หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 488 ไร้มนุษยธรรม

บทที่488 ไร้มนุษยธรรม

เมื่อลู่เซี่ยงหลงได้ยินประโยคของไป๋หมิ่นหมิ่น ชายหนุ่มเผยสายตาที่เยือกเย็น ไร้ความลังเล ที่จะก้าวฝีเท้าไปตรงหน้าไป๋หมิ่นหมิ่น

ไป๋หมิ่นหมิ่นกอดอก ด้วยสีหน้าหยิ่งทะนง

ฮ่าฮ่า คิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะเก่งได้มากแค่ไหน นี่ไงตอนเช้าถูกเธอขู่ไปแค่ไม่กี่ประโยค คืนนี้ก็เลยนัดตัวเองออกมา เพื่อกราบขอขมาเธอ

ฉากที่น่าตื่นเต้นแบบนี้ จะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้ เพราะงั้นไป๋หมิ่นหมิ่นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่ออัดคลิปวิดีโอ แล้วค่อยส่งไปให้เพื่อนๆ ได้รับชม ว่าตอนที่ลู่เสี้ยงหยางไร้ยางอายมันเป็นอย่างไร

ตุ่บ!

ขณะที่ไป๋หมิ่นหมิ่นตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ลู่เซี่ยงหลงก็ได้คุกเข่าลงที่ข้างกายไป๋หมิ่นหมิ่นเป็นอันเรียบร้อย

แม้ว่าลู่เซี่ยงหลงจะรู้สึกไม่เป็นตัวเองอยู่บ้าง แต่เมื่อนึกถึงตัวเองเพียงแค่ปลอมเป็นลู่เสี้ยงหยาง เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก

แถมสิ่งนี้ ก็ยังเป็นหนึ่งในแผนการของเขาที่ขาดไปไม่ได้ หากไม่แสดงให้แนบเนียน ก็ไม่มีตรรกะในการลงมือฆาตกรรม

เมื่อไป๋หมิ่นหมิ่นเห็นว่าไอ้ไร้ประโยชน์ลู่เสี้ยงหยางคุกเข่าต่อหน้าเธอจริงๆ เธอดีใจจนเนื้อเต้น พลันกดบันทึกวิดีโออย่างตื่นเต้น ในขณะเดียวกัน ก็ไม่ลืมที่จะด่าทอต่างๆนานา ลู่เซี่ยงหลงที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น

“เหอะเหอะ ลู่เสี้ยงหยาง ในสายตาฉัน แกก็ไม่ต่างอะไรกับหนอนเน่าที่เหม็นหึ่ง หากฉันคิดจะเอาชีวิตแก ก็แค่ประโยคเดียวเท่านั้น คืนนี้ แกคุกเข่าให้ดีๆ หากฉันอารมณ์ดี เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็หายกัน”

“ครับๆๆ เรื่องในวันนี้ เป็นความผิดของผมเอง คุณเป็นคนใจกล้าง อย่าได้ถือสาผมเลย” ลู่เซี่ยงหลงพูดไปตามน้ำ

ทีท่าไม่เอาไหนของเขา ไป๋หมิ่นหมิ่นได้ใจมากกว่าเก่า พลันยกมือขึ้นเตรียมที่จะฟาดเข้าบ้องหู

ทันใดนั้น ลู่เซี่ยงหลงเกิดโมโหขึ้นมา แม่งเอ๊ย นางนี่จะมากไปแล้ว กล้ามากนะ

มือขวาถูกยกขึ้น รวบแขนของไป๋หมิ่นหมิ่นเอาไว้

หืม?

ไป๋หมิ่นหมิ่นไม่คิดเลย ว่าไอ้กระจอกอย่างลู่เสี้ยงหยางจะกล้าต่อต้าน ทันใดนั้นเธอคำรามเสียงดัง “ลู่เสี้ยงหยาง ไอ้ยาจก คิดจะต่อต้านงั้นเหรอ เชื่อไหมว่าฉันจะเรียกคนมาเดี๋ยวนี้ หักขาแกซะ ทำให้แกต้องนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เซี่ยงหลงแหงนหน้าขึ้น จับจ้องไป๋หมิ่นหมิ่นเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ “บัดซบ ให้ตาย ปากสวะ นางแพศยา ชั้นต่ำ ให้กูคุกเข่าก็คุกเข่าแล้ว ขอโทษก็ขอโทษแล้ว จะเอายังไงอีก? ในเมื่อมึงไม่ยอมปล่อยกูไป ก็อย่าโทษกูที่คืนนี้กูจะเล่นงานมึงให้ตาย!”

จบคำ ลู่เซี่ยงหลงลุกขึ้นจากพื้น ดวงตาแดงก่ำ จับจ้องไปที่ร่างของไป๋หมิ่นหมิ่นอย่างหิวกระหาย

ไป๋หมิ่นหมิ่นไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ซะที่ไหน คนอย่างเธอถนัดการรังแกคนอ่อนแอที่สุด เมื่อสักครูลู่เซี่ยงหลงแสดงทีท่าอ่อนข้อ เธอก็สามารถทำตัวสูงส่งชี้หน้าด่ากราด แต่ตอนนี้ลู่เซี่ยงหลงมาเหนือ เธอจะหงอยไปในพริบตา

ใบหน้ามีความหวาดหวั่นแอบแฝง ไป๋หมิ่นหมิ่นถอยหลังไปหลายก้าว เอ่ยอย่างติดขัด “ลู่…..ลู่เสี้ยงกยาง แก แกคิดจะทำอะไร?”

