หมอผีแม่ลูกติดบทที่ 350 โรคระบาด

    บทที่ 350

    โรคระบาด

    เป็นคำถามที่ดูธรรมดาๆแต่กลับทำให้คนคนนั้นคิดที่จะหนีไป ราวกับว่าเขานั้นพบกับคนที่น่ากลัวอย่างมากและพยายามที่จะสลัดมือของหลินซีเหยียน แล้วจากนั้นท่าทีของเขาก็ได้ใจเย็นลงเรื่อยๆ

    “เฮ้อ แม่นางรีบออกไปจากที่นี่เสียเถอะ ที่นี่มีโรคระบาดเกิดขึ้นถ้าพวกเจ้าไม่รีบหนีไป พวกเจ้าจะต้องตายกันหมด!” หลังจากที่กล่าวจบ ชายคนนั้นก็ได้รีบหนีไปราวกับกำลังหนีเอาชีวิตรอด

    “โรคระบาด?” หลินซีเหยียนก็ได้สงสัยขึ้นมาอย่างสุดขั้วหัวใจ ซึ่งหลังจากที่นางสังเกตดูแล้ว ถึงแม้ว่าอาการของคนเหล่านี้จะดูคล้ายกับโรคระบาดมากก็ตามที แต่มันก็มีปัญหาที่สำคัญอยู่อย่าง นั่นคือหากคนเหล่านี้เป็นโรคระบาดจริงแล้วทำไมพวกเขาถึงไม่มีไข้ขึ้นสูงล่ะ?

    แต่ถ้าไม่ใช่โรคระบาดแต่เป็นยาพิษแล้ว ก็ควรจะเป็นแค่ 1 ถึง 2 คน แล้วทำไมคนทั่วทั้งเมืองชายแดงถึงได้ถูกพิษกันภายในชั่วข้ามคืนเช่นนี้?

    “องค์หญิง ถ้าท่านยังไม่คิดที่จะไปต่อ ข้าน้อยว่าเราควรไปที่ศาลาพักม้าเพื่อรอมหาอุปราชก่อนเถอะขอรับ?” ชิงอวี่กับ จี๋เฟิงก็ได้เสนอขึ้นมา

    “แล้วเมื่อใดที่มหาอุปราชมาถึงแล้ว ก็ค่อยวางแผนต่อไปเถอะเจ้าค่ะ องค์ชายน้อยเองก็เหนื่อยแย่แล้ว”

    “ใช่แล้วท่านแม่ พวกเราไปรอท่านพ่อมากันเถอะนะ”

    เทียนเอ๋อเองก็รู้ดีว่าพวกเขานั้นจะปลอดภัยก็ต่อเมื่อ เจียงหวายเย่เดินทางมาถึงแล้ว เพราะตอนที่เขาออกมาจากเมืองหลวง เขาก็ได้สัญญากับท่านพ่อไว้แล้วว่าเขาจะคอยเกาะติดท่านแม่อยู่ตลอดเวลา เขานั้นคิดที่จะปกป้องท่านแม่ของเขาจนกว่าท่านพ่อจะมารับพวกเขา

    “น้องซีเหยียนข้าเองก็เห็นด้วย พวกเราไปที่ศาลาพักม้าเพื่อรวบรวมข่าวสารข้อมูลกันก่อนเถอะ”

    ภายใต้การต่อรองของแต่ละคนแล้ว หลินซีเหยียนจึงได้ยอมล้มเลิกการสำรวจโรคระบาดออกไปก่อนชั่วคราว

    จากนั้นก็ได้หยิบเอาแผ่นป้ายที่ศาลาพักม้าออกมาแล้วอธิบายถึงฐานะของเยี่ยจุนเจี๋ย ซึ่งพวกเขาก็ได้ปฏิบัติด้วยความเคารพทันที ซึ่งทำให้หลินซีเหยียนนั้นสะดวกมากในการถามไถ่อะไร

    ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไร สถานการณ์ในปัจจุบันในเมืองนี้นั้นก็เห็นได้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว ผู้คนต้องทุกข์ทรมานเพราะโรคระบาดไปทั่วทั้งถนน และเพื่อไม่เป็นการไปติดคนอื่นๆ ผู้ที่ติดโรคก็จะออกมานอนอยู่ตามถนนหรือไม่ก็ตามกระท่อมฟางพังๆเท่านั้น

