เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวชิงเฉิงนั้นยอดเยี่ยมเพียงใดเมื่อเป็นเรื่องของปฏิกิริยาอันรวดเร็วและความสามารถในการระวังภัย เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเสี่ยวชิงเฉิงสังเกตเห็นเขาทันทีที่ออกจากโรงเรียน แต่เขาก็ไม่ใช่ภัยคุกคามสำหรับเสี่ยวชิงเฉิงแต่อย่างใด ถ้าเทียบกับผู้ชายคนนี้ เสี่ยวชิงเฉิงยังกังวลเรื่องที่เจ้าอมนุษย์ตนนี้จะแย่งเอาเค้กช็อกโกแลตของเขาไปมากกว่า!
เพราะพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ชายคนนั้นจึงไม่ได้เปิดเผยเจตนาอย่างโจ่งแจ้งจนเกินไป ยิ่งกว่านั้น เขาก็ยังไม่ได้ทำงานคนเดียว ที่ด้านหลังของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธออุ้มเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเสี่ยวชิงเฉินเอาไว้
เด็กคนนั้นเป็น ’สินค้า’ ที่พวกเขาเพิ่งลักพาตัวมาได้
ถึงการเรียกเด็กสักคนว่าเป็นเพียงแค่ ’สินค้า’ นั้นออกจะโหดร้ายอยู่บ้าง แต่ในแวดวงธุรกิจอันฉาวโฉ่นี้ เด็กๆ ต่างก็ถูกเรียกว่าเป็น ’สินค้า’ จริงๆ
สำหรับคนที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าเด็กและสตรีนั้น ทุกคนต่างก็สูญสิ้นความเป็นมนุษย์ไปจนหมดสิ้นแล้ว
เมื่อเทียบกับเด็กทารกตัวเล็กๆ แล้วเด็กที่ถูกพวกเขาลักพาตัวมามักจะมีอายุมากกว่าและได้รับความนิยมน้อยกว่า ’สินค้า’ ที่หัวดีกว่ามักจะถูกกำจัดอย่างรวดเร็ว ในบางกรณี พวกเขาอาจถูกทำให้กลายเป็นคนพิการก่อนส่งไปเป็นขอทานเพียงเพราะสภาพเช่นนั้นสามารถเรียกคะแนนสงสารได้ง่ายกว่า
ขั้นตอนการทำงานของพวกเขาได้รับการเตรียมการมาเป็นอย่างดีแล้วเช่นกัน โดยปกตินั้น พวกเขาจะทำให้มั่นใจว่า ’สินค้า’ อยู่ในสภาพสงบเสงี่ยมหลังจากถูกลักพาตัว เหมือนอย่างเด็กที่พวกเขาอุ้มอยู่ตอนนั้น
แม้จะมีเสียงแตรรถดังลั่นไปทั่วท้องถนน แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำให้เด็กคนนั้นตื่นได้เลยแม้แต่นิดเดียว เขานอนอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนั้นราวกับกำลังหลับสนิท เว้นเสียแต่ว่าดวงตาของเขาดูบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด
ผู้ชายคนนั้นย่อตัวลงแล้วส่งยิ้มให้กับเสี่ยวชิงเฉิง และพยายามทำตัวให้ดูไร้พิษภัยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ”เจ้าหนู ใกล้ๆ นี้มีร้านขายยาหรือเปล่า ลูกฉันไม่สบาย ฉันอยากซื้อยาแก้หวัดให้เขากินสักหน่อย”
เสี่ยวชิงเฉิงเหลือบมองอีกฝ่ายโดยไม่ตอบ
ชายคนนั้นนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ เขาจึงเรียกขึ้นอีกครั้งว่า ”เจ้าหนู?”
