อยากกินไหมล่ะ 814 ฉันเลือกนาย

หยางซู่ซินมั่นใจในความสามารถอย่างตัวเองมาก เขาเชื่อว่ามันคุ้มค่าแก่ความพยายามในการทำผลงานแกะสลักมังกรนพเก้าตราบเท่าที่เขาสามารถหาคนที่สามารถแกะสลักได้ดีเท่ากับเขาหรือด้อยกว่าเขาแค่นิดหน่อยก็ได้

น่าเสียดายที่เขายังไม่เจอใครที่ตรงกับเงื่อนไขของเขาเลยสักคนเดียว ดังนั้นเขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากลดมาตรฐานลง ถ้าหากสองคนไม่สามารถทำผลงานแกะสลักให้เสร็จได้ สามคนก็ยังดี

แต่หยางซู่ซินก็ไม่อยากนึกถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ อีกทางหนึ่งมากคนก็ยิ่งมากความและงานแกะสลักก็ยิ่งไม่สมบูรณ์แบบไปกันใหญ่ ส่วนอีกด้านหนึ่งสองคนทำงานอันน่าทึ่งจนเสร็จย่อมฟังดูดีกว่าสามคนทำเป็นไหนๆ

ถึงแม้จะไม่ได้ระบุชื่อเอาไว้ แต่หยางซู่ซินกลับหนีไม่พ้นการไล่ตามชื่อเสียง

ในวันที่สอง เขาก็ยังไม่พบตัวผู้สมัครที่น่าพึงพอใจแต่อย่างใด ตอนนั้นเขาพลันนึกถึง “คนดังทางอินเตอร์เน็ต” ที่บุตรชายของเขาแนะนำขึ้นมาเมื่อวานนี้ได้

“ยังมีผู้มีพรสวรรค์อยู่ท่ามกลางคนธรรมดาอยู่อีกมากมาย ขอฉันดูเขาเสียหน่อยเถอะ” หยางซู่ซินเปิดคอมพิวเตอร์แล้วเริ่มค้นหาโดยมีความคิดเช่นนั้นอยู่ในหัว

เขาค้นหาคำสำคัญอยู่หลายคำและพบข่าวเกี่ยวกับคนผู้นี้อยู่มากมายเหลือเกิน จากนั้นเขาก็เปิดเว็บพอร์ทัลอย่างสุ่มๆ

[เมื่อวานนี้ บรรณาธิการ…]

เขาไม่สนใจที่จะอ่านคำอธิบายของวิดีโอเนื่องจากพวกบรรณาธิการสามารถเขียนอะไรที่เขาต้องการลงไปก็ได้ ดังนั้นหยางซู่ซินจึงเล่นวิดีโอในทันที

ในช่วงเริ่มต้นของวิดีโอเป็นสถานการณ์นอกร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง จากนั้นก็มีรถบรรทุกมาส่งน้ำแข็งก้อนใหญ่ที่นั่น

“สภาพแวดล้อมของการแกะสลักไม่เข้าท่าเกินไปแล้ว” หยางซู่ซินพูดในใจ ทั้งอุณหภูมิหรือสภาพแวดล้อมช่างไม่น่าพอใจเอาเสียเลย นอกเหนือไปจากนั้นเขายังสามารถมองเห็นบรรดาผู้ชมบริเวณร้านได้ชัดเลยเชียวล่ะ และนั่นหมายความว่ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมอยู่ตรงนั้นและช่างแกะสลักคงไม่อาจมีสมาธิจดจ่อกับการแกะสลักได้เป็นแน่

ไหนๆก็เริ่มวิดีโอมาแล้วก็ขอให้ฉันได้ดูต่อไปเถอะ หยางซู่ซินคิดอยู่ในใจ เมื่อเขาพบคนที่ใช้มีดทำครัวแทนมีดแกะสลัก เขาก็ถึงกับทอดถอนใจออกมา

เขาจะสามารถจัดการกับน้ำแข็งก้อนใหญ่ขนาดนั้นไปได้อย่างไรกัน?