    “โรคระบาดนี้ได้รับการยืนยันแล้วหรือยัง?” นางนั้นไม่เชื่อว่าเป็นโรคระบาด บางทีหมอแถวๆนี้อาจจะรู้ความจริงบ้างก็ได้

    “ไม่ครับ โรคระบาดนั้นแพร่ไปอย่างรวดเร็วมากและผู้เกือบทั้งหมดในเมืองต่างก็ติดโรคกันหมด และหมอบางคนก็ได้หายสาบสูญไปในชั่วข้ามคืนด้วยเหตุผลบางอย่าง”

    หลังจากที่ถามไถ่ได้หลายคำถาม หลินซีเหยียนก็ได้มั่นใจในสิ่งที่นางคิดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่นางก็ได้รอจนกว่านางนั้นจะพบต้นตอของปัญหาเสียก่อนถึงจะแก้ไขปัญหาได้

    หลังจากได้ทราบจากผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา เจ้าเมืองก็ได้เข้ามาพบกับเยี่ยจุนเจี๋ยเพื่อแจ้งข่าวร้าย

    “อะไรนะ? กองทัพของรัฐจงกำลังมุ่งหน้ามายังเมืองนี้อย่างนั้นเหรอ?” เยี่ยจุนเจี๋ยได้ทุบโต๊ะ แล้วโต๊ะก็ได้พังเป็นชิ้นๆภายใต้มือของเขาทันที ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้ว เยี่ยจุนเจี๋ยนั้นโมโหมากเพียงใด

    โชคดีที่หลินซีเหยียนนั้นสายตาไหวแล้วเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว อุ้มเอาลูกชายของนางหลบก่อนที่จะโดนตัวเขาได้ทันการ

    “ใจเย็นๆก่อน มันอาจจะเป็นแค่ข่าวลวงก็ได้” หลินซีเหยียนได้ทำการวิเคราะห์สถานการณ์ในปัจจุบันอย่างใจเย็น มีเพียงรัฐเจียงรัฐเดียวที่เป็นโรคระบาดนี้ แล้วกองทัพของ รัฐจงก็ได้บุกมาที่นี่ บางทีอาจจะมีจุดเชื่อมโยงกันระหว่างทั้งสองจุดนี้ก็ได้

    “ในเวลานี้สถานการณ์ในเมืองนี้แย่สำหรับพวกเรามาก เมื่อใดที่รัฐจงรู้ถึงสถานการณ์ในเมืองนี้เมื่อไรพวกเขาได้เปิดฉากโจมตีแน่ๆ และพวกเราคงได้แพ้แน่หากต้องสู้รบกันจริงๆ” เยี่ยจุนเจี๋ยที่ใจเย็นลงแล้ว ก็ได้เริ่มทำการวิเคราะห์สถานการณ์ในปัจจุบันอย่างใจเย็น และหวังจะพบหนทางรอดไปให้ได้

    “แล้วเราจะทำเช่นไรกันดี?” เจ้าเมืองก็ได้เอามือสั้นๆมาปาดเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา

    “หรือว่าพวกเราต้องรอความตายอยู่ที่นี่?”

    เยี่ยจุนเจี๋ยก็ได้มองไปที่เจ้าเมืองที่ขี้ขลาดอย่างไม่พอใจ “ศัตรูยังมาไม่ถึงหน้าประตูเลย แต่ดูเจ้าซิ อย่างเจ้ายังคู่ควรที่จะเจ้าเมืองอยู่ไหม?”

    “ท่านแม่ทัพยกโทษให้ข้าด้วย” แล้วเจ้าเมืองก็ได้สั่นมากขึ้นไปอีก

    เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว อารมณ์โกรธของเยี่ยจุนเจี๋ยก็ไม่อาจบรรเทาลงได้ง่ายๆ

    หลินซีเหยียนที่เห็นเจ้าเมืองที่น่าสงสารที่ตัวสั่นงันงกแล้วก็ได้เข้าไปห้ามเยี่ยจุนเจี๋ย

    “เสี่ยวเหยียนเอ๋อ!”

