ตอนที่ 1041 มั่วหย่งเหิงจะต้องรู้แน่ๆ
“ข้อมูลตระกูลมั่วที่ฉันเพิ่งสืบมาได้ก็เหมือนกันกับพวกนาย ทีแรกก็คิดว่ามั่วเฉียนคือพ่อของลิ่วลิ่ว แต่จากเหตุการณ์ที่เห็นวันนี้พวกนายก็เห็นแล้ว พวกนายว่าไง?”
คนเป็นพ่อไม่น่าจะฆ่าลูกสาวตัวเองอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้
ถ้าทำไปเพื่ออำนาจในการสืบทอดตระกูล มั่วเฉียนก็ยิ่งต้องบ่มเพาะเหนียนเสี่ยวมู่ให้กลายเป็นผู้สืบทอดของตระกูลในฐานะที่เหนียนเสี่ยวมู่เป็นลูกสาวถึงจะถูก
แต่เมื่อเห็นมั่วเฉียนในวันนี้แล้ว เขาดูเกลียดเหนียนเสี่ยวมู่เข้ากระดูกคล้ายกับกลัวอะไรบางอย่าง
อยากกำจัดไปโดยเร็ว!
ปฏิกิริยาดังกล่าวไม่ใช่ปฏิกิริยาของคนเป็นพ่อทั่วไปพึงมีเมื่อเห็นลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองเด็ดขาด
“เขาไม่ใช่พ่อฉัน พ่อฉันไม่ใช่แบบนี้…”
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าจากอ้อมแขนอวี๋เยว่หานเหมือนนึกถึงภาพที่มั่วเฉียนต้องการจะฆ่าเธอที่ท่าเรือด้วยหน้าตาซีดเซียว
เธอประสานมือแน่นและก้มหน้าลง
ก้มหน้าลงเล็กน้อย กำลังย้อนความทรงจำในอดีตของตัวเอง
สิ่งที่เธอเห็นคือความรักของมั่วเฉียนที่มีต่อเธอ
นั่นคือความรักที่พ่อคนหนึ่งมีต่อลูกสาวตัวเองจากหัวใจ เธอสัมผัสได้ว่าพ่อรักเธอ!
ไม่มีทางใช่คนคนนั้นที่เธอเห็นในวันนี้อย่างแน่นอน…
เธอยอมเชื่อว่าคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่พ่อของเธอยังจะดีเสียกว่า เธอไม่เชื่อว่าพ่อแท้ๆของตัวเองจะทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าเธอให้ได้
“ฉันอยากเจอมั่วหย่งเหิง!” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นพูด
พวกเขารู้เรื่องตระกูลมั่วน้อยมาก
เธอเองก็จำอะไรไม่ได้เลย
ถ้าข้อมูลที่ฟ่านอวี่สืบมาเป็นความจริง นั่นก็แสดงว่ามั่วหย่งเหิงจะต้องจำเธอได้
ทำไมตอนที่เจอเธอถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย?
และยังแสร้งไม่รู้จักเธอมาก่อน...
ก่อนหน้านี้เหนียนเสี่ยวมู่ไม่เข้าใจและเคยสงสัยว่าคนที่ต้องการฆ่าเธอคือมั่วหย่งเหิง
แต่ถ้ามั่วหย่งเหิงแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเธอเพื่อปกป้องเธอ หรือไม่ให้คนอื่นรู้สถานะของเธอล่ะ?
ในหัวเหนียนเสี่ยวมู่มีภาพที่เธอเคยเจอมั่วหย่งเหิงที่เมือง N อยู่หลายครั้งผุดขึ้นมา
มักจะรู้สึกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะทีเดียว
บางทีที่มั่วหย่งเหิงปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เขาอาจจะทำเพื่อยืนยันสถานะของเธอ
และที่ไม่ได้ทำความรู้จักกับเธอก็เพราะไม่ให้มั่วเฉียนจับได้!
ถ้าเป็นไปตามที่คาดเดา มั่วหย่งเหิงไม่เพียงแต่ไม่ใช่คนเลวร้าย เขาอาจจะเป็นเพียงคนเดียวที่รู้สายสนกลในภายในตระกูลมั่วและเป็นคนที่คอยปกป้องเธออย่างลับๆ!