ในวิดีโอ หยวนโจวเริ่มแกะสลักไปแล้วแต่จู่ๆวิดีโอก็หยุดลง เขาได้รับข้อความแจ้งเตือนว่า “โปรดล็อกอินเข้าเว็บไซต์เดิมของวิดีโอเพื่อดูแบบฉบับสมบูรณ์”

เกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย? หยางซู่ซินคลิกเข้าไปแล้วหน้าเว็บก็เปลี่ยนทิศทางไปที่เว่ยป๋อ เมื่อเขาคลิกอีกครั้งก็ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบอีกครั้งว่า “โปรดล็อกอินเข้าบัญชีเว่ยป๋อของคุณ” เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?

“เว็บไซต์เดี๋ยวนี้ยุ่งยากชะมัดเลย ทำไมฉันต้องไปเข้าเว็บไซต์เดิมแล้วยังต้องเข้าไปล็อกอินอีกด้วยเล่า? ก็แค่เพิ่มมูลค่าของตัวเองด้วยการคิดค่าใช้จ่ายแพงๆไปอย่างนั้นเอง”

หยางซู่ซินจะไปมีบัญชีเว่ยป๋อซึ่งเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายได้อย่างไรกันเล่า? ดังนั้นเขาก็เลยตัดสินใจว่าจะโทรไปถามบุตรชายของตนเองดูเสียหน่อย เนื่องจากเขาดูวิดีโอมาได้ครึ่งทางแล้วย่อมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ดูให้จบ นอกจากนั้นเขาก็ยืนกรานที่จะดูให้จบเนื่องจากจู่ๆเว็บไซต์ก็มายับยั้งมิให้เขาทำเช่นนั้นเสียได้ เขาก็เป็นคนหัวดื้อแบบนั้นแหละ

“ขอบัญชีเว่ยป๋อของแกหน่อยซิ” หลังจากโทรติดแล้ว เขาก็กล่าวขึ้นมาทันที

ทีแรกหยางหวั่นเซิงรู้สึกงงงันกับอีกด้านหนึ่งของปลายสาย เขาไม่เข้าใจว่าบิดาของตนจะขอบัญชีเว่ยป๋อของเขาไปทำไมกัน

ทันใดนั้นหยางหวั่นเซิงก็มีความคิดหลายอย่างอยู่ในหัว เขานึกอยู่สักพักแต่ดูเหมือนจะไม่ต้องทำอะไรกับเว่ยป๋อของตนเองเป็นพิเศษเลย

“ว่าไง? สัญญาณไม่ค่อยดีงั้นรึ?” หยางซู่ซินอดไม่ได้ที่จะถามออกมาเมื่อไม่ได้ยินอะไรจากอีกด้านหนึ่งของปลายสาย หลังจากนั้นหยางหวั่นเซิงก็ตอบออกมาง่ายๆทำให้หยางซู่ซินพูดต่อไปว่า “ฉันต้องล็อกอินเข้าเว่ยป๋อเพราะฉันอยากดูวิดีโอที่แกแนะนำน่ะสิ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางหวั่นเซิงก็ถอนหายใจแล้วบอกบัญชีของเขาเองให้หยางซู่ซินได้รู้

หยางซู่ซินจัดการอยู่สักพักแล้วในที่สุดเขาก็สามารถล็อกอินเข้าไปดูวิดีโอฉบับสมบูรณ์ตอนที่หยวนโจวกำลังแกะสลักก้อนน้ำแข็งอยู่ตรงประตูร้าน

มีดทำครัวในมือของหยวนโจวเบากว่ามีดแกะสลักเสียอีก บรรดาผู้คนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียง “ฉัวะ ฉัวะ” ผลงานแกะสลักน้ำแข็งขนาดใหญ่ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างพร้อมเศษน้ำแข็งที่ร่วงหล่นลงมา

จากมุมมองของผู้เชี่ยวชาญอย่างหยางซู่ซินเอง ฝีมือการแกะสลักจัดว่ายอมเยี่ยมมากทีเดียว เหนือสิ่งอื่นใดหยวนโจวควบคุมน้ำหนักมือได้ดีเชียวล่ะ

