานี้เจ้าขาวปุยส่งเสียงร้องอยู่รอบๆ ต้นหญ้าพิษชีวิตอย่างอารมณ์ดี มู่เถาเยากับเย่ว์จือกวงก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของมัน อดยิ้มมุมปากไม่ได้

“นั่นสิ พี่รองคะ เก็บของกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพวกเราอาจได้ลงกันแล้ว”

“อึม เสี่ยวเยาเยาอยู่กับเจ้าขาวปุยไปนะ พี่จะเอากล่องไม้มาใส่หญ้าพิษชีวิต…ไม่ถูกสิ เสี่ยวเยาเยา หญ้าพิษชีวิตมันแข็งตัวแล้ว ถ้าแตะมันจะไม่กลายเป็นผุยผงเหรอ”

“ไม่ค่ะ มันมีจิตวิญญาณ ต่อให้แข็งตัวแล้วลำต้นก็ยังสดใหม่เหมือนมีชีวิตอยู่”

“งั้นก็ดี”

เย่ว์จือกวงหยิบกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมาให้มู่เถาเยาเสร็จก็เก็บของของทั้งสองคนต่อ

มู่เถาเยาอุ้มเจ้าขาวปุยที่กำลังตื่นเต้นดีใจขึ้นมาไว้ในอ้อมอก

เธอเองก็ตื่นเต้น จึงชวนคุยให้ดีขึ้น “เจ้าขาวปุย ตกลงกันแล้วนะว่าจะให้ฉันหนึ่งดอกหรือไม่ก็หนึ่งใบ”

“จี๊ดๆ”

มู่เถาเยายิ้มตาโค้งลูบเจ้าขาวปุย

ถึงจะไม่เข้าใจว่ามันพูดอะไร แต่เธอสัมผัสได้ว่ามันต้องการแบ่งให้เธอด้วย

อยู่ด้วยกันมาหนึ่งสัปดาห์ หนึ่งคนกับหนึ่งตัวก็ได้สร้างมิตรภาพและความเชื่อใจที่มากในระดับหนึ่ง

เย่ว์จือกวงเก็บของเสร็จก็มารอหญ้าพิษชีวิตด้วยกัน

ประมาณครึ่งชั่วโมงแสงสีแดงยามอาทิตย์ตกดินเต็มท้องฟ้า วงแหวนเจ็ดสีปรากฏ ล้อมดวงอาทิตย์สีแดงเพลิงไว้ตรงกลาง

สองพี่น้องเงยหน้ามองแสงศักดิ์สิทธิ์อยู่บนยอดเขาหิมะ เกิดความรู้สึกจิตใจถูกชำระล้างให้ใสสะอาด

ต่อเนื่องอยู่ประมาณสิบนาทีแสงศักดิ์สิทธิ์ก็ค่อยๆ หายไป เจ้าขาวปุยกระโดดลงจากอ้อมอกของมู่เถาเยาไปแทะดอกหญ้าพิษชีวิตที่กลีบเหมือนดอกบัว

มู่เถาเยากับเย่ว์จือกวงมองเจ้าขาวปุยด้วยความลุ้นระทึก

เจ้าขาวปุยกินหมดหนึ่งดอกก็เดินตัวโอนเอนเหมือนคนเมามาหามู่เถาเยา

มู่เถาเยาอุ้มมันขึ้นมากอด

เจ้าขาวปุยหลับปุ๋ยไปในทันที

สองพี่น้องมองหน้ากัน ในดวงตามีทั้งความตกใจและสงสัย

แต่ก็ไม่ได้กังวลมาก อย่างไรเสียเจ้าขาวปุยก็เฝ้าหญ้าพิษชีวิตต้นนี้มาตลอด ไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่ากินได้หรือกินไม่ได้

“พี่รองคะ ยังไม่รู้ว่าเจ้าขาวปุยจะย่อยหมดเมื่อไร ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืดสนิท พี่รองลงไปบอกทุกคนก่อนดีกว่าค่ะ”

