อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 469 ศาสตร์เหนือธรรมชาติลี้ลับมาก

ตอนที่ 469 ศาสตร์เหนือธรรมชาติลี้ลับมาก

ครอบครัวจั่วพักอยู่ที่หมู่บ้านเถาหยวนซานห้าวัน หลังจากรู้ว่าตี้อู๋เปียนดูแลโครงการช่วยเหลือคนยากจนด้วยตัวเองพวกเขาก็บอกความคิดที่อยากสร้างถนนกับสร้างโรงเรียนในชนบทให้ตี้อู๋เปียนกับมู่เถาเยารู้

สร้างถนนเป็นขั้นแรกของการสร้างตัว ให้การศึกษาเป็นแผนที่แก้ความยากจนได้ถึงแก่น ทำทั้งสองอย่างนี้ได้ก็จะเป็นประโยชน์ต่อประเทศ ต่อชาวบ้าน และต่อตัวเอง

ก่อนที่ตี้อู๋เปียนจะรู้ว่าตระกูลจั่วเป็นตระกูลนักพรต เขารู้ดีว่าตระกูลจั่วมีสถานะในวงการอิเล็กทรอนิกส์

ภายใต้ ‘เทคโนโลยีไร้ขอบเขต’ ของเขาก็มาจาก ‘การสรรค์สร้างเทคโนโลยี’ ของตระกูลจั่ว ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเรื่องความร่ำรวยของตระกูลจั่ว จึงไม่ปฏิเสธเจตนาดีของพวกเขา

ถึงแม้ประเทศจะจัดสรรงบให้ แต่โครงการช่วยเหลือคนยากจนนี้เป็นโครงการที่ไม่มีจุดจบ มีเงินเท่าไรก็ใช้หมดได้

เขายังหวังว่าจะมีตระกูลมหาเศรษฐีแบบนี้มาร่วมอีกเยอะๆ

พอคุยกันเสร็จแล้วครอบครัวจั่วสามคนก็ออกจากหมู่บ้านเถาหยวนซาน

ผ่านไปสามวันตี้อู๋เปียนก็ได้รับเงินจำนวนมหาศาล ถึงเขาจะเป็นเจ้าชายก็ยังอดตะลึงไม่ได้

“ซาลาเปาน้อย นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าตระกูลจั่วจะรวยขนาดนี้! รู้สึกว่ารวยกว่าน้าเล็กมากๆ !”

มู่เถาเยายิ้มพูด “เรื่องปกติ ต่อให้อาเขยจะรวยแค่ไหนก็สู้ตระกูลใหญ่ที่สะสมสมบัติกันมาหลายรุ่นไม่ได้”

อืม ยกเว้นสำนักซย่าโหวที่ค่อนข้างพิเศษนี้

ตี้อู๋เปียนพยักหน้า “ลุงจั่วคงอยากทำความดีสะสมบุญเพื่อเปลี่ยนชะตาคนในครอบครัวแหละมั้ง”

ตี้อู๋เปียนคุมหน่วยข่าวกรองของประเทศย่อมรู้ว่าตระกูลจั่วคนน้อย ชีวิตมีคุณภาพแต่จำนวนไม่มาก

ตระกูลจั่วไม่เหมือนตระกูลถัง อย่างน้อยตระกูลถังก็มีสายหลักสายรอง เนื่องจากเป็นตระกูลที่เชี่ยวชาญเรื่องพิษ ทำให้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพ จะมีลูกหลานน้อยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่ตระกูลจั่ว สมาชิกน้อยถึงขั้นที่สายหลักเหลือกันอยู่สามคนกับสองผู้อาวุโส ซึ่งสองผู้อาวุโสก็ไม่มีลูก

“ซาลาเปาน้อย พวกเขาโดนเอาคืนเหรอ ฉันเคยสืบตระกูลจั่วขึ้นไปสามรุ่น ทุกคนตายโดยที่ไม่เจ็บไม่ป่วย”

“น่าจะ ได้ยินว่าเมื่อก่อนตระกูลจั่วไม่แยกแยะดีชั่ว จะคนเลวหรือคนดีมาหา ขอแค่จ่ายในสิ่งที่พวกเขาอยากได้ไหว พวกเขาก็ช่วยหมด…ตอนนี้ลุงจั่วเปลี่ยนกฎ น่าจะเพราะตระหนักได้ว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปอาจจะ…ยิ่งเลวร้าย” สิ้นทายาทสืบสกุล