“สิ่งที่มั่วเฉียนทำไปวันนี้ นอกจากต้องการฆ่าเหนียนเสี่ยวมู่แล้ว เกรงว่าเป้าหมายสูงสุดคือการทำลายงานแต่งงาน” ฟ่านอวี่พูดพลางยกแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้า
นัยน์ตาอบอุ่นเป็นประกายโปร่งใสกว่าใครๆ
แม้เขาไม่อยากจะยอมรับและทำใจยอมรับไม่ได้ที่เหนียนเสี่ยวมู่แต่งกับอวี๋เยว่หาน แต่นี่เป็นการปกป้องเธออย่างหนึ่ง
สถานะคุณผู้หญิงตระกูลอวี๋เป็นเหมือนยันต์กันภัย
เนื่องจากมั่วเฉียนต้องการชีวิตเหนียนเสี่ยวมู่ เขาจึงไม่ยอมเห็นเธอแต่งงานกับอวี๋เยว่หาน
ตามที่เหนียนเสี่ยวมู่พูดมา ก่อนหน้านี้มีคนคิดจะฆ่าเธอที่เมือง N
แต่ก็เป็นแค่วิธีการคลุมเครือ
แล้วการที่จู่ๆ มั่วเฉียนลุกมาทำการใหญ่แบบนี้โดยเสี่ยงเปิดเผยตัวตนอย่างไม่ลังเล เกรงว่าจะเป็นเพราะงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อลังการงานนี้
เขาฉลาดมากที่รู้ว่าขอเพียงหลอกล่อเหนียนเสี่ยวมู่ออกมาได้ ถึงจะฆ่าไม่ได้ แต่อย่างน้อยๆก็แต่งงานไม่สำเร็จ
บนโลกออนไลน์ตอนนี้ล้วนเป็นข่าวเกี่ยวกับงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลอวี๋ที่ล้มเลิกในที่สุด
ทั้งหมดต่างรออวี๋เยว่หานทิ้งเหนียนเสี่ยวมู่ให้กลายเป็นหญิงม่าย
กลัวก็แต่ว่ามั่วเฉียนเองก็คิดแบบนี้เช่นกัน
“ในทางกลับกันแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี” อวี๋เยว่หานยิ้มทันที
รอยยิ้มชั่วร้ายเผยพลังเวทย์มนตร์ลวงใจคน
ฟ่านอวี่เงยหน้ามองเขา
ตอนที่ 1042 ตายในความฝัน
อวี๋เยว่หาน “นี่ก็อธิบายได้ว่ามั่วเฉียนไม่ได้มีอำนาจควบคุมตระกูลมั่วทั้งตระกูล เพราะไม่อย่างงั้นด้วยอิทธิพลของตระกูลมั่ว ตระกูลอวี๋คงไม่มีอำนาจมากพอที่จะทำให้ตระกูลมั่วหวาดกลัวได้”
ฟ่านอวี่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“นายหมายความว่าตราบใดที่พวกเราหาคนที่ควบคุมมั่วเฉียนเจอ พวกเราก็มีโอกาสไขปัญหาทั้งหมดได้?”
ฟ่านอวี่วางแก้วน้ำลงแล้วลุกจากโซฟา
“ตอนนี้เป้าหมายของมั่วเฉียนคือลิ่วลิ่ว พวกนายไม่เหมาะจะไปเมือง N เรื่องติดต่อมั่วหย่งเหิงยกให้เป็นหน้าที่ฉัน”
“ถ้าต้องการอะไรก็ไปหาเจิ้งเหยียนได้ เธอคุ้นเคยกับเมือง N มาก เธอช่วยนายได้ แต่ว่า…” อวี๋เยว่หานชะงัก
ฟ่านอวี่เลิกคิ้ว “แต่ว่าทำไม?”
อวี๋เยว่หาน “ก็ไม่มีอะไรหรอก เจอเธอแล้วจะรู้เอง”
ฟ่านอวี่ “…”
เจิ้งเหยียน
ชื่อนี้เหมือนชื่อผู้หญิง แต่ทำไมพอพูดถึงเธอ สายตาอวี๋เยว่หานเหมือนสายตาที่พูดถึงศัตรูหัวใจอย่างงั้นล่ะ?