เสี่ยวชิงเฉิงตักเค้กช็อกโกแลตเข้าปาก ก่อนตอบช้าๆ ว่า ”ตามมาสิ เดี๋ยวผมพาไป”
ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกาย ”เยี่ยมเลย ขอบใจเธอมากนะเจ้าหนู!” อย่างไรเด็กๆ ก็เป็นคนเชื่อคนง่าย พวกเขาแค่ต้องรอให้ไม่มีใครอยู่รอบๆ ก่อนลงมือ
เมื่อคิดได้ดังนี้ ชายคนนั้นก็หันไปสบตากับผู้หญิงที่กำลังอุ้มเด็กอยู่ มีเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้นที่สามารถเข้าใจความหมายของสายตานั้นได้
วันนี้พวกเขามีเป้าหมายเป็นเด็กสองคน นอกจากเด็กที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนั้นแล้ว เป้าหมายอีกหนึ่งคนก็คือเด็กที่ชื่อเฮ่อเหลียนชิงเฉิงคนนี้
จากแหล่งข้อมูลของพวกเขา เด็กคนนี้มาจากครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยวฐานะธรรมดา ที่บ้านเปิดอู่ซ่อมรถ เขาถูกแกล้งและขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กยากจนมาตั้งแต่เข้าเรียน ต่อให้เด็กแบบนี้หายไปสักคนก็คงไม่เป็นที่สนใจมากนัก
หมอกสีดำหนาทึบลอยออกมาจากร่างของชายคนนั้นเมื่อความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัว
หมอกพวกนั้นคือความคิดชั่วร้ายที่เติบโตขึ้นจากหัวใจของมนุษย์
ในสายตาของปีศาจ วิญญาณคนเป็นประเภทนี้ไม่ต่างอะไรไปจากวิญญาณชั่วร้าย
ไป๋หลี่ซ่างเสียเดินตามอยู่ข้างหลัง เขาเดินทอดน่องพร้อมกับซุกมือเล็กๆ ของตัวเองไว้ในกระเป๋าด้วยท่าทางสุดเท่ คิ้วของเขาเลิกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำตอบของเสี่ยวชิงเฉิง
สิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดของเขาก็คือ เค้กช็อกโกแลตของเขากำลังจะถูกลักพาตัวไป
เขาเดินตามคนพวกนั้นไปอย่างกล้าหาญโดยไม่ลังเล!
ชายคนนั้นส่งยิ้มให้เสี่ยวชิงเฉิง แต่มือซ้ายของเขากลับทิ้งลงข้างตัวเหมือนเขากำลังถืออะไรอยู่ ถ้ามองใกล้ๆ จะเห็นว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ในฝ่ามือของเขาก็คือผ้าเช็ดหน้านั่นเอง
แต่ชายคนนั้นก็ยังไม่มีโอกาสได้ลงมือ
ป้อมตำรวจปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา มีตำรวจนายหนึ่งยืนปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่นั่นพร้อมกับกระบองในมือ
ชายคนนั้นเองก็ไม่ใช่คนโง่ ตรงกันข้ามเลยต่างหาก เขาค่อนข้างฉลาดและยังหัวไวอีกด้วย ทันทีที่เขาเห็นตำรวจ เขาก็ตระหนักถึงสถานการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่ได้ทันที เขารีบโยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทิ้ง แล้วหันไปมองทางเสี่ยวชิงเฉิงด้วยความระมัดระวัง เจ้าเด็กนี่จงใจ!
เขาเคยลักพาตัวเด็กมานับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยเจอเด็กแบบนี้มาก่อน เด็กคนนี้คิดจะลอบกัดเขากลับจริงๆ!