ดวงตาของลู่เซี่ยงหลงกวาดมองไป๋หมิ่นหมิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาปกปิดความเร่าร้อนหิวโหยเอาไว้ไม่อยู่ ยกมุมเผยรอยยิ้มชั่วร้าย “ไป๋หมิ่นหมิ่น นางแพศยา อย่าหาว่าฉันใจร้ายไปหน่อยเลย ฮ่าฮ่า คืนนี้กูจะลิ้มรสก่อนแล้วค่อยฆ่าทิ้งเสีย”

“ห๊ะ! ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ไป๋หมิ่นหมิ่นถูกลู่เซี่ยงหลงกดลงกับพื้น พร้อมแผดเสียงที่ดังลั่นออกมา

น่าเสียดายที่ดึกดื่นป่านนี้ แถมยังในเขตชานเมืองปลอดผู้คนอย่างทะเลสาปไป๋หม่า ไม่มีทางที่จะมีคนมาช่วยเธอได้

หลังจากนั้น จุดจบของไป๋หมิ่นหมิ่นก็เป็นไปอย่างที่คาดการณ์เอาไว้

…..

เวลาผ่านไป วันที่สอง

ลู่เสี้ยงหยางตื่นมาทำอาหารเช้าให้กับเย่สวนแต่เช้าตรู่

ทั้งคู่ทานอาหารเสร็จก็เดินทางไปที่สถาบันหลงเสินในทันที

คาบแรกของลู่เสี้ยงหยาง คือวิชาของอาจารย์ประจำชั้นอย่างจูหยู่เจิน

ในขณะที่จูหยู่เจินเข้ามาในห้อง เตรียมเริ่มวิชา ก็ได้พบว่านักเรียนในห้องขาดหายไปคนหนึ่ง

ไป๋หมิ่นหมิ่นไม่อยู่

จูหยู่เจินขมวดคิ้วอย่างสงสัย นี่เป็นครั้งแรก

เธอสั่งให้นักเรียนทบทวนบทเรียนกันเอง ก่อนที่เธอจะออกไปโทรศัพท์หาไป๋หมิ่นหมิ่น เพื่อที่จะโทรถามสาเหตุ

แต่โทรศัพท์กลับไม่มีคนรับสาย เธอลองต่อสายอยู่หลายรอบแต่ผลลัพธ์ก็เป็นอย่างเก่า

เธอไม่สามารถทำอะไรได้ จึงปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน พลันกลับเข้าไปในห้องเรียนอีกครั้ง เพื่อทำการสอนนักเรียน เธอตัดสินใจว่าหลังจบคาบเรียน ค่อยติดต่อเธอใหม่

หากไป๋หมิ่นหมิ่นไปรับสาย เธอจะแจ้งทางสถาบัน ถึงตอนนั้นจะมีเจ้าหน้าที่มาสืบสวนเรื่องนี้เอง

น่าเสียดายที่จูหยู่เจินไม่ทันได้สอนจนจบคาบเรียน เจ้าหน้าที่ชั้นสูงก็บุกเข้ามาพร้อมกับผู้อำนวยการสถาบัน

จูหยู่เจินประหลาดใจ พลันเอ่ยถาม “ผู้อำนวยการจาง นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ผู้อำนวยการหน้าตาย เอ่ยอย่างเย็นชา “ชั้นเรียนของเธอมีศิษย์ที่ไม่กลัวตาย ดูหมิ่นกฎของสถาบันอย่างโจ่งแจ้ง ทำเรื่องที่โหดร้ายอำมหิตต่อเพื่อนร่วมชั้น ก่อเรื่องที่ไร้ศีลธรรม วันนี้ผู้อำนวยการอย่างฉัน จะให้มันลงโทษตัวเองต่อหน้านักเรียนทุกคน”

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินประโยค จูหยู่เจินนิ่งไป

ให้ตาย ผู้อำนวยการเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? นักเรียนในชั้นของเธอเอง หากมีใครที่ทำเรื่องไร้ศีลธรรม? เธอเองที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นจะไม่รู้ได้อย่างไร?

นักเรียนคนอื่นๆ ต่างจ้องหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่พูดอะไร ในชั้นของเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ในเวลานี้เอง สายตาของจางเต้าจี๋ตกไปอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง ด้วยความเย็นชา จับจ้องเขานิ่ง “ลู่เสี้ยงหยาง แกกล้ามากนะ กล้าทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมลงไป ยังไม่คุกเข่าลงรับความตายอีก”

ให้ตาย ผมทำอะไรอีก?

ลู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจ เขาเพิ่งกลับมาจากไห่ตงเพียงแค่วันเดียว ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง ไอ้ผู้อำนวยการนี่ ใส่ร้ายคนอื่นมั่วซั่ว

ควับควับควับ!

ในเวลาเดียวกัน สายตาของทุกคนในห้องตกไปอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง

บัดซบ ไอ้เขยแต่งเข้าคนนี้อีกแล้ว

ไม่รู้ว่าเขยแต่งเข้าทำอะไรลงไปกันแน่ ถึงได้ทำให้ผู้อำนวยการระดับสูงต้องลงมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

ฉินหยุนเฟยสายตาประกาย ฮ่าฮ่า ไม่ว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำอะไรลงไป ในเมื่อผู้อำนวยการออกโรงด้วยตัวเอง ถ้างั้นไอ้หมอนี่ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย “ลู่เสี้ยงหยาง ไอ้เขยแต่งเข้า ไม่ใช่ว่าแกอยู่บ้าน ภรรยาแกไม่ให้แกแตะต้อง อดอยากมาก ก็เลยแอบลักกินข้างนอกนั่นนะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เมื่อประโยคถูกพ่นออกมา หลายทุกต่างระเบิดหัวเราะออกมา ด้วยความสนุกสนานที่เผยขึ้นบนใบหน้า