ไม่ต้องบอกก็รู้ ปรากฏผู้มีพรสวรรค์ขึ้นท่ามกลางคนธรรมดาแล้ว

“เขาทำได้ยังไงกันนะ?” สายตาของหยางซู่ซินเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจเมื่อได้เห็นหยวนโจวแกะสลักหนวดมังกรทั้งสองเส้นที่ขยับไหวอย่างเป็นธรรมชาติ ต้องมีความแข็งแรงของกล้ามเนื้อมือ ความสามารถในการประสานงานและสายตาที่ดีขนาดไหนกัน?

แต่ในเมื่อความจริงมากองอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หยางซู่ซินก็ต้องยอมรับมันแล้วล่ะ ในขณะเดียวกันเขาก็ครุ่นคิดอีกนิดหน่อยด้วยความสงสัยว่ามีดทำครัวเหมาะแก่การแกะสลักมากกว่าจริงๆน่ะหรือ

“ไม่ ไม่ ไม่ เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกน่า ยังไงขนาดก็ไม่เหมาะอยู่ดี มีดทำครัวจะเหมาะแก่การแกะสลักไปได้ยังไงกันเล่า?” หยางซู่ซินส่ายหน้าซ้ำๆเพื่อปฏิเสธความคิดของตัวเอง

เขามุ่งความสนใจของตนเองไปที่การดูวิดีโออีกครั้งอย่างเอาจริงเอาจัง

ในตอนท้ายนั้น หยวนโจวเริ่มสลักปากและเขี้ยวมังกรตลอดจนเขามังกรที่แลดูสง่างาม เทคนิคการใช้มีดของเขาช่างดูไร้ระเบียบเป็นอย่างยิ่งในสายตาของหยางซู่ซิน

สำหรับหยางซู่ซินที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีคงต้องบอกว่าช่างเป็นเทคนิคที่ไร้ระเบียบเสียจริงๆ มันไร้ระเบียบแบบแผนเกินไปแล้วจริงๆ ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ส่วนหัวอันน่ากลัวของมังกรก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว

หยางซู่ซินไม่ทันสังเกตว่าวิดีโอกำลังจะจบลงแล้ว เขาจ้องมองหน้าจอตาไม่กะพริบแล้วรอดูว่าหยวนโจวจะแกะสลักกรงเล็บและเกล็ดมังกรได้อย่างไรกัน

แต่จู่ๆวิดีโอก็กระตุกแล้วหน้าจอก็ว่างเปล่าไปเลย

“เกิดอะไรขึ้นอีกเล่า? ทำไมหายไปอีกแล้วล่ะ?” หยางซู่ซินคลิกเมาส์ด้วยความสับสนและพบว่าเป็นการเริ่มวิดีโอใหม่อีกครั้ง ไม่มีอะไรอีกแล้ว

“ทำไมถึงมีแค่ช่วงเริ่มต้นเองเล่า? ส่วนท้ายไปไหนกันล่ะเนี่ย?” หยางซู่ซินเริ่มค้นหาในอินเตอร์เน็ตอีกครั้ง

เขาเล่นวิดีโอไปอีก 7 หรือ 8 ตอนติดๆกันก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่วิดีโอทุกตอนจะมาสิ้นสุดลงตอนที่หยวนโจวแกะสลักหัวมังกรเสร็จแล้ว

แม้ว่าวิดีโอบางตอนจะยาวกว่า แต่ก็ยังไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากบางคนที่กำลังร้องอุทานออกมาด้วยความชื่นชมในตอนท้าย นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

ให้ฉันลองเปลี่ยนคำสำคัญแล้วค้นหาดูหน่อยซิ หยางซู่ซินคิดอยู่ในใจ

แน่นอนว่าผลลัพธ์ก็ยังเป็นเช่นเดิม ยังคงมีแค่ส่วนหัวมังกรเท่านั้น คราวนี้หยางซู่ซินดูความคิดเห็นทั้งหลายแล้วถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วคนผู้นี้แกะสลักเฉพาะส่วนหัวเท่านั้นเอง