ยิ่งเป็นตระกูลใหญ่ยิ่งถือเรื่องมีทายาทสืบสกุล

“คนเราเก่งแค่ไหนก็เอาชนะสวรรค์ไม่ได้” อย่างเช่นตัวเขาเอง

เรื่องบางอย่างมันทำให้เขาไม่เชื่อไม่ได้

“ศาสตร์เหนือธรรมชาติลี้ลับมาก”

“อืม ซาลาเปาน้อย รู้สึกไหมว่าครอบครัวนี้เขาดูแปลกๆ พวกเขาดูสนใจหมู่บ้านเถาหยวนซานมากกว่าตระกูลตี้อู่กับตระกูลน่าหลานเสียอีก” ไม่มีทางเป็นเพราะหมู่บ้านเถาหยวนซานอุดมสมบูรณ์แน่นอน

ดูจากเงินบริจาคของตระกูลจั่ว ความร่ำรวยทั้งหมู่บ้านเถาหยวนซานรวมกันยังไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมน “ไม่แปลกหรอก พี่อีเหิงบอกฉันแล้วว่าหลังเรียนจบอยากมาทำงานที่หมู่บ้านเถาหยวนซาน”

“นี่ยังไม่แปลกอีกเหรอ นั่นคนเก่งด้านเทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์เชียวนะ ทำไมต้องมาทำงานที่หมู่บ้านเถาหยวนซานด้วย ที่นี่ไม่มีที่ให้ปล่อยของเสียหน่อย”

“พี่สาม พวกเขาอยากเปลี่ยนโชคชะตา นอกจากทำความดีสะสมบุญแล้ว การได้อยู่ใกล้กลุ่มคนที่อายุยืนก็มีประโยชน์มากเหมือนกัน”

ตี้อู๋เปียนนึกถึงหมอเทวดาหยวน

ผู้ใหญ่ในบ้านเคยบอก คนที่บุญบารมีสูงเผื่อแผ่ต่อคนรอบข้างได้ พอมู่เถาเยาพูดแบบนี้เขาก็เข้าใจแล้วว่าคนตระกูลจั่วหวังอะไรอยู่

“ดูจากท่าทางของพวกเขาเหมือนอยากมาอยู่หมู่บ้านเถาหยวนซานจริงๆ นะ”

“ถ้าพี่อีเหิงอยากมาทำงานที่หมู่บ้านเถาหยวนซานจริง ต่อไปก็อาจตั้งรกราก”

“อยากให้เธอมาเหรอ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ก็แค่รับคนที่มีความพยายามเข้ามาเอง

ต่อให้ทิศทางความพยายามของคนคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน เดิมทีก็ไม่ได้คิดร้ายต่อหมู่บ้านเถาหยวนซาน

ตี้อู๋เปียนคิดๆ ดูก็จริง “ก็ไม่มีอะไรไม่ดีเนอะ”

ทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างออกอรรถรส ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเครื่องบิน จึงมองไปนอกหน้าต่าง

มู่เถาเยายิ้มตาโค้ง “คุณปู่คุณย่าของฉันมาถึงแล้ว”

“งั้นพวกเราไปรับที่ลานจอดเครื่องบินกัน”

“อืม”

ทั้งสองคนเดินเคียงกันลงไป

คนในห้องรับแขกก็กำลังจะออกไปข้างนอก

พอเยี่ยจั๋วน้อยเห็นมู่เถาเยาก็ปล่อยมือเจียงเฟิงเหมียนทันที ขาน้อยๆ ทั้งสองวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

กอดขามู่เถาเยา เงยหน้าตะโกนเรียก “อา”

เจียงเฟิงเหมียนแกล้งเสียใจ “พอเห็นอาเยาเยา จั๋วจั๋วก็ทิ้งอาคนนี้เลยนะ”

เด็กน้อยหันกลับมาปลอบ “จั๋วจั๋วเอา เอาอาเสี่ยวเหมียน”

ทุกคนพากันขำเด็กน้อย

มู่เถาเยากะพริบดวงตาที่สุกใส ลูบหัวเด็กน้อย “จั๋วจั๋ว พวกเราไปรับน้อง…พวกอาๆ กันนะ”

เยี่ยนหังกับอู๋ซวงเป็นน้องของเธอ ก็ย่อมโตกว่าจั๋วจั๋วหนึ่งรุ่น

“ไปรับน้อง”

“…ไม่ใช่น้องจ้ะ เป็นคุณอา”

ไม่ว่าจะเป็นอะไร เด็กน้อยก็ลากมู่เถาเยาเดินออกไป

มู่เถาเยาพาเยี่ยจั๋วนั่งรถออกไปที่ลานจอดเครื่องบินพร้อมเยี่ยหนานเฉิน เจียงเฟิงเหมียน เฉิงอันนั่ว ปาอิน และลู่หันซู

