หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 515 คุณต้องขอบคุณเธอ

บทที่ 515 คุณต้องขอบคุณเธอ

ชายหัวโล้นได้เห็นความร้ายกาจของลู่เสี้ยงหยางไปแล้วก่อนหน้า บวกกับตอนนี้ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของลู่เสี้ยงหยาง ชีวิตของเขาอยู่ในเงื้อมมือของเขา เขากล้าปิดบังเสียที่ไหน ชายหนุ่มคายความจริงทุกอย่างออกมาสิ้น

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางฟังจนจบ ก็เกิดความสงสัย

ไม่คิดเลยว่าคนที่ใช้ให้นักฆ่าพวกนี้มาสังหารโอหยางรั่วสุ่ยกลับเป็นพี่สาวต่างแม่ของเธอเอง

ลู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจ ยังไงซะโอหยางรั่วสุ่ยและลูกพี่ของน้องของเธอก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่คิดเลยว่าพี่สาวต่างแม่ของเธอคิดที่จะสังหารเธอ

ไม่ต้องคิดก็รู้ ว่าในนี้ต้องเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์อย่างแน่นอน

เมื่อชายหัวโล้นเล่าความจริงที่เขารับรู้จนหมดเปลือก จึงแหงนหน้ามองลู่เสี้ยงหยาง กล่าวอย่างระแวดระวัง “ท่านครับ ผมพูดทุกอย่างที่รู้ออกไปแล้ว คุณก็รู้ว่านักฆ่าอย่างเรา ก็แค่ถูกจ้างวานเท่านั้น อันที่จริงผมไร้ความบาดหมางต่อคุณโอหยาง ท่านจะไว้ชีวิตอันไร้ค่าของผมได้หรือไม่?”

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้ม “ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่ากลับไปอีกเลย”

บอกตามตรงชีวิตนี้เขารังเกียจพวกนักฆ่าเป็นที่สุด เพื่อเงินแล้วสามารถทำทุกสิ่งที่โหดเหี้ยมได้ลงคอ ไม่รู้ว่ามีครอบครัวมากแค่ไหนที่ต้องพินาศย่อยยับเพราะคนพวกนี้

ซวบ!

จบคำ ลู่เสี้ยงหยางยกเท้าขึ้นเหยียบไปที่ลูกกระเดือกของชายหัวโล้น

“ไม่ ไม่นะ ไว้ชีวิตผมด้วย ท่าน วันนี้หากคุณปล่อยผมไป ผมจะรับใช้คุณ…..” ชายหัวโล้นร้องขอชีวิต

ปัง

ไม่ทันจบประโยคดี ลู่เสี้ยงหยางก็บี้ลูกกระเดือกของเขา

แครก!

เสียงกระดูกของลำคอแตกละเอียด

อ้อก!

ชายหัวโล้นกระอักเลือดสีแดงสดออกมาคำโต เลือดคั่งในดวงตาทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะถลนออกมาราวกับดวงตาของปลาทอง

เห็นได้ชัดว่า ชายหัวโล้นสิ้นใจ!

เมื่อทุกอย่างจบลง ลู่เสี้ยงหยางถึงได้เดินไปทางเย่สวนและโอหยางรั่วสุ่ยที่นั่งอยู่บนรถ

ในตอนนี้เย่สวนและโอหยางรั่วสุ่ยตกอยู่ในภวังค์

โดยเฉพาะคนที่ดูหมิ่นลู่เสี้ยงหยางอย่างโอหยางรั่วสุ่ย ดวงตากลมโตจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง ด้วยความอึ้งทึ่งอย่างมาก

นี่เขายังเป็นไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกินของตระกูลเย่อยู่อีกหรือเปล่า

นักฆ่าที่น่าหวาดผวาทั้งสองคนนั้น เสมือนกับไก่อ่อนในกำมือของเขา ความสามารถของเขาแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ

เมื่อตั้งสติได้ โอหยางรั่วสุ่ยก็เปรียบลู่เสี้ยงหยางกับชายลึกลับในหัว

เมื่อเทียบกันแล้ว เขาค้นพบว่าความสามารถของลู่เสี้ยงหยางนั้นกล้าแกร่งเหมือนกับชายลึกลับของเธอไม่ผิดเพี้ยน

เมื่อคิดได้อย่างนั้น โอหยางรั่วสุ่ยสูดหายใจ กล่าวกับเย่สวน “ดูไม่ออกเลยว่าสามีเธอจะมีความสามารถแบบนี้ด้วย ที่ผ่านมาฉันดูแคลนเขาเกินไป ต่อจากนี้ฉันจะมองเขาใหม่”

เย่สวนพยักหน้ารับ ใบหน้าเกิดความดีใจอย่างปิดบังไม่อยู่

ยังไงซะผู้หญิงทุกคนก็หวังให้สามีของตัวเองยิ่งใหญ่ มีความสามารถทั้งนั้น

ต่อมา เธออ้าปากค้างจะกล่าวเสริม แต่สายตาของเย่สวนก็สังเกตเห็นป้ายแขวนเอวในมือของโอหยางรั่วสุ่ย เธอก็เกิดความประหลาดใจขึ้นมา กล่าวถามโอหยางรั่วสุ่ย “นี่มันป้ายแขวนเอวของลู่เสี้ยงหยางนี่? ทำไมถึงได้อยู่กับเธอ?”

เมื่อสามปีก่อน ลู่เสี้ยงหยางแต่งเข้าตระกูลเย่ เย่สวนก็เย็นป้ายแขวนเอวของลู่เสี้ยงหยาง หลายปีมานี้ลู่เสี้ยงหยางจะแขวนมันเอาไว้ที่เอวแทบจะทุกครั้ง เพราะงั้นเย่สวนจึงคุ้นเคยกับมันมาก

ไม่นานมานี้ลู่เสี้ยงหยางบอกกับเธอว่าเขาทำป้ายแขวนเอวหายไป แถมเธอยังค้นหาไปทั่วบ้านกับลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ไม่พบ

ไม่คิดเลย วันนี้ได้พบกับป้ายแขวนเอวอยู่กับโอหยางรั่วสุ่ยโดยบังเอิญ

เมื่อโอหยางรั่วสุ่ยได้ยินประโยคของเย่สวน เธอตัวแข็งทื่ออย่างไม่อยากจะเชื่อ

อะไรนะ?

ป้ายแขวนเอวในมือของเธอเป็นของลู่เสี้ยงหยางอย่างนั้นหรือ!

ถ้าอย่างนั้น สถานะของลู่เสี้ยงหยางก็ถูกเปิดเผย

พระเจ้า ไม่คิดเลยว่าคนที่ช่วยเธอเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน ชายลึกลับที่ทำให้เธอหลงรัก กลับเป็นสามีของเย่สวน

ผู้ชายที่ไม่เอาไหนตรงหน้าคนนี้!

พริบตา โอหยางรั่วสุ่ยอยากจะหัวเราะ แต่ก็ไม่กล้าหัวเราะออกมา เธอรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า ในใจรู้สึกขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก

ผู้ชายคนที่เธอรังเกียจดูหมิ่น กลับเป็นฮีโร่ที่เธอหลงใหลมานาน

ตอนนี้เธอรู้หมดทุกอย่างแล้ว ทีแรกคิดว่าสามารถชอบลู่เสี้ยงหยางได้อย่างเปิดเผย แต่สวรรค์เล่นตลกกับเธอ ผู้ชายที่เธอชอบเป็นสามีของเพื่อนสนิทเธอเอง

บอกตามตรง ในสถานการณ์แบบนี้ โอหยางรั่วสุ่ยเลือกที่จะไม่รู้ความจริงเสียยังจะดีซะกว่า

หากเป็นเช่นนี้ เธอสามารถเก็บผู้ชายคนนั้นเอาไว้ในใจได้ตลอดไป วาดฝันกับผู้ชายคนนี้ได้ตลอดไป วาดฝันว่าสักวันจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนี้

ตอนนี้เธอฝันสลาย เป็นความจริงอย่างสิ้นเชิง

บางทีเธอและลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้

เย่สวนที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นโอหยางรั่วสุ่ยนิ่งไป จึงเอื้อมแขนออกไปผลักเธอเบาๆ พร้อมกล่าวเสริม “รั่วสุ่ย ทำไมป้ายแขวนเอวของลู่เสี้ยงหยางถึงได้อยู่กับเธอ?”