    ในเวลานี้เองที่คนยังไม่โผล่มาแต่เสียงก็มาก่อนแล้ว มีเสียงที่หนาวเย็นดังมาจากข้างนอก ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะฟังดูไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ทำให้รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยขึ้นมา

    หลินซีเหยียนที่เพิ่งลุกขึ้นยืนก็ได้ถูกดึงเข้ามาสวมกอดโดยคนที่เดินเข้ามาข้างใน “เสี่ยวเหยียนเอ๋อ ถ้าหากเจ้ายังไม่หนีออกมาจากวังหลวงรัฐจงแล้ว เราคงได้จัดการถล่มที่นั่นเป็นแน่”

    “ท่านพ่อ!” แล้วคนที่ไม่เห็นหน้าเขาเสียนานก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งคนที่ยินดีที่สุดก็คงจะไม่มีใครอื่นนอกจากเทียนเอ๋อ

    เจียงหวายเย่ก็ได้ลูบหัวลูกชายของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง แต่ก็ยังกอดหลินซีเหยียนด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

    แล้วคนอื่นๆที่อยู่ที่นี่ก็ได้รู้สึกได้ว่าพวกเขาสมควรที่จะออกไปก่อน เอาไว้ค่อยคุยการใหญ่ทีหลังก็ยังไม่สาย

    “เปิ่นหวางไม่ได้พบเจ้าตั้งหลายวัน คิดถึง เสี่ยวเหยียนเอ๋อมากจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เสี่ยวเหยียนเอ๋อล่ะคิดถึงเปิ่นหวางบ้างไหม?”

    “….คิด” คำตอบห้วนๆเช่นนี้ทำให้เจียงหวายเย่ที่คิดถึงคนในอ้อมกอดนี้มีความสุขมาก

    “แล้วธุระในเมืองหลวงล่ะ?”

    “ไม่ต้องห่วง เปิ่นหวางจัดการเรียบร้อยแล้ว”

    “ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ขอเปิ่นหวางกอดเจ้าเช่นนี้สักหน่อยเถอะ”

    “อะแฮ่ม ถ้าท่านไม่รังเกียจขอข้าขัดสักหน่อยเถอะ ตอนนี้เรามีเรื่องสำคัญจริงๆอยู่” ภาพอันสวยงามในวันที่สวยงามนี้ต้องถูกขัดลงด้วยคนนอกเสียก่อน สีหน้าของเจียงหวายเย่ก็ได้มืดดำลงทันทีและเต็มไปด้วยจิตที่ชั่วร้าย

    หลินซีเหยียนก็ได้หยิกเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยิ้มและบอกกับเยี่ยจุนเจี๋ยที่อยู่ที่ข้างนอก “พี่จุนเจี๋ย ท่านเข้ามาเถอะ!”

    หลังจากที่พูดจบหลินซีเหยียนก็ได้คิดที่จะออกไป แล้วเจียงหวายเย่ก็ได้คว้านางเอาไว้แล้วกล่าว “เจ้าจะไปที่ไหนน่ะ?”

    ข้าจะไปดูสถานการณ์รอบๆและดูคนป่วยหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงข้า” ว่าแล้วนางก็ปรบมือของนาง “ข้าจะให้จี๋เฟิงตามข้าไปด้วย”

    เจียงหวายเย่ก็โล่งอกขึ้นมา “แล้วกลับมาเร็วๆนะ”

    หลินซีเหยียนก็ได้จากไป แล้วทั้งสองคนก็ได้เริ่มพูดคุยธุระกัน ทันทีที่พูดคุยเรื่องสถานการณ์ในปัจจุบันจบ เยี่ยจุนเจี๋ยก็ได้เปิดปากขึ้นมา “การสู้รบครั้งนี้อันตรายมาก ข้าหวังให้องค์ชายช่วยกลับไปพร้อมกับลูกพี่ลูกน้องของข้าและเทียนเอ๋อด้วย”