ตอนนั้นเองที่เสี่ยวชิงเฉิงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านายตำรวจ ดวงตากลมโตของเขาเป็นประกายราวกับอัญมณีสีดำสนิทระหว่างที่เขาชี้มือไปทางชายคนนั้น ”ผู้ชายคนนั้นทำตัวแปลกๆ ครับ”
ตำรวจขมวดคิ้วพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น
ชายคนนั้นเป็นโจรลักพาตัวมือฉมัง เขาใจกล้าแต่ก็รอบคอบ แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ แต่เขาก็ยังสามารถรักษาความเยือกเย็นไว้ได้ เขาหันไปถามตำรวจนายนั้นว่า ”ขอโทษทีครับ แถวนี้มีร้านขายยาหรือเปล่า ลูกชายผมไม่สบาย”
ตำรวจนายนั้นมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นละครตบตาอยู่ เขามองเด็กที่ถูกโปะยาสลบในอ้อมแขนของผู้หญิงที่มีสีหน้ากังวลไม่ต่างไปจากเขา และไม่คิดที่จะเอาคำพูดของเสี่ยวชิงเฉิงมาใส่ใจนัก ดังนั้นเขาจึงชี้ไปทางซ้ายมือ
ชายคนนั้นรีบขอบคุณเขาทันที ท่าทางซาบซึ้งใจอย่างแรงกล้านั้นช่วยขจัดข้อสงสัยทั้งหมดที่ตำรวจนายนั้นมีไปจนหมด
เสี่ยวชิงเฉิงหรี่ตาลง เสียงของเขาฟังดูแข็งกระด้างขึ้น ”ผมบอกว่า ผู้ชายคนนั้นทำตัวแปลกๆ ไงครับ”
“เจ้าหนู ฉันยุ่งอยู่ก็จริง แต่เธอหลงทางหรือเปล่า โรงเรียนอยู่ทางนั้น เป็นเด็กดีแล้วรอให้พ่อแม่มารับก็แล้วกันนะ” ตำรวจนายนั้นแสดงออกว่าเขาห่วงใยเสี่ยวชิงเฉิง
แต่เขาก็ไม่สามารถเชื่อคำตัดสินของเด็กอายุสามขวบได้
รถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาจอดที่ทางแยกนั้น ตำรวจนายนั้นจำหมายเลขทะเบียนรถได้และรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ในรถคือคุณนายเฉิง เขาจึงรีบเข้าไปทักทายเธอโดยไม่สนใจคำพูดของเสี่ยวชิงเฉิง
เมื่อเห็นอย่างนี้ เสี่ยวชิงเฉิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาถือเค้กของตัวเองแล้วเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น
ส่วนไป๋หลี่ซ่างเสีย… แน่นอนว่าเค้กช็อกโกแลตไปทางไหน เขาก็ตามไปทางนั้น
เมื่อสังเกตเห็นว่าผู้คนที่สัญจรไปมาบนทางเส้นนี้เริ่มบางตาลงเรื่อยๆ เสี่ยวชิงเฉิงก็หยุดเดิน
ทันใดนั้น คนกลุ่มหนึ่งที่เล่นละครว่าเป็นคู่สามีภรรยาสองคู่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของเขา ทั้งสี่คนมองตรงมาที่เขา หนึ่งในนั้นคือชายที่เข้ามาถามทางกับเขาเมื่อครู่นี้นี่เอง
เขาปัดเค้กช็อกโกแลตในมือของเสี่ยวชิงเฉิงออก จากนั้นก็รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากของเสี่ยวชิงเฉิงทันที!
อันที่จริง เสี่ยวชิงเฉิงสามารถหลบการเคลื่อนไหวที่ตามมานั้นได้อย่างง่ายดาย
แต่ตอนนี้ เขาชักไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว!
คนพวกนี้กล้าดีอย่างไรถึงปัดเค้กที่เวยเวยคนสวยทำให้เขาตกลงพื้น!
เขาจะทำให้พวกมันได้ชดใช้!
ไป๋หลี่ซ่างเสียก็ถูกอุดปากและพาตัวไปเช่นกัน สิ่งที่เขาคิดในสถานการณ์นั้นแทบไม่ต่างจากเสี่ยวชิงเฉิง แต่ปกตินั้นปีศาจมักจะอารมณ์ค่อนข้างรุนแรงกว่า
เค้กช็อกโกแลตอีกครึ่งหนึ่งที่เขาหมายตา และตั้งใจจะฉกมาเป็นของตัวเองตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมากลับสูญเปล่าไปเสียอย่างนั้น!
ถ้าวันนี้เขาไม่ได้ขุดรากถอนโคนเจ้าพวกนี้ละก็ อย่ามาเรียกเขาว่าไป๋หลี่ซ่างเสีย!
เมื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นหน้าของไป๋หลี่ซ่างเสีย เธอก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ”เด็กคนนี้ไม่ได้อยู่ในรายชื่อ ดูจากเสื้อผ้าแล้วเขาจะต้องมาจากตระกูลคนรวยแน่ๆ นายลักพาตัวเขามาด้วยทำไม”
“พวกเราไม่มีทางเลือก เจ้าสองคนนี้ทำตัวแปลกๆ พวกมันไม่ใช่แค่ตามพวกเรามาจนถึงที่นี่ แต่เจ้าเด็กเหลือขอนี่ยังกล้าพาพวกเราไปหาตำรวจด้วย! จับตาดูพวกมันไว้ให้ดี อย่าให้พวกมันสร้างปัญหาให้พวกเราได้!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