“ได้ เดี๋ยวขึ้นมาใหม่นะ”

“พี่รองค่อยขึ้นมาตอนเช้าเถอะค่ะ ฉันอยู่เฝ้าเจ้าขาวปุยกับหญ้าพิษชีวิตคนเดียวก็พอ ที่นี่ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกค่ะ”

“ก็ได้ เสี่ยวเยาเยา อย่าเพิ่งแตะหญ้าพิษชีวิตนะ รอเจ้าขาวปุยตื่นก่อนค่อยว่ากัน”

“เข้าใจค่ะ”

“งั้นพี่ลงไปแล้วนะ ระวังตัวด้วย”

“ค่ะ”

ตอนที่ 490 ยันต์คุ้มสุขภาพ

ช่วงเช้าวันรุ่งขึ้น เย่ว์จือกวงขึ้นมาจากด้านล่างก็ยังเห็นเจ้าขาวปุยหลับอยู่

“เสี่ยวเยาเยาลงไปหาทุกคนเถอะ พี่จะเฝ้าพวกมันให้”

“ค่ะ”

มู่เถาเยาอุ้มเจ้าขาวปุ๋ยที่หลับปุ๋ยส่งให้เย่ว์จือกวงแล้วเหาะลงจากยอดเขาหมื่นเมตร

นับตั้งแต่กำลังภายในของพวกเขาพุ่งสูงขึ้นเหมือนจรวด การขึ้นลงในระยะหมื่นเมตรแบบนี้ก็เป็นเรื่องง่ายๆ

ย่าเย่ว์เห็นหลานสาวสุดที่รักไม่ได้อุ้มเจ้าขาวปุยลงมาด้วยจึงถาม “เสี่ยวเยาเยา เจ้าขาวปุยยังไม่ตื่นเหรอ”

“ค่ะ ไม่รู้ด้วยว่ามันจะตื่นเมื่อไร ให้พี่ใหญ่ไปส่งคุณปู่คุณย่า เยี่ยนหังกับอู๋ซวงกลับก่อนดีกว่าค่ะ ถือโอกาสไปบอกคนตระกูลตี้ด้วย พวกเขาจะได้ไม่รอจนร้อนใจ”

เย่ว์หลั่งกับเป่ยซีก็ช่วยเกลี้ยกล่อมให้คนแก่กลับไปก่อนด้วย

ปู่เย่ว์ย่าเย่ว์จำต้องยอม

เย่ว์จือเหิง “เสี่ยวเยาเยาก็กลับไปด้วยกันไหม อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อย”

มู่เถาเยาส่ายหน้า “ไม่รู้ว่าเจ้าขาวปุยจะตื่นเมื่อไร ฉันต้องสังเกตหลังมันตื่นว่ามีอาการยังไงค่ะ”

คนตระกูลเย่ว์พอจะเข้าใจได้

เยี่ยนหังเข้าไปจับมือมู่เถาเยา “พี่ฮะ”

มู่เถาเยาใช้มืออีกข้างลูบหัวของเขา ยิ้มดวงตาโค้งมน “เยี่ยนหัง ไม่ต้องห่วงนะ อยู่ที่นี่ไม่มีอันตรายหรอก เรากับอู๋ซวงกลับไปกับคุณปู่คุณย่าก่อน ที่บ้านมีเด็กๆ อยู่หลายคน เราเป็นเจ้าบ้านต้องช่วยผู้ใหญ่ดูแลแขกนะ”

เยี่ยนหังถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพยักหน้า

เขารู้ว่าอยู่ที่นี่ไม่มีอันตราย ก็แค่เป็นห่วงพี่สาว

เห็นๆ อยู่ว่าพวกเขามีฐานะที่อยู่สูงสุดในทั้งสองชาติ แต่กลับต้องใช้ชีวิตลำบากกว่าคนธรรมดา