มันทำให้ฟ่านอวี่อยากรู้เกี่ยวกับ “เจิ้งเหยียน” คนนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว
อวี๋เยว่หานให้นามบัตรเจิ้งเหยียนกับเขาไว้
เขาเดินหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์ตระกูลอวี๋
โซฟาในห้องนั่งเล่น เหนียนเสี่ยวมู่ยังคงซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอวี๋เยว่หาน
เหมือนเด็กที่ถูกครอบครัวทอดทิ้ง นอนขดตัวกอดเขาแน่นเพื่อตามหาความรู้สึกปลอดภัย
เมื่ออวี๋เยว่หานเห็นฟ่านอวี่ไปแล้ว เขาก็กำลังจะเตือนเธอว่าคืนนี้เป็นคืนแต่งงานของพวกเขา
แต่เหนียนเสี่ยวมู่ก็ได้แต่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา “อวี๋เยว่หาน ฉันทรมาน...”
“……”
พอดีเลย เขาเองก็ทรมานเหมือนกัน
ห้ามใจไม่กอดไม่จูบเธอมาตั้งหนึ่งวันแล้ว
ไม่ง่ายเลยที่จะใช้กลยุทธ์ถอยเพื่อล่าเพื่อให้เธอเซ็นสัญญาแต่งงานและกลายเป็นคุณนายอวี๋
ถ้าไม่ฉลองเสียหน่อยก็คงรู้สึกไม่สบายใจกับตัวเอง
อวี๋เยว่หานกำลังอุ้มเธอกลับห้อง แต่ตอนที่เขาก้มหน้าลงก็พบว่าหน้าตาเธอดูซีดเซียว มีเหงื่อออกไปทั้งตัว เขาตระหนักได้ทันทีว่าเธอมีอาการผิดปกติ
“เหนียนเสี่ยวมู่ มองผม ไม่ต้องคิดฟุ่งซ่านอีกแล้ว!”
ภาพที่คล้ายกันแวบเข้ามาในหัวอวี๋เยว่หาน มือประคองหน้าเธอไว้พลางตะโกนใส่หูเธอ
แต่เหนียนเสี่ยวมู่กลับไม่ได้ยินเสียงของเขา พูดพร่ำต่อไปว่า
“พ่อ…พ่อไม่ได้เป็นแบบนี้…”
“เขาไม่ใช่พ่อฉัน…”
“ไฟ ไฟลูกใหญ่จะเผาฉันแล้ว…พ่อคะแม่คะ…”
“เปิงเปิง ฉันไม่ไป ปล่อยฉันกลับไป…ฉันต้องกลับไป…”
เสียงแตกเป็นเสี่ยงๆ ดังออกมาจากปากเหนียนเสี่ยวมู่อย่างไม่ขาดสาย
แยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน
ราวกับติดอยู่ในฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัว สั่นสะท้านไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้
จิกมือเขาจนปลายนิ้วเป็นสีขาว
อวี๋เยว่หานกอดเธอแน่น เขาสังเกตได้ว่าอุณหภูมิร่างกายเธอผิดปกติ จึงหันไปตะโกนเรียกพ่อบ้าน “ไปเอาแผ่นแปะลดไข้มาแล้วรีบตามหมอมาด้วย!”
เหนียนเสี่ยวมู่เป็นไข้
ตัวร้อนมีไข้สูง หน้าแดงเหมือนถ่านที่ลุกไหม้
กินยาลดไข้ไม่ได้ จึงได้แต่ฉีดยา
ละเมอทั้งคืน
คุณหมอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
“คุณชายหาน ที่อาการคุณผู้หญิงเป็นแบบนี้ ผมกลัวว่าจะเกี่ยวข้องกับสภาพจิตใจของเธอ มีวิธีไหนที่จะปลุกเธอตื่นจากความฝันได้บ้าง? ทำให้เธอมีสติขึ้นมาบ้างก็ยังดี ไม่อย่างงั้น ถ้าเธอยังตัวร้อนแบบนี้ต่อไป ผมกลัวว่าเธอจะตายในความฝันตัวเอง!”
ช่วงเวลาใกล้รุ่งสาง อวี๋เยว่หานให้พ่อบ้านไปรับเสี่ยวลิ่วลิ่วมาจากคฤหาสน์
เจ้าตัวเล็กนุ่มนิ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่พ่อบ้านอุ้มเธอกลับมา เธอกำลังงัวเงียอยู่เลย
เมื่อเห็นเหนียนเสี่ยวมู่นอนอยู่บนเตียง เธอจึงถีบขาไถลตัวลงมาจากตัวพ่อบ้านและมุดเข้าไปในผ้าห่ม
นอนฟุบบนอกเหนียนเสี่ยวมู่
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