หากไม่ใช่เพราะเย่สวนเชื่อมั่นในลู่เสี้ยงหยางและโอหยางรั่วสุ่ย เธอต้องสงสัยแน่ ว่าระหว่างลู่เสี้ยงหยางและโอหยางรั่วสุ่ยต้องแอบมีอะไรในกอไผ่แน่

โอหยางรั่วสุ่ยกระตุก ดึงสติกลับคืนมา เธอบอกเย่สวนไม่ได้อยู่แล้ว ผู้ชายเธอช่วยเธอ และหลงรักอย่างหมดหัวใจคือลู่เสี้ยงหยาง

เธอใช้ไหวพริบ โอหยางรั่วสุ่ยอธิบาย “ฉันเองก็ไม่รู้ว่านี่เป็นป้ายแขวนเอวของลู่เสี้ยงหยาง เมื่อกี้ฉันขึ้นมาบนรถ แล้วก็หยิบขึ้นได้จากที่นั่ง”

ได้ยินอย่างนั้นเย่สวนไม่เกิดความสงสัย เพราะรถคันนี้เป็นของลู่เสี้ยงหยาง บนรถมีป้ายแขวนเอวของลู่เสี้ยงหยางอยู่ก็เป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผล

เย่สวนฉีกยิ้มกว้าง ก่อนที่จะคว้าเอาป้ายแขวนเอวของลู่เสี้ยงหยางมาไว้ “ลู่เสี้ยงหยางหาป้ายแขวนเอวของเขา มานานมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะอยู่บนรถ”

เฮ้อ โอหยางรั่วสุ่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เย่สวนเอาป้ายแขวนเอวไปแล้ว ในใจเธอรู้สึกไม่พอใจ หลายวันมานี้ ป้ายแขวนเอวอันนี้ได้กลายเป็นความหวังของเธอไปแล้ว

ทุกคืนที่คิดถึงชายลึกลับคนนี้ เธอก็จะนำป้ายแขวนเอวอันนี้ออกมากอดเอาไว้

เธอก็จะรู้สึกว่าเธอกำลังกอดชายลึกลับคนนั้น ชายลึกลับคนนั้นก็จะอยู่ข้างกายของเธอตลอดไป

ในขณะที่โอหยางรั่วสุ่ยตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ประตูรถก็ถูกเปิดออก ลู่เสี้ยงหยางเข้ามานั่งด้านใน

โอหยางรั่วสุ่ยแหงนหน้าขึ้น เพียงแค่เห็นลู่เสี้ยงหยางแวบเดียว ใบหน้าที่งดงามก็แดงก่ำขึ้นมา พร้อมกับหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ราวกับมีผีเสื้อในท้อง

เย่สวนไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติของโอหยางรั่วสุ่ย เธอยื่นป้ายแขวนเอวให้กับลู่เสี้ยงหยางด้วยความดีอกดีใจ “ที่รัก นี่ใช่ไหมป้ายแขวนเอวที่คุณหามาตลอด?”

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเห็นป้ายแขวนเอวของเขา

เขาดีใจอย่างมาก พลันเอื้อมมือรับเอาไว้ พร้อมกล่าวกับเย่สวน “เย่สวน คุณหามันเจอที่ไหน?”

เย่สวนหัวเราะออกมา “เรื่องนี้คุณต้องของคุณรั่วสุ่ย เธอช่วยคุณหาจนเจอ”

อะไรนะ?

ลู่เสี้ยงหยางฉงน