หมอร้ายคลั่งรัก 7

แต่มันไม่ใช่แค่นั้นไง ฉันกลายเป็นเด็กเดินเอกสาร เด็กซื้อกาแฟ ซื้อน้ำ ซื้อข้าว เดี๋ยวคนนั้นก็เรียกคนนี้ก็เรียก บางครั้งไปส่งเอกสารชั้น 7 กลับมายังไม่ได้นั่งลงมาชั้น 2 เดินขึ้นชั้น 4 เดินลงชั้น 3 เดินขึ้นชั้น 6 กลับมาชั้น 4 เดินลงชั้น 1 กลับขึ้นชั้น 4 เดินขึ้นชั้น 5

วันเดียวไปทั่วตึกแล้วมีชั้นเดียวที่เป็นเขตหวงห้ามสำหรับผู้บริหารเท่านั้นคือชั้น 8 วันทั้งวันฉันเดินขึ้นลงหลายสิบรอบ กว่าจะลากสังขารกลับหอได้แทบหมดลมหายใจ คิดว่าจะไม่รอดถึงห้องซะแล้ว

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

ควานหาเจ้าที่มาของเสียง โอ้ย เหมือนพึ่งจะได้นอนต้องตื่นอีกแล้วหรือนี่ มองตัวเองยังอยู่ในชุดนักศึกษาชุดเดิมเมื่อวานอยู่เลย ตายแล้วยัยอิงชาแกเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้แค่ว่ากว่าจะฝ่าฟันรถติดมาถึงห้องก็เกือบ 4 ทุ่มแล้ว แค่จะพักสายตาแล้วจะลุกไปอาบน้ำกินมาม่าสักหน่อย แต่ทำไมภาพมันตัดไปแบบนี้ล่ะเนี่ย

โอ้ยช่างมันเหอะตอนนี้รู้แต่ว่าต้องรีบแล้วตอนนี้ตี 4 แล้ว กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวฉันต้องขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยไม่เกินตีห้าไม่งั้นรถจะติดมากฉันก็จะไปสายแล้วถ้าฉันไปสายหรือขาดงานเกิน 3 ครั้ง ก็จะไม่ผ่านการฝึกงานซึ่งเป็นไปไม่ได้ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด

เฮ้ออออ ทันแบบเฉียดฉิว ตอนนี้ฉันนั่งถอนหายใจเหนื่อยหอบอยู่บนรถเมล์ ดีนะที่ตัดสินใจวิ่งออกมาทันรถพอดีเลย