ถึงแม้พี่สาวจะมีความสุขในความลำบากของชาตินี้ แต่เขาเห็นแล้วก็ยังปวดใจ

หลังจากยอมกลับกัน ทุกคนก็เริ่มเก็บของ

มู่เถาเยา “หรือว่าคุณพ่อคุณแม่กลับไปพักหน่อยก็ได้นะคะ ให้พี่ใหญ่อยู่ที่นี่พอ”

ถ้าไม่ให้ใครอยู่เลย พวกเขาไม่วางใจแน่นอน

เย่ว์หลั่งครุ่นคิดแล้วพยักหน้า “งั้นพวกเรากลับไปเปลี่ยนเอารถบ้านมา ลูกกับพี่รองมีวิชาตัวเบาเหาะได้เร็ว เหาะลงมาอาบน้ำทุกวันได้”

หลายวันนี้พวกเขาใช้น้ำพุร้อนทำความสะอาดร่างกายพอประมาณ

เก็บของเสร็จมู่เถาเยาก็ไปส่งพ่อกับแม่ที่รถก่อนแล้วกลับมาพาเด็กทั้งสองคน จากนั้นก็เป็นคนชราทั้งสอง

เย่ว์จือเหิงขนพวกสัมภาระกลับไป

มู่เถาเยาส่งทุกคนเสร็จก็มาช่วยเย่ว์จือเหิงขนของ

เต็นท์ทั้งสองหลังกับข้าวของเครื่องใช้ยังทิ้งไว้ก่อน เอาแค่ของใช้ส่วนตัวของสองคนแก่กับเด็กสองคน รวมถึงพวกเสื้อผ้าสกปรกที่เย่ว์หลั่งกับเป่ยซีเปลี่ยน

ในเขาเทพจันทราไม่เพียงแต่จะมีน้ำพุร้อน ยังมีธารน้ำเย็นอีกด้วย แต่พวกเขาไม่อยากทำแหล่งน้ำสกปรก

มู่เถาเยาเห็นรถออกไปแล้วถึงเหาะกลับยอดเขาหิมะ

เจ้าขาวปุยก็ยังคงไม่ตื่น

จนกระทั่งตอนบ่าย ตรงกับช่วงเวลาที่มันกิน มันถึงตื่น

หลับไปยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็มๆ

พอมันตื่นก็ส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น

มู่เถาเยาช้อนมันขึ้นมามองซ้ายมองขวา อยากดูว่ามีตรงไหนแตกต่างจากก่อนหน้านี้

“เสี่ยวเยาเยา เหมือนภายนอกของเจ้าขาวปุยจะไม่เปลี่ยนเลยนะ แต่ดูกระปรี้กระเปร่าขึ้น ดูตาของมันสิ สุกใสฉ่ำวาวกว่าเมื่อก่อนอีก เหมือนมีแสงสีแดงระยิบระยับ”

“ใช่ค่ะ ดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก”

“เสี่ยวเยาเยา เจ้าขาวปุยกินไปหนึ่งดอกต้องใช้เวลาย่อยยี่สิบสี่ชั่วโมง งั้นอู๋เปียน…ดอกเดียวจะพอหรือเปล่า”

“น่าจะพอค่ะ”

“ยังเหลืออีกสองดอก เสี่ยวเยาเยากินหนึ่งดอกไหม”

มีของดีเย่ว์จือกวงย่อมอยากให้น้องสาวสุดที่รักได้กินด้วย

“พี่รองคะ หญ้าพิษชีวิตเป็นสมุนไพรวิเศษที่ต้องมีวาสนาถึงได้เจอ เก็บไว้ก่อนเถอะค่ะ ไว้จำเป็นค่อยมาเอาไปใช้”

เจ้าขาวปุยลงจากมือของมู่เถาเยา วิ่งไปหาหญ้าพิษชีวิตแล้วอ้าปากแหลมๆ จิกดอกไม้ที่สวยงามล้ำค่ามาให้มู่เถาเยา