    ถึงแม้ว่าเยี่ยจุนเจี๋ยนั้นอยากที่จะคุ้มครองหลินซีเหยียนแม่ลูกด้วยตัวเองก็ตามที แต่ผู้คนที่นี่ต้องการเขาและสนามรบก็ต้องการเขา ดังนั้นการส่งทั้งสองกลับไปก่อนจะเป็นการดีที่สุด

    เจียงหวายเย่ก็ได้ยิ้มออกมาอย่างฝืนๆตัวเขานั้นรู้จักนิสัยของหลินซีเหยียนดี เขาจึงได้ตอบไปอย่างหนักแน่น “เสี่ยวเหยียนเอ๋อไม่ยอมไปหรอกเพราะนางเชื่อว่าด้วยวิชาแพทย์ที่นางมีจะสามารถรักษาผู้ป่วยเอาไว้ได้”

    ในสถานการณ์ที่ทหารล้มป่วยจนขาดแคลนเช่นนี้ เยี่ยจุนเจี๋ยก็ได้พาคนของเขาที่เหลือรอดและอ่อนแรงออกไปสำรวจรอบๆเมือง

    “ทันทีที่ช่วยชีวิตเขากลับมาได้ เขาก็ได้รีบออกไปรบก่อนที่ตัวเองจะรักษาหายเสียอีก แบบนี้มีกี่ชีวิตก็ไม่พอ!” นางพูดออกมาอย่างเย็นชา แต่นางก็ยังให้คนไล่ตามเยี่ยจุนเจี๋ยไปแล้วเอายาทาแผลไปด้วย

    แม้ว่าจะกังวลแต่หลินซีเหยียนเองก็ยังมีงานอีกมากที่ต้องทำ นางนั้นได้พยายามทำยาแก้พิษอยู่ตลอดทั้งคืน นางนั้นได้แต่ต้องทำแบบนี้เท่านั้นตราบเท่าที่ยังหาต้นตอของพิษไม่พบ

    “เหนื่อยหน่อยนะ” ดวงตาของเจียงหวายเย่เต็มไปด้วยความหดหู่ในขณะที่กำลังบีบนวดแขนและขาของนาง

    “เจียงหวายเย่อย่าได้ประเมินข้าต่ำไปนักสิ ข้าน่ะต้องทำยาเป็นประจำอยู่แล้ว ดังนั้นการขึ้นเขาลงเขาน่ะไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้าหรอก” ในฐานะหมอผีแล้ว อาการปวดเมื่อยเช่นนี้ถือเป็นเรื่องปกติ ซึ่งหลินซีเหยียนก็ไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

    “เจียงหวายเย่ ข้าอยากที่จะส่งเทียนเอ๋อกลับไปก่อน”

    ในหลายวันมานี้นางนั้นเข้าใจอย่างเต็มที่ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ในตอนนี้ นางจึงต้องการที่จะทำให้มั่นใจว่าเทียนเอ๋อนั้นปลอดภัยดี

    “ได้สิ พรุ่งนี้เราจะให้คนของหน่วยพันกลพาเทียนเอ๋อ กลับไปที่หอพันกลก่อน ถ้าเป็นที่นั่นจะปลอดภัยที่สุด” อุ้มคนที่กำลังเหนื่อยขึ้นมา แล้วเจียงหวายเย่ก็ได้จูบคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา และรู้ดีว่านางนั้นเหนื่อยมาก หลังจากที่อุ้มพานางไปที่เตียงเขาก็ได้ปิดประตูแล้วจากไป ตัวเขานั้นยังมีงานอีกมากต้องทำ

    วันต่อมาภายใต้การร่ำไห้ของเทียนเอ๋อ ตัวเขานั้นได้ถูกพาตัวไปโดยหน่วยพันกลเพื่อไปจากสถานที่ที่ไม่รู้ถูกหรือผิดแห่งนี้

    ในเวลานี้ไม่ว่าเทียนเอ๋อนั้นจะอาละวาดเช่นไร หลินซีเหยียนก็ไม่ยอมใจอ่อนแล้วเอาแต่ยืนเคียงข้างเจียงหวายเย่โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แต่แล้วนางก็ได้พูดขึ้นมา “เทียนเอ๋อเป็นเด็กดีนะลูก แล้วแม่จะไปรับเจ้าในอีกไม่กี่วัน”