ณ.ห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากคอนโดของนาคิน
“ตัวนี้ ตัวนี้ ตัวนี้ด้วย” ขออนุญาตมองบน RIP ให้กับตัวเองได้มั้ยคะชีวิตนักศึกษาของอิอิงหมดโอกาสใส่กระโปรงสั้นแล้วค่ะ ตอนแรกก็ดีใจนะที่พี่หมอบอกว่าจะพามาห้างฉันไม่ได้มาเดินเล่นนานแล้วด้วยแต่ฝันของฉันต้องสลายไปเพราะร้านแรกที่เขาพามาคือร้านชุดนักศึกษา มาถึงก็เป็นเขาอีกนั่นแหละที่จัดแจงเลือกชุดนักศึกษาโดยเฉพาะกระโปรงใหม่ให้กับฉันแต่ละตัวเลยเข่าลงมาทุกตัวไม่มีผ่าสูงให้ได้เห็นกันเลย
“พี่หมอหนูไม่ใส่ตัวนั้นนะ” รีบเบรกก่อนเลยค่ะก็ตัวที่อยู่ในมือพี่หมอคนดีตอนนี้สิไม่อยากจะคิดถึงตอนใส่เลย
“ดูดีออกไม่สั้นด้วย” ใช่ค่ะไม่สั้นแต่มันยาวมากค่ะอิพี่หมอถ้าอิอิงได้ใส่มีหวังได้ช่วยแม่บ้านกวาดพื้นตลอดทางเดินแน่ๆ
ฉันหน้ายู่ใส่พี่หมอ อยากซื้อก็ซื้อไปแต่ฉันไม่ใส่เด็ดขาด
“ไม่เอาก็ได้พอใจยัง” พี่หมอคินวางกระโปรงที่ยาวกวาดพื้นไว้ที่เดิมก่อนจะยื่นที่อยู่ในมือตัวเอง 3-4 ตัวมั้งให้กับพนักงานขาย
“หิวยัง”
“มาก” ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยค่ะนี่มันจะ 6 โมงเย็นแล้วด้วยหิวมากเลยตอนนี้
“อยากกินอะไร” กินอะไรดีนะแต่เดี๋ยวนะตังค์ในกระเป๋ามีเท่าไหร่ขอคำนวณแปบนะ
“เลี้ยงปะ” ถ้าจะถามแล้วทำหน้าน่ารักขนาดนี้เลี้ยงทั้งชีวิตก็ไหวครับ
“กินเยอะปะล่ะ” ผมแกล้งถามไปอย่างนั้นแหละใครจะให้เมียจ่ายล่ะครับเมียคนเดียวผมเลี้ยงได้เหอะ เลี้ยงทั้งชีวิตเลยด้วย
“ดูตัวหนูสิตัวแค่นี้กินไม่เยอะหรอก” ผมไม่เชื่อจากที่อยู่ด้วยกันมา 1 อาทิตย์เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้นะมื้อหนึ่งเท่ากับผู้ชายตัวโตๆ อย่างผมกินทั้งวันเลยนะ
“ร้านนั้น” ไม่รอคำตอบจากผมหนูอิงก็ชี้ไปร้านชาบูชื่อดังแถมเดินนำไปไม่คิดจะรอกันหน่อยเหรอ สงสัยจะหิวมาก
ผมเดินตามเข้ามาในร้านที่ตอนนี้คนตัวเล็กเลือกที่นั่งกำลังสั่งอาหารอยู่ ผมยืนมองหนูอิงหันมายิ้มให้ผมแล้วหันไปสั่งต่อเธอสั่งเยอะมากแต่ผมไม่กลัวหรอกว่าจะกินไม่หมดผมมั่นใจว่าเมียผมมีความสามารถมากพอ
“หนูหนูใส่ตัวนี้สิ” อิพี่หมอบ้าไอหมอโรคจิตเขาชี้ให้ดูบราลูกไม้สีแดงเพลิง ใส่แบบนี้ถ้าบราจะบางขนาดนี้ไม่ต้องใส่ซะดีกว่าให้ตายฉันก็ไม่กล้าใส่หรอก หลังจากทานอาหาร เย็นเสร็จพี่หมอก็ชวนเธอเดินเล่นก่อนกลับ
“ไม่!!!” ฉันลากพี่หมอไปจากตรงนั้นด่วนเลยก่อนอิพี่มันจะบ้าเดินเข้าไปซื้อมาให้ฉันใส่ซะก่อน “ฮ่าฮ่า” พี่หมอหัวเราะเบาๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงอันน้อยนิดของฉันแล้วเปลี่ยนมาเดินโอบเอวฉันแทน เดินดูของไปแต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรอีกเลยนอกจากชุดนักศึกษา