“น่าเสียดายชะมัดเลย! โชคร้ายอะไรอย่างนี้กันนะ! ถ้าเขาแกะสลักต่อไปก็จะเสร็จอยู่แล้วเชียว จะต้องเป็นผลงานแกะสลักระดับผู้เชี่ยวชาญเลยเชียวล่ะ” หยางซู่ซินดูเหมือนจะรู้สึกยังไม่พอใจและอยากจะดูต่ออีก

“น่าแปลกชะมัดคนผู้นี้ก็เป็นเชฟด้วยงั้นรึ?” หยางซู่ซินคลิกเมาส์แล้วเปิดเว็บไซต์ไป่ตู้ไป่เคอเกี่ยวกับหยวนโจวแล้วก็ต้องกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ไม่แปลกที่เขาจะใช้มีดทำครัว เสียดายพรสวรรค์ชะมัดเลย มีฝีมือขนาดนี้มาเป็นเชฟเพื่ออะไรกัน?” หยางซู่ซินรู้สึกโกรธเล็กน้อย

ไม่แปลกหรอกที่หยางซู่ซินจะโกรธ ตลอดชีวิตของเขา เขาศึกษาผลงานแกะสลักน้ำแข็งตั้งแต่ยังเด็กจนกลายมาเป็นยอดฝีมือในวงการแกะสลักน้ำแข็งในตอนนี้ แน่นอนว่าความสำเร็จพวกนั้นย่อมต้องอาศัยความมุ่งมั่นมากเป็นพิเศษ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงหยวนโจวที่ยังไม่เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศในตอนนี้เลย

แน่นอนว่าหยางซู่ซินย่อมรู้สึกไม่พอใจเมื่อพบว่าหยวนโจวที่มีความสามารถในการแกะสลักน้ำแข็งมาออกขนาดนั้นแต่กลับเป็นเชฟอยู่บนไป่ตู้ไป่เคอ

“เชฟชื่อดังงั้นรึ? เถ้าแก่ร้านอาหารเล็กๆงั้นรึ?” หยางซู่ซินกำลังอ่านข้อมูลเกี่ยวกับตัวหยวนโจวด้วยความคร่ำเคร่ง

“ร้านของสุดยอดเชฟผู้นี้ฟังดูคุ้นๆอยู่นะ” ความเคลือบแคลงวาบผ่านความคิดของหยางซู่ซิน แต่เขากลับไม่สนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ สิ่งที่เขากำลังคิดในตอนนี้ก็คือเชิญหยวนโจวมาทำผลงานแกะสลักมังกรนพเก้าด้วยกัน

“ฉันเคยได้ยินมาว่าเมืองเฉิงตูเป็นสถานที่ที่ดีแห่งหนึ่ง การเดินทางไปที่นั่นจะน่าสนใจหรือเปล่านะ?” หยางซู่ซินตัดสินใจโดยไม่ลังเล

“รอให้เจ้าลูกชายกลับมาวันอาทิตย์นี้ก่อนเถอะ จะได้ให้เขาจัดการจองตั๋วให้ฉันเสียเลย” หยางซู่ซินตรวจสอบเวลาแล้วระงับความต้องการที่จะออกเดินทางในทันที อาหารดีๆจงอย่าได้รอช้า

ในเวลาแบบนี้ หยางซู่ซินรู้สึกค่อนข้างสบายใจที่บุตรชายเรียนมหาวิทยาลัยที่ไม่ไกลจากเขามากเท่าไหร่นัก ถึงอย่างไรในเวลาแบบนี้บุตรชายของเขาก็ไว้ใจได้มากกว่า

ขณะที่หยางซู่ซินตัดสินใจที่จะไปเมืองเฉิงตูนั้นก็มีลูกค้าแปลกหน้ามาอยู่ตรงประตูร้านหยวนโจวในยามบ่ายแล้ว