มู่เถาเยาลูบตัวมัน หยิบดอกไม้ไปเก็บไว้ในกล่องไม้ที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว

เจ้าขาวปุยร้องจิ๊บๆ

“เสี่ยวเยาเยา พี่ว่าเจ้าขาวปุยมันอยากให้น้องกินดอกไม้นะ”

“ฉันทราบค่ะ แต่เก็บไว้ใช้ดีกว่า มันแข็งตัวแล้ว เก็บไว้หมื่นปีก็ไม่สูญสลาย”

“จี๊ดๆ”

เจ้าขาวปุยวิ่งไปที่หญ้าพิษชีวิตอีกครั้ง จิกดอกสุดท้ายกลับมาแล้วกระโดดไปบนบ่าของมู่เถาเยา เอาดอกไม้ที่อยู่ในปากจ่อปากของมู่เถาเยา อยากให้เธอกิน

“เสี่ยวเยาเยากินเถอะ เอาดอกที่อยู่ในกล่องให้อู๋เปียนก็ได้แล้ว นี่ยังเหลือพวกใบอีกตั้งหลายใบ” เย่ว์จือกวงก็เร่งให้น้องสาวกิน

มู่เถาเยารับดอกไม้มา

เธอไม่อยากทำเสียน้ำใจของเจ้าขาวปุย แต่เธอไม่ได้ป่วย เสียดายไม่อยากกินของล้ำค่านี้ แบบนี้มันเสียของเปล่าๆ!

นี่มันเป็นของที่มีประโยชน์มหาศาลเลยเชียวนะ!

พลังของหญ้าพิษชีวิตจะช่วยชำระล้างสิ่งสกปรกในร่างกาย ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นทำให้เลือดเนื้อหลอมรวมจิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียว แต่อย่างน้อยสิ่งชั่วร้ายก็มารุกรานไม่ได้ สารพัดพิษมิอาจย่ำกราย

ไม่ว่าจะมลพิษก็ดี หรือโรคระบาดที่มีการแพร่กระจายสูง ก็ไม่มีทางเข้าสู่ร่างกายที่ถูกหญ้าพิษชีวิตชำระล้างมาแล้ว

เหมือนกับมียันต์คุ้มสุขภาพ

“จิ๊บๆ จี๊ดๆ เจ้าขาวปุยใช้ปากแหลมๆ ของตัวเองสะกิดริมฝีปากชมพูของมู่เถาเยา

เย่ว์จือกวงขำ “เสี่ยวเยาเยาดูสิ เจ้าขาวปุยมันเร่งแล้วนะ”

มู่เถาเยาก็หัวเราะ เด็ดสามกลีบให้เย่ว์จือกวง “พี่รองคะ คนละครึ่งค่ะ”

เย่ว์จือกวงไม่รับ มือใหญ่ลูบศีรษะของน้องสาวพลางพูด “เสี่ยวเยาเยากินเถอะ กินแล้วอาจจะหลับ เดี๋ยวพี่รองเฝ้าให้”

เจ้าขาวปุยร้องจี๊ดๆ พร้อมวิ่งลงจากบ่าของมู่เถาเยาไปที่หญ้าพิษชีวิตแล้วจิกก้านที่ไม่มีดอกแล้วมาให้เย่ว์จือกวง

เย่ว์จือกวงหยิบก้านสีเขียวอ่อนพูดอย่างอารมณ์ดี “ดูสิ มันแบ่งให้พี่ด้วย เสี่ยวเยาเยากินก่อนเถอะ พี่จะเฝ้าให้”

“ค่ะ”

มู่เถาเยากินหญ้าพิษชีวิตทีละกลีบ

“รสชาติคล้ายบัวหิมะ หวานๆ เย็นๆ ค่ะ”

เย่ว์จือกวงถามน้องสาวอย่างเกร็งๆ “เสี่ยวเยาเยารู้สึกอยากนอนหรือเปล่า”

มู่เถาเยาส่ายหน้าเสร็จก็หาวแล้วหลับทันที