“พี่หมอหนูใส่ได้มั้ย” ฉันชี้ให้เขาดูรองเท้าส้นสูงชนิดที่สูงมากส้นแหลมและที่สำคัญสวยมากใฝ่ฝันอยากจะใส่ส้นสูงแบบนี้มานานแล้วความฝันไม่เคยเป็นจริงสักที
“ใส่แล้วหน้าไม่ทิ่มก็เอาสิ” เขารู้หรอกนะว่าเธอไม่ใช่คนที่จะใส่อะไรแบบนี้ดูได้ไม่ยากเลยดูจากห้องเธอมีแต่รองเท้าผ้าใบไม่กี่คู่ไม่มีรองเท้าส้นสูงแบบนี้เลยสักคู่เดียว
“พี่หมออะชิ” เธอทำหน้ายู่ขึงตาใส่ผมอีกแล้วไม่ได้น่ากลัวเลยน่ารักมากต่างหาก
“หนูอยากกินไอติม” ฉันไม่รอคำตอบจากพี่หมอเดินไปที่ร้านไอศกรีมที่ฉันอยากกิน ซื้อเสร็จเราก็เดินเล่นกันต่อจนพี่หมอพาเข้ามาในร้าน Studio
“เอารุ่นนี้ครับ” เขาบอกพนักงานแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรแต่ก็แอบสงสัยนะว่าเขาก็ใช้รุ่นนี้อยู่แล้วจะซื้อใหม่ทำไมแต่ก็ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย
“พี่หมอหนูไปร้านนั้นนะ” ฉันชี้ไปที่ร้านโมเดลฝั่งตรงข้ามเขาก็พยักหน้ารับ ฉันไม่ได้ชอบโมเดลนะแต่ใกล้วันเกิดปิงน้องชายสุดที่เลิฟแล้วน่ะสิคะใครจะไปรู้ว่าน้องชายสุดเถื่อนมีเรื่องชกต่อยมีเรื่องให้ปวดหัวได้ทุกวันจะชอบโมเดลเป็นชีวิตจิตใจ ที่ฉันเดินมาก็เพราะสะดุดตากับโมเดลที่เห็นไอปิงมันโพสวันก่อนว่าอยากได้เลยจะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดส่งไปให้สักหน่อย แต่พอเห็นป้ายราคาเท่านั้นแหละรีบวางคืนที่เดิมแทบไม่ทันโมเดลอะไรตัวแค่นี้ราคาไม่เบาเลยนะ ไว้ก่อนแล้วกันนะปิงน้องเลิฟ ถ้าซื้อตัวนี้ให้แกพี่อิงผู้น่าสงสารต้องกินมาม่าไปจนจบฝึกงานเลยนะ
“ชอบหรอ”
ควับ ไม่รู้เลยว่าพี่หมอคินมายืนข้างหลังตั้งแต่ตอนไหน
“ชอบก็ซื้อสิ”
“ไม่เอาหรอกแค่ดูเฉยๆ” ตอบเขาแต่สายตาก็พยายามมองหาชิ้นที่ราคาเบากว่าตัวแรก
“ชอบก็ซื้อแต่ไม่ยักรู้นะว่าหนูชอบโมเดลด้วย” พี่หมอหยิบตัวแรกขึ้นมาส่งให้ฉัน
“หนูไม่ได้ชอบปิงมันชอบหนูเห็นมันโพสว่าอยากได้หนูไม่รู้นิว่าจะแพงขนาดนี้” ฉันหยิบโมเดลในมือเขามาเก็บไว้ที่เดิม
“ก็ซื้อไปให้น้องแค่นี้เอง” อ้าวเฮ้ยเขาหยิบโมเดลที่ฉันพึ่งวางไปเมื่อกี้แล้วเดินไปที่เค้าเตอร์จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย
“พี่หมอมันแพง” เดินไปกระซิบข้างเขาขณะรอพนักงานรูดบัตร
“ให้น้องเมียแค่นี้สบายมาก” ไม่พูดเปล่ายังส่งสายตาเป็นประกายมาให้อีกด้วยพี่หมอทำไมต้องขยันทำให้ใจหนูอิงสั่นจังเลยนะ
“เอาอะไรอีกมั้ย” ผมเห็นว่านี่เริ่มมืดแล้วด้วยเราควรกลับได้แล้วหนูอิงสั่นหน้าผมจึงชวนเธอกลับ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