มู่เถาเยาถามคนขับขณะอยู่บนรถ “พี่เขยห้าไม่กลับเย่ว์ตูไปอยู่กับศิษย์พี่หญิงห้าเหรอคะ”

อาจารย์อาเล็กกับภรรยาและพวกศิษย์พี่กลับเมืองเย่ว์ตูกันไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว อย่างไรเสียก็ต้องทำงาน

เซี่ยซิงเฉินก็กลับเมืองหลวงในวันเดียวกัน

เยี่ยหนานเฉินขับรถพลางพูด “อีกสองวันปู่ย่าตายายของเยี่ยจั๋วมากันครบแล้วพี่ค่อยกลับไป” จะให้เสี่ยวเยาเยาหรือพวกอาจารย์ช่วยดูแลเด็กบ่อยๆ ก็ไม่ได้หรือเปล่า

“อ่อ จั๋วจั๋วอยู่ทางนี้พี่เขยกับศิษย์พี่วางใจได้เลยนะคะ”

เยี่ยหนานเฉินยิ้มพูด “พวกเราไม่มีอะไรไม่วางใจหรอก ก็แค่…อาจารย์อายุมากแล้ว ยังต้องมาช่วยสั่งสอนเด็กอีก พี่กับศิษย์พี่ของเธอเกรงใจน่ะ”

เฉิงอันนั่ว “อาห้าครับ ผมก็ยังอยู่ที่นี่นะครับ ผมมาพาจั๋วจั๋วไปเที่ยวตอนไม่ได้ทำงานได้”

เยี่ยหนานเฉินยิ้มพลางพยักหน้า

มู่เถาเยา “มีอะไรทำอาจารย์จะมีความสุขนะคะ พี่เขยห้าอย่าคิดมากเลยค่ะ”

“อืม”

เพราะรู้ว่าคนแก่ที่นี่ไม่ชอบอยู่ว่าง เขาถึงได้ยอมให้พาลูกมาไว้ที่นี่

ยังดีที่ถึงแม้อาจารย์จะอายุเยอะ แต่ร่างกายแข็งแรงกว่าคนวัยเดียวกัน

พวกเขาไปถึงลานจอดเครื่องบิน คนตระกูลเย่ว์กำลังลงจากเครื่องบิน

เยี่ยนหังกับอู๋ซวงที่อายุหนึ่งขวบหนึ่งเดือนพูดได้เดินได้แล้ว

“พี่” เยี่ยนหังจูงมือน้องสาววิ่งเตาะแตะมาหามู่เถาเยา

พอเยี่ยจั๋วเห็นเด็กที่เล็กกว่าตัวเองก็ปล่อยมือมู่เถาเยาวิ่งไปหาเยี่ยนหังกับอู๋ซวงด้วยความดีใจพร้อมตะโกน “น้องชาย น้องสาว”

มู่เถาเยา “…” เมื่อกี้ก็บอกแล้วว่าเป็นอา

อย่างไรเสียเยี่ยนหังก็ไม่ใช่เด็กหนึ่งขวบอย่างแท้จริง เขาพาน้องสาววิ่งอ้อมเยี่ยจั๋วไปกอดขามู่เถาเยา เรียก ‘พี่’ ไม่หยุดด้วยความดีใจ

เยี่ยจั๋วมองสองมือที่ว่างเปล่าด้วยความงุนงง

ทำไมเขาถึงไม่ได้กอดพวกน้องๆ ล่ะ

น้องๆ ไม่ชอบเขาเหรอ

เด็กน้อยเสียใจขึ้นมาทันที

เย่ว์เลี่ยงก้มอุ้มเยี่ยจั๋วขึ้นมา “จั๋วจั๋ว”

เยี่ยจั๋วน้อยไม่กลัวคนแปลกหน้าเลยสักนิด ถูกคนไม่รู้จักอุ้มก็ไม่ร้องไห้ แค่เอียงศีรษะมองเย่ว์เลี่ยง จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “พี่สาว”

ทุกคนพากันหัวเราะ

“ไม่ใช่พี่สาวจ้ะ เป็นย่าต่างหาก” เย่ว์เลี่ยงยิ้มพลางช่วยแก้คำพูดให้

เยี่ยจั๋วมองเย่ว์เลี่ยง จากนั้นก็หันไปมองย่าแท้ๆ ของตัวเอง

เยี่ยจั๋วมองสลับไปมา ใบหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถาม ราวกับคิดไม่ตกว่าย่ากับย่าต่างกันตรงไหน